ตอนที่ 456 งานศพหรืองานเฉลิมฉลอง ?
พระชายาหยุนยังคงมีเหตุผลอยู่บ้างเมื่อเหยาเซียนจะถูกเรียกเข้ามาในพระราชวังหรือไม่ เฟิงหยูเฮงเห็นว่านางรู้สึกขัดแย้งกัน ในท้ายที่สุดพระชายาหยุนก็ส่ายหน้าและกล่าวว่า “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ แม้ว่าหมอเหยาจะเข้ามาในพระราชวังก็คงเป็นเพราะตาแก่ซวน ไม่ใช่เพราะข้า” ในท้ายที่สุดนางยังคงอดทน หลังจากพูดไปซักพักนางก็เหนื่อย อาจเป็นเพราะเฟิงหยูเฮงบอกว่าอาการป่วยของนางสามารถรักษาได้อย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น เปลือกตาของนางปิดลงมา และนางก็ผล็อยหลับไป
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและมองซวนเทียนหมิงด้วยความสับสน อย่างไรก็ตามนางก็เห็นซวนเทียนหมิงเองก็ส่ายหน้าและพูดโดยไม่มีเสียงว่า “ข้าไม่รู้เหมือนกัน” จากนั้นนางก็ถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะห่มผ้าให้พระชายาหยุน จากนั้นนางบอกให้วังซวนและหวงซวนคอยดูแลนาง
บ่าวรับใช้สองคนคุ้นเคยกับการดูแลและไม่จำเป็นต้องกังวล เฟิงหยูเฮงดึงซวนเทียนหมิงไปที่สนามหญ้า คำพูดที่นางเก็บไว้ในใจนั้นอึดอัดเกินกว่าที่จะทนได้อย่างแท้จริง นางต้องถามว่า “เจ้าไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ หรือ ? ไม่รู้เลยจริง ๆ หรือ ? เจ้าควรเข้าใจความตั้งใจของเสด็จแม่ได้ มีบางอย่างเกิดขึ้นกับท่านปู่ เจ้ารู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่อยากรู้อยากเห็นมาก ข้าไม่เคยถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเสด็จแม่และเสด็จพ่อ แต่ครั้งนี้สิ่งต่าง ๆ เกี่ยวข้องกับท่านปู่ของข้า เจ้ารู้ว่าเขา… เป็นญาติที่สำคัญที่สุดของข้า”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น แน่นอนเขารู้ว่าเหยาเซียนเป็นญาติที่สำคัญที่สุด ปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และวิธีที่เฟิงหยูเฮงมองไปที่เหยาเซียนมันเป็นภาพของความใกล้ชิดที่ไม่ปรากฏแม้แต่ตอนที่นางมองเหยาซื่อ
แต่… “ข้าไม่รู้จริง ๆ ” เขาบอกเฟิงหยูเฮงอย่างไร้ความหวังว่า “ในเรื่องที่เกี่ยวกับเสด็จแม่ ข้าไม่รู้มากไปกว่าที่เจ้า” เขาหยุดพักครู่หนึ่งแล้วจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงสักพักหนึ่งแล้วถามนาง “รูปลักษณ์แบบไหนกันนะ?”
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยท่าทางที่ทำให้ชัดเจนว่านางต้องการนินทา ซวนเทียนหมิงช่วยชี้นำนางกลับไปสู่คำพูดก่อนหน้านี้ ใครบอกว่านางขาดความอยากรู้
เฟิงหยูเฮงก็มีชีวิตชีวาและกระโดดเข้าไปหาเขา นางดึงแขนเสื้อของเขาออกมากล่าวว่า “แล้วเราจะคาดเดาได้อย่างไง ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นจริงอย่างที่ข้าคิดไว้หรือไม่”
ปัง !
ซวนเทียนหมิงทุบหัวนางอย่างไร้ความปราณี “เจ้าคิดอะไร ? คนหนึ่งคือเสด็จแม่ของข้า และอีกคนเป็นปู่ของเจ้า พวกเขาถูกแยกจากกันโดยรุ่นและอายุของพวกเขา เจ้าคิดเรื่องปกติได้หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกไม่ได้รับการแก้ไข “พระชายาหยุนและเสด็จพ่อก็แยกจากกันด้วยช่องว่างของอายุที่ห่างกันมาก”
“ปู่ของเจ้าแก่กว่าเสด็จพ่อ 10 ปี” ซวนเทียนหมิงโกรธ “แม้ว่าข้าไม่รู้อะไรเลย แต่สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ หยุดคิดเรื่องนี้”
“นั่นเป็นไปไม่ได้ ! ” คนบางคนรู้สึกผิดหวัง และความปรารถนาที่จะเผาไหม้ก็ค่อย ๆ ดับลง เหตุผลของนางกลับมาหานางแล้ว นางก็บอกกับซวนเทียนหมิงว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก หากอาการป่วยของเสด็จแม่ได้รับการรักษาโดยหมอหลวง บางทีนางอาจจะต้องเจออะไรที่เรื้อรัง แต่ใครเป็นชายาของเจ้า! ข้าเป็นหมอเทวดาน้อย ! นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าไม่ต้องกังวล ใช้เวลาไม่เกิน 10 วันเพื่อให้เสด็จแม่ฟื้นตัว”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะ “ไร้ยางอายหน่อย ในอดีตเจ้าเรียกตัวเองว่าหมอเทวดา แต่ตอนนี้หมอเทวดาเฒ่ากลับมาแล้ว เจ้ายังเรียกตัวเองว่าหมอเทวดาน้อย เจ้าค่อนข้างกะล่อน”
“แน่นอน” หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขณะคุยกับซวนเทียนหมิง “แต่เจ้าก็รู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลเฟิง ท่านย่าได้ล่วงลับไปแล้ว ดังนั้นข้าจะต้องปรากฏตัว เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะอยู่ที่ตำหนักศศิเหมันต์ตลอดเวลา มี 2 วิธีที่ข้าจะแก้ไขปัญหานี้ ประการแรกข้าสามารถเข้ามาในพระราชวังวันละครั้งเพื่อฉีดยาให้เสด็จแม่ ประการที่สองคือ… ให้ปู่ของข้ามา”
ซวนเทียนหมิงจ้องที่นาง “เจ้ายังไม่ยอมแพ้หรือ ? ”
นางโบกมือ “ไม่ใช่อย่างนั้นจริง ๆ ข้ากำลังพูดกับเจ้าเกี่ยวกับเรื่องร้ายแรง การปฏิบัติทางการแพทย์ที่ข้ารู้เกี่ยวกับคนอื่นไม่ได้ อย่างไรก็ตามท่านปู่ทำได้ เจ้าลืมเกี่ยวกับการดูแลรักษาที่เราปฏิบัติต่อผู้ลี้ภัยนอกเมืองไม่ได้หรือ ? ”
“ข้ายังไม่ลืม” ซวนเทียนหมิงคิดเกี่ยวกับมันแล้วถามว่า “เจ้าควรเข้ามาในพระราชวังวันละครั้ง”
นางพยักหน้า และไม่ได้พูดอะไรอีก การฉีดยาให้พระชายาหยุนเสร็จสมบูรณ์หลังจากครึ่งชั่วยาม อย่างไรก็ตามนางยังคงนอนหลับ เฟิงหยูเฮงทิ้งยาไว้และบอกซวนเทียนหมิงว่าจะให้ยาพระชายาหยุนกินตอนไหน นางออกจากพระราชวังก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด
วังซวนถามนางว่า “คุณหนูจะกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงหรือไปที่เรือนตงเซิงเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองเล็กน้อย “ไปที่คุกกันเถอะ ไม่ว่าอย่างไรเราจะต้องกำจัดเฟิงจินหยวนออกไปก่อน” นางไม่ได้ทำสิ่งนี้ด้วยความเมตตา แต่ตระกูลกำลังจัดงานศพ และมารดาของเขาก็จากไป นางไม่ต้องการทำสิ่งต่าง ๆ ที่กำจัดความสัมพันธ์ของมนุษย์อย่างสิ้นเชิง
ในเมืองหลวงที่ถูกล้างด้วยฝนตกหนัก อากาศก็หนาวจากลมตอนกลางคืน เฟิงหยูเฮงหลับตาเล็กน้อยและเอนหลังพิงรถม้า รถม้าตามนางออกไปจากเมืองและอยู่ที่นั่นตลอดเวลา แม้ว่าตู้รถม้าจะถูกคลุมผ้าไว้ แต่ความชื้นก็ยังคงอยู่ในรถ เมื่อนางเอนหลัง หลังของนางก็รู้สึกเย็นชา
ในระหว่างวันนี้นางได้กล่าวคำอำลาต่อผู้ลี้ภัยนอกเมืองเข้าไปในพระราชวังเพื่อรายงานต่อฮ่องเต้ ประสบการณ์อาการป่วยของพระชายาหยุน และได้เห็นการตายของท่านฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเฟิง ในสายตาของหลาย ๆ คน นางเกลียดคฤหาสน์เฟิงเข้ากระดูกดำ เฉินซื่อ, เฟิงเฉินหยู และฮูหยินผู้เฒ่า คนเหล่านี้ที่สร้างปัญหาทุกอย่างในช่วงที่นางเติบโตของนางตายไปทีละคน นางควรรู้สึกมีความสุข อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าแม้ว่านางจะต้องการให้เฉินซื่อและเฟิงเฉินหยูตาย แต่นางก็ไม่เคยต้องการที่จะให้ย่าของนางตาย
เฟิงหยูเฮงเชื่อเสมอว่าวิธีที่ดีที่สุดสำหรับผู้เป็นหัวหน้าตระกูลเฟิงที่จะจากไปนั้นมาจากอายุ รวมถึงเฟิงจินหยวน ตามสถานะปัจจุบันของนางในราชวงศ์ต้าชุน ในหัวใจของฮ่องเต้ ในหัวใจขององค์ชายเก้า ตราบใดที่นางต้องการชีวิตของเฟิงจินหยวนก็สามารถทำได้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตามนางไม่เคยพูดมันเลย !
ในฐานะบุคคล สิ่งที่ไม่สามารถทำได้อย่างเด็ดเดี่ยวเกินไป นางถูกสาปแช่ง, ถูกข่มขู่ และแม้แต่เฟิงจินหยวน นางทำให้เขาถูกลดขั้นและถูกขังคุกได้ แต่นางไม่สามารถฆ่าเขาได้ นั่นคือคนที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดโดยตรงที่สุดต่อเจ้าของร่างเดิม นางได้ยึดครองร่างกาย เพื่อให้นางฆ่าบิดาและย่าของนาง นางรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้จะทำให้นางถูกลงโทษ
นางรู้ว่าเฟิงจินหยวนเป็นคนไร้ยางอาย นั่นคือสาเหตุที่นางทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อจับตาดูเขา ควบคุมและลดอำนาจของเขาลง โดยการตัดความช่วยเหลือเขาจะไม่มีอำนาจและไม่สามารถทำอะไรได้ แต่นางไม่ต้องการให้เฟิงจินหยวนตายด้วยน้ำมือของนาง ถ้าบุคคลนั้นทำบางอย่างเพื่อต่อต้านราชสำนักและทำให้เกิดสถานการณ์ที่นางไม่สามารถรับมือได้ นางก็จะไม่สนใจเขา มิฉะนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือการอยู่อย่างสงบสุขในตระกูลนี้ซึ่งถูกลดระดับลง
สำหรับฮูหยินผู้เฒ่า นางคิดว่าทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ในระหว่างวัน นางเพิ่งได้รับการจดจำ หากมีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับชีวิตของนางอย่างแท้จริง นางก็จะต้องหยุดมันตามธรรมชาติ แต่นางไม่เคยคิดว่ามันจะเปิดประตูให้คนอื่นทำอะไรบางอย่าง นี่เป็นผลมาจากความประมาทเลินเล่อของนาง และนี่คือเหตุผลที่นางโทษตัวเอง
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วแน่นจนมันเกิดเป็นเส้นชัดเจน ใครกันแน่ที่ฆ่าฮูหยินผู้เฒ่า พิษที่ใช้ไม่ได้อยู่ในพื้นที่นี้ ในช่วงเวลาที่นางไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงสิ่งที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์เฟิงอย่างแน่นอน ?
อาจเป็นเพราะสภาพจิตใจของนางชัดเจนเกินไป อารมณ์ของนางดูเหมือนจะติดเชื้อบ่าวรับใช้ของนาง ขณะที่วังซวนถามนาง “คุณหนูคิดอะไรอยู่เจ้าคะ ? ”
นางโบกมือแล้วลืมตา ในเวลานี้รถม้าก็หยุดลง หวงซวนยกม่านขึ้นและกล่าวว่า “เรามาถึงแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงไม่ขยับแต่พูดกับวังซวน “ไปหาเฟิงจินหยวนและนำเขาออกมา เมื่อตระกูลเฟิงจัดงานศพเสร็จแล้วเขาจะถูกส่งกลับมา”
วังซวนพยักหน้าและออกจากรถม้า ไม่นานเฟิงจินหยวนก็ตามนางออกจากคุก
เขาไม่มีโอกาสเปลี่ยนเสื้อผ้า และวังซวนไม่ได้นำเสื้อผ้าใหม่มาให้เขา กุญแจมือถูกถอดออก แต่เขายังคงสวมชุดสีขาวของอาชญากร ตรงกลางของเสื้อตัวหนังสือคำว่าอาชญากรถูกเขียนซึ่งทำให้เกิดฉากที่สะดุดตามาก
เฟิงจินหยวนไม่คิดว่าเขาจะได้รับการปล่อยตัว คนที่ปล่อยเขาออกมาไม่ได้บอกว่าทำไมเขาถึงถูกปล่อยออกมา แต่คนที่มาหาเขาคือวังซวน เขาไม่จำเป็นต้องคิดว่าจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่คิดว่าจะยอมรับความรู้สึกของเฟิงหยูเฮง เขาคิดว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา ในความเป็นจริงเขาเชื่อว่าเฟิงหยูเฮงจะพาเขาออกจากคุกเพราะแรงกดดันจากตระกูลไม่ใช่เพราะนางต้องการ
แน่นอนจุดสุดท้ายนี้ถูกต้องแน่นอน เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการพาเขาออกไป
เฟิงจินหยวนเข้ามาในรถม้า และเมื่อเห็นบุตรสาวคนที่สองของเขา จากนั้นเขาก็นั่งอยู่ในรถม้าและกล่าวว่า “ทำไมเจ้ามาช้า?”
เฟิงหยูเฮงงงงวย “เจ้าบ้าหรือ? ข้าได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้ออกจากเมืองเพื่อช่วยผู้ลี้ภัย เจ้ามีข้อขัดข้องหรือไม่ ? หวงซวน” นางเรียกหวงซวน ผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้างนอก “กลับรถ เรากำลังจะเข้าไปในพระราชวัง ! ”
เฟิงจินหยวนกังวลทันที และตะโกนออกจากตู้โดยสารอย่างรวดเร็ว “ช้าก่อน ! ” จากนั้นเขาก็หันไปจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ? ท้องฟ้ามืดแล้ว เจ้าจะเข้าไปในพระราชวังเพื่ออะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “เจ้าแสดงความไม่พอใจกับข้ากลับมาที่เมืองช้าไม่ใช่หรือ ? ข้าจะส่งเจ้าเข้าพระราชวัง ข้าไม่รู้ว่าเสด็จพ่อทรงบรรทมแล้วหรือยัง ไม่เป็นไร ถ้าเสด็จพ่อทรงบรรทมก็ปลุกขึ้นมา เจ้าสามารถถามเสด็จพ่อได้ว่าทำไมข้ามาช้า ! ”
ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม เนื่องจากร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามเขาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นผิด เฟิงหยูเฮงไปช่วยบรรเทาภัยพิบัติ เขาโกรธอะไร แต่เขาได้พูดไปแล้ว ไม่สามารถถอนคำพูดได้ในขณะนี้ เขาไม่สามารถขอโทษ เขาอยู่ในทางตันเท่านั้น
โดยไม่คาดคิด มันเป็นเฟิงหยูเฮงที่เป็นคนแรกที่สงบสติอารมณ์ นางสั่งให้รถม้ากลับไปที่คฤหาสน์ สิ่งนี้ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกแปลกมาก แต่เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้งด้วยเวลา ปัจจุบันมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าไปในพระราชวัง บุตรสาวคนที่สองนี้เพิ่งทำให้เขากลัว ไม่สามารถถือว่าเป็นจริงได้
เมื่อคิดเช่นนี้ความมั่นใจของเขากลับคืนมา และเขายังเชื่อว่าเฟิงหยูเฮงได้ส่งคืนโฉนดจริงให้กับทางการอย่างแน่นอน เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “ควรส่งคืนโฉนดไปนานแล้ว ! เราเป็นครอบครัว เจ้าจะทนเห็นบิดาของตัวเองถูกขังคุกนานได้อย่างไร ! ”
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถทนที่จะไม่โกรธเขาได้ นางเพิ่งเปิดเผยความจริงกับเขา “ข้าไม่ได้ส่งมอบโฉนด เจ้าเพิ่งถูกไล่ออกสองสามวัน เมื่อเสร็จเรื่องของตระกูลแล้ว เจ้าจะถูกส่งกลับ”
“อะไรนะ ? ” จินหยวนไม่คิดเลยเกี่ยวกับ “เรื่องของครอบครัว” เขาได้ยินเพียงว่าเขาจะถูกส่งกลับไปยังคุก เขาไม่พอใจในทันที “เจ้าพูดแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร ? เจ้าเป็นเดรัจฉาน เจ้ามีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงเตือนเขาอีกครั้งว่า “ข้าเป็นบุตรของเจ้า คำว่าเดรัจฉานไม่ได้ดูถูกข้า แต่มันเป็นการดูถูกตัวเจ้าเอง” ริมฝีปากของนางขดยิ้มเมื่อนางมองจินหยวน “เจ้าเป็นเดรัจฉานหรือ ? ”
จินหยวนกระอักเลือดเต็มปาก !
วังซวนที่ยังนั่งอยู่ในรถม้าไม่สามารถทนดูบิดาที่ไร้ยางอายพูดต่อไปได้ ดังนั้นนางจึงกล่าวว่า “ใต้เท้าเฟิงเอาเวลาที่ท่านโต้เถียงกับคุณหนูไปคิดว่าจะจัดการเรื่องของฮูหยินผู้เฒ่าอย่างไรดีกว่า”
“ครอบครัวหรือ ? ” จินหยวนตกใจ “เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัว ? ”
หวงซวนที่นั่งข้างนอกหูดีและได้ยินทุกอย่างที่กล่าวไว้ในรถอย่างชัดเจน นางอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงแล้วพูดเสียงดังขึ้นว่า “ใต้เท้าเฟิง ท่านคิดจริง ๆ หรือไม่ว่าการที่คุณหนูพาท่านออกจากคุกจะไม่มีเหตุผล ? มองโลกในแง่ดีเกินไป”
เฟิงจินหยวนไม่มีเวลาต้องกังวลเกี่ยวกับการสบประมาทของบ่าวรับใช้ ทั้งสองวิธีเขาถูกปิด เขาถูกเฟิงหยูเฮงสบประมาทหลายครั้ง เขาคุ้นเคยกับพวกนางอยู่แล้ว แต่เขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงว่าเกิดอะไรขึ้นที่คฤหาสน์ซึ่งอาจทำให้เฟิงหยูเฮงนำตัวเขาออกจากคุกได้
เขาเริ่มคิดเกี่ยวกับปัญหาที่ผิดปกติ แม้กระนั้นรถม้าหยุดลงในเวลานี้ หวงซวนตะโกน “เรามาถึงแล้ว” นางกล่าวตามทันที “แต่…”
เฟิงจินหยวนไม่สามารถรอ และดึงผ้าม่านของรถม้าเปิดทันที เขาเห็นว่ามีตู้สินค้าขนาดใหญ่สองตู้จอดอยู่หน้าทางเข้าของคฤหาสน์ มีคนแบกสิ่งของและทุกอย่างก็ห่อด้วยผ้าแดง มันดูเหมือนจะเป็นสถานการณ์ที่มีความสุขมาก
เขาตกตะลึง มีการเฉลิมฉลองในคฤหาสน์หรือ ?
