เธอหายใจหอบ พูดไม่ออกดวงตาของเธอพร่ามัว
ซังหลินจวินก้มศีรษะและมองไปที่เธอ – ในขณะนี้เสื้อผ้าของเธอยุ่งเหยิง
ไหล่ที่ขาวราวกับหิมะของเขาถูกเปิดเผยสายรัดชุดชั้นในเลื่อนลงและเผยให้เห็นผิวขาวของเธอครึ่งตัว ในขณะนี้ผิวขาวถูกปกคลุมไปด้วยสีชมพูที่เย้ายวน
ซังหลินจวินหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดว่าเขาไม่เคยมีความปรารถนาอย่างแรงกับผู้หญิงคนไหนเท่ากับผู้หญิงคนนี้เลย ปรารถนาที่จะใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นปรารถนาที่จะครอบครองเธอ
ซังหลินจวินจำสิ่งที่ ซังโย่วอีพูดกับเขาในวันนั้นโดยไม่รู้ตัว
สองสามวันนี้เธอกับปู้อี้เฉินกำลังทำอะไรอยู่? นอกเหนือจากการจูบแล้วมีอะไรอีกไหม?
“ เฉียวเฉียวบอกผมสิคุณไปจูบกับเขาำไม? ห๊ะน้ำเสียงของซังหลินจวินอันตราย ราวกับว่าตราบใดที่เธอพูดผิดเธอก็จะกลายเป็นเหยื่อของในมือเขา “เขาทำสิ่งเหล่านี้กับคุณหรือไม่? บอกผมสิ
ดวงตาของเฉินเฉียวเต็มไปด้วยหมอกน้ำตา
หัวใจทั้งดวงของเธอยุ่งเหยิงไปหมด
เห็นได้ชัดว่าทางข้างหน้าเป็นเหวทั้งที่รู้ว่าคน ๆ นี้คือจุดจบ แต่เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แถมยังผลักดันตัวเองเข้าไปในเปลวเพลิง
“ซังหลินจวินคุณเคยทำแบบนี้กับผู้หญิงมากี่คนแล้ว?”เธอมองเขาด้วยดวงตาที่พร่ามัว“ คำพูดที่คุณหยอดทั้งหมดดูคล่องจัง …คุณไม่ใช่คนที่ไม่แตะต้องผู้หญิงเหมือนที่เค้าพูดกันตรงกันข้ามคุณกระหายผู้หญิงมาก… ”
ในมือของเขาเธอเหมือนหุ่นเชิดที่สูญเสียความสามารถในการคิด เกมแบบนี้เธอเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ทุกครั้ง
เธอไม่เต็มใจ แต่ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้
ในเกมแห่งตัณหาและความปรารถนาเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายเลย
ซังหลินจวินหัวเราะเบา ๆ “คุณมองผมแบบนั้นหรอ”
เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ๆของเขาควบคุมร่างกายเธอ ให้แนบชิดติดกับตัวเอง ร่างกายที่ลุกเป็นไฟทำให้เกิดชั้นเหงื่อบาง ๆ ที่ปลายจมูกของเฉินเฉียว
“ รู้สึกมั้ย? นี่คือความกระหายผู้หญิงของผม … “ซังหลินจวินเชยคางเธอขึ้นไฟในดวงตาของเขาดูเหมือนจะแผดเผาเธอ “แต่ความกระหายแบบนี้มีไว้สำหรับคุณเท่านั้น”
คำบอกรักดังกล่าวทำให้หัวใจของเธอสั่นสะท้านและเธอแทบจะอดใจไม่ไหว
ซังหลินจวินดูเหมือนจะไม่สามารถทนได้อีกต่อเส้นประสาทเกร็งถึงขีดสุด เขาจูบที่ริมฝีปากของเธอด้วยความเจ็บปวดและกระซิบว่า “เฉียวเฉียว ให้ผม … ”
ริมฝีปากอันบอบบางของ เฉินเฉียวขยับและต้องการที่จะตอบ แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงเสียงครางที่ไม่สามารถควบคุมได้
นิ้วเรียวยาวและทรงพลังของเขาสอดเข้าไปในร่างกายเธอ
สุดท้ายมือก็หยุด
ทนไม่ไหวอีกต่อไป.
เขาอุ้มเธอขึ้น เขาไม่มีความอดทนแม้แต่น้อยที่จะเดินไปที่ห้องนอนเขาแค่ผลักเธอพิงเค้าเตอร์ในครัวและประชิดแนบตัวเธอ
มันเจ็บ
เฉินเฉียว ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดและบีบไหล่ของเขาปลายนิ้วของเธอแทบจะจิกเข้าไปในเนื้อของเขา
“ คุณอย่าเกร็งสิ… ”พระเจ้า! เธอฟิตมาก
ก่อนหน้านี้ทุกครั้งเขาเล้าโลมเธออย่างใจเย็น เพื่อที่จะได้ลื่นไหล แต่เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ยังทำให้เธอเจ็บ
เขาไม่อยากทำให้เธอเจ็บ ซังหลินจวินไม่กล้ารีบร้อน
เขาอดกลั้นและมีเหงื่อไหลออกมาที่หน้าผากของเขา
“ ทนได้มั้ย”ซังหลินจวินเงยหน้าขึ้นและถามเบา ๆ
เฉินเฉียวค่อยๆลืมตาขึ้นท่าทางเจ็บปวดของผู้ชายตรงหน้าเธอไม่สามารถทนได้ มือลูบคิ้วของเขาเธอถามด้วยเสียงทุ้มๆ: “คุณเจ็บไหม?”
คุณว่ายังไงล่ะเขายิ้มอย่างขมขื่น“ เฉียวเฉียว นี้ต้องเป็นการทรมารที่โหดร้ายที่สุดแน่ๆ”
เฉินเฉียวกำมือแน่น“ ฉันรู้สึกทรมานมาก …ผมก็เหมือนกัน … ”
“ เจ็บแบบไหนซังหลินจวินถาม
เฉินเฉียวหายใจหอบ
เธอรู้สึกเพียงความว่างเปล่าและมันอึดอัดจนอยากจะร้องไห้
“ เจ็บมากขึ้นใช่ไหม”
อืม
“คุณรู้ไหมว่านี่หมายความว่าอย่างไร”
อะไร
เขายิ้มริมฝีปากของเขาแนบไปที่หูของเธอ “เฉียวเฉียว คุณก็ต้องการผมเหมือนกัน”
“……”หน้าของเฉินเฉียวร้อนผ่าว
แต่ในขณะนี้ …
“ปังปังปัง”
มีคนเคาะประตูดังลั่น
เสียงนั้นทำลายบรรยากาศในตอนนี้ เฉินเฉียว มีสติมากขึ้นเล็กน้อยมองไปที่ชายตรงหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเสียงเลยและสายตาที่จับจ้องไปที่เธอก็ไม่ได้ละสายตาออกไปเลยแม้แต่ครู่เดียว
เปิดประตูทันใดนั้นเสียงของปู้อี้เฉินก็ดังขึ้นด้านนอกประตู
เฉินเฉียวตกใจ เขามาที่นี่ได้ยังไง?
คิ้วของซังหลินจวินขมวดแน่นขึ้น เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนแรกร่างกายที่อ่อนปวกเปียก ตอนนี้กลับเกร็งขึ้นมาทันที
“เฉินเฉียวคุณออกมา! ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน! “เสียงของปู้อี้เฉินดังขึ้นอีกครั้งด้วยความโกรธ ราวกับเจอคนทรยศ.
ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้เป็นการจับชู้จริงๆใช่ไหม
ความรู้สึกอับอายทำให้ เฉินเฉียวผลักซังหลินจวิน
ซังหลินจวินไม่สนใจและอุ้มเฉินเฉียวขึ้นมาเตะประตูห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียง
“คุณ……”เฉินเฉียวลุกขึ้น
ฉันทำไมซังหลินจวินคุกเข่าบนเตียงดวงตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ “คุณอยากไปกับเขาหรอ?”
“ ให้ฉันออกไปคุยกับเขาเถอะ”
ดูเหมือนเขาจะโมโห “วันหลัง!”
หลังจากพูดจบก็จูบเธออีกครั้ง เธอพยายามดิ้นรนและเขาประสานมือของเธอและยกขึ้นเหนือหัวของเขา
จูบที่ร้อนรนตั้งแต่ต้นคอของเธอลงมา …
เฉินเฉียวกัดริมฝีปากของเธออย่างสิ้นหวัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญว่า “อย่าทำแบบนี้ … ”
โทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวดังขึ้น
มือของเธอคลำไปทั่ว คว้าโทรศัพท์ได้ก็กดรับ
อาการมึนหัวและความเจ็บปวดจากการฉีกขาดทำให้เธอไม่สามารถพยุงตัวได้
เธอแทบจะไม่สามารถยับยั้งตัวเองจากการกรีดร้องได้ แต่เมื่อเธอคิดถึงปู้อี้เฉินที่อยู่ทางนั้นสุดท้ายทำได้แค่หายใจแรงๆ
เธอเก็บซ่อนยความเจ็บปวดโดยไม่รู้ตัวและมือข้างที่ว่างเธอกำผ้าปูที่นอนใต้เป็นชั้น ๆ
ปู้อี้เฉินไม่ได้โง่
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการหายใจ แต่เขาก็ฟังออกว่าข้างในห้องกำลังทำอะไรอยู่
“ ผมถ่ายรูปฉากที่คุณจูบซังหลินจวินและเข้าโรงแรมไว้หมดแล้ว เฉินเฉียวคุณว่าสื่อหรือ เถียนเถียนจะสนใจภาพเหล่านี้เป็นพิเศษหรือไม่? ถึงแม้ว่าผมไม่ส่งให้พวกเขา แต่ส่งให้ซังอวี้ ทายดูสิว่าซังหลินจวินจะเจ็บปวดแค่ไหน ถ้าไม่อยากให้ผมทำแบบนี้ คุณก็ออกมาเดี๋ยวนี้! “ด้วยความอดกลั้นอย่างมากเสียงของปู้อี้เฉินสั่น ทุกคำพูดนั้นหนักหน่วงราวกับโผล่ออกมาจากรอยร้าวในก้อนหิน
ดูเหมือนว่าเขาจะกลั้นไม่อยู่แล้วทันทีที่พูดเขาจบก็ขว้างโทรศัพท์เข้ากับกำแพง เสียงดัง“ปัง” ก่อนจะตัดสาย
ซังหลินจวินดึงโทรศัพท์มือถือของเฉินเฉียวออกแล้วโยนทิ้ง
“ ทำกับผมอยู่แล้วคุณยังจะมีกระจิตกระใจรับโทรศัพท์เขาอีก เฉียวเฉียว คุณจับปลาสองมือแบบนี้ สมควรโดนลงโทษ! “
