ถ้ำซูเทียนมีขนาดใหญ่มาก เฟิงหยูเฮงเข็นรถเข็นของซวนเทียนหมิงไปแล้วอย่างน้อย 1 ชั่วยาม แต่นางยังเดินทางได้ไม่ถึงระยะทางหนึ่งในสามของถ้ำซูเทียน
มีทางลาดจำนวนมากตามผนังของภูเขา และทางทั้งหมดนำไปสู่ถ้ำที่แตกต่างกัน นางเริ่มหมดแรงและนั่งลงบนบันได
ซวนเทียนหมิงหัวเราะเยาะนาง “ข้าสงสัยว่าใครเป็นผู้ให้คำมั่นว่าจะเดินเล่นรอบ ๆ ถ้ำซูเทียน เพียงไม่นานเจ้าก็หมดแรงแล้วหรือ”
นางยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ใครจะคิดว่าสถานที่แห่งนี้จะใหญ่มาก ! ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางเช็ดเหงื่อ “มันเป็นวันฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ และนี่เป็นภูเขาที่มืดและหนาว แต่ข้ามีเหงื่อออก หากสถานที่แห่งนี้สามารถอยู่ต่อไปได้จนถึงรุ่นต่อ ๆ ไปก็อาจกลายเป็นมรดกโลกได้”
“อะไรนะ ? ” เขาไม่เข้าใจ เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด
เฟิงหยูเฮงอธิบายอย่างรวดเร็ว “ข้าบอกว่าสถานที่แห่งนี้งดงามมากและสามารถดึงดูดความสนใจจากคนทั้งโลกได้” โดยที่ไม่มีความตั้งใจที่จะอ้อยอิ่งในหัวข้อนี้ เฟิงหยูเฮงเอื้อมมือออกไปดึงชายเสื้อคลุมของซวนเทียหมิง “มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการหลอมเหล็กที่ข้าอยากให้เจ้าช่วยคิด”
“ว่ามา” เขาพูดอย่างจริงจัง
“มันเกี่ยวข้องกับเรื่องของการปกป้องความลับ แม้ว่าเราจะมีสายงานผลิตและข้าเฝ้าดูทุกส่วนด้วยตัวเอง แต่ข้าไม่ใช่ช่างมืออาชีพ มีหลายสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องมีช่างฝีมืออยู่เคียงข้างข้า กล่าวคือวิธีการหลอมเหล็กยังคงต้องส่งมอบให้กับช่างฝีมือ เช่นนี้การผลิตเหล็กจะประสบความสำเร็จ แต่เราจะไปหาคนแบบนี้ได้ที่ไหน ? ”
ซวนเทียนหมิงยังคิดเกี่ยวกับสิ่งที่นางพูดว่า “ไม่เพียงแต่เขาจะต้องมีทักษะเท่านั้น พวกเขายังต้องจงรักภักดีต่อราชวงศ์ต้าชุนอย่างแน่นอน… เจ้าคิดว่าข้าสามารถทำได้หรือไม่ ? ”
“เจ้า ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกประหลาดใจ “เจ้ารู้วิธีหลอมหรือ?”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “เมื่อข้ายังเด็ก ข้าหมกมุ่นอยู่กับมันซักพัก ช่างตีเหล็กในพระราชวังแห่งนี้สอนข้าทั้งปี หลังจากผ่านไป 1 ปีข้าก็ถลุงเหล็กของข้าและหลอมอาวุธของข้าเอง หลังจากที่ข้าทำดาบเล่มแรกเสร็จ ช่างตีเหล็กที่สอนข้าก็ไปหาเสด็จพ่อเพื่อลาออก ข้อแก้ตัวของเขาคือองค์ชายตีเหล็กดีกว่าเขา ดังนั้นเขาจึงไม่มีหน้าที่จะทำงานที่นั่นต่อ”
เฟิงหยูเฮงผงกหัว “สิ่งที่เขาพูดถูกต้อง หากอาจารย์มีความสามารถในการทำทุกสิ่ง จุดประสงค์ของการมีผู้รับใช้คืออะไร ? เจ้าไม่สามารถทิ้งเขาไว้กับห้องได้ ? ” แต่… “ถ้าเจ้ารู้วิธีมันยอดเยี่ยมมาก ! ซวนเทียนหมิง อยู่กับเจ้าที่นี่ข้าไม่ต้องกังวลอะไรเลย ! ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและมีความสุขอย่างมากที่รอผู้หญิงคนนี้เพื่อชมเขาอีกเล็กน้อย ในใจของเขาเขาได้เตรียมคำที่เขาจะพูดต่อไป: อาเฮงไม่ต้องกังวล อยู่กับสามีที่นี่ ไม่มีอะไรต้องกลัว
แต่ฮูหยินของเขาไม่ได้ชมเขาต่อ นางไม่เพียงแต่ไม่เอ่ยอะไร นางไม่แม้แต่จะมองเขา ในขณะที่นางถือปากกาแปลก ๆ ที่นางคุ้นเคยกับการใช้ นางยังถือหนังสือที่ดูแปลกและเขียนอยู่ในนั้น
มุมปากของซวนเทียนหมิงกระตุก “เจ้านำสิ่งเหล่านั้นออกมาจากไหน ? ”
นางทำท่าราวกับว่าเป็นธรรมชาติ “จากแขนเสื้อของข้า”
มุมปากของเขากระตุกมากขึ้น แขนเสื้อของเฟิงหยูเฮง ! ฮึ่ม ! ไม่ช้าก็เร็วในวันที่พวกเขาแต่งงานกัน เขาจะต้องรู้ว่าแขนเสื้อของนางมีความลับอะไร
เฟิงหยูเฮงยังคงเขียน หลังจากนั้นไม่นานนางก็เขียนเต็มหน้าจากนั้นก็ดึงกระดาษอีกแผ่นหนึ่งออกจากแขนเสื้อของนาง จากนั้นนางก็อ้าปากและเรียกหา “บานซู ! “
เงาดำปรากฏขึ้นในแวบหนึ่งขณะที่บานซูมาถึงตรงหน้าของทั้งสอง
นางฉีกหน้ากระดาษที่เขียนแล้วนำไปวางกับกระดาษอีก 2 แผ่นแล้วมอบมันให้กับเขา “ไปจัดการสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง จำไว้ว่าทุกอย่างที่ซื้อต้องมีคุณภาพสูง” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ไม่ลืมที่จะให้คำแนะนำ “ข้าไม่ได้พูดถึงของที่มีราคาแพง เจ้าต้องดูที่คุณภาพ “
บานซูดูสิ่งที่เขียนบนกระดาษ พวกเขาเป็นเครื่องมือทั้งหมดที่ใช้โดยช่างฝีมือและมันดูค่อนข้างเป็นมืออาชีพ เขาไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วพูดกับนางว่า “จะดีที่สุดถ้าข้าสามารถเอาช่างตีเหล็กมากับข้าได้”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ไม่เป็นไร ไปที่โรงหลอมและเลือกมา ทั้งสองวิธีนำสิ่งเหล่านี้กลับมาโดยเร็วที่สุด เราต้องได้รับสิ่งของเหล่านี้ทั้งหมด”
“คุณหนูไม่ต้องกังวลขอรับ” คิดเพิ่มอีกนิดหน่อย เขากล่าวเสริม “ข้าจะให้ผู้คุ้มกันลับอีก 2 คนดูแลคุณหนูที่นี่ขอรับ”
“ไม่จำเป็น” เฟิงหยูเฮงโบกมือของนางซ้ำ ๆ “วันนี้ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าจะอยู่ที่ค่ายทหาร ข้าจะอยู่กับองค์ชายตลอดเวลา มีทหารกว่าหมื่นนายที่นี่ เจ้าจะกังวลอะไร ? ”
บานซูก็คิดว่าเป็นแบบนั้น ดังนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรอีกเลย และจากไปในพริบตา
เฟิงหยูเฮงพูดกับซวนเทียนหมิง “เมื่อบานซูนำสิ่งเหล่านั้นกลับมา ข้าคิดว่าเราควรลองก่อนตั้งแต่ต้น ทีละขั้นตอนเราจะทำมันเป็นการส่วนตัว เราจะดูทักษะของเจ้า และเราจะสามารถเห็นความยากลำบากในการหลอมเหล็ก”
ซวนเทียนหมิงก็คาดหวังเช่นกัน กระตือรือร้นที่จะถามนางเกี่ยวกับสิ่งที่จำเป็นในการหลอมเหล็กเพื่อให้เขาสามารถเตรียมการล่วงหน้าได้ แต่ก่อนที่เขาจะพูด เขาเห็นทหารรีบวิ่งไป โดยไม่มีโอกาสทักทาย เขากล่าวอย่างเร่งด่วนว่า “ท่านแม่ทัพ องค์หญิงแห่งมณฑลรีบมาขอรับ อาการของท่านฮูหยินเหยากำเริบอีกแล้วขอรับ ! ”
ทั้งสองกลับมาอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขามาถึงหน้ากระโจมของเหยาซื่อ พวกเขาได้ยินเสียงเหยาซื่อตะโกนจากด้านใน “ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ! ขนมอบ ! ส่งขนมมาให้ข้า ! ”
นางหยุดเคลื่อนไหว นางรู้สึกปวดใจมาก
ซวนเทียนหมิงตบหลังมือของนาง “รีบเข้าไปดูสิ อย่าคิดมาก”
นางรู้ด้วยว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะคิดมาก ผลักรถเข็นไปที่กระโจม
ในเวลานี้วังซวนและหวงซวนทั้งคู่ยังคงจับเหยาซื่ออยู่ คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นแข็งแกร่ง แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง พวกเขาก็ยังเหนื่อยจากการเคลื่อนไหวอันรุนแรงของเหยาซื่อ บ่าวรับใช้คนอื่นไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ฉิงหลานทำได้แค่กังวลจากด้านข้างในขณะที่ซับน้ำตา นางไม่สามารถทำอะไรได้อย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงกลับมา ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก วังซวนพูดว่า “คุณหนูรีบไปดูท่านฮูหยินเร็วเจ้าค่ะ ไม่มีสิ่งใดที่บ่าวรับใช้ของเราสามารถทำได้”
นางถอนหายใจเบาๆ ในความเป็นจริงไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ แต่นางไม่สามารถพูดได้
หวงซวนเอ่ยว่า “ท่านฮูหยินตื่นขึ้นมาซักพักแล้ว ทานข้าวนิดหน่อย ถ้าให้ท่านฮูหยินนอนต่อไปล่ะเจ้าคะ ? ” นางรู้ว่าเฟิงหยูเฮงมักจะให้ยาฉีดแก่เหยาซื่อ หลังจากการฉีดยา เหยาซื่อจะง่วงนอน ซึ่งนางอาจนอนหลับอย่างน้อย 1 ชั่วยาม
เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไร เดินไปข้างหน้านางดึงเข็มออกจากแขนเสื้อของนาง นางฉีดยาแล้วเก็บเข็มและกล่องใส่กลับเข้าไปในแขนเสื้อเหมือนปกติ
ไม่มีใครคิดว่านางจะใส่กล่องขนาดใหญ่ใส่แขนเสื้อของนางได้อย่างไร ทุกคนกำลังรอให้เหยาซื่อนอนหลับเหมือนปกติ แต่ในเวลานี้ด้วยเหตุผลบางอย่างเหยาซื่อก็ยังคงได้สติอยู่นานหลังจากได้รับการฉีดยา นางยังคงตะโกนและทำให้เกิดความยุ่งยาก
วังซวนงงและคิดว่าอาการป่วยของเหยาซื่อนั้นรุนแรงยิ่งขึ้น นางถามด้วยความกังวลว่า “ยาไม่สามารถทำให้ท่านฮูหยินหลับได้หรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ไม่ใช่ว่าการฉีดไม่ได้ผล ข้าไม่ได้ฉีดยาให้ท่านแม่หลับ”
“ห๊ะ ? ” หวงซวนรู้สึกตกใจเล็กน้อย “แต่ถ้าท่านฮูหยินไม่หลับ เราจะปล่อยให้ท่านฮูหยินทำแบบนี้ต่อไปได้อย่างไร” นางพูดอย่างนี้ในขณะที่นางกำลังจะเช็ดเหงื่อให้เหยาซื่อ แต่นางก็ลงเอยด้วยการที่มือของนางถูกเหยาซื่อกัด
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ และส่ายหน้า “แม้ว่ามันจะไม่ดี นางก็ต้องได้สติ การที่นางนอนหลับมากไม่ดี ร่างกายของนางจะไม่สามารถจัดการกับมันได้” นางกัดฟันและสั่งให้ทั้งสอง “เอาผ้าห่มมาห่อท่านแม่ไว้ แล้วมัดนางลงบนเตียง ! ”
บ่าวรับใช้สองคนไม่สามารถตอบสนองและจ้องที่เฟิงหยูเฮงอย่างว่างเปล่า ทำอะไรไม่ถูก เฟิงหยูเฮงต้องทำดวยตัวเอง อย่างไรก็ตามหวงซวนก็คัดค้าน “เราจะทำอย่างนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ ! ”
“ต้องทำแบบนี้” คราวนี้ทัศนคติของเฟิงหยูเฮงนั้นเด็ดเดี่ยวมาก “ข้าจะบอกเจ้า เพื่อที่จะเอาชนะผลกระทบของยาเปลี่ยนวิญญาณ นี่เป็นวิธีที่ตรงที่สุด รีบจัดการอย่างรวดเร็ว การฉีดครั้งสุดท้ายนั้นจะบรรเทาอาการของนางเพียงระยะหนึ่ง หลังจากฤทธิ์ของยาหมดลง เจ้าจะไม่สามารถมัดนางไว้ได้”
“ทำตามคุณหนูสั่ง” วังซวนคิดตาม และลงมือทำ “หวงซวนไปเอาผ้าห่มมา”
หวงซวนนำผ้าห่ม และเหยาซื่อให้ขึ้น จากนั้นนางใช้เชือกผูกนางลงบนเตียง ความหวาดกลัวส่องประกายผ่านดวงตาของเหยาซื่อ แต่พวกเขาก็กลายเป็นความสับสนอย่างรวดเร็ว นางยังคงต่อสู้อย่างสิ้นหวัง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถหนีจากเชือกที่ผูกไว้แน่นได้
เฟิงหยูเฮงเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลง นางยังคงคุยกับนางเกี่ยวกับชีวิตในภาคตะวันตกเฉียงเหนือและกลับไปที่คฤหาสน์เฟิง นางพูดถึงความสัมพันธ์ในครอบครัวที่อ่อนแอของตระกูลเฟิงและวิธีที่เฟิงจินหยวนใช้ นางพูดถึงการที่ฮ่องเต้อนุญาตให้หลานของตระกูลเหยาเข้าร่วมในการสอบจอหงวน และนางพูดถึงการที่เฟิงจื่อหรูสอบได้คะแนนสูงสุดของชั้นเรียนของเขาในทุก ๆ วิชาที่สำนักศึกษา ในท้ายที่สุดนางพูดว่า “อาเฮงคิดเกี่ยวกับมัน เมื่อท่านแม่ดีขึ้น ข้าจะส่งท่านแม่ไปยังเสี่ยวโจวเพื่อให้ท่านแม่อยู่กับจื่อหรู แบบนี้จื่อหรูสามารถดูแลท่านแม่และทำให้ท่านแม่มีความสุข”
เมื่อได้ยินการเอ่ยถึงเฟิงจื่อหรู ดวงตาของเหยาซื่อก็ดูได้สติกลับมามากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เฟิงหยูเฮงใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ในการพูดอย่างเร่งด่วนว่า “ท่านแม่นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับยาเปลี่ยนวิญญาณ ท่านแม่ต้องอดทน หลังจากนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น ท่านแม่ เพื่อเห็นแก่จื่อหรู ท่านแม่ต้องดีขึ้นอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ! ”
ปฏิกิริยาของเหยาซื่อเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่นางพยายามพูดด้วยเสียงแหบห้าวของนาง “จริงหรือ ข้าสามารถไปที่เสี่ยวโจวเพื่อไปอยู่กับจื่อหรูได้จริงหรือ ? ”
นางพยักหน้า “จริงเจ้าค่ะ ตราบใดที่ท่านแม่สามารถทนได้ในเวลานี้ อาเฮงรับประกันว่าเมื่อท่านแม่ดีขึ้นแล้ว ข้าจะสั่งให้คนซื้อที่พักในเสี่ยวโจวแล้วส่งท่านแม่ไป”
ความเชื่อนี้เป็นเหมือนการเพิ่มกำลังใจของเหยาซื่อ ใจของนางไม่ชัดเจน แต่นางก็ยังสามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่า “ไปอยู่กับจื่อหรู” ใจของนางเต็มไปด้วยความคิดนี้ และหัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะติดตามเฟิงจื่อหรูไปที่เสี่ยวโจว การดิ้นรนอันไม่สิ้นสุดของนางก่อนหน้านี้สิ้นสุดลง “ดี เพื่อจื่อหรู เพื่อบุตรของข้าเอง ข้าจะอดทนอย่างแน่นอน”
เฟิงหยูเฮงมองเห็นว่านางยืนหยัดและอดทนไม่ได้ ร่างกายของนางสั่น กรามของนางก็ปิดสนิท เส้นเลือดสีน้ำเงินปรากฏบนหน้าผากของนาง
นางสนับสนุนเหยาซื่ออย่างต่อเนื่อง “ใช่แล้ว แบบนี้ ท่านแม่ทำได้ดีมาก ความยากลำบากในปัจจุบันจะสิ้นสุดลงไม่ช้าก็เร็ว เมื่อท่านแม่ดีขึ้น เราจะไปที่เสี่ยวโจว ! ”
ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมาอาการอยากยารอบนี้ก็หายไปในที่สุด เหยาซื่อทนไม่ไหวและหลับไป
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจด้วยความโล่งอก และแนะนำให้บ่าวรับใช้ดูแลนางอย่างดี นางไม่ได้อยู่ข้างดูแล ขณะที่เข็นรถเข็นซวนเทียนหมิงออกจากกระโจม เมื่อนางมีโอกาสสูดอากาศเย็น ๆ บนภูเขา นางรู้สึกว่าใจนางสงบลงเล็กน้อย
ซวนเทียนหมิงเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ “จิตใจของเจ้าไม่มีความสุข”
“ใช่” นางไม่ได้ซ่อนมันและพยักหน้ายอมรับ
“เจ้าคิดเรื่องจื่อหรูอยู่หรือ ? ” เขางงนิดหน่อย “นั่นคือน้องชายของเจ้า เจ้ารู้สึกอิจฉาหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่นและทำอะไรไม่ถูก เมื่อเดินไปที่กระสอบทรายเล็ก ๆ ตรงหน้านางก็นั่งลง และพูดว่า “ข้าไม่อิจฉา ข้ากำลังคิดถึงจื่อหรูด้วย ถ้าเป็นไปได้ข้าหวังว่าเขาจะอยู่เคียงข้างนาง เด็กคนนั้นน่ารัก นอกจากตระกูลเฟิงแล้ว ใครจะไม่ชอบเขา ? มันเป็นเพียงคำพูดของท่านแม่ทำให้ข้าคิดบางอย่างได้” นางเงยหน้าขึ้น และมองซวนเทียนหมิงอย่างจริงจัง ทันใดนั้นนางพูดว่า “ท่านแม่รู้ว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของนาง…”
