ตอนที่ 471 ใจกว้างเกินไป
การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ไม่คาดคิดสำหรับซวนเทียนเย่ ความรู้สึกกะทันหันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถยอมรับได้ มือที่จับเก้าอี้รถเข็นของเขาหายไปไหนและรถเข็นก็เลื่อนกลับ อย่างไรก็ตามไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อหยุดมัน
ในท้ายที่สุดเขายังคงเป็นซวนเทียนเย่ เมื่อไม่มีใครหยุดรถเข็นได้และทหาร 20,000 นายจู่โจมกะทันหัน เขาก็ตระหนักถึงปัญหาหลักและบุคคลสำคัญ ทันใดนั้นเขาก็พบว่าที่ปรึกษาของเขาหายไป แม้แต่การทุบประตูก็หยุดลง เสาไม้วางอยู่บนพื้น และพวกเขาชี้อาวุธของพวกเขามาที่เขา พวกเขามองเขาเหมือนกับเสือจ้องมองเหยื่อ
จากนั้นซวนเทียนเย่รู้ว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะรู้สึกกลัว ความกลัวแบบนี้แตกต่างจากความกังวลที่เขารู้สึกก่อนหน้านี้ ความกังวลเป็นเพียงการคาดเดา ตราบใดที่ไม่มีการตัดสินก็จะมีโอกาสเสมอ แต่ความกลัวตอนนี้กลั้นหายใจอย่างสมบูรณ์ ไม่มีโอกาสกลับใจ
ถูกต้องไม่มีการกลับใจ เขาเข้าใจน้องเก้าของเขาเช่นกัน ซวนเทียนหมิงไม่เคยทำอะไรโดยไม่เข้าใจสถานการณ์ ตราบใดที่เขาตั้งใจแน่วแน่มันเป็นสิ่งที่สามารถทำให้สำเร็จได้ เขาใช้เวลาสามปีเต็มในการเตรียมทัพจำนวน 20,000 คน ค่าใช้จ่ายของเขามหาศาล มันเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับช่วงเวลาที่เขาจะใช้ทหารเหล่านี้ แต่ใครจะรู้ว่าก่อนที่เขาจะใช้ทหารพวกนี้ พวกเขาก็ไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป
ซวนเทียนเย่รู้สึกปราศจากการควบคุม และเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวที่จะถามว่า “เจ้าซื้อทหารของข้าเมื่อไหร่กัน ? ”
ซวนเทียนหมิงพูดจาเย้ยหยันว่า “ซื้อหรือ เงินเท่าไหร่ที่จะซื้อทหารจำนวนมาก ? อาเฮงของเราบอกว่าเงินที่ไม่ควรใช้จริง ๆ อย่าใช้ นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าไม่ซื้อทหารของท่าน นี่คือทหารที่ถูกสับเปลี่ยน ! ” เขายิ้มอย่างชั่วร้ายยิ่งขึ้น “ข้ารู้สึกว่าบุชงเปลี่ยนกองกำลังลาดตระเวน มันน่าสนใจมาก หากเรากำลังจะเล่น เราควรทำอะไรบางอย่างที่น่ากลัว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงส่งทหารหมื่นนายออกไป พี่สาม ข้าต้องขอบคุณท่าน ท่านใช้อุปกรณ์ของท่านเพื่อสนับสนุนทหารของข้ามาหลายปีแล้ว ท่านทำงานหนักจริง ๆ ! ”
ใบหน้าของซวนเทียนเย่เปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาเข้าใจในสิ่งที่ซวนเทียนหมิงทำในทันที มันกลับกลายเป็นว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนที่เขาหาในตอนแรก ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาได้นำคนเข้ามา และพวกเขาก็สับเปลี่ยนออกไป ในตอนท้ายไม่มีคนของเขาเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว
ไม่ถูกต้อง ผู้นำยังคงเป็นคนที่เขานำเข้ามา เขาจำพวกเขาได้ แต่เขาก็เข้าใจว่าพวกเขาไม่ได้ถูกเปลี่ยน ผู้นำได้ถูกซื้อไปแล้ว ซวนเทียนหมิงเพียงซื้อคนไม่กี่สิบคนก็บรรลุเป้าหมายของเขา สำหรับตัวเขาเอง เขาทุ่มเทไปมากเพื่อหาวิธีที่จะยกระดับพวกเขา เขานำพวกเขาจากกานโจวมายังเมืองหลวง แต่ปรากฎว่าเขาได้นำกลุ่มเนรคุณเข้ามา !
ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่หัวใจของเขาก็ยิ่งเย็นชา ทหารในเมืองหลวงถูกสับเปลี่ยน สิ่งนี้อาจจะยังคงอยู่ในกานโจว ? ไม่น่าแปลกใจที่ซวนเทียนหมิงไม่กลัว ในความเป็นจริงเขาหวังว่าเขาจะสร้างปัญหาอีกเล็กน้อย ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดมันก็ไร้ประโยชน์
ซวนเทียนเย่คิดเกี่ยวกับมันและพบว่ามีเพียงความตายเท่านั้น เพียงพริบตาเดียวใบหน้าของเขาก็ยิ่งใหญ่ขึ้น เมื่อรวมกับความโกรธแค้นทำให้เขาดูเหมือนเจียงซู* มันเป็นภาพที่เย็นชามาก
ทันใดนั้นเขาก็กระโดดขึ้นจากรถเข็น ดาบในมือแทงตรงไปที่ซวนเทียนหมิง
วังจู้ตะโกนจากด้านหลัง “องค์ชาย ระวังพะยะค่ะ!”
แต่ซวนเทียนหมิงไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย เขาดูการต่อสู้ที่กำลังจะตายของคน ๆ นี้อย่างไม่ลดละ ขณะที่อยู่ในใจ : หนึ่ง สอง สาม…
เมื่อเขาไปถึง องค์ชายสามที่ลอยอยู่ในอากาศก็ล้มลงพื้นทันที ดาบยังคงอยู่ในมือของเขา แต่เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ เขาเป็นเหมือนปลาที่ไม่มีกระดูก ขาของเขาใช้งานไม่ได้และสะโพกของเขาเคล็ด แม้แต่กระดูกสันหลังของเขาก็ดูเหมือนจะหัก
ซวนเทียนเย่รู้สึกว่าตัวเองแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไม่มีกระดูกในร่างกายของเขาอยู่ภายใต้การควมคุมของเขา ในทันทีที่เขาล้มลงกับพื้น เขาพบว่ามันยากที่จะลุกขึ้นทันที
เขาก็ตระหนักว่าความเสียหายที่เฟิงหยูเฮงทำกับเขาในเวลานั้นรุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก นอกจากนี้เขายังตระหนักว่าเมื่อเฟิงหยูเฮงใช้ความคิดริเริ่มในการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา มันไม่ได้เพื่อที่เขาจะได้นั่งบนรถเข็นสำหรับงานแต่งงานของเขากับเฉินหยู นางทำให้เขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง มันเป็นเพียงการสร้างความประทับใจแก่เขาว่าเขาสามารถเคลื่อนไหวได้ อย่างไรก็ตามตราบใดที่เขาออกแรงพุ่งไปข้างหน้าหรือถูกโจมตี กระดูกทั้งหมดของเขาจะกระจัดกระจาย และเขาก็จะอ่อนปวกเปียกเหมือนโคลน
ซวนเทียนเย่เชื่อเสมอว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในบรรดาองค์ชาย และเขาก็เป็นคนที่มีความสุขุมที่สุด เขายังคิดว่าเขาเป็นคนที่อดทนที่สุด และเขาเชื่อว่าเขาเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีและความทะเยอทะยานมากที่สุด แต่ตอนนี้ความมั่นใจทั้งหมดที่เขามีในชีวิตของเขากลายเป็นเหมือนกระดูกของเขา และกระจัดกระจาย
เขามีความใฝ่ฝันอะไร ในท้ายที่สุดเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับเด็กผู้หญิงได้ เขาไม่สามารถเอาชนะนางได้ในการต่อสู้ ! เขาไม่สามารถเอาชนะนางได้เมื่อมีแผน ! หลังจากการแข่งขันทั้งหมดเหล่านี้ไม่เพียงแต่เขาจ่ายเป็นเงินเท่านั้น
ดวงตาของเขาค่อย ๆ เผยร่องรอยแห่งความสิ้นหวังและการล่าถอย เขาจ้องมองที่ซวนเทียนหมิงด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจ เขาก็นึกถึงความคิด เขาไม่สามารถยืนหรือขยับได้ แต่เขายังมีลิ้นอยู่และเขายังพูดได้ เขาสามารถใช้ถ้อยคำหยาบคายที่ไม่มีมนุษย์ทนได้เพื่อโจมตีต่อไป
ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะจ้องจ้องที่ซวนเทียนหมิง เขาใช้น้ำเสียงสาปแช่งกล่าวว่า “องค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน ? น้องเก้า ? องค์ชายหยู ? ฮ่า ๆ ! เจ้าเป็นแค่คนขี้ขลาดที่ต้องพึ่งพาผู้หญิง ! ผู้หญิงของเจ้าที่ได้รับความโปรดปรานครั้งแล้วครั้งเล่าจากเสด็จพ่อ ไม่ว่าจะเป็นการช่วยชีวิตผู้คน การหลอมเหล็ก หรือช่วยเหลือเรื่องน้ำท่วม แต่เจ้าล่ะ ? เจ้าเพียงแค่ยืนอยู่ข้างหลังนางและได้รับชัยชนะมาอย่างง่ายดาย องค์ชายเก้า ! เจ้ายังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือไม่ ? ”
การใช้คำพูดที่หยาบคายและไม่อาจหยั่งรู้เช่นนั้นเพื่อโจมตีคุณธรรมของอีกฝ่าย ซวนเทียนเย่เชื่อว่าไม่มีใครสามารถทนสิ่งนี้ได้ ยิ่งกว่านั้นนี่คือองค์ชายเก้าที่น่าภาคภูมิใจและดื้อรั้น ! ในความทรงจำของเขา องค์ชายเก้าจะโกรธถ้ามีคนพูดกับเขาแบบนี้ เขาพึ่งฮ่องเต้หรือพระชายาหยุน ไม่ต้องพูดถึงพระชายาของเขา เขายังจำได้เมื่อผู้ชายคนนี้อายุ 10 ขวบ เขาอารมณ์เสียและกระแทกฟันหน้าน้องสี่เพราะเขาพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเสด็จพ่อทรงโปรดปรานพระชายาหยุน เจ้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร” วันนี้เขาทำให้อีกฝ่ายอับอายด้วยคำถามของเขา แม้ว่าเขาจะถูกตีหรือถูกทุบจนตาย แต่เขาก็เต็มใจที่จะยอมรับมัน เขาแค่อยากเห็นซวนเทียนหมิงเสียสติด้วยความโกรธ
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความโกรธในดวงตาของซวนเทียนเย่ก็ยิ่งมากขึ้น เขากำลังรอคอยเพื่อดูว่าซวนเทียนหมิงจะระเบิดหรือไม่ เขากำลังรอดูว่าอีกฝ่ายเต็มใจที่จะเสียหน้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากหรือไม่
แบบนี้เขารอ เขารอมานาน อย่างไรก็ตามเขาได้ยินคนที่นั่งอยู่บนหลังม้าเริ่มหัวเราะ ไม่ได้อารมณ์เสียอย่างที่เขาคิดไว้ ในความเป็นจริงเสียงหัวเราะนี้ดูเหมือนจะจริงใจมากแทนที่จะเป็นเย็นชา ในที่สุดเสียงหัวเราะก็สิ้นสุดลงในขณะที่เขาได้ยินซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ขอบคุณพี่สามสำหรับการยกย่อง การที่ความสามารถของอาเฮงได้รับการยอมรับจากพี่สามนั้นเป็นเรื่องยากที่จะเกิดขึ้นจริง ๆ ! ข้าต้องขอบคุณพี่สามแทนนาง ข้าเข้าใจความหมายของท่าน การที่จะมีผู้หญิงที่ดุร้ายดังกล่าวเต็มใจที่จะเป็นพระชายาของข้านั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของข้าอย่างแท้จริง”
ซวนเทียนเย่งงงวย เขามองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความไม่เชื่อ ราวกับว่าเขาไม่รู้จักอีกฝ่าย นี่คือองค์ชายเก้าหรือไม่ ทำไมเขาขอบคุณหลังจากการดูหมิ่นเหล่านั้น ? แต่เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถูกต้อง ไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะดุร้ายแค่ไหน นางยังคงติดตามอีกฝ่ายอย่างเต็มใจ นี่คือความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของซวนเทียนหมิง เขาดูถูกนิสัยของเขาหรือไม่ ?
ซวนเทียนเย่ก้มหน้าลงอย่างพ่ายแพ้ คอของเขาไม่ยอมให้เขาเงยหน้าขึ้นอีก เขาไม่สามารถออกแรงจากร่างกายของเขา สำหรับซวนเทียนหมิง ในที่สุดเขาก็ขึ้นม้า แต่ไม่ได้มององค์ชายสาม เขาผ่านไปทางด้านข้างของอีกฝ่ายและกล่าวว่า “อุ้มองค์ชายสามแล้วโยนเขาเข้าไปในคุกที่ภูเขา วังจู้ติดตามข้าเข้าสู่พระราชวัง สำหรับคนอื่น ๆ พวกเจ้าต้องอยู่ที่นี่”
เมื่อเขาพูดแบบนี้ บางคนก็เดินไปข้างหน้าแล้วพยุงซวนเทียนเย่ขึ้นมา ประตูที่เขาใฝ่ฝันจะถูกเปิดออกในที่สุด อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถตระหนักถึงความฝันนั้นได้อีกต่อไป
ซวนเทียนหมิงเข้าไปในพระราชวัง และเป่ยจื่อเข้าควบคุมองครักษ์เงาอยู่ข้างนอก เมื่อรวมกับทหารสองหมื่นนาย พวกเขายืนขึ้นและรอคำสั่งของซวนเทียนหมิงเมื่อเขากลับมา
เมื่อเปิดประตูแล้วปิด ด้านในของพระราชวังดูเหมือนโลกที่แตกต่างจากข้างนอก วังจู้จับขาที่บาดเจ็บของเขาแล้วตามซวนเทียนหมิง เขาเห็นว่าด้านในของพระราชวังมีการเคลื่อนไหวตามปกติและทุกอย่างเป็นระเบียบ ทันใดนั้นเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ราวกับว่าความวุ่นวายข้างนอกไม่ส่งผลกระทบอะไรเลยในพระราชวังของฮ่องเต้ ทหารองครักษ์ทุกคนยืนเฝ้าและลาดตระเวนตามปกติ แม้แต่ขันทีและนางกำนัลในพระราชวังก็ยังสามารถเห็นการเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ และเฝ้ายามได้ เขายังเห็นนางกำนัลเดินผ่านโดยถืออาหารจานหนึ่ง นางทักทายซวนเทียนหมิง และกล่าวว่า “พระสนมฮัวอยากกินน้ำแกงนกพิราบเพคะ บ่าวรับใช้ให้พ่อครัวเตรียมให้เพคะ” กลิ่นหอมของอาหารทำให้วังจู้รู้สึกหิว
ซวนเทียนหมิงโบกมือและอนุญาตให้นางกำนัลออกไป จากนั้นนำวังจู้ไปยังห้องโถงจาวเฮ่อ
ตั้งแต่วังจู้ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เขามักจะเข้าไปในพระราชวัง แต่ส่วนใหญ่เขาจะมุ่งไปที่ห้องโถงสวรรค์ ห้องโถงจาวเฮ่อเป็นห้องบรรทมส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ คนธรรมดาจะไม่ได้รับอนุญาตเข้าไป เนื่องจากความวุ่นวายในตอนกลางคืน เขาจึงคิดว่าเขาจะช่วยเหลือซวนเทียนหมิงด้วยการควบคุมทหารยามเพื่อปกป้องผู้คนต่าง ๆ จากนั้นเขาจะไปที่ตำหนักต่าง ๆ เพื่อจับกุมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายสาม และองค์ชายสี่ มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่อาจถูกพิจารณาว่าวุ่นวาย และนี่คือพระราชวังที่ควรเป็น
แต่หลังจากเข้าสู่พระราชวังซึ่งความเงียบสงบได้ทำลายความคาดหวังทั้งหมดของเขาอย่างสมบูรณ์ ในความเป็นจริงยิ่งเขาเดินไปในทิศทางของห้องโถงจาวเฮ่อ เขาสงสัยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอกนั้นเป็นความฝันหรือไม่ แต่เมื่อเขามองที่ขาที่บาดเจ็บของเขา และรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ขาของเขา ความรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นจริงขึ้นมาอีกครั้ง
เขาสงสัยว่าคนในพระราชวังไม่ใจดีเกินไปใช่ไหม ด้วยความโกลาหลที่เกิดขึ้นข้างนอกทำไมพวกเขายังทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ? หรือว่าพวกเขาไม่ได้ยินมัน ? นั่นเป็นไปไม่ได้ ประตูถูกกระแทกจนกว่ามันจะถล่ม เสียงดังมากแม้แต่คนตายก็สามารถได้ยินเสียงได้ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงการนอนหลับ
เขามีความไม่แน่นอนเล็กน้อย และถามว่า “องค์ชาย ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฮ่องเต้งั้นหรือพะยะค่ะ ? “
ซวนเทียนหมิงยักไหล่ “จะเกิดอะไรขึ้นกับเสด็จพ่อ ถ้าเสด็จพ่อไม่กำลังบรรทมอยู่ เสด็จพ่อก็กำลังเสวย”
ขณะที่พวกเขาพูดกันทั้งสองก็มาถึงหน้าห้องโถงจาวเฮ่อ ทหารองครักษ์ที่อยู่ในพระราชวังด้านนอกเห็นซวนเทียนหมิง และทักทายอย่างรวดเร็ว ซวนเทียนหมิงโบกมือและถามว่า “เสด็จพ่อทรงบรรทมแล้วหรือยัง ? ”
ก่อนที่ทหารองครักษ์จะตอบกลับ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของจางหยวน “ฝ่าบาท ! ฝ่าบาทจะหนีไปอีกครั้งไม่ได้พะยะค่ะ ! ”
ใบหน้าของซวนเทียนหมิงเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาเดาผิด
——————————————————————————————————
TN: เจียงซูเป็นซอมบี้กระโดดจีน https://en.wikipedia.org/wiki/Jiangshi
