คำพูดของรุ่ยเจียดึงดูดความสนใจของทุกคน ทุกคนลุกขึ้นจากที่นั่ง และเดินไปที่ทางเข้า เมื่อพวกเขาออกไปรุ่ยเจียก็ข้ามถนนไปแล้ว
ฝั่งตรงข้ามเป็นแผงขายเกี๊ยว และพวกเขาเห็นรุ่ยเจียเดินไปหาผู้ชายที่กำลังกินเกี๊ยว นางตบไหล่เขาดังๆ “พระองค์ทำแบบนี้ไม่อายบ้างหรือเพคะ ? พระองค์ไม่เคยทานเกี๊ยวหรือเพคะ ? วิ่งออกมากินเกี๊ยวข้างถนนในระหว่างการเฉลิมฉลองปีใหม่ พระองค์เป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อนจริง ๆ ”
เฟิงหยูเฮงมอง และเห็นว่าองค์ชายซงซุย, หลี่คุนกำลังถือชามเกี๊ยวและทานอยู่ รุ่ยเจียตบไหล่ของเขาทำให้เขาตกใจจนเกือบขว้างชามลงพื้น
คังอี้ถอนหายใจและเดินไปพร้อม ๆ กับพูดว่า “รุ่ยเจีย เจ้าหยาบคายเกินไปแล้ว” นางจึงขอโทษหลี่คุน “เด็กคนนี้ไร้เหตุผล ฝ่าบาทโปรดอภัยด้วยเพคะ”
หลี่คุนไม่ได้คิดมาก ในขณะที่เขาวางชามและยืนขึ้นเพื่อคารวะคังอี้ “ไม่เป็นอะไรพะยะค่ะ” จากนั้นเขามองที่รุ่ยเจียและถามด้วยความสับสน “องค์ชายนี้กินเกี๊ยว แล้วมันเป็นอย่างไร ? ”
รุ่ยเจียกลอกตา “ที่ซงซุยไม่มีเกี๊ยวหรือ? ไม่ว่าอย่างไรพระองค์เป็นองค์ชาย แม้ว่ามันจะเป็นข้าราชบริพาร แต่พระองค์ต้องมีศักดิ์ศรีบ้าง อย่าทำให้ซงซุยขายหน้า”
ใบหน้าของหลี่คุนกลายเป็นอัปลักษณ์เล็กน้อย คังอี้รีบพูดอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท พระองค์อย่าถือสานางเลยเพคะ” ด้วยการพูดเช่นนี้เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น อายุของรุ่ยเจียนั้นออกเรือนได้แล้ว ดังนั้นนางจะยังเป็นเด็กอยู่ได้อย่างไร?
แต่นางมีมารดาของนางอยู่ข้าง ๆ ซึ่งยืนยันว่านางยังเป็นเด็กที่ไม่เข้าใจอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถโต้เถียงกับนางได้ หลี่คุนโกรธอยู่เงียบ ๆ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเพิกเฉยทั้งคู่ แต่พูดกับเฟิงหยูเฮง “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าองค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้จะได้พบองค์หญิงแห่งมณฑลขณะที่กินเกี๊ยว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้คงเป็นโชคชะตาจริง ๆ องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้คารวะองค์หญิงแห่งมณฑลพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและคารวะคืน “ร้านเกี๊ยวที่หน้าร้านห้องสมุนไพรทำอาหารอร่อยมาก องค์ชายหยูและหม่อมฉันมาที่นี่บ่อยครั้ง องค์หญิงเทียนเก้อก็มาทานสองสามครั้ง” มีเพียงไม่กี่คำที่ทำให้ชัดเจนว่าองค์ชาย และองค์หญิงแห่งราชวงศ์ต้าชุนมาที่นี่ด้วยเช่นกัน
เมื่อรุ่ยเจียได้ยิน นางก็ทราบทันทีว่าเฟิงหยูเฮงตั้งใจจะช่วยหลี่คุน ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย นางจ้องมองเฟิงหยูเฮงและแอบพูดพึมพำว่า “…แอบช่วยเหลือผู้อื่นอย่างลับ ๆ ” 1
หลี่คุนได้ยินคำพูดนี้และถามว่า “ช่วยเหลืออย่างลับ ๆ อะไร ? เราเป็นราชทูต ทำไมองค์หญิงแห่งมณฑลถึงต้องสนิทสนมกับเจ้าเจ้า ในขณะที่ห่างเหินจากองค์ชายผู้นี้มากขึ้น”
เฟิงหยูเฮงใช้ความคิดริเริ่มในการขจัดความสงสัยของเขา “เพราะองค์หญิงทั้งสองย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์เฟิง ทำให้องค์หญิงเชื่อว่าตัวเองเป็นสมาชิกของตระกูลเฟิง”
“โอ้ ! ” หลี่คุนพยักหน้า ‘มันเป็นเช่นนั้นเอง”
คังอี้และรุ่ยเจียไม่พูดอะไร หากพวกเขาปฏิเสธว่าพวกเขาเป็นสมาชิกของตระกูลเฟิง เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องตลกและผู้คนก็จะล้อเรื่องนี้อยู่เรื่อย ๆ หากพวกเขายอมรับมัน พวกเขาจะกลายเป็นอะไร?
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด คังอี้ก็อายนิดหน่อยและนางก็ดุรุ่ยเจียอีกครั้งโดยบอกว่านางไม่เข้าใจอะไรเลย
อย่างไรก็ตามในเวลานี้หลี่คุนกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้ไปที่วัดภูดูเมื่อวานนี้ และขอเต่าหยกจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเจ้าอาวาสได้ทำพิธีปลุกเสกด้วยตนเอง มันจะช่วยปกปักคุ้มครองครอบครัวให้ปลอดภัยจากภยันตรายใด ๆ เดิมทีข้าคิดว่าจะไปคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑลในวันอื่น อย่างไรก็ตามเนื่องจากเราได้พบกันในวันนี้ ข้าจะมอบของขวัญปีใหม่ในวันนี้” เขากล่าวกับผู้ดูแลของเขาว่า “รีบกลับไปที่โรงเตี๊ยมเร็วและให้บ่าวรับใช้นำเต่าหยกไปยังคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล”
ผู้ดูแลปฏิบัติตามและออกไป เฟิงหยูเฮงรีบขอบคุณและกล่าวว่า “ฝ่าบาททรงทุ่มเทความพยายามอย่างมาก เนื่องจากเป็นกรณีดังกล่าว อาเฮงจะไม่มีข้ออ้างใด ๆ เมื่อเร็วๆ นี้มีหลายสิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้านซึ่งก่อให้เกิดความปั่นป่วน ข้าเพิ่งต้องการบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้เกิดความสงบสุขที่บ้าน” หลังจากพูดอย่างนี้ นางมองไปที่เฟิงจินหยวนและกล่าวว่า “ลูกสาวต้องการวางหยกที่ได้รับจากองค์ชายไว้ในห้องโถงด้านหน้าเพื่อความสงบสุขของครอบครัว ท่านพ่อไม่ว่าอะไรใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
เฟิงจินหยวนจ้องมองคังอี้ และนางถามด้วยความสับสนว่า “ท่านพ่อ ลูกกำลังถามเรื่องครอบครัวของเรา ทำไมท่านพ่อถึงมององค์หญิงใหญ่ ? องค์หญิงใหญ่เป็นแขกที่บ้าน ไม่ช้าก็เร็วองค์หญิงก็จะต้องกลับไปที่เฉียนโจว”
“หืม ! ! ” เฟิงจินหยวนหมุนคอของเขาอย่างช้า ๆ สองสามครั้ง “เนื่องจากเป็นของขวัญสำหรับเจ้า มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าวางไว้ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล”
“ท่านพ่อ ! ” นางกระพริบตาสองสามครั้ง “ท่านพ่อไม่ได้ยินสิ่งที่องค์ชายพูดหรือเจ้าค่ะเกี่ยวกับการนำความสงบสุขมาที่บ้าน ? ข้ายังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นที่พักสำหรับครอบครัวเดียวที่ข้ามีคือคฤหาสน์เฟิง แน่นอนว่าจะต้องถูกวางไว้ในห้องโถงด้านหน้าของคฤหาสน์เฟิง” หลังจากพูดอย่างนี้ ใบหน้าของนางก็เศร้าลงอย่างกระทันหัน “เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพ่อคิดว่าครอบครัวเฟิงไม่ใช่ครอบครัวของลูก ? ไม่เป็นไร เมื่อเรากลับไป ลูกจะสั่งให้บ่าวรับใช้ปิดประตูในเรือนศจี ในอนาคตผู้คนในตระกูลเฟิงที่จะไปเรือนตงเซิงจะต้องผ่านประตูด้านหน้าของคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล หากท่านพ่อประสงค์จะเข้าไป โปรดส่งคนมาพร้อมตราประทับของท่านพ่อ”
“เจ้า…” เฟิงจินหยวนเสียหน้าอย่างสิ้นเชิง หลังจากนิ่งไปเพราะไม่ทราบว่าจะพูดอะไรดี เขาก็นึกถึงคำพูดของคังอี้ขึ้นมาได้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เด็กเล็กจะไม่มีเหตุผลและพูดจากไม่ระมัดระวัง องค์หญิงใหญ่โปรดอย่าสนใจในสิ่งที่นางพูดเลยพะยะค่ะ”
คังอี้ให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี “เด็กของทุกครอบครัวเป็นเช่นนี้ รุ่ยเจียก็ซนเช่นนี้”
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูการทำงานของทั้งสองอย่างกลมกลืนกันเพราะนางรู้สึกว่ามันสนุกมากจริง ๆ เมื่อนางถามอีกครั้ง “เช่นนั้นท่านพ่อต้องการให้เต่าหยกวางไว้เพื่อเป็นพรแก่บ้านหรือท่านพ่อต้องการให้ลูกสาวปิดกำแพง ? ”
เฟิงจินหยวนกล่าวว่า “เจ้าเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง หากเจ้าต้องการที่จะให้พร พวกมันจะถูกมอบให้กับคฤหาสน์เฟิง หลังจากได้รับของขวัญให้วางไว้ในห้องโถงด้านหน้า”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และพูดว่า “ขอบคุณท่านพ่อ ลูกจะต้องจะเอาไปไว้และจุดธูปสำหรับเต่าหยกในวันที่ 15 ของทุกเดือน ข้าจะสวดมนต์ให้เต่าหยกเพื่อรักษาความสงบสุขของครอบครัว”
หลี่คุนดูฉากนี้และเขานึกยกย่องเฟิงหยูเฮงในใจ เนื่องจากเขาคิดกับตัวเองว่าองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันนี้ไม่ใช่แค่กล้าหาญ แต่นางก็ฉลาดมาก จากนั้นเขามองคังอี้และเขาอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ ทำไมองค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจวไม่ได้อยู่ในที่โรงเตี๊ยมกลับไปอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของขุนนางขั้นหนึ่งของราชวงศ์ต้าชุน อาจมีอะไรบางอย่างที่นี่
หลี่คุนเป็นคนตรงไปตรงมา แต่เขาก็ไม่ได้โง่เลยแม้แต่น้อย ไม่มีองค์ชายที่สามารถอยู่รอดในโลกนี้ได้อย่างโง่เขลา ยิ่งไปกว่านั้นฮ่องเต้ซงซุยส่งเขามายังราชวงศ์ต้าชุนเพื่อถวายเครื่องบรรณาการ นี่แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาในซงซุยนั้นไม่ธรรมดา
เขาคิดเพียงเล็กน้อย และในพริบตาเขาจึงจ้องมองที่เฟิงจินหยวน และกล่าวว่า “เนื่องจากองค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจวได้ไปเยี่ยมคฤหาสน์เฟิง องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้จึงไม่สามารถทำอะไรได้ ข้าสงสัยว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปเยี่ยมคฤหาสน์เฟิงได้หรือไม่ ? ”
เฟิงจินหยวนไม่ได้ประทับใจกับหลี่คุน ครั้งแรกเป็นเพราะแร่เหล็กที่ราชวงศ์ต้าชุนหวังที่จะได้รับเป็นเวลา 100 ปี ประการที่สองเขาเสียหน้าเพราะเฟิงหยูเฮง แต่ต้นเหตุของมันเกิดจากหลี่คุนบอกว่าเขาจะมอบเต่าหยกให้นางเพื่อนำสันติสุขมาสู่บ้าน ความคิดของเฟิงจินหยวนยังคงมีความมั่งคั่งอยู่ เมื่อได้ยินว่าคังอี้ และรุ่ยเจียอาศัยอยู่ในคฤหาสน์เฟิง หลี่คุนกล่าวทันทีว่าเขาจะให้บางสิ่งที่เป็นพรเพื่อนำสันติสุขมาสู่บ้าน สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร พูดเรื่องนี้เพื่ออะไร ?
เขาระงับความโกรธของเขาแล้วมองไปที่คังอี้ แม้ว่านางจะยังคงแสดงออกอย่างสง่างาม แต่เขาสามารถเห็นร่องรอยของความเศร้าปรากฏบนใบหน้าที่ไม่แสดงออก
เฟิงจินหยวนรู้สึกสงสารคังอี้และเขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธหลี่คุนมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “วันนี้คฤหาสน์ไม่ว่าง กระหม่อมกลัวว่ากระหม่อมจะไม่สามารถทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพที่ดีได้พะยะค่ะ หากคนที่มาจากซงซุยเสนอส่งบรรณาการในปีหน้ายังคงเป็นองค์ชาย เสนาบดีผู้นี้จะเชิญพระองค์ให้มาเยือนในคฤหาสน์ของเรา”
ไม่ไว้หน้าเขา เฟิงจินหยวนปฏิเสธหลี่คุน เฟิงหยูเฮงหัวเราะในใจ ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินว่าเสนาบดีมีความสามารถแม้แต่จะถือท้องเรือได้ แม้กระนั้นไม่ต้องพูดถึงเรือ บิดาของนางก็ไม่สามารถแม้แต่จะยกท้องเรือ 2
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหลี่คุนดูน่าเกลียดนิดหน่อย และเขาไม่สามารถหาทางออกได้ นางจึงรีบพูดคุยกัน “พระองค์ไม่ต้องห่วงเพคะ ตอนนี้องค์หญิงทั้งสองจากเฉียนโจวอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ ครอบครัวจึงค่อนข้างยุ่ง ถ้าเช่นนั้นอาเฮงจะเชิญพระองค์ไปเยือนตำหนักหยู ดีไหมเพคะ ? ”
เมื่อได้ยินอย่างนี้หลี่คุนก็ใจพองฟูขึ้นมา ในขณะที่เขาลุกขึ้นยืนอย่างมีความสุข และพูดว่า “องค์หญิงแห่งมณฑลพูดจริงนะพะยะค่ะ ? องค์ชายหยู… องค์ชายหยูจะเห็นด้วยไหมขอรับ ? ”
คำเชิญของเฟิงหยูเฮงสร้างความแปลกมากให้หลี่คุน เขาคิดว่าเขาไม่สามารถไปที่คฤหาสน์เฟิงเพียงเพราะองค์หญิงจากเฉียนโจวแล้ว เขารู้สึกว่าในฐานะราชทูต เขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าเหมือนคนอื่นได้ แต่เฟิงจินหยวนปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลยทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อเขาไม่สามารถไปเยี่ยมตระกูลเฟิงได้ เขาจะได้รับเชิญจากองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันโดยใช้ชื่อตำหนักหยู
เขารู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง เขามีความเข้าใจเล็กน้อยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ขององค์ชายเก้า ก่อนที่เขาจะมาเขาคิดเกี่ยวกับการสร้างความสัมพันธ์กับองค์ชายแห่งราชวงศ์ต้าชุน อย่างไรก็ตามในเมื่อองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุนทุกคนมีกลุ่มของตัวเอง ไม่ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับใคร พวกเขาจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ระหว่างกลุ่มได้ แต่องค์ชายเก้านั้นแตกต่างกัน แม้ว่าคำพูดบนถนนก็คือขาขององค์ชายเก้านั้นพิการและร่างกายของเขาก็พิการ แต่เขารู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ นั้นอาจไม่เป็นเช่นนั้น
นอกจากนี้ยังมีเฟิงหยูเฮง ! องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันควบคุมวิธีลึกลับในการหลอมเหล็ก นางได้สร้างความประทับใจอย่างลึกซึ้งให้กับหลี่คุน
เฟิงหยูเฮงสังเกตการเปลี่ยนแปลงในสายตาของหลี่คุนและพยายามคาดเดาความคิดของเขา นางพยักหน้าให้หลี่คุน “องค์หญิงแห่งมณฑลนี้เชิญองค์ชายด้วยตนเอง ดังนั้นองค์ชายหยูต้องทรงเห็นด้วยอยู่แล้วเพคะ”
“ดี ! ” ดวงตาของหลี่คุนเป็นประกายและเขาก็เริ่มหัวเราะเสียงดัง “จากนั้นข้าจะขอให้องค์หญิงแห่งมณฑลโปรดแจ้งวัน องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้จะนำของขวัญมาให้”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม “หม่อมฉันไม่เคยล่าช้าเมื่อทำสิ่งนี้ เนื่องจากเราได้ตัดสินใจในเรื่องนี้แล้วให้ เช่นนั้นทำไมไม่เป็นวันพรุ่งนี้ ! ”
“องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลที่ให้การสนับสนุน ! ” หลี่คุนป้องมือของเขา คำพูดของเขาจริงใจอย่างแท้จริง
สำหรับเฟิงจินหยวนที่พูดออกมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้เริ่มรู้สึกเสียใจบ้าง หลี่คุนยังคงเป็นองค์ชายของแคว้นอื่น เนื่องจากเขาสามารถมาที่ราชวงศ์ต้าชุนได้นั่นหมายความว่าเขาเป็นตัวแทนของซงซุย ก่อนหน้านี้เขาได้สอบถามเกี่ยวกับการเยี่ยมเยียน แต่เฟิงจินหยวนได้ปฏิเสธไป ในพริบตาสิ่งนี้ทำให้เขาเข้าไปในตำหนักหยู นี่เป็นการมอบโอกาสในการเจรจาต่อรองให้กับคนอื่น เกิดอะไรขึ้นกับสมองของเขาก่อนหน้านี้
มันไม่ใช่แค่เฟิงจินหยวน แม้แต่คังอี้ก็กังวลอย่างมากเกี่ยวกับการพบกันระหว่างหลี่คุนกับองค์ชายหยูและเฟิงหยูเฮง แร่เหล็กของซงซุยอาจแพ้เหล็กของราชวงศ์ต้าชุน อย่างไรก็ตามสำหรับอาณาจักรเล็ก ๆ ที่ยังใช้เหล็ก มันก็ยังคงมีการพัฒนาอย่างมาก ทำไมเขาถึงรู้สึกสงบอย่างนั้นเพราะวิธีการหลอมเหล็กแบบใหม่ ?
เมื่อทั้งสองจมอยู่กับความคิดของตัวเอง พวกเขามองหน้ากันอย่างรวดเร็ว เฟิงจินหยวนสามารถมองเห็นความตั้งใจของนางในสายตาของเขา และเขาก็พูดกับหลี่คุนอย่างรวดเร็วว่า “เมื่อกี้เสนาบดีคนนี้ยังไม่ได้พิจารณาอย่างถี่ถ้วน แม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นที่บ้าน เราควรเชิญองค์ชายไปที่คฤหาสน์ องค์ชายได้โปรดอย่าตำหนิเรา องค์ชายจะไปเยี่ยมคฤหาสน์ของกระหม่อมในวันรุ่งขึ้นหรือไม่พะยะค่ะ ? ”
คราวนี้หลี่คุนส่ายหัวพูดว่า “องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าองค์ชายแห่งแคว้นอาณานิคม ข้าจะกล้าสร้างปัญหาให้กับเสนาบดีของราชวงศ์ต้าชุนได้อย่างไร ถ้าองค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้มีโอกาสได้มาที่ราชวงศ์ต้าชุนและมอบเครื่องบรรณาการแทนซงซุยของข้า ข้าจะไปเยี่ยมใหม่ ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาไม่ได้สนใจเฟิงจินหยวน ในขณะที่เขาพูดกับเฟิงเฟิงหยูเฮง “องค์ชายผู้ต่ำต้อยคนนี้ได้ทานเกี๊ยวเสร็จแล้ว และจะกลับไปเตรียมการบางอย่าง ข้าขอตัวกลับก่อน องค์หญิงแห่งมณฑล ! ”
ใครจะรู้ว่าเมื่อเขาพูดจบแล้ว และก่อนที่เขาจะจากไปเสียงของม้าก็จะได้ยินเสียงกีบม้า พวกเขาดังมาแต่ไกล และเริ่มเติบโตใกล้ มันฟังราวกับว่ามันกำลังมุ่งตรงไปยังร้านเกี๊ยวนี้ และมันก็ไม่ได้ฟังดูเหมือนว่ามันจะช้าลง
คังอี้ส่งเสียง “อ่า” ออกมาเพราะนางกลัวม้าที่จู่โจม เฟิงจินหยวนไม่ได้แสดงความอ่อนแอในขณะที่เขาจับมือข้างหนึ่งดึงรุ่ยเจียและคังอี้เข้าหาตัว เมื่อถอยห่างหลายก้าว เขาพยายามหลีกเลี่ยงม้า
หลี่คุนอยากจะเอื้อมมือออกไปดึงเฟิงหยูเฮง แต่เมื่อเขาหันไปมองเขาก็เห็นนางจ้องตรงไปที่ม้าที่จู่โจม นางเชิดหน้าและยืนอยู่ที่นั้นโดยไม่หนี สำหรับม้าป่า ภายใต้การควบคุมของคนขี่มันก็หยุดครึ่งก้าวต่อหน้าเฟิงหยูเฮง
คนบนม้ามองไปที่เฟิงหยูเฮงแล้วพูดอย่างเยือกเย็น “องค์หญิงแห่งมณฑลจีอันไม่เจอกันนานเลยนะขอรับ”
1 : สำนวนเต็มรูปแบบคือการได้รับความช่วยเหลือ แต่แอบช่วยผู้อื่นอย่างลับๆ
2 : สำนวนเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเป็นคนใจกว้าง
