เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่นาน เลยขึ้นรถของปู้อี้เฉิน จากนั้นเขาก็ลดหน้าต่างลงและพูดว่า “ไปกันเถอะ”
ปู้อี้เฉินพยักหน้าเล็กน้อยให้ซังหลินจวิน “ประธานซัง งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ เจอกันครับ
ซังหลินจวินไม่ได้พูดอะไรปู้อี้เฉินก็เข้าไปในรถแล้ว
จนกระทั่งรถของปู้อี้เฉินจากไปสีหน้าของซังหลินจวินก็ยังคงเย็นชาราวกับว่ามีน้ำค้างแข็งปกคลุม
เจียงฉยงฉยงตกตะลึงเมื่อเห็น
ดูเหมือนว่าคืนประธานซังจะโกรธมาก!
ซวยแล้วเฉียวเฉียว!
————
สำหรับมื้อเย็นนี้ เฉินเฉียวเหม่อลอยและในหัวมีแต่ร่างของอีกคน
ปู้อี้เฉินย้อมใจสั่งไวน์มาดื่ม เฉินเฉียวไม่ต้องการดื่ม แต่เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อยจึงดื่ม
“เฉินเฉียวผมขอโทษ”ปู้อี้เฉินดื่มเล็กน้อยหยิบแก้วไวน์มาชนแก้วกับเธอ
เฉินเฉียวได้สติมองไปที่ชายตรงหน้าแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: “คุณไม่ต้องขอโทษฉันตลอดหรอก ฉันไม่ได้โทษคุณเลย ฉันเลือกเส้นทางของฉันเอง”
“ ไม่โทษผมหรอ”ปู้อี้เฉินหัวเราะตัวเอง
เขายอมให้เธอเกลียดให้เธอโกรธ อย่างน้อยก็แสดงว่าเธอยังคงสนใจเขา
ปู้อี้เฉินดื่มไวน์ในแก้วอย่างบึ้งตึง กล่าวว่า “ไม่โทษก็ดี อีกไม่นานผมจะแต่งงานกับโหยวจิ้งหลีอย่างเป็นทางการ เมื่อถึงเวลานั้นคุณสามารถมางานแต่งงานของเราได้ ”
เฉินเฉียวไม่ตอบ
แน่นอนว่าเธอไม่สามารถไปร่วมงานแต่งงานเช่นนี้ได้ เธอจะไปทำไม? หรือไปสร้างปัญหาให้เจ้าสาว?
ปู้อี้เฉินรินไวน์ให้ตัวเองอีกครั้งและมองไปที่เฉินเฉียว“ เฉินเฉียว ถามจริงๆคุณอยากหย่าขนาดนี้คุณมีคนอื่นใช่ไหม? ถ้าคน ๆ นั้นไม่ใช่ซังอวี้แล้วจะเป็นใคร? เขาทำงานอะไร ปฏิบัติกับคุณยังไง? ”
เฉินเฉียวยืนขึ้น “ฉันจะเช็คบิล”
อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมือของเธอถูกจับโดยปู้อี้เฉิน
“ พูดความจริงมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เฉินเฉียวดึงมือ“ ฉันหย่ากับคุณ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคนอื่น ไม่ว่าคนๆนั้นจะมีหรือไม่มี คุณกับฉันยังไงก็เดินมาถึงจุดจบแล้ว ไม่สิ ความจริงแล้วเราไม่เคยเริ่มเลย! อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยรักคุณและคุณไม่เคยรักฉัน ”
ปู้อี้เฉินเจ็บแปลบ “แต่ผมรักคุณ!”
“นี่ไม่ใช่ความรัก ความเหงาของคุณก็แค่ความรู้สึกที่ไม่อยากเสียของไป คุณไม่ได้รักจริงๆแบบที่คุณคิด”
หลังจากที่เฉินเฉียวพูดก็หันไปเช็คบิล
ปู้อี้เฉินนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึงราวกับว่ากำลังคิดถึงคำพูดของเธอ
เฉินเฉียวเอาเงินไปจ่าย แต่แคชเชียร์บอกว่า “คุณคะ มีคนจ่ายให้แล้วค่ะ
เฉินเฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ปู้อี้เฉินเดินมาและถามว่า “ใครจ่าย? เพื่อนคุณหรอ? ”
– เพื่อน?
ในห้องของเฉินเฉียวคิดถึงร่างๆหนึ่ง
เธอมองไปรอบ ๆ ร้านอาหารโดยไม่รู้ตัว แต่เธอไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย
จะเป็นเขาหรือเปล่า?
แต่เขาจะตามมาที่นี่หรอ?
“เป็นสุภาพบุรุษที่มีการ์ดแบล็คโกลด์”แคชเชียร์กล่าว
การ์ดแบล็คโกลด์เป็นสัญลักษณ์และสถานะที่ผู้จ่ายเงินจะไม่ใช่คนธรรมดา เฉินเฉียวเข้าใจ
ปู้อี้เฉินกำลังคิดว่าเป็นเพื่อนคนไหน
ทั้งสองก็คุยเรื่องนี้ได้ไม่นาน ปู้อี้เฉินก็ไปส่งเฉินเฉียวที่หย่าย่วน เฉินเฉียวบอกเขาเมื่อลงจากรถว่า“ เจอกันที่ประตูสำนักกิจการพลเรือนพรุ่งนี้เก้าโมง เอาทะเบียนบ้านกับบัตรประชาชนไปด้วย ”
ปู้อี้เฉินสีหน้าเศร้า แต่เขาก็พยักหน้า
เฉินเฉียวหันหลังและเดินเข้าหมู่บ้านไป
เมื่อมองไปที่ร่างนั้นราวกับว่าเธอไม่ต้องการให้เขาอยู่นาน ปู้อี้เฉินก็เหยียบคันเร่งและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
————
เฉินเฉียวใจเต้น
เห็นได้ชัดว่าการหย่าร้างกำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แต่อารมณ์ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ความสุขที่ได้เป็นอิสระ
เหมือนหลุดออกจากกรงแต่ก็เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในเขาวงกตอีกครั้ง
ทันใดนั้นก็มีแสงจ้าส่องตรงมาข้างหลังเธอและ เฉินเฉียวก็หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเธอหันกลับไปแสงจ้าๆทำให้เธอยกมือขึ้นบังหน้า อย่างไรก็ตามรถที่ดึงดูดสายตาของเธอยังคงทำให้เธอตะลึงในจุดนั้น
ตอนนี้ไม่ได้เป็นคนขับอีกต่อไปแต่เป็นซังหลินจวิน
เขาไม่ได้จอดใกล้เกินไปจอดรถห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร
นั่งอยู่ในรถมองตรงไปที่เธอ สายตานั้นมองมาที่เธอ
เธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกและยืนอยู่ตรงนั้นเผชิญหน้ากับเขาโดยไม่มีการเคลื่อนไหว
โทรศัพท์ดัง.
ซังหลินจวินนั่งอยู่ในรถโดยสวมหูฟังบลูทู ธ
เฉินเฉียวเห็นคำว่า “ซัง” กระพริบบนหน้าจอและไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์
ฮัลโหลเธอพูดก่อน
ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ความเงียบของชายคนนั้น
ผ่านกระแสไฟฟ้าเขาสามารถได้ยินเสียงหายใจ ของเขา
เฉินเฉียวพูดเบาๆ: “ถ้าคุณไม่พูดฉันจะวางสาย”
“อาหารมื้อเย็นอร่อยไหม”ในที่สุดเขาก็พูดโดยไม่รู้สึกดีใจหรือโกรธในน้ำเสียงของเขา
เฉินเฉียวตอบกลับว่า“ ดีกว่าก๋วยเตี๋ยวที่สนามบิน
“ จงใจทำให้ฉันโกรธหรอ?”ซังหลินจวินเปรยตามอง
เฉินเฉียวเม้มปาก “ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ”
หลังจากนิ่งไปชั่วขณะเธอพูดอีกครั้ง: “ประธานซังคะดึกขนาดนี้แล้วมีอะไรอีกไหมคะ? ถ้าไม่มีฉันจะขึ้นบ้านก่อน ”
มีความรู้สึกห่างเหินในน้ำเสียงของเธอ
“คุณไม่ขอบคุณผมหรอซังหลินจวินลงจากรถ ขาของเขายาวมากและเดินไปตรงหน้าเธอเพียงไม่กี่ก้าว
เฉินเฉียวถือโทรศัพท์และมองไปที่เขา “ขอบคุณสำหรับอะไร?”
“ ใจกว้างขนาดที่ว่าเลี้ยงข้าวสามีคุณ คำว่าขอบคุณสักคำยังไม่มี?”เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาก็เปลี่ยนท่าทางเป็นอ่อนโยนและสีหน้าของเขาก็เย็นลง เขาวางสายเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและจ้องมองเธอด้วยความก้าวร้าวรุนแรง
เฉินเฉียวก็เก็บโทรศัพท์ “งั้นคราวหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวประธานซังกับคู่หมั้นคืน คุณต้องการคนจ่ายเงินตอนไหน ก็โทรหาฉันได้ทุกเมื่อ ”
เห็นได้ชัดว่าการยั่วยุด้วยคำพูดของเธอซังหลินจวินดูไม่มีความสุข
ด้วยแขนยาวๆเขาจับเธอไว้ในอ้อมแขนและเชยคางขึ้นด้วยมือเดียว “ผมมีวิธีที่จะให้คุณตอบแทนดีกว่านี้อีก อยากลองไหมล่ะ”
เฉินเฉียวจ้องมองเขาอย่างละเอียด
ไม่ได้เจอมาสองสามวัน เขายังคงดูเป็นคนมีเสน่ห์ นอกจากกลิ่นหอมอื่นๆแล้วยังมีกลิ่นควันบุหรี่อีกด้วย เหมือนกับว่าเขาเพิ่งสูบบุหรี่มาเยอะ
เฉินเฉียวรู้สึกว่าตัวเองเกินเยียวยา
หากควันแบบนี้ไปอยู่กับคนอื่นเธอจะรู้สึกรังเกียจ แต่ตอนนี้ได้กลิ่นจากผู้ชายคนนี้กลับไม่รู้สึกรังเกียจ
ตรงกันข้ามเธอรู้สึกว่านี่เหมือนกลิ่นของฮอร์โมนมากกว่า
สามารถทำให้คนลุ่มหลงจนควบคุมตัวเองไม่ได้
อารมณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้เช่นนี้ทำให้เธอไม่สบายใจ
“ ฉันไม่อยากลอง”เมื่ออยู่ใกล้เขามากเกินไป เฉินเฉียวรู้สึกถึงอันตรายเธอหันหน้าหนี “ประธานซังปล่อยฉันเถอะค่ะ!”
ซังหลินจวินไม่เพียง แต่ไม่ยอมปล่อย แต่กลับกอดเธอให้แน่นขึ้น
“ความสัมพันธ์ของพวกคุณกลับมาดีตั้งแต่ตอนไหน?”เสียงทุ้มๆของซังหลินจวินดังเข้าหูเธอ
