พอเฉินเฉียวดื่มชา แต่กลับรู้สึกว่ารสชาติชาแปลกๆ เหมือนมีรสหวานแฝงมาด้วย
แต่พอเห็นโย่วอีกับหลินจวินดื่มแล้วไม่เป็นอะไร ในใจก็แอบบ่นว่าตัวเองคิดมากไปเอง
เดินย่อยไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมง ทั้งสามก็กลับเข้าไปในห้องโถง
บรรยากาศในนั้นกดดันแปลกๆ
สายตาที่เยือกเย็นของซังหยีหย่วนที่ตกลงให้เฉินเฉียวคบกับลูกชายตัวเองมองมาตอนที่พวกเขาเข้าไป เขาหัวเราะในลำคอ จากนั้นก็หันไปถามลูกชายที่ไม่เอาไหน “นี่เหรอผู้หญิงที่แกหลงหัวปักหัวปำ ยังไม่ได้แต่งงาน รูปของเธอก็ไปโผล่ในเวยป๋อของผู้ชายคนอื่นแล้ว”
ซังหลินจวินหวั่นใจ รู้สึกไม่สบอารมณ์
สายตาที่แหลมคมของเขาเหลือบมองผู้คนในห้องโถง ตอนที่เห็นคนพวกนั้น เลยเข้าใจทันที
เถ้าแก่อายุเยอะแล้ว ท่านไม่สนใจเวยป๋อของบริษัท แล้วยิ่งเวยป๋อคนอื่นล่ะ
ถึงแม้เรื่องของเฉินฉียวจะขึ้นเทรน แต่ก็มีแค่คนที่รู้จักเธอ ถึงจะไปสนใจเรื่องนั้น
แต่ตอนนี้กลับบอกเรื่องนี้กับเถ้าแก่ อยากจะทำลายงานแต่งของเขาชัดๆ
แล้วคนที่อยู่ในนี้ มีแค่หวังอี๋จวินที่อาจจะเป็นคนทำ
คงเกี่ยวข้องกับซังอวี้ที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลแน่นอน เพราะว่าเขายังอยากใช้เรื่องนี้มาทำลายเขา
น่าเสียดาย เรื่องทั้งหมดเขารู้ดีมากกว่าใครๆ
เดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว่างานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ธรรมดา ซังหลินจวินเตรียมแผนไว้แล้ว
กับคำต่อว่าของเถ้าแก่ เขาก็แค่ยิ้มรับเท่านั้น
เขาจูงมืงเฉินเฉียวกับโยว่อีไปนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “เรื่องในเวยป๋อ คนโพสแก้ข่าวแล้วครับ ฝ่ายตรงข้ามเป็นเพื่อนของเฉียวเฉียว มีรูปของเฉียวเฉียวก็ไม่แปลก เพราะนั่นเป็นแค่รูปโปรไฟล์ธรรมดาๆ”
ความจริงซังหลีหย่วนก็เข้าใจดี เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาจจะเพราะในใจก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับงานแต่งนี้ เพราะฉะนั้นพอเห็นข่าวที่เสียๆหายๆของผู้หญิงคนนั้น เลยคิดหาวิธีแยกพวกเขาออกจากกัน
เสียดาย ลูกชายท่านเหมือนต้องมนต์สะกด ไม่สนใจข่าวลือพวกนั้นเลย
“ถ้างั้นก็ดี” ท่านกัดฟันแน่นด้วยน้ำเสียงแปลกๆ
ซังหลินจวินไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่หันสายตาที่แหลมคมไปทางหวังอี๋จวินที่นั่งจิบน้ำชาอย่างผู้ดีอยู่ แล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม “ได้ข่าวว่าซังอวี๋เกือบจะหายดีแล้ว ทำไมคุณอาไม่ไปรับตัวกลับมา อย่างเขาที่ชอบพูดอะไรไปเรื่อยแบบนั้น ถึงแม้จะอยู่ในโรงพยาบาล ก็อาจจะโดนลอบฆ่าก็ได้”
น้ำเสียงของซังหลินจวินเย็นชา แต่คำพูดที่แหลมคมก็แทงทะลุความตอแหลของหวังอี๋จวิน
มือเธอที่ถือถ้วยชาสั่น จนน้ำร้อนลวกมือ
พอเฉียวยวี่หมินเห็น ก็สะดุ้งตกใจ จากนั้นก็รีบไปเอาถุงน้ำแข็งในตู้เย็น
อาจจะเพราะครั้งก่อนเคยโดนน้ำร้อนลวกเหมือนกัน เธอเลยประถมพยาบาลอย่างชำนาญ
“อี๋จวิน ตอนดื่มชาระวังหน่อยสิ ครั้งก่อนพี่ก็ไม่ระวังโดนลวกเหมือนกัน แตะน้ำไม่ได้หลายวันเลย” เฉียวยวี่หมินประคบแผลไปด้วย พึมพำไปด้วย
“ขอบคุณพี่สะใภ้นะคะ” มองเฉียวยวี่หมินที่ใกล้กับตัวเองมากๆ ในใจหวังอี๋จวินก็รู้สึกสับสน
แต่ก่อนหวังอี๋จวินไม่เคยสนใจผู้หญิงที่พี่ชายใหญ่แต่งใหม่เข้ามาเลย
เพราะพี่สะใภ้คนก่อนไม่ว่าจะตัวเธอเองหรือชาติตระกูล สูงส่งกว่าเธอมาก
ถึงแม้ตอนหลังเธอจะทำให้พี่ชายหย่ากับพี่สะใภ้คนเก่าได้ ฝีมือแบบนั้นเลยทำให้เธออึ้ง
แต่ก็รู้สึกว่ามองข้ามผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้
ในใจก็ระแวงเธอ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก
ตอนนี้เห็นเธอช่วยเหลืออย่างร้อนใจตอนที่มือตัวเองบาดเจ็บ ในใจก็เริ่มรู้สึกดีด้วย สรรพนามที่เรียกเลยเปลี่ยนไป
อาจจะเพราะศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อนแหละมั้ง
เป็นคนที่โดนซังหลินจวินรังเกียจเหมือนกัน หวังอี๋จวินคิดว่าเธออาจจะร่วมมือกับพี่สะใภ้ตรงหน้าคนนี้ได้
“เฉียวเฉียว เธอเป็นอะไร” ทีแรกซังหลินจวินยังดูละครตอแหลของผู้หญิงสองคนที่เขารังเกียจอยู่
แต่คิดไม่ถึงเลยว่ามือที่จับไว้แน่นจะเริ่มเย็น อากาศร้อนขนาดนี้ แต่มือกลับเย็นเหมือนน้ำแข็ง ต้องเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดีแน่นอน
เขาไม่สนใจผู้หญิงสองคนนั้นอีก มองใบหน้าที่ซีดขาวของเฉินเฉียวอย่างกังวล พร้อมกับวางมือบนหน้าผากเธอ น้ำเสียงก็เริ่มร้อนรน “เฉียวเฉียว หน้าผากเธอเย็นมาก ไม่สบายหรือเปล่า ไป ฉันพาเธอไปโรงพยาบาล”
เฉินเฉียวกุมท้องไว้ พยายามอดทนกับความปวดท้อง แล้วส่ายหน้าใส่เขา “ฉันไม่เป็นอะไร ฉันแค่อยากไปเข้าห้องน้ำ”
เสียงของเธอเบามาก เหมือนกำลังอายที่จะพูด
พอซังหลินจวินได้ยิน ก็อุ้มตัวขึ้นทันที
“คุณพ่อครับ เฉียวเฉียวไม่สบาย ผมพาเธอไปพักก่อนนะครับ”
ซังหลีหย่วนไม่สบอารมณ์ เพิ่งคุยกันได้ไม่กี่คำก็จะไปแล้ว ไร้มารยาทจริงๆ
ในใจก็รู้สึกไม่พอใจเฉินเฉียวมากกว่าเดิม
“ไปเถอะ รู้ว่าไม่ค่อยสบาย วันนี้ก็ไม่ควรมาแต่แรก เสียอารมณ์คนอื่นหมด” น้ำเสียงของท่านไม่พอใจเลย
วินาทีนั้น ซังหลินจวินสนใจแค่เฉินเฉียว เขาไม่ได้ตอบ อุ้มตัวเธอเดินไปทันที
ห้องโถงชั้นแรกมีห้องน้ำ ซังหลินจวินเลยอุ้มไปหน้าประตูเลย ยังไม่ทันได้เรียกชื่อเฉียวเฉียว ก็โดนปิดประตูใส่แล้ว
มองประตูที่ปิดสนิท ซังหลินจวินกังวลเฉินเฉียวมาก จากนั้นก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล
ก่อนมา ร่างกายเฉินเฉียวยังปกติอยู่เลย เพราะถ้าเฉินเฉียวไม่สบายหรือว่าเป็นอะไร เขาไม่มีทางพาเธอมาแน่นอน
การที่มีร่างกายแข็งแรง นี่ก็ทำให้คนอื่นประทับใจได้
เรื่องเริ่มผิดปกติตั้งแต่เมื่อกี้
ก่อนกินข้าวเสร็จ เฉินเฉียวยังปกติอยู่ หรือว่าในกับข้าวมีอะไรที่ไม่ควรมี
มองเห็นประตูที่ปิดสนิท คงไม่เปิดง่ายๆหรอก ซังหลินจวินคิดไปมา สุดท้ายเลยไปที่ห้องครัว
เพราะอยู่แค่ชั้นหนึ่ง แล้วไม่ไกลกันมาก ถ้าเฉียวเฉียวออกมา เขาจะได้รีบกลับมาหา
ซังหลินจวินเดินไปอย่างขรึมเข้ม ตอนเดินเข้าไปในห้องครัว มีแค่ป้าหลี่ที่กำลังเตรียมผักอยู่
พอได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินมา ป้าหลี่เลยเงยหน้า ตอนที่เห็นคุณชายมา จึงยิ้มอย่างอ่อนน้อม “ทำไมคุณชายมาที่นี่คะ ห้องครัวยุ่งมาก ป้ากำลังเก็บกวาด”
ป้าหลี่วางผักในมือแล้วลุกขึ้น
ป้าหลี่อายุเยอะแล้ว ตอนที่ลุกขึ้นขาเลยสั่น ซังหลินจวินรีบยื่นมือไปห้ามทันที “ไม่ต้องครับป้าหลี่ ที่ผมมา แค่อยากจะถามอะไรป้าหน่อย”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยมีความงง เลยเอ่ยเสียเบา”คุณชาย เพราะว่าวันนี้ฝีมือป้าไม่อร่อยเหรอคะ ไม่สิ น่าจะเหมือนเดินนะคะ”
“ไม่ครับ ผมแค่อยากถามว่า ตอนเที่ยง นอกจากป้าแล้วมีใครมาหรือเปล่าครับ”
