ท่านเจ้ามังกรพูดชื่อหนึ่งออกมาเบา ๆ ที่ข้างหูของถังเฉา ทำให้รูม่านตาของถังเฉาหดลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ค้างคาวคือเขา?!”
ท่านเจ้ามังกรยิ้ม “ใช่ ข่าวนี้บอกกับไป๋เสว่ได้แค่คนเดียว นอกจากนี้อย่าได้ผลีผลาม ฐานะของเขาพิเศษ”
ถังเฉาพยักหน้า ครึ้มจนแทบจะคั้นน้ำออกมาได้
ท่านเจ้ามังกรยันไม้เท้ามาส่งถังเฉาที่หน้าประตู สายตาของถังเฉาลึกล้ำ มองไปยังที่ไกล ๆ ในทิศทางหนึ่ง
นาทีนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเบื้องหลังขั้วอำนาจของเยี่ยนจิงมันซับซ้อนมากขนาดไหน
“คุณกำลังมองอะไรอยู่คะ?”
หลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่เดินเข้ามา เอ่ยถามเสียงเบา
“ไม่มีอะไรครับ”
ถังเฉาเก็บสายตากลับไปเงียบ ๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำ
เขาไม่ได้ตัดสินใจจะบอกเรื่องที่อยู่ในใจกับหลินชิงเสว่
ท่านเจ้ามังกรบอกว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่พิเศษมากในต้าเซี่ย
บ้านที่นั่นอาจจะไม่ใช่บ้านที่ดีที่สุด แต่จะต้องเป็นบ้านที่มีเกียรติที่สุดอย่างแน่นอน
เพียงแต่คนที่สามารถเข้าออกที่นั่นได้ ไม่มีใครที่ไม่ใช่ผู้กุมอำนาจที่มีอำนาจยิ่งใหญ่
ที่นั่นก็คือสำนักเมี่ยวถัง
สีหน้าบนใบหน้าของถังเฉาเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดง ผ่านไปนานมากถึงจะคืนสู่สีปกติ
จากนั้นเขาก็มองไปยังท่านเจ้ามังกร เอ่ยถามว่า “ท่านรู้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วใช่ไหมครับ?”
ท่านเจ้ามังกรเอ่ยอย่างเนิบนาบ “ใช่สิ ฉันเคยต่อต้าน แต่ถึงอย่างไรกำลังของฉันเพียงคนเดียวก็มีขีดกำจัด เรื่องที่สิ้นหวังที่สุดก็คือตัวอยู่ในความมืด ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีเปลวไฟสักดวงส่องแสงสว่าง ที่จริงนายโดนความมืดครอบงำมาโดยตลอด ไม่เคยก้าวเข้าสู่แสงสว่างเลย”
ได้ยินอย่างนั้นหมัดของถังเฉาก็กำแน่น ดวงตาปะทุแสงคมปลาบออกมาสองลำ
หลินชิงเสว่ฟังอย่างมึนงง เจียงไป๋เสว่รู้ได้อย่างคลุมเครือว่าท่านเจ้ามังกรกำลังซ่อนอะไรอยู่
“เสี่ยวเฉาเอ๋ย แล้วก็ไป๋เสว่ ไม่ว่าในอนาคตพวกเธอจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไร ก็ล้วนต้องจำเอาไว้เรื่องหนึ่งว่า… ที่ที่มีคนก็จะมีแม่น้ำ ที่ที่มีแม่น้ำก็จะมีการแก่งแย่งผลประโยชน์ที่ชิงไหวชิงพริบกัน นี่คือด้านมืดของชีวิตที่ไม่มีทางแก้ไขได้”
“นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงปลดเกษียณมาเมื่อห้าปีก่อน… ฉันแก่แล้ว แก่งแย่งไม่ได้แล้ว นายยังหนุ่ม ยังมีเลือดที่ระอุอยู่เต็มอกและเกลียดชังความชั่วเหมือนกับศัตรู นายรู้ว่าจะตามพี่ใหญ่ของนายกลับมาได้อย่างไร”
นาทีนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านเจ้ามังกรหายไปแล้ว สายตาเปลี่ยนเป็นเฉียบคม จ้องหน้าของถังเฉาเขม็ง เอ่ยขึ้น
ถังเฉาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งเฮือก เอ่ยว่า “แต่ผมเป็นแค่ทหารคนหนึ่งที่รู้ว่าจะสังหารศัตรูในสนามรบได้อย่างไร รู้ว่าจะรักษาดินแดนอย่างไร แต่ผมไม่รู้ว่าจะหันดาบเข้าหาคนกันเองได้อย่างไร”
“นายต้องรู้!”
ท่านเจ้ามังกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นสิ่งที่นายควรจะเรียนรู้ ลำพังมีแค่กำลังการต่อสู้ยังไม่เพียงพอ ทั้งยังต้องตอบโต้และหักล้างอีกฝ่าย ควบคุมสำนักเมี่ยวถัง!”
ถังเฉาเงียบอยู่นาน ตอนนี้ถึงได้เอ่ยปากถามออกมา “ทำไมถึงเพิ่งจะมาบอกผมตอนนี้ล่ะครับ ทำไมถึงไม่บอกผมตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน?”
ท่านเจ้ามังกรเก็บสายตากลับไป สายตาเปลี่ยนเป็นขุ่นมัวใหม่อีกครั้ง
“ตอนนั้นนายยังเด็ก แม้ว่าจะมีกำลังแข็งแกร่ง แต่กลับบุ่มบ่ามเป็นอย่างยิ่ง นายในตอนนี้มีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวแล้ว รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี นี่ถึงจะเป็นนายที่ดีที่สุด”
ถังเฉาไม่พูดอะไรอีก
อย่ามองว่ากองทัพปราณมังกรเป็นองค์กรที่ลึกลับที่สุดในประเทศ ที่จริงแล้วตอนนี้ก็ยุ่งเหยิงเป็นอย่างยิ่ง
ชนวนทั้งหมดล้วนต้องพูดตั้งแต่หลี่เห้าหายสาบสูญไป
อารมณ์ของเจียงไป๋เสว่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ในใจของถังเฉาเหลือเพียงพลังอันดุร้ายสังหารผู้คน รวมถึง… การปลดเกษียณของท่านเจ้ามังกร
กลุ่มที่ขาดผู้นำแต่ละคนก็ต่อสู้กันด้วยตัวเอง เหลือเพียงผลสืบเนื่องที่จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้แก้ไข
ก็เหมือนกับที่ท่านเจ้ามังกรพูด กองทัพปราณมังกรใกล้จะล้มเลิกแล้ว
ยังดีที่เขาปลดประจำการแล้ว เขามีลูกมีภรรยาแล้ว พวกเธอเป็นเหมือนกับแสงแดดท่ามกลางฤดูหนาวที่ทำให้ดินแดนแดนสุขาวดีเดียวในใจของเขาบริสุทธิ์
หลินชิงเสว่สอนให้เขารู้จักเห็นครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ทำให้เส้นทางในอนาคตของเขาแน่วแน่มั่นคง
อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าสามีภรรยา?
ส่งผลต่อกันและกัน ประคองกันและกัน มือที่จับกุมกันไว้ แก่ไปด้วยกัน
บนใบหน้าของถังเฉาปรากฏรอยยิ้มและความอ่อนโยน “บางทีท่านอาจจะพูดได้ถูกต้อง ผมควรจะปลดประจำการตั้งนานแล้ว”
“แต่ว่าเรื่องของหลี่เห้าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว ความจริงไม่อาจถูกฝังกลบ ต้องมีสักวันที่ถูกเปิดเผยให้โลกได้รับรู้”
ถังเฉาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอีก เอ่ยด้วยสีหน้าน่าเกรงขาม
นาทีนี้เขานึกอะไรมาได้มากมาย
นึกถึงหลี่เห้า นึกถึงเพื่อนร่วมรบที่สละชีพอย่างกล้าหาญนับครั้งไม่ถ้วนในสนามรบ
พวกเขาก็เป็นคน พวกเขาก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่กันทั้งหมด ถ้าหากว่าแม้แต่การตายอย่างสมเกียรติยังทำไม่ได้แล้วละก็ แล้วญาติ ๆ ของพวกเขาจะเจ็บปวดใจแค่ไหนกัน?
“พอเข้าไปในกองทัพปราณมังกรแล้วก็จะกลายเป็นคนของกองทัพปราณมังกร ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปเป็นภูตผีปีศาจอะไร ผมก็จะพาเขากลับมาให้ได้”
ถังเฉาเอ่ยกับท่านเจ้ามังกรกับเจียงไป๋เสว่อย่างแน่วแน่
ทั้งสองคนอ้าปากพะงาบ ๆ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว
หลินชิงเสว่มองอยู่ไกล ๆ มาโดยตลอด ภายในใจบังเกิดความเจ็บปวดใจ
ความเจ็บปวดทำให้คนเติบโต เธอคิดว่าถังเฉาเติบโตขึ้นอีกไม่น้อยแล้ว
รอจนหลังจากพวกเขาออกไปแล้ว พิธีบรรลุนิติภาวะของหลงเจียเจียสิ้นสุดลง แขกก็กลับไปนานแล้ว
ถังเฉาเองก็พาหลินชิงเสว่กับเจียงไป๋เสว่จากไป
“ค้างคาวคือใคร?”
ระหว่างทางที่จากไป เจียงไป๋เสว่กดเสียงต่ำ ใช้เสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่จะได้ยินเอ่ยถามกับถังเฉา
ถังเฉาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดชื่อที่ทั้งแปลกหน้าทั้งคุ้นเคยออกมาชื่อหนึ่ง
“เยี่ยนซื่อเฉิง”
ใบหน้าของเจียงไป๋เสว่ปรากฏความประหลาดใจ ความรู้สึกนึกคิดค่อย ๆ พรั่งพรูออกมา
“เมื่อสามปีก่อน หลี่เห้าพากองทัพหนึ่งกองไปปฏิบัติภารกิจ กลับพบเจอกับคนของหว่างเหลี่ยง หลังจากที่ผ่านการฆ่าสังหารที่น่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง กลุ่มเล็ก ๆ ของเสี่ยวเห้าก็ไม่ต่อสู้ ตอนนั้นสมาชิกคนหนึ่งในกองทัพเกือบจะหนีรอดแล้ว นี่ก็เป็นการทำให้หลี่เห้าหายสาบสูญไปในทางอ้อม คนที่หนีรอดออกมาคนนั้นก็คือเยี่ยนซื่อเฉิง”
ถังเฉาเอ่ยเสียงเข้ม “ต่อมา เขาก็ถูกปลดออกไปโดยตรง ขาดการติดต่อไป นึกไม่ถึงว่าจะไปขอพึ่งพาอาศัยกับหว่างเหลี่ยง”
“เป็นเขา?!”
ในดวงตาของเจียงไป๋เสว่ปรากฏความอาฆาตแค้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะสังหาร
“อย่าวู่วาม เขาเป็นคนของตระกูลเยี่ยน ตระกูลหลวงในเยี่ยนตู”
ถังเฉาเอ่ยเตือน
ตอนที่พูดคำพูดนี้ ในดวงตาของเขาเองก็ปรากฏความเคร่งขรึมเช่นเดียวกัน
ตามจากการปรากฏชื่อของเยี่ยนซื่อเฉิง ตระกูลในเก้าตระกูลใหญ่ในเยี่ยนตูก็ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว
พวกเขาแยกออกเป็นตระกูลหลิน ตระกูลฉิน ตระกูลถัง ตระกูลเย่ ตระกูลเจียง ตระกูลหลง ตระกูลลั่ว ตระกูลฉู่และตระกูลเยี่ยน
บนใบหน้าของถังเฉามีประกายคมปลาบวาบผ่าน
นาทีนี้เขานึกขึ้นได้มากมาย
ค้างคาวเป็นชื่อชื่อหนึ่งที่เขาได้ยินมานานแล้ว มีผู้ต้องสงสัยมากมาย… ถึงขั้นที่ถังเฉาเคยสงสัยเฟิ่งหวงมาก่อน
ไม่ได้มีแค่คน ๆ เดียวที่รู้ฐานะที่แท้จริงของค้างคาวที่พูดประโยคหนึ่งกับถังเฉาว่า
ค้างคาวเป็นคนที่นายรู้จัก และเขาอยู่ข้างกายนาย
ตอนนี้มาคิด ๆ ดู ที่จริงแล้วพวกเขาพูดไม่ผิดเลย
เยี่ยนซื่อเฉิง… เขารู้จักมาตั้งนานแล้ว ทั้งยังตอนที่ถอดหน้ากากออก ใบหน้าของค้างคาวได้ถูกไฟแผดเผาจนเปลี่ยนเป็นอีกรูปลักษณ์หนึ่ง ไม่สามารถดูออกได้ว่าเป็นใคร
“พวกเราเพิ่งจะมาถึงเยี่ยนจิง ไม่รีบร้อนไปตระกูลเยี่ยน คุณยังมีธุระที่ต้องไปทำอีกไม่ใช่หรือครับ?”
ถังเฉามองเจียงไป๋เสว่ เอ่ยถามขึ้น
เจียงไป๋เสว่ไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าที่ถังเฉาพูดถึงก็คือธุระที่เธอจะต้องไปเซ่นไหว้แม่ของเธอ
ทั้งตระกูลเจียงเองก็ต้องไปคุกเข่าสารภาพบาปต่อหน้าสุสานเช่นกัน!
“เธอตัดสินใจจะทำอย่างไร? ถ้าหากจะกลับตระกูลเจียงละก็ ผมช่วยคุณได้นะ”
ตอนที่พูดคำพูดนี้ ในดวงตาของถังเฉามีประกายหนาวยะเยือกวาบผ่าน
เจียงไป๋เสว่ส่ายศีรษะ พูดว่า “ก่อนจะถึงวันครบรอบการตายของแม่ฉันก็ไปพักที่โรงแรมก่อนเถอะ ฉันอยากจะดูท่าทีของตระกูลเจียง”
ถังเฉาพยักหน้า และก็ไม่ได้พูดอะไร
รถยนต์ขับไปถึงใจกลางเมือง เจียงไป๋เสว่กับพวกเขาก็แยกย้ายกันไปตามทางที่ตนเองต้องการ
จากนั้นถังเฉาก็มองไปยังหลินชิงเสว่ “พวกเราไปไหนกันดีครับ?”
หลินชิงเสว่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “กลับตระกูลหลินเถอะ คุณกลับตระกูลหลินครั้งนี้ ท่าทีของคนในตระกูลที่มีต่อคุณน่าจะไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ”
ถังเฉาได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร
ยังจำได้ว่าตอนครั้งแรกที่ไปตระกูลหลิน เขายังก่อเรื่องในตระกูลหลินไปยกใหญ่
ในตอนนั้นทุกคนล้วนแต่ดูถูกเขา แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ถังเฉาได้รับการอนุญาตจากหลินรั่วหวีแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่ได้แข็งทื่อเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
แต่ถังเฉาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้
เขาค่อนข้างที่จะสนใจข่าวสองข่าวที่ได้รับหลังจากนั้นมากกว่า
ข่าวแรก หลินรั่วหวี ผู้นำของตระกูลหลินได้ออกจากตำแหน่งประธานของบริษัทตระกูลหลินแล้ว มอบอำนาจให้อำนาจให้กับเว่ยหมิงจวินผู้เป็นภรรยา ตำแหน่งผู้จัดการใหญ่รับตำแหน่งโดยหลินจ้าวหยูนที่เพิ่งจะกลับเข้าตระกูล
ข่าวที่สอง หลินรั่วหวีไปจากเยี่ยนจิงแล้ว ยังไม่ทราบเป้าหมายที่ไปจากเยี่ยนจิง
ถังเฉามีความประหลาดใจอยู่เต็มใบหน้า พ่อตาจากไปแล้ว แล้วคนที่ดูแลเรื่องในตระกูลเป็นใครกัน?
รถยนต์จอดอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลหลิน ระหว่างทางถังเฉาและหลินชิงเสว่ซื้อของขวัญมาเล็กน้อย เดินเข้าบ้านไปแล้ว
เห็นเพียงแต่ในบ้านใหญ่ตระกูลหลินแขวนโคมประดับประดา รถยนต์หรูหรามีอยู่ทุกที่ ดูเหมือนจะจัดงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง
ในที่ไกล ๆ มีเสียงอวยพรดังขึ้นอย่างหลากหลาย
“ยินดีกับคุณเว่ยด้วยครับที่ได้รับตำแหน่งเป็นประธานคนใหม่”
“แล้วก็ยินดีด้วยที่ลูกสาวของคุณที่ยังสาวอยู่ก็ได้รับตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่แล้ว”
“และโป๋หลายก็ยังกลับมาแล้ว สามมงคลมาเยือนถึงประตูจริง ๆ!”
“…”
ฟังเสียงแสดงความยินดีพวกนี้แล้ว ถังเฉากับหลินชิงเสว่ถึงเข้าใจว่าตอนนี้คนที่ดูแลตระกูลอยู่ก็คือเว่ยหมิงจวิน
ที่ตระกูลหลินจัดงานเลี้ยงก็เพราะว่าจะเฉลิมฉลองที่เว่ยหมิงจวินกลายเป็นประธานของตระกูลหลิน และหลินจ้าวหยูนก็กลายเป็นผู้จัดการใหญ่ของตระกูลหลิน
และหลินโป๋หลายก็ยังกลับมาแล้วด้วย
ที่จริงเมื่อเทียบกับข่าวสองข่าวแรกแล้ว ถังเฉาใส่ใจข่าวที่สามมากกว่า
เมื่อก่อนในบ้านใหญ่ตระกูลซ่ง หลินโป๋หลายที่ควรจะตายไปแล้วกลับถูกค้างคาวพาตัวไปช่วยชีวิตเอาไว้ ระหว่างทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
แต่ว่า ตอนนี้ก็ยังต้องกลับตระกูลหลิน
“คุณหนูใหญ่…”
พ่อบ้านมองเห็นหลินชิงเสว่กลับมาแล้วก็เข้ามาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ
หลินชิงเสว่กลับทำท่าทางให้เงียบปาก “ชู่ว… ระวังหน่อย อย่าเปิดเผยเรื่องที่ฉันกลับมา”
ถังเฉาเบิกตากว้างอ้าปากค้างมองหลินชิงเสว่อยู่ข้าง ๆ
พอสังเกตเห็นสีหน้าของถังเฉาแล้ว หลินชิงเสว่ก็มึนงง ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างน่ารักออกมา “ต่อให้ฉันไม่พูด คุณก็ต้องพูด ไม่ใช่เหรอคะ?”
ตอนนี้ถังเฉาถึงได้ตรัสรู้ขึ้นมาในทันที รอยยิ้มกดลึกยิ่งขึ้น
ดูเหมือนว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมานานแล้ว หลินชิงเสว่ก็รู้นิสัยของถังเฉาแล้ว
สองคำ ‘ไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจ’
เรื่องที่ถังเฉาเป็นเจ้าของอาคารเขาเคยเปิดเผยด้วยหรือ?
ก็ไม่!
เช่นนี้ฐานะคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลินก็ไม่สามารถเปิดเผยได้เช่นกัน
ทั้งสองคนไม่ได้ไปรบกวนผู้อื่น เข้าไปในงานเลี้ยงกันแบบนี้แหละ
ใจกลางงานเลี้ยง ชุดกี่เพ้าทั้งร่างของเว่ยหมิงจวิน เผยให้เห็นรูปร่างที่อวบอัดของเธอ
วันนี้เธอมีสีหน้าเบิกบานมีชีวิตชีวา ดูเหมือนได้ขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดของชีวิต
หลินจ้าวหยูนที่อยู่ข้าง ๆ ก็แต่งหน้าแต่งตัว ยืนอยู่ด้วยกันกับเว่ยหมิงจวิน เป็นคู่แม่ลูกที่ดูงดงามราวกับดอกไม้และหยก
หลินรั่วหวีมอบอำนาจให้กับพวกเธอแม่ลูก นี่ไม่ใช่การเลื่อนตำแหน่งในตระกูลหลินของพวกเธอตบตาหรอกหรือ?
นี่ถูกใจเว่ยหมิงจวินจริง ๆ
เธอเอ่ยประกาศตรง ๆ “ต่อไปฉันขอประกาศเรื่องเรื่องหนึ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลหลินจะมีคุณหนูใหญ่แค่คนเดียว นั่นก็คือลูกสาวของฉัน หลินจ้าวหยูน!”
