บทที่ 24: การเปลี่ยนแปลง
เมื่อหลินหยวนได้ยินเสียงของอาจารย์เปาทางโทรศัพท์ในตอนแรกเขาก็ค่อนข้างสงสัย แต่เขาก็เข้าใจและรู้สึกขอบคุณมากในทันที
อาจารย์เปาอาจจะอารมณ์ไม่ดีนัก แต่เขาเป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมและมีส่วนช่วยเหลือนักเรียนของเขา
เมื่ออาจารย์เปารู้ว่าจื่อฉีกำลังคุยกับหลินหยวนเขาก็ฉวยโทรศัพท์ของเธอทันทีและตะโกนออกมาว่า “ เมื่อวานฉันไม่ได้บอกสถานการณ์ให้นายฟังเหรอ ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ตอนนี้ ? นายไม่กังวลเกี่ยวกับวิชาการของจื่อฉีหรือยังไง ! ”
จู่ๆอาจารย์เปาก็นึกบางอย่างขึ้นมาทำให้คำพูดของเขาติดอยู่ในลำคอ เขาได้อ่านไฟล์ของเธอและรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของเธอ เขาจะตำหนิเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ทำเต็มที่เพื่อสนับสนุนน้องสาวไปโรงเรียนได้อย่างไร เขาจะตำหนิเด็กชายที่ไม่มีความสามารถพอที่จะนำความดีงามมาให้น้องสาวของเขาได้อย่างไร ?
เมื่อหลินหยวนได้ยินเสียงของอาจารย์เปาที่กำลังโมโหเขาก็รีบพูดว่า “ อาจารย์เปาขอบคุณสำหรับความกรุณาที่มีต่อจื่อฉี ผมได้เตรียมอาหารสำหรับจื่อฉี ตอนนี้ผมอยู่ที่ทางเข้าของสถาบันการศึกษา แต่ผมไม่ใช่นักเรียนและไม่สามารถเข้าไปในสถานที่ได้ คุณขอให้จื่อฉีไปพบผมที่ทางเข้าได้ไหม ? ”
หลังจากที่หลินหยวนพูดจบอาจารย์เปาก็ตอบทันทีว่า “ รอที่ทางเข้าสักครู่ ฉันจะพา จื่อฉีไปรับนาย จากนั้นนายต้องช่วยฉันเกลี้ยกล่อมจื่อฉี ”
ก่อนที่จะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้กับจื่อฉี อาจารย์เปาได้วางสายโทรศัพท์ลงแล้ว เขาเป็นอาจารย์ที่เด็ดเดี่ยวและตรงไปตรงมาอย่างแท้จริง
อย่างไรก็ตามหลินหยวนรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก
เหตุใดทัศนคติของอาจารย์เปาที่มีต่อฉันจึงดีขึ้นอย่างกะทันหัน
หลินหยวนไม่รู้ว่าทัศนคติที่เปลี่ยนไปของอาจารย์เปาเป็นเพราะเขาเข้าใจสถานการณ์ในครอบครัวของพวกเขา ถ้าหลินหยวนรู้เรื่องนี้เขาคงจะยิ้มออกมาอย่างน่าอึดอัด
เมื่อเด็กคนอื่น ๆ มีความสุขในวัยเด็กที่ไร้เดียงสาในอ้อมกอดของพ่อแม่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเป็นอิสระและดูแลน้องสาวของเขา
พวกเขาต้องทนทุกข์กับความหนาวเหน็บอดอยากป่วยหนัก แต่ก็ยังมีชีวิตรอดมาได้อย่างดื้อดึงจนถึงตอนนี้ พวกเขาไม่เคยเอาเปรียบผู้อื่นและไม่เคยยอมรับการกุศลจากผู้อื่น พวกเขาอาจจะยากจน แต่มีความเคารพตนเอง รักตนเอง และไม่เคยหยุดพัฒนาตนเอง
หลินหยวนไม่เคยรู้สึกท้อถอยเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขาและเขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าจื่อฉีต้องทำร้ายตัวเองเช่นกัน พวกเขาเป็นคนชอบธรรมและซื่อสัตย์มาโดยตลอด พวกเขาไม่เคยทำอะไรที่ควรละอายแม้ว่าหนทางของพวกเขาจะยากลำบากก็ตาม
หลินหยวนรออยู่ที่ทางเข้า เมื่อนักเรียนหญิงสังเกตเห็นว่าเขาจะไม่จากไปในขณะนี้พวกเขารวบรวมความกล้าเข้าหาหลินหยวนอย่างเงียบๆ และขอบัญชีเคลือข่ายดวงดาวของหลินหยวน
หลินหยวนรู้สึกค่อนข้างเหนื่อยเมื่อต้องรับมือกับพวกเขา โชคดีที่หลังจากปฏิเสธไม่กี่คนก็ไม่มีใครขอบัญชีเคลือข่ายดวงดาวของเขาอีก บางคนก็คอยมองเขาตลอดเวลา
หลินหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเหตุนี้
หลังจากนั้นไม่นานร่างที่สวยงามก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าโรงเรียนจิตวิญญาณฉีระดับกลางเมืองเรดบัด แต่เดิมร่างที่สวยงามต้องการที่จะกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของหลินหยวน แต่ดูเหมือนเธอจะจำอะไรบางอย่างได้และยืนอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อเธอเข้าใกล้
จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “ พี่ใหญ่ฉันคิดผิด! ฉันไม่ควรพยายามทำสัญญากับด้วงเทา ”
หลินหยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจ ถ้าน้องสาวคนนี้ไม่ได้ทำผิดเธอจะเรียกฉันว่าพี่ใหญ่ได้อย่างไร ปกติเธอจะโทรหาหลินหยวนทุกครั้ง
“ เธอคิดว่าพี่โกรธเรื่องนี้เหรอ !? การตัดสินใจนี้ส่งผลต่ออนาคตของเธอ ! เธอไม่เพียง แต่ไม่ได้พูดคุยกับพี่เกี่ยวกับเฟย์ตัวแรกของเธอ แต่เธอไม่ได้วางแผนที่จะบอกพี่เกี่ยวกับการทำสัญญาด้วยซ้ำ !? ”
หลินหยวนเคร่งเครียดมากเมื่อพูด อย่างไรก็ตามเขาสังเกตเห็นว่าดวงตาของจื่อฉีเปลี่ยนเป็นสีแดงดังนั้นเขาจึงปรับโทนสีอ่อนลง
ในขณะนั้นเสียงของอาจารย์เปาก็ดังขึ้น “ จื่อฉีทำไมเธอถึงวิ่งเร็วขนาดนี้ ? ทำไมเธอไม่รออาจารย์ของเธอ ! อาจารย์ของเธอไม่ใช่มืออาชีพระดับการต่อสู้นะ ”
อาจารย์เปาเป็นนักวิเคราะห์ส่วนผสมทางวิญญาณและเป็นคนที่สอนชั้นเรียนส่วนผสมทางวิญญาณ เขาไล่ตามจื่อฉี ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเหนื่อย
หลินหยวนรีบก้าวไปข้างหน้าและทักทายอาจารย์เปา
อาจารย์เปามองไปที่หลินหยวนและรู้สึกเสียใจทันทีว่าน้ำเสียงของเขารุนแรงเพียงใดเมื่อพูดคุยทางโทรศัพท์ เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าที่สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยของหลินหยวนซึ่งซีดจางไปแล้วเนื่องจากการซักมากเกินไปเขาสามารถบอกได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้มีวิถีชีวิตที่ประหยัดมาก
“ นายเป็นพี่ชายของจื่อฉีใช่ไหม ? นายสบายดีไหม ? ฉันเป็นอาจารย์ประจำชั้นมาหลายปีแล้ว แต่จื่อฉี เป็นนักเรียนที่มีความสามารถมากที่สุดที่ฉันเคยสอน เธอขยันและตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง ”
“ ดังนั้นเรื่องของการเลือกเฟย์ครั้งแรกของเธอจะต้องไม่ถูกละเลย จะดีที่สุดถ้าเฟย์ตัวแรกของเธอเป็นชั้นสูง ถ้าเป็นเฟย์ธรรมดา เวลาที่ต้องใช้เพื่อเป็นชั้นสูง จะทำให้จื่อฉีเสียเวลาไปอย่างแน่นอน ”
น้ำเสียงของอาขารย์เปาไม่ได้ครอบงำหลังจากได้พบกับหลินหยวน เขาอธิบายสถานการณ์ของจื่อฉี อย่างรอบคอบและยังเน้นย้ำถึงความสำคัญของเฟย์ตัวแรก
เห็นได้ชัดว่าอาจารย์เปามีแผน ถ้าหลินหยวนนำเฟย์ธรรมดามาให้จื่อฉีอาจารย์เปาจะให้สุนัขลายเหลืองที่เขาซื้อมาด้วยเงินของเขาเอง
สุนัขลายเหลืองอาจไม่ได้รับการพิจารณาว่ามีความโดดเด่นในประเภทการป้องกันระดับสูง แต่จะไม่เสียความสามารถของจื่อฉีจนมากเกินไป
หลินหยวนไม่ค่อยมาเยี่ยมโรงเรียนของจื่อฉีและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินครูยกย่องน้องสาวของเขาต่อหน้าเขา หลินหยวนรู้สึกภาคภูมิใจในตัวน้องสาวของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
จื่อฉีแอบดึงเสื้อผ้าของหลินหยวนอย่างลับๆและกระพริบตาที่เขา
เธอตระหนักดีถึงสถานการณ์ทางการเงินของพวกเขา แม้ว่าหลินหยวน อาจจะเป็นคนธรรมดา แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะยอมรับเฟย์ชั้นสูงของอาจารย์เปา
ด้วยนิสัยใจคอของหลินหยวน จื่อฉีรู้ว่าถ้าเธอยอมรับสุนัขลายเหลืองขออาจารย์เปา พี่ชายของเธอก็จะใช้ช่วงเวลาที่สั้นที่สุดในการรวบรวมเงินที่ต้องใช้ในการซื้อสุนัขลายเหลืองชั้นสูงและคืนครูอาจารย์เปา
จื่อฉีไม่ได้แจ้งให้หลินหยวนทราบเกี่ยวกับการตัดสินใจทำสัญญากับด้วงเทา เพราะเธอไม่ต้องการให้หลินหยวนต้องทนทุกข์ ตอนนี้ก็เหมือนกัน
หลินหยวนยกกล่องเก็บวิญญาณและวางไว้ตรงหน้าอาจารย์เปา
“ อาจารย์เปา ผมขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ผมได้นำเฟย์ที่ค่อนข้างดีมาให้จื่อฉี ผมสงสัยว่ามีสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับจื่อฉี ในการทำสัญญากับเฟย์นี้หรือไม่ ? ”
หลังจากฟังคำตอบของหลินหยวน อาจารย์เปาก็อยากถามทันทีว่าระดับของเฟย์ตัวนี้คืออะไร
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาจำได้ว่าพวกเขายังคงอยู่ก่อนทางเข้าของสถาบันเขากล่าวว่า “ มันเกิดเรื่องขึ้นมากมายจนกำหนดเส้นตายสำหรับนักเรียนในการรายงานตัวครั้งแรกของพวกเขาจะสิ้นสุดลงในคืนนี้ ไปที่สำนักงานของฉัน ! แล้วเมื่อจื่อฉีทำตามสัญญาแล้วฉันจะแจ้งให้นายรู้ ”
หลินหยวนมองไปที่จื่อฉีและวางกล่องเก็บวิญญาณไว้ในมือของเธอ “ เฟย์ที่เธอจะทำสัญญาด้วยอยู่ที่นี่ ถือกล่องไว้ก่อนและอยู่ใกล้มันไว้ ”
ในไม่ช้ากล่องเก็บวิญญาณขนาดใหญ่ก็ลอยอยู่เหนือมือของจื่อฉี กล่องเก็บวิญญาณอาจไม่มีน้ำหนัก แต่จื่อฉีรู้สึกว่ามันหนักและสำคัญมากเมื่อถือมัน
ในเวลาเดียวกันดวงตาของอาจารย์เปาก็มองไปที่กล่องเก็บวิญญาณอย่างใกล้ชิด
