ตอนที่ 452 พบกับญาติที่มาจากการแต่งงาน
ฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเฟิงนั้นกำลังเล่าเรื่อง แต่นางไม่ใช่คนที่เล่าเรื่องนี้ นางได้เชิญนักเล่าเรื่องที่พูดเร็วมาพูดแทน
สิ่งที่ถูกพูดออกมาคืออะไร ? เรื่องราวของเฟิงหยูเฮงที่เลี้ยงในตระกูลเฟิงตั้งแต่ยังเด็ก พวกเขาพูดถึงวิธีที่เฟิงจินหยวนจัดงานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่เป็นเวลาสามวันเมื่อนางเกิดมา พวกเขาพูดถึงวิธีที่เฟิงจินหยวนหาอาจารย์ที่ดีที่สุดมาสอนนาง พวกเขาพูดถึงว่าตระกูลเฟิงครั้งหนึ่งเคยมีความหวังมากมายในบุตรสาวของฮูหยินใหญ่
นักเล่าเรื่องนี้มีทักษะมาก สิ่งที่ไม่สำคัญเท่ากับเมล็ดงาสามารถทำให้เกิดเสียงที่น่าอัศจรรย์ แม้แต่บางอย่างเช่นเฟิงจินหยวนที่นำอาหารมาให้นางอาจทำให้ผู้ชมเกิดความซาบซึ้ง
เฟิงหยูเฮงยกผ้าม่านแล้วเดินออกไป แต่ไม่ได้ลงจากรถ นางนั่งกับวังซวนและหวงซวนเพื่อฟังการเล่าเรื่อง รถม้าของพวกเขาอยู่ด้านหลังฝูงชน และไปด้านข้าง ผู้คนที่ให้ความสำคัญกับการฟังเรื่องราวไม่ได้สังเกต ฮูหยินผู้เฒ่ามองเห็นพวกเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย นางยังคงนั่งอยู่ที่ด้านหน้าผู้เล่าเรื่อง ในขณะที่ถือผ้าเช็ดหน้า นางซับน้ำตา และถอนหายใจ
นักเล่าเรื่องดำเนินต่อไป และเมื่อเขาเหนื่อย มีคนนำน้ำชาให้เขา เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียง “ฮ่าๆๆ” และหัวเราะ “การจัดการนั้นค่อนข้างดี”
หวงซวนยิ้มเยาะ และกล่าวว่า “ข้าสงสัยว่าตระกูลเฟิงจ่ายให้กับสิ่งนี้มากแค่ไหน”
วังซวนกล่าวว่า “ขึ้นอยู่กับความรู้สึกของท่านฮูหยินผู้เฒ่า มากที่สุดคือ 5 เหรียญเงิน”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้า “ข้ารู้สึกว่าคราวนี้มันจะต้องมีอย่างน้อย 10 เหรียญเงิน ดูฝูงชนรอบ ๆ สิ พวกเขาเป็นนักแสดงที่เหมาะสม พวกเขาดูเสียใจเมื่อร้องไห้ น้ำตาไหลตามคำสั่ง พวกเขาทั้งหมดจะต้องรับเงินมา ! ”
บ่าวรับใช้สองคนเห็นด้วยกับการวิเคราะห์นี้
คนทั้งสามพูดคุยและหัวเราะ แต่ข้างหลังพวกเขา เหยาเซียนผู้ไม่มีที่นั่งและยืนหน้าซีด เขารู้อยู่แล้วว่าเฟิงจินหยวนไม่ได้รักบุตรสาวคนที่สองของเขา อย่างไรก็ตามเหยาเซียนไม่เคยคิดเลยว่าท่านฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลเฟิงจะไร้ยางอายเช่นกัน นางแก่แล้ว แต่จริง ๆ แล้วนางก็ยังกล้าออกมาข้างนอกและรวมตัวกันเพื่อดึงดูดความสนใจของหลานสาวของนาง นี่ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทำได้จริง ๆ !
เขาตะโกนถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าอดทนกับตระกูลนี้ได้อย่างไร ? ”
เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าหลานสาวของเขามีอารมณ์รุนแรงมากตั้งแต่อายุยังน้อย นางสามารถฆ่าผู้ชาย 3 คนในกองทัพได้ในเวลาเดียวกัน เมื่อนางไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของหัวหน้า หัวหน้าคนนั้นมีปัญหาเล็กน้อยเกี่ยวกับการเหยียดหยาม และเฟิงหยูเฮงก็อารมณ์เสียและทำร้ายหัวหน้าคนนั้นต่อหน้าผู้บังคับบัญชา ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยสามารถทนอะไร นางเกลียดความชั่วร้ายและจะแก้แค้นทันที นางยังคงมีจิตใจที่ชัดเจน เมื่อพูดถึงการเล่นกล นางเป็นบรรพบุรุษของการวางแผน นิสัยของนางเปลี่ยนไปพร้อมกับกับยุคที่เปลี่ยนแปลงหรือ ? มันไม่ดีเลย !
ใบหน้าของเหยาเซียนดูย่ำแย่ลงในขณะที่เขากล่าวว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกว่าเจ้าไม่สามารถจัดการได้ ข้าจะช่วยจัดการพวกเขาให้”
เฟิงหยูเฮงมองเขาด้วยรอยยิ้ม หัวใจของนางอบอุ่น ! นี่คือสิ่งที่ได้รับการสนับสนุน ! ในชีวิตก่อนหน้านี้ปู่ของนางเคยอยู่ข้างนางเสมอ แม้ว่านางจะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเพียงใด ปู่ของนางก็ยังคงให้การสนับสนุนนาง แต่เมื่อมาถึงคฤหาสน์เฟิง นางส่ายหน้า “ไม่จำเป็น ! ท่านตาทำไมต้องใช้มีดฆ่าโคเพื่อฆ่าไก่ ตระกูลเฟิงที่ต่ำต้อยไม่จำเป็นต้องให้ท่านตาและหลานร่วมมือกันเพื่อจัดการหรอกเจ้าค่ะ”
ในขณะที่นางกำลังพูด นักเล่าเรื่องที่นั่งอยู่ข้างทางเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลก็มาถึงจุดสำคัญของ “ชีวประวัติขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน” ดูเหมือนว่าเฟิงหยูเฮงจะล้มป่วยลงเมื่อนางยังเป็นเด็ก เฟิงจินหยวนดูแลนางตลอดทั้งวันทั้งคืน แม้แต่เหตุผลในการส่งนางไปยังภาคตะวันตกเฉียงเหนือก็ทำให้พวกเขากลัวว่าฮ่องเต้จะคิดว่าพวกเขามีส่วนพัวพันกับความผิดของตระกูลเหยา ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากส่งอีกฝ่ายออกจากเมืองหลวง เมื่อเวลาผ่านไป มันก็กลายเป็นเรื่องที่เฟิงหยูเฮงกลายเป็นคนชั่วร้ายหลังจากกลับมาที่เมืองหลวง
เฟิงหยูเฮงทำสิ่งชั่วร้ายเหล่านี้ ความคิดทั่วไปคือ : ไม่ดูแลท่านพ่อ, ท่านย่า, พี่สาวคนโต และน้องสาวตลอดจนแม่รองทั้งหลาย
ในท้ายที่สุดผู้เล่าเรื่องก็นำหัวข้อหลักของเรื่องราวในวันนี้ออกมา “เพียงแค่ล้อเล่นภายในคฤหาสน์ก็ไม่เป็นไร แต่มันทำให้ใต้เท้าเฟิงถูกลดระดับเป็นขุนนางขั้นห้า และเขาถูกขังไว้ ! ทุกคนบอกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันเป็นดาวหายนะสำหรับตระกูลเฟิง และทุกคนควรคิดถึงมัน เรื่องนี้ถูกต้องหรือไม่ ? ”
หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้เขาโบกมือ และบางคนก็ตะโกนออกมาจากฝูงชนทันที “จริง! จริงมาก! ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไป ตระกูลเฟิงทั้งหมดจะถูกนางทำลาย ! ”
อีกคนกล่าวว่า “เริ่มตั้งแต่วันนี้เราต้องให้ใต้เท้าเฟิงได้รับการปล่อยตัว หากองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันไม่ต้องการที่จะอับอาย นางควรใช้อำนาจของตัวเองเพื่อช่วยปล่อยตัวบิดาออกไป ! ”
ครั้งนี้ทุกคนพร้อมใจกันกล่าว “ช่วยใต้เท้าเฟิง ! ช่วยใต้เท้าเฟิง ! ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงย่อมรู้สึกเป็นธรรมดาว่าสิ่งนี้ค่อนข้างดี และในที่สุดก็หันไปทางรถม้าและตะโกน “นางกลับมาแล้ว ! ”
ในทันทีทุกคนหันความสนใจไปที่พวกเขา
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้มองคนอื่น นางมองแค่ฮูหยินผู้เฒ่า นางเห็นว่านอกเหนือจากยายจาวแล้วมีเพียงเฟิงเฟินไดที่ไม่มีสมองในการแต่งเรื่องนี้ คนอื่น ๆ ของตระกูลเฟิงไม่ได้ออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าดูแปลกประหลาดเล็กน้อยเมื่อถูกเฟิงหยูเองจ้องมอง นางรู้สึกวิตกเล็กน้อยแต่ก็ไม่มาก เนื่องจากนางตัดสินใจที่จะใช้วิธีนี้เพื่อบังคับให้เฟิงหยูเฮงช่วยเฟิงจินหยวนออกจากคุก นางจึงได้เตรียมตัวที่จะต่อต้านเฟิงหยูเฮง แต่…
สายตาจ้องมองของฮูหยินผู้เฒ่านั้นสั่นไหว และนางเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเฟิงหยูเฮงทันที
ทำไมเขาถึงดูคุ้นตา
นางหลับตาแล้วคิดอย่างรอบคอบ ไม่ว่านางจะคิดอย่างไรนางก็รู้สึกว่านางเคยเห็นคนนี้มาก่อน แต่นั่นเป็นชายชรา เฟิงหยูเฮงพบกับชายชราเมื่อใด ผู้คนที่มีปฏิสัมพันธ์กับนางในเมืองหลวงส่วนใหญ่เป็นองค์ชาย นอกจากนี้ยังมีองค์หญิงหวู่หยางและบุตรสาวของตระกูลใหญ่ แต่นางก็จำคนเหล่านั้นได้! นี่มันอะไรกัน ?
นางถามเฟิงเฟินไดเงียบ ๆ “ดูคนที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่รองของเจ้า เจ้าจำเขาได้หรือไม่ ? ”
ฮูหยินผู้เฒ่าได้จัดฉากละครเรื่องนี้ เฟินไดไม่ได้ช่วยอะไร ในตอนแรกนางไม่ต้องการที่จะต่อต้านเฟิงหยูเฮง แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่าตราบใดที่นางช่วยออกหน้า เมื่อบุตรของฮันชิเกิด นางจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นอนุขั้นสูงในทันที
ข้อเสนอนี้น่าดึงดูดสำหรับเฟิงเฟินไดมาก ในปัจจุบันไม่มีความหวังที่จะปีนขึ้นสู่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ ยิ่งกว่านั้นการเป็นฮูหยินใหญ่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นางกับฮันชิเลิกคิดไปแล้ว แต่ตำแหน่งของอนุขั้นสูงก็เป็นที่ดึงดูดอย่างแท้จริง ข้อแรกไม่จำเป็นต้องแบกรับความรับผิดชอบที่มาพร้อมกับตำแหน่งของฮูหยินใหญ่ ประการที่สองตำแหน่งของอนุขั้นสูงคือตำแหน่งที่สูงที่สุดในบรรดาอนุ บุตรของอนุขั้นสูงก็จะมีค่ามากกว่าบุตรของอนุปกติ นี่คือตำแหน่งที่พวกเขาต้องการ
ดังนั้นเฟิงเฟินไดจึงเห็นด้วยกับเงื่อนไขของฮูหยินผู้เฒ่าโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ
ต่อมาพี่น้องเฉิงได้เข้าไปในพระราชวังในวันนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกเวลานี้เพื่อออกจากคฤหาสน์ เดิมเฟิงเฟินไดคิดว่าเรื่องนี้จะต้องประสบความสำเร็จเป็นแน่ ไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะพูดยังไง นางก็ต้องยอมแพ้ แต่ใครจะรู้… นางอ้าปากพูดด้วยเสียงตัวสั่นเล็กน้อย “ถ้าหลานสาวจำไม่ผิด เขาคือท่านตาเหยาเซียนเจ้าค่ะ”
บุตร ๆ ของตระกูลเฟิงทุกคนเรียกว่าท่านตาเหยาเซียนเพราะเหยาซื่อเป็นฮูหยินใหญ่ตั้งแต่นั้นมา ดังนั้นตระกูลเหยาจึงกลายเป็นตระกูลมารดาของตระกูลเฟิง บุตรของอนุทุกคนต้องเรียกเขาแบบนี้ เช่นเดียวกับที่บุตรสาวของฮูหยินใหญ่เรียก นั่นเป็นสาเหตุที่เฟิงเฟินไดจะเรียกเขาว่าท่านตาเมื่อเห็นเหยาเซียน
ฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้นที่มีปฏิกริยาตอบสนอง คำว่าเหยาเซียนได้สร้างความประทับใจในใจของนางอย่างแท้จริง ภาพนั้นรวมกับชายชราอย่างรวดเร็วข้างหลังเฟิงหยูเฮง ในที่สุดนางก็รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกว่าคนผู้นี้ดูคุ้นตา เป็นเพราะคนนี้คือเหยาเซียน เขาเป็นตาของเฟิงหยูเฮง แต่นางก็นึกไม่ออกว่าทำไมเหยาเซียนคนที่ถูกเนรเทศไปที่หวางโจว จู่ ๆ ก็จะปรากฎตัวที่เมืองหลวง
“ไม่ใช่ว่าคนในตระกูลเหยาไม่สามารถกลับมาได้หรอกหรือ ? ” นางถามเฟินไดอย่างเงียบ ๆ นางไม่สามารถรับกับสถานการณ์เช่นนี้ได้
ผลที่ตามมาคำพูดของเฟิงเฟินไดทำให้นางรู้สึกหลงทางมากขึ้น “ท่านย่าลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ ฮ่องเต้ก็ทรงออกพระราชโองการมานานแล้ว บุตรหลานของตระกูลเหยาได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในการสอบจอหงวนได้ นั่นหมายความว่าผู้ถูกเนรเทศก็ถูกยกเลิกไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ”
หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าสั่นไหว ผู้ถูกเนรเทศกลายเป็นโมฆะ นั่นหมายความว่าเหยาซื่อจะกลับมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สิ่งนี้เกิดขึ้นเช่นกันเมื่อเฟิงจินหยวนถูกลดขั้นและถูกขังคุก ตระกูลเหยาก็ควรแก้แค้นให้บุตรสาวใช่หรือไม่ ?
ผู้คนยังคงโห่ร้องให้เฟิงหยูเฮงช่วยบิดาของนาง แต่หลังจากนั้นซักครู่หนึ่งพวกเขาพบว่าองค์หญิงแห่งมณฑลนั่งอยู่บนรถม้าโดยไม่แม้แต่จะพูดกับฮูหยินผู้เฒ่า พวกเขาแค่มองหน้ากัน คนหนึ่งยิ้มอย่างสดใส ในขณะที่อีกคนยิ้มอย่างสยองขวัญ
เสียงตะโกนหยุดลงทีละน้อย ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าในช่วงนี้ทางตัน ฮูหยินผู้เฒ่าที่จ่ายเงินให้พวกเขามาก่อเรื่องก็เริ่มเงียบไป
ทุกคนเริ่มรู้สึกกังวล เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าผู้เฒ่าเฟิงกลายเป็นเช่นนี้ นางก็ไม่มีท่าทีเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป ! หากผู้นำรามือก่อน ผู้ที่ได้ช่วยนางจะได้รับประโยชน์อย่างไร
พวกเขาเริ่มรู้สึกพ่ายแพ้และเริ่มพูดคุยกัน ในขณะที่พวกเขาพูดกันในที่สุดก็มีคนเริ่มรู้สึกเสียใจกล่าวว่า “ข้าบอกพวกเจ้าก่อนหน้านี้แล้วว่าเราไม่สามารถต่อต้านองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันได้ คนที่สนับสนุนนางคือองค์ชายเก้า หากองค์ชายเก้ารู้ว่ามีคนมากมายมาบีบบังคับพระชายาของพระองค์ องค์ชายจะไม่ตัดหัวของพวกเราทั้งหมดหรือ ? ”
อีกคนพูดบางอย่างที่น่ากลัวยิ่งกว่า “การตัดหัวของเรานั้นไม่มีอะไรเลย ข้าคิดว่าพระองค์อาจฆ่าทั้งครอบครัวของเรา”
เมื่อมีคนกล่าวเช่นนี้ขึ้นมา ขาของทุกคนเริ่มสั่น
ในเวลานี้รถม้าของเฟิงหยูเฮงเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เคลื่อนผ่านฝูงชนและหยุดลงเมื่อมาถึงฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง
เฟิงหยูเฮงไม่พูด แต่เหยาเซียนกล่าวว่า “ท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิง เราไม่ได้เจอกันนานเลย ! ”
ในตอนแรกเขาเรียกพวกเขาว่าเป็นญาติโดยการแต่งงาน แต่นั่นเป็นอดีต ปัจจุบันเหยาซื่อไม่ได้เป็นฮูหยินใหญ่ของตระกูลเฟิงอีกต่อไป ทั้งสองตระกูลแยกกันโดยธรรมชาติ
ฮูหยินผู้เฒ่ายืนขึ้นด้วยการประคองของเฟิงเฟินได และกล่าวทักทายเขาว่า “ท่านเหยา นานมาแล้วที่เราได้พบกันครั้งสุดท้าย” เมื่อนางพูดมันก็ชัดเจนว่านางขาดความมั่นใจ แม้แต่เสียงของนางก็สั่น
เฟิงหยูเฮงกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนรถม้า ชุดยาวคลุมหัวเข่าของนางและนางดูสบายใจ ดูเหมือนว่านางไม่สนใจข้อตกลงก่อนหน้านี้
แต่นางยังคงมองไปที่นักเล่าเรื่องที่เริ่มเตรียมพร้อมที่จะวิ่งหนี บุคคลนั้นถูกเจ้าหน้าที่สองคนหยุด เขาไม่สามารถวิ่งไปทางซ้ายหรือขวาได้ เขากลัวมากจนศีรษะของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เฟิงหยูเฮงยักไหล่และยิ้ม “ฝนตกหนักเพิ่งจะผ่านไป เจ้าไม่ต้องการใช้เวลาในการตากผ้าห่มของเจ้า แต่เจ้ามีเวลาที่จะมาคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลของข้าเพื่อกระดิกลิ้นของเจ้า บอกข้าทีว่าใครทำให้เจ้ากล้าเช่นนี้”
นางถามอย่างไม่เป็นทางการ แต่ความกดดันที่เกิดขึ้นกับคนที่ได้ยินมานั้นยอดเยี่ยมมาก นักเล่าเรื่องมองฮูหยินผู้เฒ่าจากนั้นก็รีบกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑล เป็นย่าของท่าน เป็นท่านฮูหยินผู้เฒ่าของตระกูลเฟิงที่จ้างข้ามาเพื่อเล่าเรื่องนี้ ! ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มกว้าง “เพื่อเห็นแก่เงินน้อย เจ้าก็ยินดีต่อต้านองค์หญิงแห่งมณฑล พวกเจ้ายังอยากมีหัวอยู่บนบ่าต่อไปหรือไม่ ? เจ้าสั่งองค์หญิงแห่งมณฑลให้ไปช่วยขุนนางเฟิง ดีมาก องค์หญิงแห่งมณฑลจะไว้หน้าเจ้าในวันนี้ ข้าจะไปขอการอภัยโทษของเขา ข้าจะอนุญาตให้เจ้ารับเงินจำนวนเล็กน้อยจากตระกูลเฟิงได้สำเร็จ” หลังจากพูดอย่างนี้นางลุกขึ้นนั่งบนรถม้าของจักรพรรดิ และย้ายกลับเข้าไปในรถม้า อย่างไรก็ตามในเวลาเดียวกันนางก็กล่าวออกมา “ใช่ เจ้ารู้เพียงว่าจะทำให้เกิดความวุ่นวาย เจ้าทราบหรือไม่ว่าความผิดใดที่เฟิงจินหยวนก่อ”
ฝูงชนจะทราบได้อย่างไร พวกเขาจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงอย่างว่างเปล่า และได้ยินนางพูดว่า “เพื่อขออภัยโทษให้คนอื่น เจ้าต้องยอมแบกรับความผิดของพวกเขา ข้าสามารถไปและขออภัยโทษในวันนี้ แต่พวกเจ้าต้องตามข้าไป ห้ามผู้ใดหายไปสักคน ! ” นางหันกลับมา และสายตาของนางก็เย็นชาอย่างรุนแรง “องครักษ์ล้อมคนเหล่านี้ และให้พวกเขาติดตามองค์หญิงแห่งมณฑลผู้นี้ ! ให้พวกเขาติดตามรถม้า เราจะเข้าไปในพระราชวัง ! ”
ผู้คนงุนงงทันทีว่า “เข้าไปในพระราชวังหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่ เราต้องเข้าไปในพระราชวัง เมื่อเจ้าไม่ทราบ องค์หญิงแห่งมณฑลจะบอกความจริงแก่พวกเจ้า ความบริสุทธิ์ของเฟิงจินหยวนต้องวิงวอนในพระราชวังเพราะความผิดที่เขาก่อขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่เจ้าเมืองไม่ได้บอก ข้าจะบอกเจ้าว่าความผิดที่เขาก่อขึ้นนั้นเป็นการหลอกลวงฮ่องเต้ ! ”
