ตอนที่ 440 อย่างไรก็ตามหลายคนถูกฆ่าตาย, ต้องช่วยชีวิตคนจำนวนมาก
คำพูดของซวนเทียนหมิงเป็นเหมือนยาที่ทำให้เฟิงหยูเฮงอุ่นใจ อารมณ์ของนางค่อย ๆ สงบลง และนางก็หันไปมองผู้ลี้ภัย นางไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป ทุกอย่างพึ่งพาความพยายามของมนุษย์ ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงใดพวกเขาเพียงแต่ต้องร่วมกันฝ่าฟัน นางบอกไปแล้วว่านางจะช่วยปกป้องอาณาจักรนี้ เมื่ออยู่กับนางที่นี่โลกจะไม่ตกอยู่ในความโกลาหล แม้ว่าจะมีโรคระบาด มันก็จะไม่แพร่กระจาย !
เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นและมองที่ซวนเทียนหมิง สายตาของนางเริ่มแน่วแน่ อันที่จริงนางขดมุมริมฝีปากของนางเป็นรอยยิ้ม กล่าวเสียงดังพูดว่า “ข้าไม่กลัว ! ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะออกมาและใช้กำลังภายในของเขา เขาตะโกนเสียงดังลงที่คนใกล้ประตูเมือง “ทหารทุกคน ฟังคำสั่งของข้า ! ”
เสียงตะโกนดังขึ้นมาท่ามกลางสายฝนและฟังเหมือนฟ้าร้อง เสียงของผู้ลี้ภัยกระแทกประตูก็เงียบไป
ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง ทหารยืนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ขณะที่ผู้ลี้ภัยก็หยุดทำลายประตูเช่นกัน คนที่นอนราบทุกคนลุกขึ้นนั่ง ขณะที่คนที่สวดอ้อนวอนลดมือลง ในขณะนี้ทุกคนหันความสนใจไปที่ด้านบนสุดของกำแพงเมือง แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าใครยืนอยู่ที่นั่น พวกเขารู้ว่าใครก็ตามที่สามารถตะโกนผ่านสายฝนนี้ไม่ได้เป็นคนปกติ
ขณะที่ทุกคนเฝ้าดูเขา ซวนเทียนหมิงพูดอีกครั้ง มันเต็มไปด้วยพลัง อย่างไรก็ตามมันทำให้ทุกคนรู้สึกตกใจเพราะเขากล่าวว่า “ล้อมรอบประตูเมือง และจับทุกคนที่พยายามทำลายประตูเมือง ! ”
ทหารหงุดหงิดผู้ลี้ภัยเหล่านี้มานานแล้ว แต่พวกเขากลัวว่าพวกเขาจะกระตุ้นความโกรธเคืองของประชาชนมากขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องอดทน ตอนนี้ซวนเทียนหมิงออกคำสั่ง ทหารไม่ต้องกังวลอีกต่อไป พลังที่พวกเขาปราบปรามได้ถูกเปิดเผยทันที หลังจากนั้นครู่หนึ่งผู้ลี้ภัยที่ก่อให้เกิดปัญหาจะถูกล้อมรอบ
เฟิงหยูเฮงรู้จักพวกเขา นอกเมืองทหารส่วนใหญ่มาจากค่ายทหาร ดังนั้นพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าทหารยามของเมืองหลวงได้อย่างไร
ผู้ลี้ภัยที่ไม่ได้เร่งรีบ เห็นว่าคนเหล่านี้ถูกหยุดและต้องการที่จะไปข้างหน้าเพื่อช่วยพวกเขา น่าเสียดายที่คนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการทำลายกำแพงนั้นส่วนใหญ่เป็นคนแก่ ผู้หญิง และเด็ก พวกเขาจะมีแรงต่อสู้ขัดขืนได้อย่างไร บางคนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ พวกเขาสามารถมองขึ้นไปที่ด้านบนสุดของกำแพงเมือง ในเวลาเดียวกันพวกเขาต่างก็มีความคิดเหมือนกัน : เราจะถูกฆ่าหรือไม่
ซวนเทียนหมิงยินดีต้อนรับสายตาของทุกคนที่อยู่เบื้องล่างโดยปราศจากความกลัว เขายื่นมือออกไปแล้วชี้ไปที่คนที่ถูกล้อมรอบและพูดเสียงดังว่า “พวกเจ้าน่าจะเห็นมันได้ ทหารของราชวงศ์ต้าชุนออกแรงเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็สามารถหยุดเจ้าได้ ประตูเมืองนี้ใช้เพื่อป้องกันศัตรูต่างแคว้น องค์ชายผู้นี้คิดว่าวันหนึ่งเมื่อฮ่องเต้ต่างแคว้นอยากจะทำลายประตูนี้ อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดเลยว่าคนของราชวงศ์ต้าชุนจะเป็นคนที่ทำเช่นนี้”
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนรู้สึกไม่พอใจ พวกเขาเริ่มตะโกนและมันก็ฟังดูยุ่งเหยิงไปหมด อย่างไรก็ตามจะได้ยินคำสองสามคำเป็นครั้งคราว เฟิงหยูเฮงได้ยินประชาชนพูดว่า: ทำไมประตูเมืองราชวงศ์ต้าชุนไม่ยอมให้คนของราชวงศ์ต้าชุนเข้าไป มันก็เป็นบ้านของพวกข้า แต่ทำไมถึงไม่ให้พวกเราเข้าไป ? เจ้าเป็นองค์ชายองค์ไหน ? เจ้าจะฆ่าเรา
นางหันไปมองซวนเทียนหมิง ใบหน้าของเขาที่ใส่หน้ากากทองคำซึ่งซ่อนความรู้สึกทั้งหมดของเขาไว้ แม้กระนั้นดอกบัวสีม่วงระหว่างคิ้วของเขากลายเป็นสีเข้ม นางรู้ว่าดอกบัวเป็นสีเข้มเนื่องจากอารมณ์ของซวนเทียนหมิงที่ปั่นป่วนยิ่งขึ้น พวกเขาจับมือกันแน่นขึ้น และนางจะรู้สึกได้ถึงความลำบากใจของเขา คนเหล่านั้นด้านล่างเป็นราษฎรของเขา !
“ไม่มีใครที่พยายามฆ่าพวกเจ้า!” ในที่สุดซวนเทียนหมิงพูดขึ้นอีกครั้ง “ฟังให้ดี องค์ชายผู้นี้เป็นองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน, ซวนเทียนหมิง ในวันนี้ข้าจะสาบานกับพวกเจ้า ฮ่องเต้ทรงรักประชาชนเท่าที่ฝ่าบาทรักบุตร ข้า ซวนเทียนหมิง จะแบกรับภาระนี้กับสหายทุกคนที่เจอกับภัยพิบัตินี้ ปัญหาทั้งหมดที่พวกเจ้าพบ องค์ชายผู้นี้จะเผชิญหน้ากับพวกมัน แม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถเข้าสู่เมืองหลวงได้ องค์ชายองค์นี้จะนำองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันพร้อมกับองค์หญิงหวู่หยางออกจากเมืองเพื่อสร้างที่พักพิงให้พวกเจ้า จัดหาอาหาร รักษาอาการบาดเจ็บ และช่วยพวกเจ้าให้รอดพ้นจากภัยพิบัติครั้งนี้ ไม่ต้องกังวล บ้านที่ถูกทำลายของเจ้าจะได้รับการซ่อมแซมโดยราชสำนัก หลังจากสี่วันเมื่อฝนหยุดตก องค์ชายผู้นี้จะส่งเจ้ากลับบ้านด้วยตัวเอง พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?“
เสียงที่ถูกขยายโดยใช้ความแข็งแกร่งภายในของเขาเป็นเหมือนระฆังขนาดใหญ่ ทุกคำเข้าไปในหูและจิตใจของพวกเขา คนที่เริ่มท้อแท้ก็พบที่พึ่ง ความหวังที่มอดดับไปกับฝนที่ตกหนักก็เริ่มจุดประกายเรืองรองขึ้นมาอีกครั้ง
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “อีกสักครู่เราจะเปิดประตูเมืองเพื่อให้เราสามารถออกไปช่วยพวกเจ้าได้ ไม่ว่าพวกเจ้าจะตัดสินใจที่จะไว้วางใจองค์ชายองค์นี้หรือยังคงพยายามเข้ามาในเมือง พวกเจ้าเป็นคนตัดสินใจ” หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็ไม่ได้อยู่บนกำแพงเมือง ดึงเฟิงหยูเฮงด้วยมือข้างหนึ่ง และซวนเทียนเก้อ พวกเขารีบลงไปประตูกำแพงเมืองอย่างรวดเร็วตามด้วยเป่ยฟู่หรง วังซวน หวงซวน และหมอผีซางคัง ซึ่งอยู่ที่นี่ ตามหลังพวกเขา
ทหารบางคนดึงประตูเปิดออก ในทันทีนั้นทุกคนก็ตื่นตัว แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ไม่กล้ารับประกันได้ว่าผู้ลี้ภัยที่อยู่ข้างนอกจะไม่รีบร้อน ซวนเทียนเก้อก็สั่นเล็กน้อย นางกลัวความเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามผู้ลี้ภัยนั้นใจดีและให้ความเคารพ พวกเขายังรู้ด้วยว่าถึงแม้พวกเขาจะรีบเข้าไปในเมืองก็จะไร้ประโยชน์ เป็นไปได้หรือที่พวกเขาจะเข้าไปปล้นอาหาร และปล้นทรัพย์ ? จะเข้าไปในบ้านของคนอื่นและขโมยอาหารของพวกเขา ? พวกเขาจะไม่ใช่ผู้ลี้ภัยอีกต่อไป พวกเขาจะเป็นโจรแทน ราชวงศ์ต้าชุนสามารถช่วยผู้ลี้ภัยได้ แต่แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่เมตตาผู้ร้าย
ทุกคนชัดเจนมากขณะที่พวกเขายืนอยู่กับที่ ไม่มีใครย้ายจนกระทั่งซวนเทียนหมิง เฟิงหยูเฮง และคนอื่น ๆ เดินออกไป ตามมาด้วยรถม้าและรถม้าของราชสำนักที่บรรทุกสิ่งของอยู่นอกเมือง ประตูก็ปิดอย่างช้า ๆ อีกครั้ง องค์ชายเก้า องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน และซวนเทียนเก้อก็อยู่นอกเมืองแล้ว
เฟิงหยูเฮงยืนอยู่ข้าง ๆ ซวนเทียนหมิง และก็เริ่มยิ้ม นางเลียนแบบวิธีที่ซวนเทียนหมิงใช้กำลังภายใน และพูดเสียงดังว่า “ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว ! ”
โชคไม่ดีกำลังภายในของนางนั้นไม่มากเท่ากับซวนเทียนหมิง และนางก็สามารถถ่ายทอดคำพูดของนางต่อคนครึ่งหนึ่งได้ ผู้คนที่อยู่ห่างออกไปไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด
ซวนเทียนหมิงจึงกล่าวย้ำว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลกล่าวว่าตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน ! ”
ทันใดนั้นเสียงโห่ร้องดังขึ้นจากฝูงชน ! ไม่มีใครรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงโห่ร้อง พวกเขายังไม่เห็นอาหารเลยหรือนอนลงในที่พักพิง เพียงแค่เห็นองค์ชายเก้าและองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันยืนอยู่ที่นี่ พวกเขารู้สึกสบายใจอย่างแปลกประหลาด พวกเขาทุกคนคุกเข่าและหมอบคลาน พวกเขาทั้งหมดกล่าวว่าสวรรค์มีตา
ทันใดนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งถามว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันคือหมอเทวดาของเมืองหลวงหรือไม่ ? องค์หญิงช่วยบุตรของข้าได้หรือไม่ เขาตัวร้อนมากและกำลังจะตาย ! ”
ครั้งนี้มีการกล่าวถึง ผู้คนจำนวนมากเห็นด้วยทันที มีผู้ป่วยและได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก !
ซวนเทียนหมิงบอกทุกคนอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องรีบ ตอนนี้เรายังอยู่ในขั้นตอนการสร้างที่พัก ข้ารับประกันได้ว่าทุกคนจะสามารถอยู่ในที่พักพิงได้ องค์หญิงแห่งมณฑลนำยาออกมาอย่างเพียงพอ และซวนเทียนเก้อนำอาหารออกมาให้เพียงพอ เราจะเปิดโรงหมอชั่วคราว และโต๊ะแจกโจ๊ก ทุกคนจะได้รับโจ๊กวันละ 3 ครั้ง เด็กและคนป่วยจะได้รับชามพิเศษ แต่จะต้องเป็นระเบียบ ทหารจะพาพวกเจ้าไปเอาอาหาร โหราจารย์ได้รายงานว่าฝนที่ตกหนักจะหยุดในอีก 4 วัน ความทุกข์ยากทั้งหมดของพวกเจ้าจะผ่านพ้นไป ! ”
ซวนเทียนหมิงเป็นเสาหลักของการสนับสนุนผู้ลี้ภัยเหล่านี้ พวกเขาฟังทุกอย่างที่เขาพูด ทหารเริ่มสร้างที่พักพิงแล้ว ที่พักพิงมีขนาดใหญ่มาก โดยแต่ละหลังสามารถบรรจุคนได้เกือบ 100 คน หลังจากที่พักพิงเสร็จสมบูรณ์ 1 แห่ง ทหารก็เริ่มเคลื่อนย้ายผู้คนเข้าไป ผู้หญิงทุกคนที่ถูกพาเข้าไปก็ได้รับเสื้อกันฝนที่เฟิงหยูเฮงนำมาด้วย ในเวลาเดียวกันพวกเขาบอกผู้ลี้ภัยว่าตอนนี้กำลังเตรียมเสื้อผ้าที่สะอาด เสื้อผ้าจะถูกส่งภายในวันถัดไปอย่างช้าที่สุด
ซวนเทียนหมิงสร้างศูนย์บัญชาการขนาดใหญ่ 3 แห่งนอกเมือง แห่งแรกเป็นครัวของซวนเทียนเก้อและฟู่หรงดูแลการเตรียมอาหาร อีกแห่งหนึ่งคือสำหรับโรงหมอ ส่วนใหญ่จะใช้เพื่อเก็บยาที่เฟิงหยูเฮงนำมาใช้และใช้ในการรักษา และอันสุดท้ายก็ถูกใช้เพื่อพักผ่อน เมื่อเผชิญกับภัยพิบัติทางธรรมชาติ มีระเบียบน้อยลงมาก กระโจมและเตียงถูกวางไว้ในอาคารเดียวกัน พวกเขาตัดสินใจว่าพวกเขาจะนอนทั้งเสื้อผ้า และไม่มีใครไม่ชอบคนอื่น
เรื่องน่ากลัวที่สุดเมื่อมองดู ยิ่งมองดูยิ่งเหนื่อยมากเท่าไหร่ ยิ่งมองมากก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ต้องแก้ไข ตาขี้เกียจในขณะที่มือเป็นระวิง ดูเหมือนว่าการทำงานอย่างหนักของทหาร 5,000 คน และทหารยามไม่กี่ร้อยคนจะอนุญาตให้สร้างที่พักพิงได้ เฟิงหยูเฮงยังให้บริการเสื้อกันฝนจำนวนมาก จากนั้นทหารก็เอามาคลุมที่พักพิงอีกทีเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่รั่ว
ผู้ลี้ภัยเข้าไปในที่พักอาศัย ผู้บาดเจ็บหรือผู้ป่วยหนักหนาสาหัสถูกพาไปที่ห้องพยาบาลของเฟิงหยูเฮง ทหารเห็นว่าเสื้อกันฝนที่เด็กหญิงสวมใส่นั้นมีประโยชน์อย่างมาก ดังนั้นพวกเขาจึงถามเฟิงหยูเฮงว่านางมีมากกว่านี้หรือไม่ เฟิงหยูเฮงได้แต่ตอบพวกเขาว่า “นางมีแต่ขนาดเท่าของผู้หญิง สำหรับผู้ชายนางไม่มี”
นางรู้สึกหมดหนทาง ถ้านางรู้ว่านางจะมาเกิดใหม่ในร่างนี้ นางจะเติมเต็มมิติของนางด้วยของอีกสองสามอย่าง และนางจะไม่อยู่ในสถานการณ์ปัจจุบันของนางซึ่งนางจะไม่สามารถให้เสื้อกันฝนแก่ผู้ชายได้
ซวนเทียนเก้อเตรียมโจ๊ก 10 หม้อใหญ่ ๆ ดังนั้นวังซวนและหวงซวนจึงถูกส่งไปให้ความช่วยเหลือ ซวนเทียนหมิงได้นำทหารกลับมาในสายฝนเพื่อสร้างที่พักพิงเพิ่มเติม เขาต้องเข้าไปในที่พักแต่ละแห่ง เพื่อตรวจสอบและสร้างความมั่นใจให้กับประชาชนที่อยู่ข้างใน
ในขณะนี้ผู้ช่วยของเฟิงหยูเฮงเป็นหมอผีซางคัง ผู้บาดเจ็บถูกนำตัวเข้ามาทีหลัง เฟิงหยูเฮงนำหูฟังของแพทย์และอุปกรณ์การแพทย์ตะวันตกทุกชนิดมาพร้อมกับเข็มทุกชนิด และวางไว้บนม้านั่ง นางบอกซางคัง “ข้าไม่ได้ไว้ชีวิตเจ้าโดยไม่มีเหตุผล เจ้าไม่อยากเรียนรู้วิธีการรักษาจากข้าหรือ ? เจ้าเห็นสิ่งนี้หรือไม่ ผู้ลี้ภัยเหล่านี้ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นวิธีการรักษาขั้นพื้นฐานที่สุด ข้าจะบอกเจ้าด้วยว่ายาเหล่านี้ใช้งานได้อย่างไร ข้าจะให้เจ้าเรียนรู้วิธีการฉีดยาเข้ากล้ามเนื้อและการฉีดยาเข้าเส้นเลือด เมื่อเจ้าได้เรียนรู้ สิ่งเหล่านี้ใส่กระเป๋าเป้ทางการแพทย์และออกไปเพื่อช่วยชีวิตผู้คน อย่างไรก็ตามมีหลายคนที่เจ้าฆ่าในอดีต แต่เจ้าสามารถช่วยชีวิตได้มากถึง 10 เท่า ข้าจะส่งคนไปนับให้เจ้า เมื่อเจ้าช่วยชีวิตคนได้มากพอ ข้า เฟิงหยูเฮง จะรับเจ้าเป็นศิษย์ ! ”
