ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่านี่เป็นความคิดที่ดีมาก เขาดึงมือเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า“ดี ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยนอนด้วยกันมาก่อน”
เฟิงหยูเฮงชำเลืองมองเขาที่ด้านข้าง “ข้าขออาบน้ำก่อน”
“ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้อาบน้ำด้วยกันก็เหมือนอาบน้ำด้วยกัน ! ”
“ลามก ! ” นางจ้องไปที่ซวนเทียนหมิงอย่างดุดัน จากนั้นก็ปล่อยรถเข็น นางเดินเข้าไปในห้องนอน นางพูดว่า: “หาห้องใหม่ให้องค์ชายอีกห้องหนึ่ง เอาที่อยู่ห่างจากองค์หญิงแห่งมณฑลไปเล็กน้อย”
ซวนเทียนหมิงประท้วง “ไม่ดี ! ”
“นี่เป็นสิ่งที่ดีมาก ! ” เมื่อนางเดินเข้าห้อง นางก็ปิดประตูทันที
นางกำนัลถามซวนเทียนหมิง “องค์ชายเลือกห้องอื่นหรือไม่เพคะ” นางทำได้เพียงแค่นี้
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงมีความคิดเป็นของตัวเอง “องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันขี้อายเสมอ มีคนนอกอยู่ที่นี่ นางคงอายแน่ ๆ เจ้าควรออกไปก่อน อีกสักครู่นางจะเปิดประตูให้องค์ชายผู้นี้”
นางกำนัลทิ้งความสงสัยไว้ ซวนเทียนหมิงนั่งหันหน้าไปทางประตูห้องด้วยสีหน้าเศร้าสลด
เขาควรจะเข้าไป ?
ผลลัพธ์ของเขาที่จะเข้าไป ?
ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจ นางจะโจมตีหรือไม่ ?
เขาตบตัวเอง ทำไมเขาต้องคิดมาก ? ผู้หญิงคนนั้นกล้าปีนลงขึ้นเตียงของเขาในกลางดึก เป็นไปได้อย่างไรที่เขาซึ่งเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปในห้องตอนกลางวัน ?
ในฐานะองค์ชาย เขาจะขี้ขลาดไม่ได้ !
เขาขยับรถเข็นไปถึงหน้าประตู เอื้อมมือออกไปเขาผลักประตูเปิดออก
ดูสิ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ลั่นดาล นั่นหมายความว่านางกำลังรอเขาอยู่ ! แน่นอนว่าผู้ชายที่ดีพร้อมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงดูหมิ่น
เมื่อคิดเช่นนี้ซวนเทียนหมิงหมุนรถเข็นเข้าไปในห้องรถ ด้วยมืออีกข้างหนึ่งเขาปิดประตูไว้
เขารู้สึกว่าห้องนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก นางกำนัลคงจะต้องเตรียมอาบน้ำก่อนหน้านี้ ความร้อนของน้ำทำให้ห้องเต็มไปด้วยไอน้ำ
เขามองไปที่ต้นกำเนิดของไอน้ำ และเห็นว่ามีร่างบางถอดเสื้อผ้าออกไปด้านหลัง มีเสื้อชั้นนอกแขวนอยู่บนราว
ริมฝีปากของซวนเทียนหมิงม้วนตัวเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย เขาคิดกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้ตัวเล็กมากและยังใช้การไม่ได้ แต่การหยอกล้อนางก็ยังสนุกอยู่ดี
เขาขยับรถเข็นไปในทิศทางนั้นและไอน้ำเริ่มมากขึ้น เมื่อเขามาถึงหน้าอ่างอาบน้ำ เขาก็ยังสามารถดมกลิ่นหอมของกลีบดอกไม้ในไอน้ำ เขาเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ เขาต้องการที่จะทำให้เด็กหญิงตกใจ ใบหน้าที่น่ากลัวของเขา เขาขยับอย่างรวดเร็วและลงจากรถเข็นของเขา ดำน้ำตรงไปหานาง
แต่เขาไม่สามารถจินตนาการได้อย่างแน่นอน! เขาพบว่าคนที่เขาเห็นชัดเจนหายไป เขาผุดขึ้นและรีบไป ในตอนแรกเขาวางแผนที่จะอุ้มนางขึ้นเพื่อนั่งลงรถเข็น ใครจะรู้ว่าเขาจะว่างเปล่า เอื้อมมือไปรอบ ๆ แต่จับนางไม่ได้
ซวนเทียนหมิงงุนงง นางหายไปไหน ?
ในช่วงเวลาที่เขาตกตะลึง เขาฟื้นตัวช้าเล็กน้อย เมื่อห้องถูกปกคลุมด้วยไอน้ำและพื้นลื่น รถเข็นก็เลื่อนถอยหลังไปเล็กน้อย
เขาหามันไม่เจอ ตอนนี้สิ่งที่เขากลัวคือล้มลงกับพื้น ดังนั้นเขาปรับตัวเองและทำอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้อยู่ในตำแหน่งที่ลำบาก อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าในเวลานี้จะมีการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันจากด้านหลัง เขาไม่สามารถโต้ตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ใน ขณะที่มือเล็ก ๆ จับคอของเขาและผลักเขาไปข้างหน้า
ซวนเทียนหมิงไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ “ปัง” เขาก้มลงไปในอ่างไม้อย่างสิ้นเชิง
ใครจะรู้ว่าอ่างนั้นถูกเตรียมไว้อย่างไร มันใหญ่มากใหญ่พอสำหรับคนสองคนที่จะนอนแช่ในเวลาเดียวกันพร้อมกับมีพื้นที่ว่างมากมาย เขาล้มลงไปและสำลักน้ำไปหนึ่งอึก ในที่สุดเมื่อเขาพยายามที่จะเงยหน้าของเขาขึ้นจากน้ำ เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักมาจากด้านข้างของอ่างไม้
มองไปเขาเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพันผ้าขาว ยืนเท้าเอว นางหัวเราะจนตัวงอ อาจเป็นเพราะห้องนั้นร้อนเกินไป แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางเป็นสีแดงสดทำให้นางดูเหมือนแอปเปิ้ล และมันก็ดูดีทีเดียว
ซวนเทียนหมิงนั่งอยู่ในน้ำและไม่ลุกขึ้น เขากอดหน้าอกและพูดอย่างหงุดหงิดมากว่า “อาเฮง ถ้าเจ้าต้องการที่จะอาบน้ำกับสามีของเจ้าก็พูดมาตามตรง ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังมาก สามีไม่ใช่คนหวงตัว”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ข้างนอกอ่างวางแขนของนางไว้ข้างอ่าง และมองเขาด้วยรอยยิ้ม “องค์ชายเก้าที่สง่างาม เจ้ารู้จักละอายบ้างหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้ยางอายอย่างสมบูรณ์ “เมื่อเปรียบเทียบกับหญิงสาวที่รักปีนขึ้นไปบนเตียงขององค์ชายในตอนกลางคืน เจ้าคิดว่าอย่างใดไร้ยางอายมากกว่ากัน ? ”
“เจ้าเป็นคนที่ไร้ยางอายมากกว่า” เฟิงหยูเฮงหุบยิ้มและพูดกับเขาว่า “แทนที่จะเถียงกันที่นี่ ข้ากังวลเรื่องที่จะกลับไปหาท่านแม่ เมื่อข้าออกจากคฤหาสน์ นางยังหลับอยู่ ตอนนี้ก็ผ่านไปวันครึ่งแล้ว ไม่รู้ว่านางตื่นมากี่ครั้งแล้ว”
ซวนเทียนหมิงเห็นว่านางมีปัญหา และเมื่อเอื้อมมือที่เปียกออกมา เขาก็นวดบริเวณคิ้วระหว่างนาง “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่เจ็ดไปที่เรือนตงเซิงเพื่อดูแลนางแล้ว พี่เจ็ดนำหมอหลวงที่ทำการค้นคว้าเกี่ยวกับยานี้ไปด้วย เจ้าต้องใจเย็น ๆ ”
“จริงหรือ?” ในที่สุดดวงตาของนางก็เป็นประกาย
“ข้าจะโกหกเจ้าทำไม หมอหลวงผู้นี้ได้ค้นคว้าสิ่งเหล่านี้มาหลายปีแล้ว แม้ว่าเขาจะรักษานางไม่ได้ เขาก็จะไม่รักษาแย่แน่นอน”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า และพูดด้วยความอึดอัดเล็กน้อย “พี่เจ็ดอยู่ที่นั่น ข้าก็สบายใจ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องยุ่งขนาดไหน พี่เจ็ดก็แก้ไขได้”
“เฮ้ ! ” มีคนไม่มีความสุขทันที “คนที่เหมือนพี่เจ็ดควรมองดูเท่านั้น มันจะเป็นการดีกว่าหากมองจากระยะไกลเช่นกัน เจ้าต้องไม่สนใจเขา เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงหันกลับมา และยิ้มอย่างมีเลศนัย “โอ้! องค์ชายหยูหึงหรือ ? ”
“อืม” ซวนเทียนหมิงพยักหน้า และใช้มือของเขาดึงนางเข้าไปหาเขา “มานี่”
“ข้าไม่ไป ! ” เฟิงหยูเฮงคัดค้าน จากนั้นนางก็ยืนขึ้นและยิ้มทักทายผู้ที่อยู่ในน้ำ “องค์ชาย บ่าวรับใช้ผู้นี้จะอาบน้ำให้พระองค์เองเพคะ ! ”
ซวนเทียนหมิงตัวสั่น ในขณะที่เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีเจตนาที่ดี เขาแค่อยากจะปฏิเสธ และพูดว่าไม่มีความจำเป็น แต่มือเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮงก็มาถึงตัวเขาแล้ว “มาเถิดองค์ชาย พระองค์จะอาบน้ำทั้งที่ยังสวมชุดได้อย่างไร ถอดมันออกเถิดเพคะ ! ” ขณะพูดอย่างนี้ นางขยับมือเล็ก ๆ ของนางไปตามร่างกายของซวนเทียนหมิง ใครจะรู้ว่านางทำอะไร ขณะที่เสื้อคลุมของซวนเทียนหมิงถูกถอดออกจากร่างกายของเขาในช่วงเวลาสั้น ๆ
สายตาของคนในน้ำเริ่มเป็นประกายขึ้นมา “ชายาที่รักยังมีอีกครึ่งหนึ่ง ! ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่สนใจเขา นางกลับไปที่อีกด้านหนึ่งของอ่างแล้วหยิบน้ำร้อนในถังเล็ก ๆ ที่วางไว้ที่นั่นแล้วเทลงในทีละถัง
ขณะที่นางกำลังทำแบบนี้อย่างต่อเนื่อง ซวนเทียนหมิงก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ “เอ่อ เดี่ยวก่อน ชายาที่รัก ! มันร้อนเกินไป ! เฮ้ ! ร้อน ! มันร้อนมาก ! ” เขาจับข้อมือของเฟิงหยูเฮง “เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันร้อนแค่ไหน”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ข้ารู้”
“ถ้าเจ้ารู้แล้วทำไมเจ้าต้องเทลงน้ำร้อนลงเยอะ”
“ไม่เคยได้ยินคนพูดหรือว่าหมูที่ตายแล้วไม่กลัวน้ำร้อน ? ข้าจะลองดู” 1
“โอ้” ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ดูเหมือนว่าชายาที่รักชอบความคิดนี้ หืม…” เขาขดมุมปากของเขา เฟิงหยูเฮงตระหนักดีว่ามีอันตรายและต้องการหนีไป แต่น่าเสียดายไม่ว่านางจะแข็งแกร่งขนาดไหน นางก็ไม่สามารถเปรียบเทียบกับซวนเทียนหมิงได้ เช่นเดียวกับที่นางคิดว่าจะวิ่ง นางก็รู้สึกว่ามีแรงขนาดใหญ่จับข้อมือของนางก่อนที่นางจะเคลื่อนไหวได้ ร่างกายทั้งหมดของนางถูกยกขึ้นไปในอากาศก่อนที่นางถูกดึงลงไปในอ่าบอาบน้ำด้วย
“แค่ก ๆ ๆ ” เฟิงหยูเฮงสำลัก
นางไม่สามารถหนีจากหายนะที่นางได้สร้างขึ้นได้ บัดซบ น้ำนี้ร้อนมากๆ มันร้อนมากจริง ๆ !
นางกำลังคิดว่าน้ำร้อนจะลวกผิวของนางหรือไม่ นางล้อเล่นกับซวนเทียนหมิง แต่นางก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นได้อย่างไร นางเพิ่งเข้าตกลงในอ่างอาบน้ำและพบว่ามันร้อนมาก แม้กระนั้นเขาเปียกโชกตลอดเวลา เขาจะเจ็บปวดหรือไม่ ?
ขณะที่นางกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ นางก็ถูกยกขึ้นไปและขึ้นจากน้ำ
ความร้อนกระจายไปในทันทีและความเจ็บปวดก็หายไปเช่นกัน นางลืมตาขึ้นเพื่อมองและพบว่าซวนเทียนหมิงยกนางขึ้นมาราวกับว่าเขากำลังถือตุ๊กตาอยู่ คนหนึ่งเงยหัวขึ้นและอีกคนหนึ่งเอนไปข้างหน้า ขณะที่ทั้งสองมองหน้ากัน นางดูอึดอัดใจมาก
“ทำไม… เจ้ายกข้าไว้ทำไม ? ” นางเย็นลงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามนางได้ยินซวนเทียนหมิงพูดว่า “น้ำร้อนเกินไป ข้าแค่ล้อเล่นเจ้านิดหน่อย แต่ข้าไม่สามารถให้เจ้าถูกลวกได้”
“แต่…” นางสำลักทันใดนั้น โชคดีที่ไอน้ำในห้องนั้นหนา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถสังเกตเห็นอะไรเลย “แต่ข้าปล่อยให้เจ้าแช่ในน้ำร้อนนี้นานมาก ข้าขอโทษ”
“เจ้าพูดว่าอะไร ? ” เขาวางนางลงข้างนอกอ่างแล้วชี้ไปที่อ่างน้ำในอีกด้านหนึ่ง “ไปเร็ว แล้วเทน้ำเย็นลงมา”
คราวนี้เฟิงหยูเฮงเชื่อฟังและเทน้ำเย็นอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็ใช้มือของนางเพื่อทดสอบน้ำ อืมนั่นเป็นอุณหภูมิที่เหมาะสม เมื่อมองดูร่างกายของซวนเทียนหมิงอีกครั้ง นางก็พบว่ามันเป็นสีแดงจากความร้อน นางเป็นทุกข์เล็กน้อยและพูดกับซวนเทียนหมิงอย่างรวดเร็ว “รอก่อน” จากนั้นนางก็หันหลังกลับ
ซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ หลังจากรอครู่หนึ่ง เขาเห็นเด็กหญิงกลับมา นางก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ชุดของนางแปลกมาก มันหลวมและตัวใหญ่มากพร้อมกับคาดเข็มขัดที่สะโพกของนาง แต่มันดูนิ่มมาก ที่ด้านล่างเปิดเผยให้เห็นหัวเข่านิดหน่อยเผย มันดูแปลกมาก ๆ แต่มันก็สวยมาก
เมื่อมองไปที่มือของเขา เขาพบว่านางกำลังถือขวดสีต่าง ๆ สองสามขวด และเขาไม่ทราบว่ามันคืออะไร
เฟิงหยูเฮงเดินตามเขามาและวางสิ่งของในมือของนาง นางหยิบขวดขึ้นมาแล้วเทของลงบนมือนางแล้วพูดว่า “เขยิบไปข้างหน้าหน่อย ข้าจะทายาให้เจ้า”
ซวนเทียนหมิงทำตาม จากนั้นมีความสุขกับความรู้สึกที่ได้รับการรักษาจากนาง
เขาไม่รู้ว่าเฟิงหยูเฮงใช้อะไรกับหลังของเขา แต่มันเจ๋งมาก ความรู้สึกไม่สบายที่หลังของเขาที่มาจากน้ำร้อนลวกก็หายไปทันทีถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกสบาย
เขามีความสุขกับมันมาก เอนหลังพิงอ่าง เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “สิ่งหนึ่งที่องค์ชายคนนี้ทำถูกต้องที่สุดในชีวิตนี้คือพบเจ้าที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ”
นี่ควรจะเป็นบรรยากาศที่สวยงามมาก ซวนเทียนหมิงสารภาพ และเฟิงหยูเฮงรู้สึกหวั่นไหว โดยปกติความสัมพันธ์จะพัฒนาด้วยวิธีนี้
แต่… ใครจะรู้ว่าจิตใจของเฟิงหยูเฮงนั้นล่องลอยเวลาสั้น ๆ เนื่องจากนางไม่ได้มีความโรแมนติกแม้แต่น้อยในจิตใจของนาง เมื่อได้ยินซวนเทียนหมิงพูดเกี่ยวกับการพบนางที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีความสุขในทันที “เจ้าพูดอะไร ? ใครพบกัน ในเวลานั้นขาของเจ้าได้รับบาดเจ็บ ซวนเทียนหมิง เจ้าลืมไปหรือว่าเจ้าติดอยู่ที่รอยแยกในภูเขา และข้าใช้พลังงานอย่างมากเพื่อลากเจ้าออกไป ! ข้าพาเจ้าออกไป ! ”
ซวนเทียนหมิงพูดไม่ออก “มันเป็นแค่คำพูด มันเป็นเพียงการแสดงความยินดีในการพบกันของเรา”
“ถึงจะเป็นเช่นนั้น เจ้าต้องนึกถึงความเป็นจริงบ้าง ! ”
“ความเป็นจริงหรือ ? ข้าพูดเกินจริงไปเพียงเล็กน้อย ข้าแค่พูดและเจ้าควรฟัง เมื่อข้าพูดเรื่องแบบนี้ เจ้าไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ ? ”
“รู้สึกอะไร ? เห็นได้ชัดว่าข้าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเจ้า ! ”
ซวนเทียนหมิงกัดฟันด้วยความโกรธ “เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าใส่ใจเจ้ามากเกินไป ? เจ้าจึงใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของข้าหรือ ? ถ้าข้าไม่จัดการกับเจ้าในวันนี้ ข้าก็ไม่ใช่ซวนเทียนหมิง ! ” เมื่อพูดอย่างนี้ เขาก็ยื่นมือและดึงเฟิงหยูเฮงลงไป !
เด็กหญิงตกลงไปในอ่างอาบน้ำอีกครั้ง …
1 : หมูที่ตายแล้วไม่กลัวน้ำร้อนเป็นคำพูดประชดประชันเกี่ยวกับคนไร้ยางอาย คนพาลและคนหยิ่งไม่กลัวคำวิจารณ์ หรือสิ่งที่เกิดขึ้น
