ตอนที่ 457 ถูกสวมเขาแล้ว! (3)
เหนียนเสี่ยวมู่หรี่ตาลง ร่างกายเพิ่งจะอยู่ในท่าทางป้องกันตัว ทว่าเงาร่างหล่อเหลาก็ขวางตรงหน้าเธอไว้แล้ว
แขนยาวๆ ยื่นออกมาดึงเธอไปจากตำแหน่งเดิม
ก่อนจะมองเหวินหย่าไต้คว้าได้แต่อากาศ และล้มหน้าทิ่มลงกับพื้น!
“…”
หญิงสาวชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง สุดท้ายถึงจะมองเห็นคนตรงหน้าชัดเจน “ฟ่านอวี่”
เธอคิดว่าวันนี้เขาจะไม่มาเสียแล้ว
แล้วเขาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ในเวลานี้ได้อย่างไรกัน
แผลที่แขนของเขาหายดีแล้วเหรอ
สายตาของเหนียนเสี่ยวมู่เคลื่อนไปที่ร่างกายของเขาตามสัญชาตญาณ
เหมือนกับว่าเขาใส่ชุดสูทสีไหนก็เอาอยู่ไปเสียหมด
ทว่าสีขาวเหมาะกับเขาที่สุด
รัศมีของความอ่อนโยน บวกกับความสง่างามจากตระกูลสูงส่ง ทำให้เขาเหมือนเจ้าชายอย่างหมดจด
มุมปากของเขายกโค้งเล็กน้อย เหมือนจะยิ้มอยู่ แต่ว่าก็ไม่ใช่
ทว่าในสายตาของเขากลับแผ่ความอบอุ่นที่ทำให้คนอยากจะเข้าใกล้อย่างอดไม่ได้…
ครั้นเห็นเหนียนเสี่ยวมู่มองมาที่แขนของเขาอยู่ตลอด เขาก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “แผลไม่ได้ใหญ่มาก แค่ผมใส่ยาเองไม่สะดวก ตอนพันแผลดูเหมือนจะไม่ได้พันให้ดีๆ”
ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาตั้งใจก้มหน้าลง เพื่อให้อยู่ในระดับสายตาเดียวกับเธอด้วย
กลิ่นหญ้าอ่อนๆ จากตัวเขา รวมถึงท่วงท่าเหมือนสุภาพบุรุษ ทำให้คนพบเห็นรู้สึกสบายใจมากทีเดียว
เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันได้แสดงปฏิกิริยาอะไร สายตาของเธอพลันเหลือบเห็นเหวินหย่าไต้ที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากบนพื้น พลางจ้องมองเธอไม่วางตา ราวกับเป็นปิศาจที่ผุดออกมาจากนรก และพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง!
ทว่าเหวินหย่าไต้ไม่อาจได้แตะต้องเหนียนเสี่ยวมู่ เพราะฟ่านอวี่คว้าข้อมือของเธอไว้ ก่อนจะหมุนตัวเธออย่างรวดเร็ว
การหมุนตัวครั้งนี้ เขาบิดแขนของเธอมาไขว้หลัง และกดร่างกายของเธอไว้บนผนัง!
ทุกกระบวนท่าเกิดขึ้นภายในอึดใจเดียวเท่านั้น
มันรวดเร็วจนอย่าว่าแต่เหวินหย่าไต้ก็มองไม่ทัน แม้แต่เหนียนเสี่ยวมู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็มองไม่ทันเช่นกัน
เหวินหย่าไต้เจ็บจนต้องร้องด้วยความตกใจออกมา พร้อมกับพยายามดิ้นรน “ปล่อยฉัน!”
ฟ่านอวี่หันไปหน้าหล่อเหลามองไปทางเหนียนเสี่ยวมู่ ทำเป็นเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงเหวินหย่าไต้พูด พลางใช้สายตาสอบถามหญิงสาวว่าต้องแจ้งตำรวจไหม
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะพูด ทว่าอันหลีเดินเข้ามาจากข้างนอกเสียก่อน
ทันทีที่คุณชายตระกูลอันเห็นเหวินหย่าไต้ เขาก็มีสีหน้าหม่นลงในทันที
“เข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ คุณคลอดลูกหรือไง!”
หลังจากเขาพูดจบ เขาถึงรู้สึกตัวได้ ว่าบรรยากาศตรงหน้าแปลกๆ ไป
โดยเฉพาะเหวินหย่าไต้ที่ยังถูกบิดแขวนไขว้หลัง และถูกกดอยู่บนผนัง
ตรงหน้าอกของชุดราตรีเปียกชุ่ม เครื่องสำอางบนใบหน้าก็รางเลือน ดูจากสีหน้าไม่น่ามองของเธอแล้ว ไม่แตกต่างอะไรจากผีสาวที่เพิ่งคลานออกมาจากในน้ำ
อันหลีมองเธอเพียงครั้งเดียว ก่อนจะเลื่อนสายตาออกไปด้วยความเมินเฉย
เหวินหย่าไต้กลับเห็นคุณชายผู้นี้เหมือนเห็นฟางช่วยชีวิต เธอตะโกนเรียกเขาด้วยท่าทีน่าสงสาร “คุณชายอัน พวกเขารุมรังแกฉัน คุณรีบ ช่วยฉันเร็ว…”
คุณชายใหญ่แห่งตระกูลอันชอบสาวสวย
เขาพ่ายแพ้ให้กับท่าทางออดอ้อนของสาวงามมาโดยตลอด
แต่สภาพของเหวินหย่าไต้ในตอนนี้ เห็นแล้วจะอยากอาเจียนมากกว่า
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฟ่านอวี่ คนที่จับเธอไว้อยู่ในตอนนี้
ว่ากันว่าฟ่านอวี่นี่แหละ เป็นชายหนุ่มที่ยืนเทียบเคียงกับอวี๋เยวหานได้!
อันหลีนับว่ามีวิสัยทัศน์ เขาคงไม่โง่จนถึงขั้นผิดใจกับฟ่านอวี่ เพื่อผู้หญิงแค่คนเดียวหรอก
ครั้นได้ยินเหวินหย่าไต้พูด เขาไม่เพียงไม่เข้าไปช่วยเธอ มิหนำซ้ำยังมองไปทางฟ่านอวี่ด้วยความร้อนใจ แล้วรีบอธิบายกับอีกฝ่าย
“คุณชายฟ่านอย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นแค่คู่ดูตัวที่ตระกูลจัดไว้ให้ พวกเราเพิ่งเจอกันวันนี้ครั้งแรก ไม่สนิทกันเลยสักนิด!”
“…”
“ผมตัดสินใจแล้ว กลับไปแล้วผมจะบอกพ่อทันที ว่าผมไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็จะไม่ยอมแต่งงานกับเธอ พวกคุณอยากสั่งสอนเธอยังไงก็เชิญเถอะครับ ไม่ต้องสนใจผม!”
ตอนที่ 458 ถูกสวมเขาแล้ว! (4)
“อันหลีไอ้คนเลว คุณพูดอะไรออกมา!” เหวินหย่าไต้โมโหจนตะโกนออกมาเสียงดัง
เธอไม่ได้เมินที่เขาไม่มีอะไร แต่เขากลับกล้าเมินใส่เธอ!
ทั้งชีวิตของเหวินหย่าไต้ ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน
หญิงสาวเกือบจะโมโหจนเวียนหัวสลบไปแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่เห็นพวกเขาปะทะฝีปากกันยกหนึ่งแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย จึงมองไปทางฟ่านอวี่ ฝ่ายชายหนุ่มเหมือนจะเข้าใจความหมายของเธอเช่นกัน
ฟ่านอวี่ลากเหวินหย่าไต้มาให้อันหลี
“ในเมื่อเป็นผู้หญิงของคุณ ก็พาเธอไปเองแล้วกัน”
“…”
อันหลีรับหญิงสาวไว้โดยไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเห็นสภาพจนตรอกของเหวินหย่าไต้ เขาก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ
แต่เขาจำต้องเชื่อฟังคำพูดของฟ่านอวี่ และลากเหวินหย่าไต้ออกไปข้างนอก
เหวินหย่าไต้ใช้หัวสมองคิดแทบตาย ถึงเข้าร่วมงานประมูลการกุศลในวันนี้ได้ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยเป็นการส่วนตัวกับอวี๋เยว่หาน เธอจะยอมจากไปอย่างนี้ได้อย่างไร
เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากอันหลี
ทว่าไม่รู้ว่าอันหลีกลัวฟ่านอวี่ หรือรำคาญเหวินหย่าไต้จริงๆ เขาฝืนใจจับข้อมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย แม้กระทั่งฉุกกระชากลากถูด้วยซ้ำ เพื่อลากหญิงสาวออกจากงานประมูลงานกุศล!
ไม่นานนัก หน้าประตูห้องน้ำก็เงียบลง
บรรยากาศเปลี่ยนไปในพริบตา
“ขอบคุณค่ะ!” เหนียนเสี่ยวมู่ตรงไปตรงมาเสมอ
ฟ่านอวี่ช่วยเธอมาหลายครั้งแล้ว แค่คำขอบคุณ เธอไม่มีทางอมพะนำอยู่แล้ว
หลังจากจัดการเหวินหย่าไต้ ในที่สุดเธอก็ได้ล้างมืออย่างราบรื่นเสียที
ทว่าเมื่อสะบัดน้ำออกจากมือ และหมุนตัวเตรียมจะออกไป เธอกลับพบว่าฟ่านอวี่ยังยืนอยู่ที่เดิม
สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม ทว่าดวงตาอ่อนโยนจับจ้องมาที่เธออยู่ตลอด
แค่มองเธออย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไร
นิ้วมือเรียวยาวน่ามองของเขากดอยู่บนแขนของตัวเอง ตรงจำแหน่งนั้น…
เหนียนเสี่ยวมู่นึกถึงเรื่องที่เขาพูดเมื่อครู่ในทันที เขาบอกว่าตัวเองพันแผลไม่สะดวก
“เอ่อ ฉันเรียนพยาบาลมา อยากให้ฉันช่วยคุณพันแผลที่แขนสักหน่อยไหม” เหนียนเสี่ยวมู่หยั่งเชิงถาม
เมื่อเธอพูดจบ ก็เห็นฟ่านอวี่ยิ้มออกมา
รอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่นนั้น ทำเอาเธอลดความระแวงที่มีต่อเขาไปในทันที
ส่วนชายหนุ่มได้ยินเธอพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็เดินไปข้างหน้าเธอด้วยตัวเอง แล้วยื่นมือไปถอดเสื้อนอกของตัวเองออก เพื่อเลิกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น
เขาดึงผ้าพันแผลที่เขาพันไว้เองก่อนหน้านี้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เผยให้เห็นบาดแผลบนแขนของเขา
แผลเริ่มสมานกันแล้ว ไม่ได้ดูเตะตาจนน่าตกใจเหมือนก่อนหน้านี้
แต่ดูท่าทางแล้วเขาจะยังเจ็บอยู่บ้าง
เหนียนเสี่ยวมู่อดไม่ได้ที่จะเตือนว่า “ช้าๆ หน่อยคุณ ช้าหน่อย!”
สัญชาตญาณตามอาชีพทำให้เธอยื่นมือไปจับมือของฟ่านอวี่ไว้
เมื่อปลายนิ้วของเธอสั่นสะท้านเล็กน้อย เมื่อสัมผัสโดนมือเย็นๆ ของอีกฝ่าย
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความงงงัน ราวกับไม่กล้าเชื่อว่าจะมีคนอุณหภูมิร่างกายต่ำขนาดนี้ ต่ำจนเหมือนสัตว์ที่กำลังจำศีล
ครั้นเธอดึงสติกลับมาได้ เธอถึงรับผ้าพันแผลมาจากเขา
หญิงสาวพันแผลให้เขารอบแล้วรอบเล่าอย่างเบามือ และตั้งอกตั้งใจมาก…
ฟ่านอวี่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ร่างกายสูงใหญ่ของเขา คล้ายกับห่อหุ้มตัวเธอเอาไว้
กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ปลายจมูก ทำให้แววตาของเขาอ่อนโยนยิ่งขึ้น “ครั้งก่อนผมถามคำถามคุณ คุณยังไม่ได้ตอบผมเลยนะ”
“อะไรนะ” เหนียนเสี่ยวมู่กำลังทำงานสำคัญ จึงถามกลับโดยที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“…” ฟ่านอวี่สบสายตาอึ้งงันของเธอ ในใจรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
ลืมคำถามไปหมดทุกอย่าง
ชายหนุ่มควบคุมตัวเองอย่างเต็มกำลัง ถึงห้ามตัวเองไม่ให้ไปกอดเธอได้
“พันแผลเสร็จแล้ว! เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไร…”
เหนียนเสี่ยวมู่เพิ่งดึงแขนเสื้อลงให้เขา หางตาพลันเห็นอวี๋เยว่หานที่เหมือนกำลังตามหาเธอ ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ทันทีที่อวี๋เยว่หานเห็นมือของเธออยู่บนตัวของฟ่านอวี่ ใบหน้าหล่อเหลาล่มเมืองของเขาก็ค่อยๆ หม่นลง ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!
