ตอนที่ 375 ทำไมแม่น้ำเป็นสีเขียว เพราะคุณชายหานกำลังสระผม
บนรูปภาพนั้น ทั้งสองคนนั่งใกล้กันมาก
บนใบหน้าของฟ่านอวี่มีรอยยิ้มจางๆ อยู่ตลอด หากมองให้ดีๆ ก็จะพบได้อย่างง่ายดาย ว่าแววตาที่เขามองเหนียนเสี่ยวมู่ แสดงความสนใจอันเข้มข้นออกมาด้วย
รูปภาพเป็นการถ่านเฉพาะใบหน้าด้านข้างของเหนียนเสี่ยวมู่ จึงดูไม่ออกว่าเธอมีสีหน้าอย่างไร
แต่ดูจากมุมปากที่ยกขึ้นแล้ว เธอน่าจะกำลังยิ้มอยู่
ดวงตาสีดำของอวี๋เยว่หานหม่ลง พร้อมกับมีสีหน้าคร่ำเคร่งขึ้นในทันที!
เธอออกไปคุยเรื่องสัญญากับประธานอันไม่ใช่เหรอ ทำไมไปอยู่กับฟ่านอวี่ได้
“ติ๊งๆ!” โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นอีก
อวี๋เยว่หานกดที่ข้อความอีกครั้ง
[คุณชายหาน ผู้จัดการเหนียนสมกับเป็นคนเก่งของคุณจริงๆ เห็นความสำคัญของผมด้วย แต่กำไรหนึ่งส่วนนี้ ผมจะรับไว้ด้วยความยินดี และจัดการเรื่องราวให้คุณอย่างดีแน่นอน!]
กำไรหนึ่งส่วน?
อวี๋เยว่หานหรี่ตาดุร้ายลง พลางเม้มริมฝีปากบาง
ที่เขาสนใจในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องธุรกิจ แต่เหนียนเสี่ยวมู่ไปอยู่กับฟ่านอวี่ได้อย่างไร
แต่เขายังไม่ทันได้ถาม ประธานอันก็ส่งข้อความมา
[ผู้จัดการเหนียนเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและเก่ง ผู้ชายคนไหนเห็นก็ต้องชอบ คุณเห็นรูปเมื่อกี้แล้ว ผมว่าคุณชายฟ่านรุกหนักมาก เพราะเห็นแก่มิตรภาพหลายปีนี้ ผมถึงเตือนคุณในทันทีนะ!]
ด้านหลังข้อความของประธานอันแนบที่อยู่มาด้วย
อวี๋เยว่หานกวาดสายตามองครั้งหนึ่ง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ยื่นมือไปหยิบเสื้อนอก แล้วสาวเท้าเดินออกไป
“คุณชาย คุณจะไปไหนครับ” ผู้ช่วยคิดจาตามไป แต่เงาร่างดุดันของอวี๋เยว่หานก็ออกไปจากห้องทำงานประธานบริษัทเสียแล้ว
เมื่อเขาตามออกไป ก็เห็นเพียงว่ารถสปอร์ตในโรงจอดรถหายไปไม่เห็นฝุ่นแล้ว!
อวี๋เยว่หานรู้จักคลับกอล์ฟที่ประธานอันชอบไปอยู่แล้ว
เขาขับรถเร็วปานสายฟ้าไปตลอดทาง ร่นระยะเวลาลงได้ครึ่งหนึ่ง
ไม่นานเขามาถึงประตูคลับ
พนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังจะเข้ามาถามว่ามีนัดหรือเปล่า แต่เขาจำได้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับอวี๋เยว่หาน จึงรีบร้อนสั่งให้เพื่อนร่วมงานเปิดทาง
รถสปอร์ตเข้าไปในคลับโดยไร้สิ่งกีดขวาง
“เอี๊ยด” รถจอดนิ่งอยู่ในส่วนพักรถเรียบร้อยแล้ว
อวี๋เยว่หานเปิดประตูรถ แล้วกวาดสายตามองรอบๆ ครั้งหนึ่ง
เขาไม่เห็นประธานอันที่ส่งข่าวให้เขา จึงหลุบตาลง พลางเดินเข้าไปข้างในตามข่าวบนรูปภาพ
ชายหนุ่มเคยมาที่นี่ ถึงได้รู้ตำแหน่งของร้านกาแฟ
เพิ่งเดินมาถึงชั้นสองเท่านั้น เขาก็เห็นฟ่านอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่างทันที!
ตรงหน้าของฟ่านอวี่มีกาแฟวางอยู่แก้วหนึ่ง ดูท่าทางดื่มไปเพียงไม่กี่คำเท่านั้น
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา กำลังใช้ช้อนคันเล็กคนกาแฟในแก้ว บนใบหน้าไม่มีความรู้สึกอะไร
แสงอาทิตย์ข้างนอกหน้าต่างลอดเข้ามา ตกกระทบบนร่างของทั้งสองคน
ภาพของหนุ่มหล่อและสาวสวยนี้ มีความเข้ากันดีอย่างบอกไม่ถูก
นัยน์ตาสีดำของอวี๋เยว่หานหม่นลง ก่อนจะสาวเท้าไปข้างหน้า ทว่าเพิ่งเดินเข้าไปใกล้ เขาก็ได้ยินเสียงของฟ่านอวี่พูดว่า “ขอแค่คุณยอมมาที่บริษัทตระกูลฟ่าน เงื่อนไขที่อวี๋เยว่หานให้คุณ ผมก็ทำให้ได้ ถ้าคุณยังต้องการอย่างอื่น ผมก็จะตอบตกลง”
“…” ฟ่านอวี่ลงแรงมากขนาดนี้ เพื่อแย่งคนของเขาเหรอ
อวี๋เยว่หานมีสีหน้าเขียวคล้ำขึ้นอีก สายตาแหลมคมของเขากวาดมองเหนียนเสี่ยวมู่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามฟ่านอวี่ทันที
ขายหนุ่มข่มความโมโหที่สุมอยู่ในอก พลางรอฟังคำตอบของเธอ
ถ้าเธอกล้าตอบตกลงก็ลองดู!
แต่หลังจากรออยู่หลายวินาที เธอก็ยังไม่พูดจา เหมือนกับกำลังพิจารณา สีหน้าของอวี๋เยว่หานก็ย่ำแย่ลงไปอีก
เธอไม่ปฏิเสธฟ่านอวี่ทันที ยังรออะไรอยู่
รอให้ข้ามปีหรืออย่างไร!
อวี๋เยว่หานกำลังจะเดินไปหิ้วเธอ แต่ก็ได้ยินเสียงใสแจ๋วของเธอดังขึ้นก่อน “ทำไมถึงเป็นฉันล่ะ”
ดีมาก!
เธอคิดจะสวมเขาให้เขาจริงๆ แล้วเจรจากับฟ่านอวี่สินะ!
ชายหนุ่มยื่นมือไปปลดเนกไท เพื่อให้ตัวเองหายใจออก เพราะกลัวว่าอีกเดี๋ยวจะทนไม่ได้ แล้วเข้าไปบีบคอเธอให้ตาย!
ตอนที่ 376 เงื่อนไขที่ฉันต้องการน่ะ คุณให้ไม่ได้หรอก!
“คุณชายหาน!” มีพนักงานจำอวี๋เยว่หานได้ จึงรีบเข้ามาทักทายด้วยความอ่อนน้อม
ทั้งสองคนที่อยู่ไม่ไกลจึงได้ยินเสียงนี้ด้วย
เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นทันใด ก่อนจะเห็นอวี๋เยว่หานตรงหน้า ตากลมเธอของเธอกะพริบปริบๆ ราวกับสงสัยว่าตัวเองมองผิดไปหรือเปล่า
ทันใดนั้น อวี๋เยว่หานพลันเดินมาข้างหน้าเธอ
เงาร่างสูงโปร่งและสูงศักดิ์ปลดกระดุมเสื้อนอกอย่างสุขุม ก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ หญิงสาว
เขาเลิกคิ้วขึ้น มุมปากทำมุมโค้งที่ดูเหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ใช่
“คุณชายฟ่านอยากจะแย่งคนของผม คุณควรจะถามความเห็นของผมสักหน่อยหรือเปล่าครับ”
ทันทีที่อวี๋เยว่หานปรากฏตัว สนามแม่เหล็กรอบข้างก็เปลี่ยนไปในพริบตา
บรรยากาศที่มีแสงแดดสดใสเมื่อครู่ ราวกับมีเมฆดำมาบดบังภายในหนึ่งวินาที
พร้อมกับไอเย็นรางๆ
เหนียนเสี่ยวมู่ตัวสั่นไปทั้งตัว พลางขดตัวไปทางด้านข้าง
เธออยากจะแปลงกายให้ตัวเองดูโปร่งแสงไปเลยเสียตอนนี้
อวี๋เยว่หานกลับยื่นมือไปยกแก้วกาแฟตรงหน้าของเธอมาจิบคำหนึ่ง แล้วขมวดคิ้ว “ทำไมหวานขนาดนี้ล่ะ คุณชอบแบบนี้เหรอ”
หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะดื่มกาแฟของตัวเอง จึงส่ายหน้าด้วยความงุนงง “ฉันยังไม่ได้ดื่ม”
“เด็กดี!” อวี๋เยว่หานลูบหัวของเธอเบาๆ แล้วถือโอกาสจับมือของเธอเอาไว้ด้วย
ท่าทางสนิทสนมของทั้งสองคน คนฉลาดๆ มองครั้งเดียวก็ดูออกแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ฟ่านอวี่หรี่ตาสีน้ำตาลเข้มลง ความขุ่นเคืองฉายผ่านแววตาของเขาไป
จากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงเบา “คู่แข่งในตลาดมักจะโกหกอยู่เสมอ ผู้จัดการเหนียนมีความสามารถเป็นที่ประจักษ์ ผมอยากจะแย่งคนของคุณก็ไม่แปลก ยิ่งไปกว่านั้น เงื่อนไขที่บริษัทตระกูลอวี๋ให้เธอ ผมก็ทำให้ได้ อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำไป แล้วทำไมผมจะไม่ลองดูสักหน่อยล่ะ”
เขากำลังทำเป็นว่ามองความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ออก
ไม่ยอมแพ้เลยใช่ไหม
อวี๋เยว่หานหลุบตาลง รอยยิ้มที่มุมปากพลันร้ายกาจขึ้น ประกายในดวงตาก็สว่างวาบจนทำให้คนอื่นรู้สึกกลัวด้วย
เหนียนเสี่ยวมู่ชำเลืองมองสีหน้าของเขา ในที่สุดก็ดึงสติกลับมาได้ หลังจากตะลึงกับการปรากฏตัวของเขา
เธอกลัวว่าเขาจะทำเรื่องผิดไปจากปกติเพราะอารมณ์ชั่ววูบ จึงรีบเบียดไปข้างหน้าเขา แล้วมองไปทางฟ่านอวี่ “ฉันจะไม่ไปจากบริษัทตระกูลอวี๋ เพราะเงื่อนไขที่ฉันต้องการน่ะ คุณให้ไม่ได้หรอก!”
หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วดึงอวี๋เยว่หาน คิดจะออกไป
แต่ฟ่านอวี่ก็ลุกขึ้นเหมือนกัน แถมยังยื่นมือไปคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ด้วย
“ขอแค่คุณพูด เงื่อนไขอะไรผมก็จะตอบตกลงทั้งนั้น!”
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงงัน
เมื่อครู่เธอหาเหตุผลปฏิเสธเขาไปโดยไม่ทันคิดให้ละเอียด ว่าทำไมเธอจะต้องอยู่ที่บริษัทตระกูลอวี๋
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อวี๋เยว่หานจึงสะบัดมือของฟ่านอวี่ออก แล้วดึงหญิงสาวเข้ามากอด
นัยน์ตาสีดำดูร้ายกาจ รอยยิ้มก็เจ้าเล่ห์ด้วย
ใบหน้าที่เดิมทีหล่อเหลาล่มเมืองดูมีเลศนัยขึ้นในทันที
ปราะกายความร้ายในสายตาของเขานั้น ใครเห็นก็หวั่นใจทั้งนั้น
ครั้นสบสายตาของฟ่านอวี่แล้ว เขาก็คว้าเอวของเหนียนเสี่ยวมู่เข้ามาหาตัว แล้วก้มลงประทับจูบบนริมฝีปากของเธอ!
เขาเพียงจูบแบบผิวเผินเท่านั้น แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเธอไว้
อวี๋เยว่หานเหลามองฟ่านอวี่ที่ตะลึงงันไป ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก “ผมทุ่มเททั้งตัวถึงจะรั้งเธอไว้ได้ เงื่อนไขของคุณชายฟ่านน่ะ ไม่มีทางเทียบกับผมได้จริงๆ!”
ฟ่านอวี่ “…”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ชายหนุ่มมองอวี๋เยว่หานที่ทำหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาก ก่อนจะโอบเหนียนเสี่ยวมู่ที่เอาแต่เหม่อลอย หมุนตัวเดินจากไป
ขณะที่เดินผ่านเคาท์เตอร์ไปแล้ว เขาก็ยังไม่ลืมที่จะทิ้งท้ายว่า “กาแฟสองแก้วนั้น ผมจะจ่ายเอง”
จนกระทั่งเข้าไปนั่งในรถแล้ว หัวสมองของเหนียนเสี่ยวมู่ก็ยังคงขาวโพลน
ข้างหูมีคำพูดเมื่อครู่ของเขาวนเวียนอยู่…
ทุ่มเททั้งตัวถึงจะรั้งเธอไว้ได้…
เขาทุ่มเททั้งตัว…
เหนียนเสี่ยวมู่หันไปเหลือบมองชายหนุ่มข้างๆ ก่อนจะรู้สึกว่ามีความโมโหพุ่งเข้าสู่สมอง!
