ตอนที่ 384 ประสบความสำเร็จในการหลอมเหล็ก !
“ทำไมข้างนอกถึงร้อนจัง” คำแรกที่เฟิงหยูเฮงพูดหลังจากก้าวออกไปข้างนอก
เพราะเตาร้อน พวกเขาสวมเสื้อผ้าบาง ๆ หลังจากก้าวเข้าไปในถ้ำซูเทียน พวกเขารู้สึกเย็นเล็กน้อยและสวมเสื้อผ้าฤดูหนาวของพวกเขาเข้าไปใหม่ ถ้ำซูเทียนเย็นตลอดทั้งปีแม้ในช่วงวันที่ร้อนที่สุดของปี ใคร ๆ ก็ต้องใส่เสื้อกันหนาวหนา ๆ
ทั้งสองเริ่มงุนงงในขณะที่ทำงานกับเหล็ก และไม่มีความคิดว่าพวกเขาเก็บตัวอยู่นานแค่ไหน หลังจากได้ยินว่ามันร้อน ซวนเทียนหมิงสังเกตเห็นสิ่งที่ทหารภายนอกสวม จากนั้นเขาก็ใช้ข้อศอกของเขากระทุ้งเด็กสาวที่อยู่ด้านข้างของเขา และพูดเบา ๆ ว่า “พวกเราอยู่ข้างในนานแค่ไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองเล็กน้อย “ประมาณ 1 เดือน ใช่หรือไม่ ? ”
“เป็นไปไม่ได้” ซวนเทียนหมิงชี้ไปที่ทหารแล้วกล่าวว่า “ดูสิทุกคนใส่ชุดฤดูร้อน”
นางตกใจมาก มองอย่างละเอียด แต่แน่นอนพวกเขาสวมใส่เสื้อผ้าบาง ๆ จริง ๆ แล้วบางคนไม่สวมเสื้อ
วังซวนและหวงซวนต่างก็รวมกันเป็นกลุ่ม เมื่อเห็นทั้งสองออกมา พวกเขาก็รีบไปทักทาย “บ่าวรับใช้ผู้นี้คารวะคุณหนูเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้ารับ ผู้หญิงสองคนนี้สวมชุดผ้าโปร่ง และนางอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เดือนนี้เดือนอะไร”
วังซวนตอบ “กลางเดือนหกแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูและองค์ชายอยู่ในถ้ำเป็นเวลา 108 วันเต็มเจ้าค่ะ”
ทั้งสองตกใจอีกครั้ง 108 วัน มันมากกว่าสามเดือน เดือนที่หกของปฏิทินจันทรคติตรงกับเดือนกรกฎาคมของปฏิทินสากล มันเป็นช่วงกลางฤดูร้อน ! เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว นางถอดเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันซวนเทียนหมิงไม่มีเวลากังวลเกี่ยวกับความร้อนที่เขารู้สึก และเหงื่อที่ปกคลุมศีรษะของเขา ด้วยการแสดงออกที่สนุกสนาน เขายกของหนักขึ้นมาในมือของเขา และพูดเสียงดังว่า “เหล็กชิ้นแรกของราชวงศ์ต้าชุนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ! ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ผู้คนในบริเวณโดยรอบก็ตกใจ ราวกับว่าเวลาหยุดลง แล้วไม่มีใครพูดอะไร ที่จริงแล้วพวกเขาหยุดหายใจ ภูเขาในฤดูร้อนถูกปกคลุมไปด้วยสีเขียวชอุ่ม เสียงของนกและจักจั่นชัดเจนมาก อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาพูดอย่างนี้แล้วนกก็หยุดเคลื่อนไหวและจักจั่นก็หยุดร้อง สักครู่สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือเสียงของแม่น้ำที่ไหล
ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างเมื่อมองตรงไปที่สิ่งที่อยู่ในมือของซวนเทียนหมิง ช่างตีเหล็กชราถลาออกไปข้างหน้าเมื่อมองสิ่งนี้เรียกว่าเหล็กราวกับว่ามันเป็นสมบัติ ตาของวังซวนและหวงซวนเป็นประกายรวมถึงผู้คุ้มกันลับที่ซ่อนอยู่ทั่วก็ตาเป็นประกายเช่นกัน ไม่มีใครอยากพลาดช่วงเวลาประวัติศาสตร์นี้
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดเมื่อที่มีคนถามขึ้นด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า “นี่…เป็นเหล็กหรือขอรับ ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ใช่ นี่คือเหล็ก ! ”
หวือ !
เสียงโห่ร้องดังขึ้นและดังราวกับฟ้าร้อง ทหารไม่รู้วิธีแสดงการเฉลิมฉลองและเริ่มตะโกนเสียงดัง ช่างตีเหล็กคุกเข่าไปทางเศษเหล็กพร้อมกับน้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าชราของพวกเขา
อาจเป็นเพราะบรรยากาศการเฉลิมฉลองนั้นหนาเกินไป แต่แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศนี้ 108 วันแห่งความเงียบสงบ ไม่มีใครคิดว่านางกับซวนเทียนหมิงสามารถทนต่อการทดลองนี้ได้
เตาเหมือนเรือกลไฟ มันช่างน่าเบื่อจนพวกเขาหายใจไม่ออก แม้ว่าจะมีช่องระบายอากาศ มันก็แทบจะไม่เพียงพอสำหรับคนที่จะอยู่รอดในสภาพแวดล้อมนั้น การใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอน เรื่องของการหลอมเหล็กเป็นเพียงความคิดในใจของผู้คน เฟิงหยูเฮงพยายามทำและท้าทายตัวเอง นางต้องการที่จะลองและหลอมเหล็กในยุคนี้โดยปราศจากวิทยาศาสตร์หรือเทคโนโลยีใด ๆ สำหรับซวนเทียนหมิง เมื่อราชวงศ์ต้าชุนมีเหล็ก มันก็เหมือนกับว่าจุดยืนของพวกเขาในโลกได้เพิ่มสูงขึ้น พวกเขาก้าวนำอาณาจักรอื่นไปอีกก้าวใหญ่
ในระยะเวลาสั้น ๆ เมื่อการกลั่นเหล็กเริ่มขึ้น มันเป็นจังหวะที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ ในการเริ่มต้นพวกเขาจะกลับไปนอนทุก ๆ สองวัน แต่ยิ่งพวกเขาก้าวหน้ามากเท่าไหร่ ไม่เพียงเพิ่มความยากลำบากในแต่ละขั้นตอนเท่านั้น แต่ยังต้องการความแม่นยำและความอดทนมากขึ้น ทั้งสองไม่มีเวลาที่จะกลับไปที่ห้องนอน และพวกเขาทานข้าว 1 มื้อต่อวันเท่านั้น เมื่อง่วงนอนพวกเขาจะพิงกำแพงและงีบสักพัก แต่งีบหลับได้ประมาณ 1 ก้านธูปก่อนที่พวกเขาจะตื่นขึ้นมาและทำงานต่อไป
ในช่วงเวลาที่ขมขื่นที่สุด ทั้งสองหลับไปในขณะที่ทำงานและจบลงด้วยการหลับยาว สูญเสียวัสดุไปโดยไร้ประโยชน์ หลังจากตื่นขึ้นมาพวกเขาจะต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เตาอบแห้ง หากไม่ใช่เพราะทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้าไปและลากพวกเขาออกไป บางทีทั้งสองอาจเสียชีวิตจากควัน
โชคดีที่นางยังมีมิติและไม่มีปัญหาน้ำเย็น นางยังนำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออกมา 2 ถ้วยเป็นครั้งคราว
แต่การแก้ไขปัญหาเรื่องอาหารและน้ำก็ไม่เพียงพอ ผู้คนมีความต้องการทางสรีรวิทยาอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งประจำเดือนซึ่งจะปรากฏขึ้นตรงเวลาในแต่ละเดือน นางจะต้องเข้าไปในมิติของนางในช่วงเวลาที่กำหนดเพื่อจัดการกับมัน
สำหรับซวนเทียนหมิง ในตอนแรกเขาพบว่ามีคนหายตัวไปจากสายตาของเขา ต่อมาเขาไม่สนใจอีกต่อไป เขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงนั้นปลอดภัย และนั่นก็ดี หากต้องการความสามารถในการซ่อนแบบนี้หากมีอันตรายใด ๆ ในอนาคต ไม่ว่าในกรณีใดนางสามารถป้องกันตัวเองได้
กล่าวโดยย่อ พวกเขาทนทุกข์ทรมานทั้งหมดซึ่งทำให้พวกเขาสามารถหลอมเหล็กได้ แม้ว่ามันจะมีขนาดเพียงเท่าฝ่ามือ แต่กระบวนการในการสร้างเหล็กชิ้นนี้ก็ช่วยให้พวกเขามีวิธีการใหม่ในการหลอมเหล็ก เฟิงหยูเฮงเชื่อมั่นว่าด้วยความสำเร็จครั้งนี้ การแพร่กระจายของบางอย่างเช่นเหล็กในกองทัพของต้าชุนนั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม
ความตื่นเต้นของทหารยังคงไม่เปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง ขณะที่เฟิงหยูเฮงเห็นว่าในหมู่ช่างตีเหล็กสิ่งหนึ่งที่อยู่ในหัวคือชายชราคนหนึ่งที่ร้องขอชีวิตของหลานชาย นางเดินไปข้างหน้าและช่วยชายชราคนนั้นถามว่า “ท่านผู้เฒ่า ลองดูชิ้นส่วนของเหล็กนี้ การทำมีดเพียงพอหรือไม่ ? ”
ได้ยินเฟิงหยูเฮงถามคำถามนี้ ชายชราก็กลายเป็นจริงจัง หลังจากจ้องดูชิ้นส่วนเหล็กสักพักหนึ่ง เขาพยักหน้า “ถ้าใช้วัสดุจนหมดไม่ให้เสียเปล่า มันก็น่าจะเพียงพอสำหรับ 2 ชิ้นขอรับ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เป็นเรื่องที่ดีมากถ้าเป็นเช่นนั้น จากนั้นข้าจะมอบชิ้นส่วนเหล็กนี้ให้กับท่านผู้เฒ่า ใช้มันเพื่อทำมีด 1 เล่ม ข้าจะมอบให้กับเสด็จพ่อ”
นัยน์ตาของช่างตีเหล็กเป็นประกาย “จริงหรือขอรับ ? ”
“จริง ๆ “
ช่างตีเหล็กพยักหน้าอย่างแรง ด้วยมือที่สั่นเทา เขาได้รับชิ้นส่วนเหล็กกล้าจากซวนเทียนหมิง เขาไม่ได้รอก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในถ้ำซูเทียนด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มผู้เป็นลูกศิษย์ของเขาพูดด้วยความละอาย “ท่านปู่ ข้ากลัวว่าท่านปู่จะทำมีดเหล็กนี้จนเสร็จ มิเช่นนั้นเขาก็จะไม่สามารถนอนหลับได้แน่ ๆ ” เมื่อพูดอย่างนี้แล้วเขาก็คำนับสองคนนี้และตามด้วยความช่วยเหลือ
ซวนเทียนหมิงประกาศเสียงดัง “ทุกคนฟังคำสั่งของข้า ! เตรียมสุรา เตรียมเนื้อสัตว์และกองไฟ จะมีงานฉลองใหญ่สำหรับทหารทั้ง 30,000 นาย พรุ่งนี้จะเป็นวันหยุด วันมะรืนนี้เราจะเริ่มหลอมเหล็กอย่างเป็นทางการ ! ”
แม่ทัพทำการหลอมเหล็กและประสบความสำเร็จ นี่เท่ากับการให้พลังงานกับทุกคน ช่างตีเหล็กที่เริ่มลังเลเล็กน้อยจากการใช้เวลานานในหมู่ทหารกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หลายคนวิ่งกลับเข้าไปในถ้ำซูเทียนเพื่อดูชายชราคนนั้นทำงาน ที่เหลือนั้นถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาเพียงแค่รอที่จะได้รับมอบหมายงาน
เฉียนหลี่ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับทั้งสองว่า “ข้าพาช่างเหล็กอีก 50 คนมาแล้ว แบ่งออกเป็น 5 กลุ่ม กลุ่มละ 10 คน พวกเขาทั้งหมดถูกกักตัวไว้ในค่ายทหารและรอท่านแม่ทัพและองค์หญิงแห่งมณฑลไปมอบหมายงานให้ขอรับ”
ซวนเทียนหมิงโบกมือ “ทุกสิ่งจะเริ่มขึ้นในวันมะรืนนี้ ตอนนี้องค์หญิงแห่งมณฑลต้องการพักผ่อน”
เฟิงหยูเฮงเหนื่อยมากจริง ๆ ถ้านางยังคงอยู่ข้างใน ในขณะที่หลอมเหล็กบางทีนางอาจจะไม่รู้สึก ตอนนี้พวกเขาประสบความสำเร็จในการหลอมเหล็ก นางผ่อนคลายเล็กน้อยและความเหนื่อยล้าทั้งหมดพุ่งออกมาทันที เมื่อกลับไปที่ค่ายทหารพร้อมกับวังซวนและหวงซวน นางไปพบเหยาซื่อก่อน
ในปัจจุบันร่างกายของเหยาซื่อได้หายไปแล้วมากกว่า 8 ใน 10 ส่วน นางดูไม่แตกต่างจากคนปกติ แต่ชีพจรของนางก็ยังคงสับสนเล็กน้อย อย่างไรก็ตามไม่มีปัญหาที่สำคัญ นางเพียงแค่ต้องการที่จะฟื้นฟูร่างกายต่อไปจนกว่านางจะสมบูรณ์เต็มร้อย
เหยาซื่อมีความสุขมากเมื่อเห็นว่านางมาแล้ว นางจับมือเฟิงหยูเฮงถามเกี่ยวกับการหลอมเหล็กซ้ำ ๆ เมื่อได้ยินว่าหลอมเหล็กได้สำเร็จแล้ว นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ด้วยความปิติยินดีอย่างมากนางพูดว่า “ข้าเป็นห่วงจริง ๆ ว่าเจ้าจะไม่สามารถหลอมเหล็กได้ เราสร้างปัญหาให้กับค่ายทหารมาก หากไม่สามารถหลอมเหล็กได้ เราจะอธิบายให้พวกเขาฟังได้อย่างไร ! ”
เฟิงหยูเฮงตบหลังมือแล้วปลอบใจนางว่า “ท่านแม่คิดมากเกินไป ข้าไม่เคยพูดเกินจริงเมื่อพูด ถ้าข้าบอกว่าสามารถทำได้ก็สามารถทำได้แน่นอน”
เหยาซื่อถอนหายใจ “อาเฮงของข้าเป็นเด็กที่รักษาคำสัญญา ข้าสบายใจ แต่…” นางหยุดพักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้าสามารถช่วยค่ายทหาร แต่มันก็ไม่สมควรที่ข้าจะอยู่ที่นี่ดังนั้นข้าจึงคิดว่า…”
“ข้าจะส่งคนไปซื้อเรือนที่เสี่ยวโจว ตอนนี้เพิ่งมีการหลอมเหล็ก และช่างตีเหล็กได้นำไปผลิตบ้างแล้ว หลังจากสร้างเสร็จแล้ว องค์ชายเก้าและข้าจะนำไปถวายแก่เสด็จพ่อ เมื่อสิ่งเหล่านี้เสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะส่งท่านแม่ไปยังเสี่ยวโจวด้วยตัวเอง”
เหยาซื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก และกล่าวเสริม “อันที่จริงแล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องไปส่งข้า เจ้ายุ่งมาก ให้คนไปส่งข้าก็ได้”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “จื่อหรูไม่ได้เป็นเพียงแค่บุตรชายของท่านแม่ เขายังเป็นน้องชายของข้าด้วย ในโลกนี้ไม่มีพี่สาวคนไหนจะไม่รักน้องชาย ท่านแม่อย่าเกลี้ยกล่อมข้าเลย”
นางไม่ได้อยู่ข้างเหยาซื่อนานนัก หลังจากพูดเสร็จ นางออกไปกับวังซวนและหวงซวน วังซวนเห็นว่านางดูไม่ค่อยสบายใจและเอ่ยปลอบใจนางว่า “ท่านฮูหยินเหยายังมีปัญหากับยาเปลี่ยนวิญญาณ คุณหนูอย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ นายน้อยยังเด็กอยู่ นางจึงเป็นห่วงมากเจ้าค่ะ”
“ข้ารู้” นางไม่ได้แสดงออกมากเกินไปบนใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามน้ำเสียงของนางมีความผิดหวังเล็กน้อย “เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นให้รีบส่งนางไปที่เสี่ยวโจว”
ทั้งสามกลับไปที่กระโจมของเฟิงหยูเฮง และหวงซวนรีบเตรียมน้ำอาบ ในขณะที่วังซวนบอกนางเกี่ยวกับข่าวในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา “ฉิงหยูมาที่ค่ายทหาร 2 ครั้งเจ้าค่ะ เมื่อได้ยินว่าคุณหนูกำลังหลอมเหล็กอยู่ นางพักแค่คืนเดียวแล้วก็กลับก่อนจะจากไป คนจากเฉียนโจวมาถึงเมื่อคุณหนูออกมาได้ 1 เดือน พวกเขานำสินสอดทองหมั้นขนาดใหญ่มาที่ตระกูลเฟิง และพวกเขาส่งเงิน 10 ล้านเหรียญทองไปยังคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ฉิงหยูกล่าวว่าเงิน 8 ล้านเหรียญทองถูกเก็บไว้ในคลังของคฤหาสน์ ในขณะที่อีก 2 ล้านเหรียญทองกลายเป็นตั๋วแลกเงินสำหรับการใช้ในชีวิตประจำวัน”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ฉิงหยูเป็นคนละเอียดถี่ถ้วน เมื่อพูดถึงการพิจารณาในเรื่องนี้ ข้าสบายใจมากเมื่อนางจัดการค่าใช้จ่ายของคฤหาสน์”
วังซวนกล่าวต่อว่า “อาการบาดเจ็บขององค์หญิงรุ่ยเจียหายแล้ว นางสามารถลุกจากเตียงได้ และมีเพียงแผลเป็นเท่านั้นที่เหลืออยู่ ตอนนี้นางยังคงอยู่ในพระราชวังของจักรพรรดิ องค์หญิงคังอี้อยากจะพานางกลับคฤหาสน์สองสามครั้ง แต่ฮองเฮาก็ไม่เห็นด้วยเจ้าค่ะ”
นางคิดเล็กน้อยจากนั้นก็ถามวังซวน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนประเภทไหนมาจากเฉียนโจว ? พวกเขากลับไปแล้วหรือยัง ? ”
วังซวนส่ายหัว “คนที่มาเป็นญาติของฮ่องเต้และเขามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ 2 คน และทหาร 2 นาย ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้กลับ พวกเขาถูกรั้งตัวอยู่ที่นี่โดยฮ่องเต้บอกว่าพวกเขาต้องรอองค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อนำเหล็กออกมาให้ชาวเฉียนโจวดู โอ้ ใช่ ญาติคนนั้นก็พาหลานของเขามาด้วย เป็นเด็กชายอายุ 4 ขวบ เขาคงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องขององค์หญิงรุ่ยเจีย”
เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองสักพัก บุคคลประเภทนี้ที่เข้ามาถือเป็นเรื่องปกติ เมื่อส่งสินสอดจะมีผู้อาวุโสพร้อมกับเจ้าหน้าที่และทหาร นอกจากนี้ยังมีเด็กเล็กด้วย มันดูสงบและเป็นมิตรมาก แต่ทำไมนางถึงยังรู้สึกว่ามันไม่ง่ายอย่างที่ปรากฏบนพื้นผิว ?
“มีการเคลื่อนไหวจากคฤหาสน์เฟิงหรือไม่ ? ”
สีหน้าของวังซวนดูย่ำแย่ลง “มีเจ้าค่ะ ! ”
