ตอนที่ 415 ไล่ฉันเหรอ เธอมีสิทธิ์อะไร
น่าแปลก ทุกคนต่างรู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่เหมือนการประกาศสิทธิ์ในการครอบครอง
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังรอคำชมจากเขาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ เขาจะพูดโพล่งแบบนั้นออกมา เธอจึงดึงมือออกจากฝ่ามือของเขาทันที
จากนั้นเธอก็หยิกต้นขาของเขาอย่างแรง
“ซี๊ด” อวี๋เยว่หานถอนหายใจออกมา เขาเจ็บจนเกือบบีบแก้วทรงสูงในมือจนแตกแล้ว
ชายหนุ่มเสมองคนที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะเห็นเธอทำแก้มป่อง พร้อมทั้งแยกเขี้ยวยิงฟันเหมือนเจ้างูพิษตัวน้อย แถมยังใช้สายตาเตือนเขาให้พูดจาดีๆ อีกต่างหาก!
ไม่อย่างนั้นคืนนี้เขาต้องนอนบนโซฟาแน่ๆ!
อวี๋เยว่หานกระแอมเสียงเบา ก่อนจะทำหน้าจริงจัง “เธอฝีมือไม่เลวจริงๆ ครับ บริษัทตระกูลอวี๋เข้มงวดกับการใช้งานคนมาตลอด ไม่เอาผลกำไรของทุกคนมาล้อเล่นแน่นอน แม้เธอจะเพิ่งเข้ามาใหม่ แต่ก็เป็นที่มีศักยภาพที่สุดที่ผมเคยเจอเลยครับ”
คำพูดของเขาไม่ใช่คำยกยอเธอ
ความจริงแล้วความสามารถของเหนียนเสี่ยวมู่ทำให้เขาประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า
บางอย่างเธอไม่เข้าใจแท้ๆ แต่การกระทำของเธอกลับทำให้ใครหลายคนตกใจอย่างยิ่ง
ใบหน้าเล็กจ้อยของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา เพราะตกใจกับคำพูดของเขา
เธอนั่งเรียบร้อยอยู่บนที่นั่งของตัวเอง พลางหดมือที่หยิกเขากลับมา แล้วนั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้
ในขณะเดียวกันก็รับสายตาชื่นชมจากทุกคนไปด้วย
เธอแอบวิจารณ์อยู่ในใจ ว่าผู้ชายคนนี้จริงจังขึ้นมาแล้ว…ทำให้คนเข่าอ่อนได้จริงๆ เลย!
“ผู้จัดการเหนียนเป็นผู้หญิงสวยที่ใจกล้ามากเลยครับ”
“คนที่ทำให้คุณชายหานเอ่ยปากชมได้ ต้องเก่งมากแน่อยู่แล้ว!”
“จริงด้วย แค่ได้ร่วมงานกับคุณชายหานและผู้จัดการเหนียน พวกเราก็สบายใจมาก!”
“…”
เสียงชมไม่ขาดสาย ทำให้บรรยากาศในห้องอาหารกลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
ส่วนข้างนอกห้องอาหาร
เหวินหย่าไต้ดื่มไวน์เข้าไปมาก รับมือกับตาแก่ชีกอนั่นอย่างยากลำบาก ถึงจะได้งานมา
เธอไม่กล้าไปดูห้องอาหารที่อวี๋เยว่หานอยู่อีก จึงถือกระเป๋าออกไปอย่างรีบร้อน
หลังจากเรียกรถแท็กซี่ได้ เธอก็บอกที่อยู่ของตระกูลเหวินไป
เมื่อรถจอด เธอถึงจะงัวเงียตื่นขึ้น ก่อนจะจ่ายเงิน แล้วลงรถเพื่อเดินไปที่หน้าประตู จากนั้นค่อยตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย
แต่พนักงานรักษาความปลอดภัยยังไม่ทันได้ตอบรับ กลับมีใครบางคนที่เธอไม่อยากเจอปรากฏตัวขึ้นแทน
“โอ นี่ใครกันเนี่ย! คุณหนูเหวินของพวกเรานี่เอง ทำไมเมาขนาดนี้ล่ะคะ” หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหราและแต่งหน้าจัดกำลังกลับมาจากข้างนอก
ครั้นเห็นเหวินหย่าไต้ เธอก็ยิ้มออกมา
“จิ๊ๆ ดูท่าเธอจะเมาไม่เป็นท่าเลยนะ ยังใช่คุณหนูผู้สูงส่งของพวกเราอยู่ไหมเนี่ย ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิงหากินข้างนอก ถ้าคนที่ไม่รู้เห็นเขา คงจะคิดว่าตระกูลเหวินของพวกเราตกต่ำแล้ว!”
คนที่พูดพร่ำอยู่ตอนนี้ก็คือภรรยาคนที่สองของประธานเหวิน จางหมิงเยี่ยน
ประธานเหวินกับแม่ของเหวินหย่าไต้แต่งงานกับเพราะธุรกิจ ทั้งสองคนจึงไม่มีความรักและความรู้สึกอะไรต่อกัน
คุณนายเหวินจากไปเพราะโรคภัยไข้เจ็บ ประธานเหวินจึงเลี้ยงผู้หญิงคนหนึ่งไว้นอกตระกูล และให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่ง
เดิมทีเหวินหย่าไต้ได้หน้ากับตระกูลอวี๋ เพราะเธอเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตอวี๋เยว่หานเอาไว้ ประธานเหวินจึงไม่กล้ารับจางหมิงเยี่ยนและลูกชายของเธอกลับมาอยู่ที่ตระกูลเหวิน
แต่ตอนนี้…
เหวินหย่าไต้เงยหน้าขึ้นทันใด ก่อนจะถลึงตามองอีกฝ่ายอย่างดุร้าย “เมียน้อยที่ไม่ได้เรื่องเนี่ย กล้าทำอวดเบ่งต่อหน้าฉันเหรอ เธอเชื่อไหม ว่าพ่อของฉันจะต้องไล่เธอกับลูกชายที่เอาแต่ผลประโยชน์ของเธอออกไป!”
จางหมิงเยี่ยนได้ยินคำพูดของหญิงสาวแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาทันที “ไล่ฉันเหรอ ตอนนี้เธอมีสิทธิ์อะไรล่ะ”
ตอนที่ 416 เมาจริงหรือแกล้งเมา
“เหวินหย่าไต้ เธอคงไม่คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเหวินเหมือนเมื่อก่อน แล้วทุกคนจะยอมเธอหรอกใช่ไหม ดูสารรูปเธอตอนนี้สิ บนตัวยังมีความสูงส่งน่าเชื่อถืออยู่ที่ไหนกัน อย่าว่าแต่คุณชายหานจะแต่งกับเธอเลย ตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่แม้แต่คฤหาสน์ตระกูลอวี๋ก็ไม่ให้เข้าไปแล้ว ยังจะมาอวดเบ่งอะไรได้อีก”
จางหมิงเยี่ยนหัวเราะเยาะเสียงหนึ่ง
จากนั้นเธอก็เท้าเอว พลางเดินอ้อมตัวเหวินหย่าไต้รอบหนึ่ง
“ดูจากสารรูปของเธอตอนนี้ เธอทำงานเล็กน้อยให้ตระกูลเหวินเพื่อจะได้อยู่ในบ้านนี้ต่อ ก็ถือเป็นการให้เกียรติเธอแล้ว เธออย่าได้ลืมนะ ว่าเธอยั่วโมโหคุณชายหานเอง ถ้าขืนยังกล้าสามหาวกับฉันอีก คนที่จะเป็นคนถูกไล่ออกไปจากบ้านนี้ อาจจะเป็นเธอก็ได้!”
หลังจากพูดจบ หญิงวัยหลางคนก็เชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นบอกให้คนขับรถนำเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาเข้าไปข้างใน
สุดท้ายแล้วก็มองเหวินหย่าไต้ด้วยหางตา
“แก!” เหวินหย่าไต้โมโหจนต้องกัดฟันกรอด
เธออยากจะฉีกทึ้งยัยนี่ทิ้งใจจะขาดแล้ว!
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ทั้งตระกูลเหวินแทบจะเป็นสิทธิ์ขาดของเธอ แม้แต่คนเป็นพ่อก็ยังพูดจาด้วยเสียงนุ่มนวลต่อหน้าเธอ
แถมยังเอาแต่เรียก ‘ไต้ไต้’ อยู่เสมอ
ตัวประกอบอย่างจางหมิงเยี่ยน ไม่เคยได้อยู่ในสายตาของเธอเลย
แต่ตอนนี้เธอโดนไล่ออกจากบริษัทตระกูลอวี๋แล้ว แม้แต่เมียน้อยอย่างจางหมิงเยี่ยนก็เลยกล้าหือกับเธอ!
และน่าเสียดายที่ตอนนี้พ่อของเธอกลัวว่าจะผิดใจกับตระกูลอวี๋ จึงไมฟังคำพูดของเธอ ไม่อย่างนั้นเธอกับจางหมิงเยี่ยนต้องได้เห็นดีกันแน่!
ในลานจอดรถของคลับ
เหนียนเสี่ยวมู่ส่งแขกไปหมดแล้ว แล้วถึงประคองอวี๋เยว่หานเดินไปหน้าประตูรถอย่างยากลำบาก
“อวี๋เยว่หาน คุณยืนดีๆ หน่อยสิ คุณเป็นแบบนี้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องเปิดประตูรถ!” เหนียนเสี่ยวมู่ประคองชายหนุ่มที่ดื่มจนเมามาย และแทบจะทิ้งน้ำหนักตัวทับเธออย่างเปลืองแรง อดไม่ได้ที่จะคำรามเสียงต่ำออกมา
เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
อวี๋เยว่หานที่ปกติเงียบเชียบไม่พูดจา เมื่อครู่กลับดื่มจนเมากับเหล่าลูกค้าอย่างคาดไม่ถึง
หญิงสาวกล่าวห้ามต่อหน้าลูกค้าคงจะไม่เหมาะสม จึงทำได้แค่มองเขาดื่มลงท้องแก้วแล้วแก้วเล่า…จนเมาปลิ้น
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ อวี๋เยว่หานก็เงยหน้าขึ้นจากไหล่ของเธอเล็กน้อย
ดวงตาสีดำหยั่งลึกของเขาพร่ามัวอยู่บ้าง
เขายืนนิ่งตรงหน้าเธอ ราวกับเด็กที่กำลังถูกต่อว่า
ครั้นเห็นเขาเป็นอย่างนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็ใจอ่อน “ฉันบอกให้คุณดื่มน้อยๆ หน่อย คุณก็ดื้อจะดื่มให้ได้ ตอนนี้ทรมานแล้วสินะ…ช่างเถอะๆ คุณยืนนิ่งๆ ล่ะ ฉันจะขับรถมา”
แต่เธอเพิ่งหมุนตัว ก็ได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น
“จูบหน่อย”
“อะไรนะ” เธอได้ยินไม่ชัด
หญิงสาวหันไปมองอีกฝ่าย อวี๋เยว่หานยื่นมือมาล็อกท้ายทอยของเธอไว้แล้ว ก่อนจะดึงเธอมาตรงหน้า แล้วก้มหน้าลงจูบเธอ!
อวี๋เยวหานจูบเธออย่างร้อนแรง รวากับหมาป่าผู้หิวโหยมายี่สิบกว่าปีที่แท้จริง
เมื่อคว้าโอกาสได้ เขาต้องฉวยไว้ทุกวิถีทาง
อะไรที่เรียกว่าเย็นชาไม่แยแส
อะไรที่เรียกว่าเทพบุตรผู้เต็มไปด้วยความต้องการ
ล้วนเป็นหมาป่าทั้งสิ้น
เมื่อดื่มจนเมาแล้ว เขาก็เข้าใกล้เหนียนเสี่ยวมู่เหมือนเด็กที่ซุกซนคนหนึ่ง
จุ๊บๆ กอดๆ อุ้มสูงๆ เหมือนกับเด็กทั่วไป
จนสุดท้ายเหนียนเสี่ยวมู่เหนื่อยจนเกือบจะเตะเขาลงจากรถ ในที่สุดก็อดทนมาถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋จนได้
ในใจของเหนียนเสี่ยวมู่คิด ว่าความจริงเขาเมาแล้วก็ดีเหมือนกัน
เมาจนมีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว อีกสักพักให้พ่อบ้านมาประคองเขาขึ้นไปข้างบน เขาต้องหลับเป็นตายแน่
พอดีเลย เธอจะได้แอบกลับไปที่ห้องของตัวเอง…
หญิงสาววางแผนอย่างมีความสุข
เมื่อลงจากรถแล้ว เธอก็เตรียมตัวเรียกพ่อบ้าน
แต่ใครจะไปรู้ ว่าอวี๋เยว่หานที่หลับปุ๋ยอยู่เมื่อครู่ จะยื่นมือมาโอบเอวของเธอ ราวกับว่าตื่นเต็มตาในเวลาแค่พริบตาเดียว
ชายหนุ่มอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงขึ้นไปชั้นบน
เหนียนเสี่ยวมู่ตกใจจนต้องกอดเขาไว้ พร้อมกับตะโกนเสียงดัง “อวี๋เยว่หาน คุณทำอะไรเนี่ย!”
เขาหลุบตามองเธอ สายตายังคงพร่ามัวดังเดิม แต่ในแววตากลับมีประกายของความเจ้าเล่ห์ “กลับห้องไปนอน”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
