ตอนที่ 439 เขาเป็นแฟนฉัน (1)
เหนียนเสี่ยวมู่ถอยหลังไปหลายก้าว จนหลังชนต้นไม้ใหญ่ริมทาง ครั้นเงยหน้าขึ้น เธอถึงได้พิจารณาใครหลายคนที่อยู่ตรงหน้า
ไม่คุ้นตาทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นท่าทางการใส่หน้ากาก หรือวิธีการพูดจา ล้วนไม่เหมือนคนที่เธอเคยเจอมาก่อน
“ใครให้พวกคุณมาลักพาตัวฉัน พวกคุณคิดจะทำอะไร”
หญิงสาวถาม พลางหันไปพิจารณารอบข้างครั้งหนึ่ง
ตรงนี้เปลี่ยวมาก ระหว่างทางไม่มีใครเดินอยู่เลย มีเพียงหิมะสะสมหนาแน่นที่ยังไม่ทันได้กวาดให้สะอาด
กระเป๋าและโทรศัพท์มือถือของเธอหล่นอยู่ในรถแท็กซี่ นอกจากช่วยตัวเองแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นเลย…
พวกเขามีกันอยู่สี่คน แม้แต่ผู้ชายคนที่เธอถีบไปเมื่อครู่ ก็ฝืนเจ็บลุกขึ้นมาได้แล้วในตอนนี้ ซึ่งกำลังกำหมัดอยากจะเข้ามาสั่งสอนเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่กำหมัดแน่นเช่นกัน แต่สีหน้ากลับเรียบนิ่งทีเดียว
เธอดูออกว่าผู้ชายคนที่ข่มขู่เธอเมื่อครู่คือหัวโจกของการลักพาตัวในครั้งนี้ จึงมองไปที่เขาตรงๆ “ขอแค่คุณบอกฉันมา ว่าใครจ้างพวกคุณให้มาลักพาตัวฉัน ฉันจะให้พวกคุณอีกเป็นเท่าตัว!”
“…”
ครั้นได้ยินว่ามีเงินเป็นเท่าตัว ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายอย่างพร้อมเพรียง!
คนที่จ้างให้พวกเขาทำเรื่องนี้ก็ให้เงินค่าเหนื่อยไม่น้อยอยู่แล้ว
ตอนนี้อาจจะได้เป็นสองเท่าอีก…
เงื่อนไขนี้ทำให้พวกเขาหวั่นไหวทีเดียว
แต่ว่า…
“พวกเราไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าคุณรู้เรื่องรู้ราวหน่อย ก็ว่าง่ายๆ อีกเดี๋ยวพวกเราจะได้อ่อนโยนกับเธอสักหน่อย!” หัวโจกกล่าว พลางหรี่ตามองใบหน้าจิ้มลิ้มของเหนียนเสี่ยวมา
พวกเขาคิดไม่ถึงว่าคนที่อีกฝ่ายให้จัดการ จะเป็นสาวสวยขนาดนี้
สาวสวยแบบนี้ อย่าว่าแต่ให้เงินเลย ไม่ให้เงินก็ถือว่าพวกเขาได้เปรียบแล้ว!
หัวโจกกลุ่มลักพาตัวขยิบตาให้ลูกน้องของตัวเองครั้งหนึ่ง ก่อนที่พวกลูกน้องจะล้อมเข้าใกล้เหนียนเสี่ยวมู่ขึ้นอีก
ดูท่าทางไม่คิดจะปล่อยเธอไปแล้ว…
เหนียนเสี่ยวมู่กัดฟันกรอด พลางหาทางหนีที่ดีขึ้น เธอถือโอกาสตอนที่คนแรกพุ่งตัวเข้ามาหาเธอ หลบหลีกอย่างว่องไวในทันที ก่อนจะสาวเท้าวิ่งหนีหลังจากนั้น!
แต่วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว พวกแก๊งลักพาตัวก็ตามทันเสียแล้ว!
ใครคนหนึ่งคว้าไหล่ของเธออย่างแรง ก่อนจะดึงเธอไปข้างหลัง
เธอกลับหลังหันตามสัญชาตญาณ แล้วคว้าไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้ ทำให้คนคนนั้นเสียศูนย์ เพราะถูกสะบัดลงบนพื้นอย่างแรง
ท่วงท่าของเหนียนเสี่ยวมู่ดูเด็ดขาดและว่องไว
ไม่เพียงแต่ทำให้อีกสามคนรู้สึกหวาดหวั่น แม้แต่เธอเองก็ประหลาดใจ จึงก้มหน้ามองสองมือของตัวเองครั้งหนึ่ง
เมื่อดึงสติกลับมาได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อวิ่งหนี โดยไม่คิดอะไรมากแล้ว!
กลุ่มคนลักพาตัวรู้ว่าเธอเป็นวิชาป้องกันตัว สีหน้าจึงดูดุร้ายขึ้นทันใด พลางถือมีดตามใบโดยไม่พูดมากอีก
สี่รุมหนุ่ง ถึงแม้ล้มได้คนหนึ่ง อย่างไรก็ยังเหลืออีกสามคน
ในใจเหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้มั่นใจมากขนาดนั้น แต่บนใบหน้ากลับไม่แสดงความกลัวออกมาเลยสักนิดเดียว
“เธอหนีไม่พ้นหรอก!” หัวโจกกลุ่มลักพาตัวกล่าว พร้อมกับขวางทางเธอไว้อย่างรวดเร็ว
เธอหนีไม่พ้นหรอก…
คำพูดนี้ราวกับดังขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง เธอยื่นมือไปกดศีรษะเอาไว้ คล้ายกับว่าตรงหน้าปรากฏภาพอะไรบางอย่าง
แต่เธอยังไม่ทันมองให้ชัดเจน ภาพนั้นก็แวบผ่านไปแล้ว
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองแก๊งลักพาตัวผู้ดุร้าย นัยน์ตาของเธอฉายแววมั่นใจ
เหนียนเสี่ยวมู่กำหมัด ก่อนจะเตะคนด้านหน้า ทำให้เขาคนนั้นกลิ้งอยู่บนพื้นทันที!
เขาคนนั้นเหมือนปลาที่ใกล้จะอยู่ในสภาวะสิ้นหวัง ทั่วร่างมีแต่กลิ่นอายของตวามอันตราย…
มีเพียงโจรลักพาตัวสองคนที่เหลือ ที่หยุดฝีเท้าในทันที หวาดหวั่นจนไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า
เอาแต่มองหน้ากัน
ทำไมไม่มีคนบอกพวกเขา ว่าหญิงสาวที่ดูอ่อนแอแบบนี้จะมีของ!
ในเมื่อเธอไม่รู้เรื่องรู้ราว ก็อย่าหาว่าพวกเขาไม่เกรงใจแล้วกัน!
ตอนที่ 440 เขาเป็นแฟนฉัน (2)
ทั้งสองคนมองตากันอยู่ครั้งหนึ่ง ก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาพร้อมกัน!
เหนียนเสี่ยวมู่เกร็งตัว สีหน้าซีขาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
บรรยากาศหิมะตกริมถนนตรงหน้า กลับกลายเป็นร้อนระอุเหมือนไฟแผดเผา ที่กำลังกลืนกินทุกอย่างรอบข้างไป…
เปลวไฟหลายลูกล้อมหญิงสาวเอาไว้ ทำให้ไม่ว่าเธอจะหนีอย่างไร ก็สลัดพวกมันไปไม่พ้น!
อยู่ๆ เหนียนเสี่ยวมู่ก็มองไม่เห็นทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า เธอจึงใช้สองมือกุมหัวไว้ ก่อนจะนั่งลง และร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย”
ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น โจรลักพาตัวสองคนก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอเห็นว่ามีดในมือของพวกเขากำลังจะทิ่มเข้ามา
เมื่อมีดห่างอยู่แค่เอื้อม เงาร่างสูงโปร่งสายหนึ่งพลันขวางหน้าเธอไว้
เจ้าของร่างโปร่งยกแขนขึ้นปกป้องเธอไว้ด้วย!
“ฉึก!”
มีดแหลมบาดแขนของฟ่านอวี่ ทำให้เลือดสีแดงสดหยดลงบนหิมะสีขาว
บนพื้นหิมะเหมือนมีดอกเหมยสีเลือดบานอยู่หลายดอก
แต่ฟ่านอวี่ดูเหมือนไม่เจ็บเลยสักนิด ชายหนุ่มโอบเหนียนเสี่ยวมู่ไว้ในอก พลางถามด้วยความร้อนใจ “คุณเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บหรือเปล่า”
“…”
หญิงสาวที่อยู่ในอกของเขายังคงอยู่ในท่ากุมหัว
สีหน้าของเธอเจ็บแวด แต่สายตาล่องลอย ดูงงงันอยู่บ้าง
ครั้นมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า ว่าเป็นฟ่านอวี่ หญิงสาวพลันอ้าปาก แต่กลับพูดอะไรไม่ออก…
“เร็ว ไปเร็ว!” โจรลักพาตัวสองคนเห็นว่ามีคนมาช่วย จึงรีบดึงเพื่อนไว้ เตรียมจะหนี
ฟ่านอวี่ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง เขาเห็นใบหน้าอึ้งงันของเหนียนเสี่ยวมู่ ลูกตาสีน้ำตาลดูเย็นชาลงในทันที
เขาหันหลังกลับไปอย่างเฉยชา พลางมองหลายคนที่กำลังจะหนี ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้า แล้วยื่นมือไปคว้าหัวโจกเอาไว้ ก่อนจะยกขาขึ้นเตะคนคนนั้นล้มลงบนพื้น จากนั้นก็ถีบหน้าอกของอีกฝ่าย!
“พรวด” หัวโจกแก๊งลักพาตัวกระอักเลือกเพราะแรงถีบนั้นในทันที
คนที่เหลืออยากจะหนีบ้าง แต่ฟ่านอวี่จัดการได้ทั้งหมด
ทำให้พวกเขากลิ้งโอดโอยอยู่บนพื้น!
ฟ่านอวี่แจ้งตำรวจแล้ว ไม่นานก็มีคนมาถึง
เขาเดินตรงไปหาเหนียนเสี่ยวมู่ มองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ไม่สนใจว่าใครจะมา
ขณะเดียวกันนั้น ในสายตาของเขาฉายแววความสงสัยออกมา
ตอนที่เขาเพิ่งมาถึง เขาเห็นชัดเจนว่ามีคนนอนอยู่บนพื้นสองคนแล้ว
ถ้าเหนียนเสี่ยวมู่คือลิ่วลิ่ว เขาก็เป็นคนสอนวิชาป้องกันตัวให้เธอเอง แม้จะเป็นสี่รุมหนึ่ง เธอก็น่าจะเอาชนะได้ ด้วยความกล้าของเธอแล้ว ก็ไม่ควรจะหวาดกลัวจนมีสภาพเป็นแบบนี้ไปได้
ฟ่านอวี่ขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง เขาก็พบว่าสายตาของเธอมองมายังแขนที่ได้รับบาดเจ็บของเขาอยู่ตลอด
เมื่อครู่มีดบาดไม่ลึกมาก แต่ก็มีเลือดไหลออกมาไม่น้อยเลย
แม้ตอนนี้จะจัดการแผลไปลวกๆ แล้ว แต่รอยเลือดที่เช็ดออกไป ก็ยังดูน่ากลัวอยู่บ้างอยู่ดี
“เจ็บไหม”
ในที่สุดฟ่านอวี่ก็ได้ยินเธอพูด เขาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ “แผลเล็กน้อย คุณนั่นแหละ ทำไมไปหาเรื่องโจรพวกนั้นได้”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ดึงตัวเองกลับมาจากในภาพเมื่อครู่
สีหน้าของเธอยังคงซีดเซียวเล็กน้อย
ในหัวของเธอมีภาพแปลกๆ ผุดขึ้นมาจำนวนหนึ่ง เธออยากจะมองมันให้ชัดเจน ทว่ามองอย่างไรก็ไม่ชัดเจนสักที
และยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
เธอจึงตัดสินใจไม่ไปคิด และเงยหน้ามองฟ่านอวี่
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ความจริงแล้วฉันกำลังไปที่บริษัท แต่อยู่ๆ คนขับรถแท็กซี่ก็พามาที่นี่…”
หญิงสาวไม่รู้จักโจรลักพาตัวสี่คนนั้นเลยสักคน
ถ้าเมื่อครู่ฟ่านอวี่ไม่ปรากฏตัวขึ้น คนที่บดาเจ็บในตอนนี้น่าจะเป็นเธอ
ก่อนหน้านี้เธอเห็นฟ่านอวี่เป็นคู่แข่งมาตลอด ตอนนี้เขากลับกลายเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอไปแล้ว
ภาพที่เขาขวางเธอไว้โดยไม่สนใจอะไร ยังคงปรากฏอยู่ต่อหน้าเหนียนเสี่ยวมู่ตลอด
เธอเม้มปากก่อนกล่าว “เอ่อ แผนบนแขนของคุณยังไม่ได้พันแผลให้เรียบร้อยเลย ฉันจะไปโรงพยาบาลกับคุณเอง!”
