ตอนที่ 438 สิ่งที่นางไม่อยากเห็นแต่ก็เกิดขึ้น
เมื่อประตูคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเปิดออก มีคนอยู่ข้างนอกล้มลงและเฟิงหยูเฮงประคองนางไว้ นางเห็นว่ามันเป็นฟู่หรงที่เปียกโชกและอยู่ในอ้อมแขนของนาง ร่างกายของนางเย็นเฉียบจนฟันกระทบกัน
“ฟู่หร่ง ! ” เฟิงหยูเฮงอุทานชื่อนางออกมา จากนั้นนางก็มองไปด้านหลังของนาง และพบว่ารถม้าที่นางนั่งอยู่นั้นถูกฝนตกหนัก คนขับยืนอยู่กลางสายฝนและดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป “รีบนำคนขับเข้ามา พาเขาเข้าคฤหาสน์เพื่อพักผ่อน” นางสั่งให้ยามรักษาประตูหันมาบอกวังซวนว่า “ดูเหมือนว่าข้าไปตำหนักเหวินซวนไม่ได้แล้ว ไปหาหวงซวน พวกเจ้าสองคนไปด้วยกัน ไปสอบถามถึงสถานการณ์ที่แจริงของเสี่ยวโจวมา”
วังซวนพยักหน้า เมื่อเห็นว่าหวงซวนนำรถม้ามา พวกนางก็รีบออกไปกลางสายฝนอย่างรวดเร็ว
เฟิงหยูเฮงนำฟู่หรงไปที่เรือนของนางเอง ก่อนที่บ่าวรับใช้จะมาและเปลี่ยนเสื้อผ้า นางคว้าแขนเฟิงหยูเฮงและพูดอย่างรวดเร็ว “อาเฮง มันน่ากลัวมาก ข้างนอกมันช่างน่ากลัวจริง ๆ ! ” นางพูดอย่างนี้ขณะที่ตัวสั่น ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงสังเกตเห็นว่าฟู่หรงไม่ได้ตัวสั่นจากความหนาวเย็น c9jเป็นเพราะนางกลัว
“เจ้าเห็นอะไร” นางถามฟู่หรง “เจ้ามาจากไหน ? คฤหาสน์ ? รถม้าของเจ้าแข็งแรงมาก ถ้าเดินทางผ่านเมืองหลวงมันจะไม่เป็นอย่างนั้น ฟู่หรง เจ้าออกไปจากเมืองหลวงแล้วหรือ ? ”
ฟู่หรงพยักหน้า “ใช่ ข้าออกไปจากเมืองหลวง ท่านพ่อออกไปดูแผ่นหยกโบราณก่อนฝนตกหนัก เขาส่งจดหมายวันนี้เพื่อบอกว่าเขาจะกลับมาที่เมืองหลวง ดังนั้นข้าจึงนำผู้คุ้มกันลับและออกจากเมืองหลวงเพื่อไปรับท่านพ่อ แต่อาเฮง เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเห็นอะไร ? ” ยิ่งนางพูดมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นเท่านั้น ในตอนท้ายนางทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ใบหน้าของนางขาวซีดมาก
เฟิงหยูเฮงคิดตามอย่างรวดเร็วและดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างออก การแสดงออกของนางดูแย่ลง “ดูเหมือน… สิ่งที่ข้าหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นก็เกิดขึ้น” นางพูดพึมพำอย่างเงียบ ๆ แล้วมองไปที่ฟู่หรงและถามนางว่า “นอกเมืองมีคนตายจำนวนมากใช่หรือไม่ ? ”
ฟู่หรงพยักหน้าพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวอย่างเร่งด่วนว่า “มีคนตายจำนวนมาก สระน้ำแต่ละแห่งเต็มไปด้วยคนตาย คนเหล่านั้นมีรูปร่างผิดปกติจากการถูกแช่ในแอ่งน้ำ หัวของศพบางคนมีขนาดใหญ่กว่าแอ่งน้ำ บางคนไม่ดูเป็นมนุษย์ ท่านพ่อบอกว่าอากาศจะร้อนขึ้นอีกครั้ง หลังจากภัยพิบัติทางธรรมชาติจะมีโรคระบาด เขาต้องการให้ข้ามาหาเจ้าและถามเจ้าว่ามีวิธีควบคุมโรคระบาดหรือไม่” ฟู่หรงมองไปที่เฟิงหยูเฮง มีความคาดหวังบางอย่างในสายตาของนาง
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจสถานการณ์อย่างแท้จริง นางไม่คิดว่าสถานการณ์นอกเมืองจะแย่ขนาดนั้น นางถามฟู่หรง “ทำไมมีคนมากมาย ? ”
ฟู่หรงบอกนางว่า “พวกเขาเป็นผู้ลี้ภัยที่มุ่งหน้ามาในเมือง บางคนเสียชีวิตระหว่างทางและบางคนเสียชีวิตนอกประตูเมือง เพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าสู่เมืองหลวงได้”
นางได้ยินก็ตกใจ “พวกเขาเข้ามาในเมืองหลวงไม่ได้หรือ ? ”
ฟู่หรงพยักหน้า “ใช่ ผู้ลี้ภัยมองว่าเมืองหลวงเป็นเพียงเสาหลักของการสนับสนุนพวกเขา พวกเขาแค่คิดว่าเมืองหลวงจะไม่จมอยู่ใต้น้ำ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้คิดว่าพวกเขาไม่มีญาติที่จะขอความช่วยเหลือ สำหรับคนที่บอกว่าญาติของพวกเขาอาศัยอยู่ที่ใดก็จะถูกส่งไปสอบสวนทันที เมื่อพวกเขาพบญาติ พวกเขาจะได้รับอนุญาตให้เข้ามา แต่ผู้ที่ไม่มีญาตินั้นไม่ได้รับอนุญาต อันที่จริงแล้ว…” นางหยุดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อพูดความจริง หลายคนเสียชีวิตจากความหิว”
“ข้าเข้าใจ” เฟิงหยูเฮงโบกมือแล้วทำท่าบอกฟู่หรงว่าไม่พูดอะไรอีกต่อไป อารมณ์ของนางค่อนข้างยุ่งเหยิง มันจะไม่ใช่ว่านางไม่ได้คิดถึงสถานการณ์เช่นนี้ แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นจริงแล้ว มันก็ยังยากที่จะยอมรับใครบางคนที่มาจากยุคสมัยใหม่
“อาเฮง ! ” ฟู่หรงเรียกนาง “ท่านพ่อบอกว่าเจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถควบคุมโรคระบาดได้ เจ้าสามารถทำได้หรือไม่ ? ข้ากลัว… ข้ากลัว… ” คำพูดของนางไม่ราบรื่นอีกต่อไปและใบหน้าของนางก็ซีดลงกว่าเดิม ราวกับว่านางจำบางสิ่งได้อย่างน่ากลัวมาก นางไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ขณะที่นางกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าเฟิงหยูเฮง นางร้องและพูดว่า “ข้ากลัวว่าผู้ลี้ภัยเหล่านั้นจะหิวมากเกินไป และจะ… จะ…”
“จะกินคน” นางจบประโยคที่ไม่สมบูรณ์ของฟู่หรง นางตัวสั่นไม่สามารถหยุดตัวเองได้
ความอดอยากเป็นปัญหา ผู้คนที่กินกันเองคือผลลัพธ์ที่นางต้องการเห็นน้อยที่สุด
“ฟู่หรง สงบสติอารมณ์แล้วฟังข้า” นางสงบลงแล้วกดไหล่ของฟู่หรงให้นั่งลง
ฟู่หรงได้สงบลงอย่างมากภายใต้แรงกดของนาง จากนั้นนางได้ยินเฟิงหยูเฮงยังคงดำเนินต่อไป “การควบคุมการแพร่ระบาดของโรคมีความสำคัญอย่างแน่นอน แต่สามารถทำได้หลังจากฝนหยุดเท่านั้น ตอนนี้สิ่งสำคัญคือการดูแลผู้ลี้ภัย เราต้องไม่ปล่อยให้สถานการณ์แย่จนถึงขั้นคนกินคน เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? “
ฟู่โหน่งพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว แต่นางก็ยังสับสนเล็กน้อย “เราจะทำอย่างไรดี ? ”
เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า “ข้าจะเตรียมรถม้าคันใหม่ให้เจ้า ไปหาเทียนเก้อ ให้นางไปซื้อข้าวโดยใช้สถานะของนางในฐานะองค์หญิง หากไม่มีผักสดให้ใช้ผักดอง อย่างน้อยที่สุดเราต้องให้ผู้ลี้ภัยต้องได้กินโจ๊ก 2 ชามในแต่ละวัน โดยการทำให้แน่ใจว่าพวกเขามีชีวิตอยู่เท่านั้นที่เราสามารถหลีกเลี่ยงภัยพิบัติได้”
ฟู่หรงยังรู้ว่าพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉินและสงบสติอารมณ์ นางยืนขึ้นและพยักหน้าทันที พลางเอ่ยว่า “ได้ ข้าจะไป”
เฟิงหยูเฮงเดินไปห้อง และดึงเสื้อกันฝนออกมาให้นาง จากนั้นนางก็เดินไปส่งฟู่หรงจากไปด้วยตัวเอง หลังจากที่นางจากไป นางสังเกตเห็นกลุ่มทหารรีบวิ่งผ่านทางเข้าคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว พวกเขาถือสิ่งของจำนวนมากและมีกรอบไม้ คนหนึ่งรีบมาหานาง เฟิงหยูเฮงมองและพบว่าเป็นคนที่คุ้นเคย
“วังจู้ พวกเจ้าจะไปไหน ? ” นางเอ่ยถาม
คนที่มานั้นคือวังจู้ เสื้อคลุมและใบหน้าของเขาปกคลุมด้วยน้ำฝน เขาวิ่งไปและพูดเสียงดัง “องค์หญิงแห่งมณฑล องค์ชายเก้าสั่งให้เราเตรียมที่พักสำหรับผู้ลี้ภัยขอรับ ! ”
จากนั้นนางก็เข้าใจว่าทำไมทหารที่ผ่านไปมาถือกรอบไม้ แต่… “ฝนตกหนักมากที่พักพิงจะมีประโยชน์อะไร ? พวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเมืองหลวงได้หรือไม่ ? ”
วังจู้โบกมือของเขาซ้ำ ๆ “องค์หญิงแห่งมณฑลมีคนมากเกินไป ถ้าพวกเขาเข้ามา มันจะกลายเป็นความยุ่งเหยิง และไม่มีที่ให้พวกเขาหลบฝนได้ ! ”
เฟิงหยูเฮงรู้ว่านี่คือความจริง สำหรับอาณาจักร สถานที่อื่น ๆ อาจตกอยู่เป็นความยุ่งเหยิงได้แต่เมืองหลวงเป็นข้อยกเว้น จากคำกล่าวของฟู่หรง มีผู้ลี้ภัยจำนวนมากอยู่ข้างนอก หากพวกเขาทั้งหมดถูกปล่อยให้เข้ามาในเมืองหลวง มันจะกลายเป็นความยุ่งเหยิงอย่างแน่นอน
นางไม่ได้คอยวังจู้อีกต่อไป เพียงแต่เตือนเขาว่า “การจัดตั้งที่พักพิงไม่ใช่เรื่องดี ผู้คนจำเป็นต้องถูกส่งไปยังซากศพที่อยู่ไกลออกไป รวบรวมพวกเขาเข้าด้วยกัน ข้าจะคิดหาวิธีเผาศพพวกนั้น”
วังจู้พยักหน้าเสียงดังกล่าวว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลรีบกลับไป ลูกน้องคนนี้จะทำงานขอรับ ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็รีบกลับไปท่ามกลางสายฝน
เฟิงหยูเฮงมองเห็นทหารวิ่งไกลออกไป นางเป็นกังวลอีกครั้ง เมื่อฝนตกหนักมาก ที่พักพิงนั้นจะเป็นประโยชน์อะไรบ้าง ? มีผู้ลี้ภัยกี่คนที่อยู่นอกเมือง ? ที่พักพิงนี้ต้องใหญ่แค่ไหน
นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันกลับมา นางเรียกฉิงหยูไปที่ห้องของนาง นางเขียนในขณะที่กล่าวว่า “เดี๋ยวส่งคนไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพร ให้คนที่นั่นเตรียมยาเหล่านี้ ให้พวกเขาเตรียมความช่วยเหลือเป็นพิเศษด้วย พวกเขาต้องมีทักษะมากด้วย และมีความรู้ทางการแพทย์ สิ่งเหล่านี้อาจจำเป็นในภายหลัง” หลังจากพูดจบนางวางปากกาแล้วส่งกระดาษให้ฉิงหยู “อย่าไปทำเอง ให้คนไปส่ง แล้วกลับมาอย่างรวดเร็ว เราจะเข้าไปในพระราชวัง”
ฝนยังคงตกกระหน่ำข้างนอกและไม่มีสัญญาณที่จะหยุด คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลได้เพิ่มความหนาของตู้เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ เฟิงหยูเฮงพาฉิงหยูไปที่รถม้าของนางและไปที่พระราชวัง เมื่อพวกเขาเดินผ่านตำหนักหยู นางหยุดถามโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางพบว่าซวนเทียนหมิงก็อยู่ที่พระราชวังด้วย ดังนั้นนางจึงรีบเร่งให้คนขับให้ขับเร็วยิ่งขึ้น
ประตูพระราชวังทั้งหมดปิดอย่างแน่นหนา บรรดาทหารองครักษ์ได้สร้างหลังคา แต่พวกเขาก็ยังเปียกฝน เมื่อเห็นว่ารถม้าหยุดที่ประตู ทหารรักษาการณ์ก็รีบไป ฮ่องเต้ได้รับสั่งแล้วว่าขณะนี้มันเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน หากสมาชิกของราชสำนักมีเหตุฉุกเฉินเพื่อรายงาน พวกเขาสามารถเข้าไปในพระราชวังได้ตลอดเวลา แม้ว่าประตูของพระราชวังจะปิดอย่างแน่นหนา หากมีรายงาน พวกเขาก็จะได้รับอนุญาตให้เข้าได้ตลอดเวลา
เพราะฝนกำลังตกหนัก ทหารจึงมองไม่เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นรถม้าของใคร ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าเพื่อถาม เฟิงหยูเฮงยกผ้าม่านขึ้นและยื่นหัวออกไป เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจีอัน พวกเขาไม่ถามเลย พวกเขาเปิดประตูพระราชวังโดยตรง หนึ่งในทหารรักษาการณ์กล่าวว่า “ไม่จำเป็นที่องค์หญิงแห่งมณฑลจะต้องออกจากรถม้า ให้รถม้าเข้าไปได้เลย ! องค์ชายเก้าทรงทราบแล้วว่าองค์หญิงแห่งมณฑลกำลังจะมา และเขาก็ส่งข้อความบอกว่าจะไปที่ห้องโถงสวรรค์เมื่อมาถึงพระราชวัง”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก รีบเร่งคนขับรถม้าวิ่งไปในทิศทางของห้องโถงสวรรค์ กระทั่งมาถึงจตุรัสหน้าห้องโถงสวรรค์ก่อนที่จะหยุด ฉิงหยูกางร่มให้เฟิงหยูเฮงที่จัดทำขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้นางเปียกฝน ทั้งสองเดินลงไปในสายฝนไปในทิศทางของห้องโถงสวรรค์ในขณะที่สวมเสื้อกันฝนและรองเท้าบูท
เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้า พวกเขาได้ยินเสียงฮ่องเต้ตะโกน “ฝนจะตกต่ออีก 5 วันหรือ ? ถ้าฝนตกอีก 5 วัน พระราชวังจะไม่ท่วมหรือ ด้วยเงินทุนที่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ แล้วมณฑลรอบนอกจะอยู่รอดได้อย่างไร ไม่ดี ไม่ดี เจ้าต้องคิดถึงวิธีแก้ปัญหาสำหรับสิ่งนี้ เราไม่อนุญาตให้เป็นเช่นนี้อีกต่อไป”
ทันทีหลังจากที่พูดเช่นนี้ อีกเสียงที่ไร้ประโยชน์พูดว่า “ฝ่าบาทนี่คือปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ ขุนนางผู้นี้ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ พะยะค่ะ ! ”
“ถ้าไม่มีอะไรที่เจ้าสามารถทำได้ก็ใช้ความคิดสิ ! ”
“มนุษย์ไม่สามารถต่อสู้กับสวรรค์ได้ ! ”
ทั้งสองโต้ตอบกัน เฟิงหยูเฮงเร่งฝีเท้าของนางเล็กน้อย และพบว่าคนที่พูดกับฮ่องเต้เป็นคนที่นางเคยพบมาก่อน แม้ว่านางจะไม่คุ้นเคยกับพวกเขา แต่นางก็ประทับใจพวกเขา นางเดินไปข้างหน้าและคารวะฮ่องเต้ก่อนโดยกล่าวว่า “ลูกสะใภ้คารวะเสด็จพ่อ”
ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์อย่างรวดเร็ว “รีบลุกขึ้นเร็ว เรากำลังรอเจ้าอยู่”
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้น และมองดูซวนเทียนหมิงที่ยืนอยู่ข้างๆ จากนั้นนางก็หันความสนใจไปที่คนที่พูดกับฮ่องเต้ หลังจากมองเขาซักพัก รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของนาง นางพยักหน้าเล็กน้อยและใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดว่า “คารวะท่านโหราจารย์เจียนเจิง”
ร่างกายของเจียนเจิงแกว่งไปมา และเขาก็เอาครึ่งหนึ่งของจิตใต้สำนึก จากนั้นการแสดงออกของเขาก็เย็นชา ขณะที่เขากลับท่าทางอย่างรวดเร็ว “ผู้ต่ำต้อยคนนี้คารวะองค์หญิงพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ค่อนข้างหงุดหงิด “อย่าไปยุ่งกับสิ่งที่ไร้สาระทั้งหมด อาเฮงรีบมาที่นี่เร็ว” เขากวักมือเรียกเฟิงหยูเฮง หลังจากนางเดินไปที่ฝั่งของซวนเทียนหมิง และทั้งคู่ก็เดินเข้ามาหาเขา เขากล่าวว่า “โหราจารย์กล่าวว่าฝนจะตกต่อไปอีก 5 วัน บอกข้าว่าสิ่งนี้จะดีได้อย่างไร”
ซวนเทียนหมิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “แม้ว่าเสด็จพ่อจะขอ อาเฮงก็ไม่ช่วยอะไร ! ไม่ว่านางจะเก่งขนาดไหน นางไม่สามารถจัดการท้องฟ้าได้พะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “เสด็จพ่อ ถ้าฝนตกต่อเนื่องไม่มีใครสามารถหยุดมันได้ แต่เมืองหลวงจะต้องจัดเตรียมที่เหมาะสมสำหรับผู้ลี้ภัย มิฉะนั้นจะไม่เป็นปัญหาหากผู้ลี้ภัยก่อให้เกิดปัญหา แต่ปัญหานั้นจะเกิดขึ้นหากมีคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นอยู่ท่ามกลางพวกเขา มันยากที่จะควบคุม”
เหตุผลนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนเข้าใจ ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ข้าได้ประจำการผู้คนนอกเมืองแล้ว ข้าดึงทหาร 5,000 นายจากค่ายทหารแล้ว ข้าสั่งให้ตั้งที่พักพิงนอกเมือง เราสามารถพูดคุยหลังจากผู้คนได้รับการตัดสิน”
เฟิงหยูเฮงยังกล่าวอีกว่า “ข้าเห็นวังจู้บอกว่าการสร้างที่พักพิงไปหนึ่งด้าน ข้ายังส่งคนไปจัดการเรื่องศพ เทียนเก้อดูแลการซื้อข้าวในขณะนี้ เราต้องเตรียมอาหารให้ผู้ลี้ภัยด้วย สำหรับผู้ลี้ภัย อาหารคือพระเจ้า เราต้องยุติความหิวโหยของพวกเขา เราจึงจะสามารถป้องกันปัญหาได้”
นางหันไปถามโหราจารย์เจียนเจิง “หลังจากฝนตกหนัก สภาพอากาศแบบไหนจะตามมา วัดได้หรือไม่ ? ”
เจียนเจิงถอนหายใจ คำตอบของเขามีร่องรอยของความสิ้นหวัง “ร้อนที่สุดพะยะค่ะ ! ”
