จงต่อสู้กับพวกมัน จนกว่าพวกมันจะหวาดกลัว พ่ายแพ้หรือไม่ก็ตายไป!
คำพูดของเย่เฟิงนั้นฟังดูเย็นชาจนน่ากลัว
แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ดวงตาของขอทานหนุ่มก็เป็นประกายขึ้นมาทันที
“ขอบคุณมากครับ พี่ชาย!”
ขอทานหนุ่มพยายามที่จะพยุงตัวเองขึ้น เขาโค้งคำนับให้กับเย่เฟิงแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมและปู่ของผมไว้!”
จากนั้นเขาก็หยิบแผ่นเหล็กสกปรกอันหนึ่งออกมา แล้วมอบให้เย่เฟิง “พี่ชายผมไม่รู้จะแสดงความขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของพี่ได้ยังไง! แผ่นเหล็กเล็ก ๆ นี้เป็นของล้ำค่าชิ้นเดียวที่ผมมี! ผมขอมอบให้พี่ชายไว้!”
แผ่นเหล็กเล็ก ๆ นั่นเต็มไปด้วยคราบโคลนและสิ่งสกปรก ทว่ามันก็เป็นสิ่งที่หายากในสายตาของขอทานหนุ่ม
เย่เฟิงตกตะลึงนิดหน่อย เมื่อเห็นท่าทางที่หวังดีและจริงใจของขอทานหนุ่ม เขาไม่อาจจะปฏิเสธความตั้งใจดีนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงรับมันไว้และใส่มันลงในกระเป๋าเสื้อของเขา
จากนั้นเย่เฟิงก็หยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง และยัดมันเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของขอทานหนุ่ม
เขาโบกมือไปทางขอทานหนุ่ม ก่อนหันหลังกลับและเดินจากไปในที่สุด
“ขอบคุณครับ พี่ชาย…”
ขอทานหนุ่มพึมพำ ขณะที่เขาจ้องมองไปยังแผ่นหลังของเย่เฟิง
จนกระทั่งเย่เฟิงหายไปจากสายตา ขอทานหนุ่มก็ช่วยขอทานชราให้ยืนขึ้นมา
จากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปในซอยที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านอีกที่หนึ่ง แล้วก็หยุดลง
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้นั้นมันดูผิดปกติมาก!
รอยฟกช้ำและคราบเลือดบนใบหน้าของพวกเขาจางหายไปในเสี้ยววินาที
ก่อนหน้านี้ขอทานชรานั้นดูบาดเจ็บและน่าสงสาร แต่ตอนนี้เขานั้นดูห่างไกลจากคำว่าบาดเจ็บและน่าสงสารมาก ในตอนนี้นั้นแต่เขาดูเป็นคนที่มีความล้ำลึกอย่างมาก!
เหมือนกับชายชราที่เคยเห็นเรื่องทางโลกมามากมาย เขาปล่อยพลังฉีที่น่ากลัวออกมา
“เขาคือคนที่แปด! หยานเจ้ารู้สึกยังไงกับเขา”
ขอทานชราถามขอทานหนุ่มด้วยรอยยิ้มขี้เล่นจาง ๆ
ในขณะนั้นขอทานหนุ่มก็ยิ้มกว้าง
จากนั้นเขาก็ฉีกผิวหนังออกจากคอของตัวเองเบา ๆ !
แคว๊ก!
ผิวหนังที่หลุดลอกออกมาดูเหมือนเป็นหน้ากากที่บางเท่าปีกของจักจั่นเท่านั้น
ส่งผลให้ขอทานหนุ่มสกปรกกลายเป็น เด็กหญิงที่ดูเหมือนตุ๊กตาปั้นสีขาวทันที!
ถ้าคนทั่วไปได้เห็นเธอ พวกเขาจะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน!
หลังจากได้ยินคำพูดของคุณปู่ หยานก็เผยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าเล็ก ๆ สีชมพูของเธอแล้วตอบว่า “พี่ชาย คนนั้นก็ไม่เลวเลยทีเดียว!”
“แม้ว่าคนในอดีตจะช่วยเหลือเรา แต่พวกเขาก็แค่ต้องการอวดพลังและความแข็งแกร่งของพวกเขา!”
“พวกเขาช่วยเราราวกับว่าพวกเขาแค่ต้องการแสดงความเมตตาต่อที่ผู้อ่อนแอ!”
หยานพูดขณะที่เธอมองไปยังทิศทางที่เย่เฟิงจากไป “แต่เขานั้นเป็นข้อยกเว้น!”
หยานมีความสุขมากขณะที่ดวงตากลมโตของเธอที่อิ่มเอิบหรี่ลงจนเหลือแค่เพียงเสี้ยว
“จงต่อสู้กับพวกมัน จนกว่าพวกมันจะหวาดกลัว พ่ายแพ้หรือไม่ก็ตายไป!”
“หึหึ…หนูชอบคำพูดที่ดุร้ายนั่นของเขา!”
เมื่อขอทานชรามองดูหลานสาวที่กำลังทำสีหน้าซุกซน เขาก็เผยให้เห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนบนใบหน้าเหี่ยวย่นของเขา
อย่างไรก็ตามเมื่อเขานึกถึงการกระทำของของเย่เฟิง ขอทานชราก็พยักหน้าอย่างพอใจขณะที่เขากล่าวว่า “ชายหนุ่มคนนั้นพิเศษจริงๆ! ฉันแน่ใจว่าถ้าเจ้าไม่ชกกลับไป เขาก็จะไม่เข้ามาแทรกตามที่เราต้องการ!”
“เขาช่วยพวกเราเพื่อสอนให้เจ้ารู้ว่าผู้ที่แข็งแรงที่สุดเท่านั้นถึงจะอยู่รอด!”
ดวงตาของขอทานชราเป็นประกายเล็กน้อย ขณะที่เขากล่าวเสริมว่า “ชายหนุ่มคนนั้นช่างเด็ดเดี่ยวในการลงโทษและโหดเหี้ยมราวกับปีศาจ! แต่เขาก็ใจดี! เขาต้องเป็นบุคคลที่หาตัวจับได้ยากอย่างแน่นอน!”
หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา หยานก็พยักหน้าเล็ก ๆ ของเธออย่างมั่นใจ แต่หลังจากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วคู่งามสวยของเธอแน่นพลางถอนหายใจ “ช่างน่าสงสาร เราได้เลือกเขาไปแล้ว เขามีโอกาสรอดชีวิตเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น! หนูอยากรู้จัง ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะรอดหรือเปล่า!”
“เรายังไม่ควรกังวลเรื่องนั้น!”
ขอทานชราลูบหัวเล็ก ๆ ของ หยานขณะที่เขากล่าวต่อด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ! มีอีกสองสามคนที่ถูกเลือกให้เข้าร่วมการทดสอบของเรา!”
หลังจากพูดแล้วขอทานชราก็หายตัวไปจากตรงนั้นพร้อมกับหยาน!
…
ในขณะเดียวกัน!
เย่เฟิงนั้นกำลังเดินอยู่บนถนนเงียบ ๆ
หลังจากก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็หยุดทันที ขณะที่เขาพึมพำ “มีบางอย่างผิดปกติ!”
เย่เฟิงสังเกตเห็นว่ามีพลังฉีแปลก ๆ อยู่รอบตัวขอทานหนุ่มและขอทานชราสองคนนั้นเมื่อสักครู่
ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เมื่อนึกถึงอีกครั้ง เขาก็จำได้ว่าในพลังฉีนั้นมีพลังของรูนกักวิญญาณรวมอยู่ในนั้นด้วย!
รูนกักวิญญาณนั้นเป็นรูนที่ใช้สำหรับปิดผนึกวิญญาณของคนเอาไว้!
หลังจากใช้พลังของอักษรรูนนั่นจะทำให้พลังฉีถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์ เป็นผลให้ผู้ที่ใช้รูนอาจดูเหมือนคนทั่วไป
และบุคคลทั่วไปไม่ใช้รูนกักวิญญาณแน่ ๆ นั่นบ่งบอกว่าขอทานทั้งสองคนนั้นเป็นผู้มีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่
‘พวกเขาผนึกวิญญาณไว้เพื่อรอฉันงั้นเหรอ!’
เย่เฟิงรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที ขณะที่เขารีบหยิบแผ่นเหล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
เขาใช้นิ้วถูไปที่พื้นผิวของมัน ด้วยการสัมผัสและถูเพียงเล็กน้อยพื้นผิวที่สกปรกของแผ่นเหล็กก็แตกออกเป็นชิ้น ๆ เผยให้เห็นแผ่นสีทองเล็ก ๆ !
มีคำพูดบนพื้นผิวของแผ่นทองคำสลักคำไว้ว่า – แปด!
‘มันคือทองคำวิเศษพื้นพิภพ!’
เย่เฟิงตกตะลึง!
ทองคำวิเศษพื้นพิภพเป็นวัสดุโลหะยอดนิยมในจักรวาล การใช้งานหลัก ๆ ก็คือใช้ในการทำกระบี่!
ซึ่งกระบี่แต่ละเล่มที่ทำจาก ทองคำวิเศษพื้นพิภพนั้นมีความคมอย่างมาก สามารถฟันศัตรูได้เหมือนกับการ ฟันดินโคลน!
เย่เฟิงไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบโลหะวิเศษอยู่บนโลกแบบนี้!
‘ขอทาน 2 คนนั้นเป็นใคร ? ทำไมพวกเขาถึงให้ของขวัญฉันขนาดนี้ ? คำว่าแปดหมายถึงอะไร ?’
เย่เฟิงส่ายหน้าด้วยความสับสน
มีเพียงแค่ขอทานสองคนนั้นที่จะอธิบายให้เขาฟังได้!
จากนั้นเขาก็ปล่อยพลังฉีปีศาจของเขาทันที!
ปีกของพลังฉีสีดำพุ่งไปทุกทิศทางเหมือนลมที่กำลังกระโชกแรง
ภายในไม่กี่นาทีพื้นที่ทั้งหมดตรงนั้นก็เต็มไปด้วยพลังฉีปีศาจ!
ทว่าไม่ว่าเย่เฟิงจะค้นหาไปไกลแค่ไหน เขาก็ยังหาขอทานทั้ง 2 คนนั่นไม่พบ
ดูเหมือนว่าพวกเขาแต่ละคนนั้นเหมือนกับหายไปในความว่างเปล่า
ในที่สุด เย่เฟิงก็ถอนหายใจลึก ๆ ออกมา ขณะที่เขารวบรวมพลังฉีปีศาจทั้งหมดของเขากลับมา แล้วพึมพำว่า “มีผู้มีพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่อยู่บนโลก!”
เย่เฟิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยุติการค้นหาไปก่อน
เขาส่ายหัว และพยายามไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้
…
หลังจากเดินไปเรื่อย ๆ เย่เฟิงได้มาถึงหน้าสำนักงานใหญ่ของคราวน์กรุ๊ป
‘คราวน์กรุ๊ป!’
‘เป็นทรัพย์สมบัติที่ตระกูลไป๋มอบให้ฉันหลังจากที่ฉันรักษาไป๋ซ่งแล้ว’
แต่นี่เป็นครั้งแรกของเย่เฟิงในการมาเยือนสำนักงานใหญ่
ดังนั้นเย่เฟิงจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปดูข้างใน
อย่างไรก็ตามเมื่อเย่เฟิงเข้าไปในประตูเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนดังลั่น
“นั่นคือเขา! เร็วเข้า! จับเขาไว้!”
หลังจากได้ยินเสียงตะโกน กลุ่มผู้คุ้มกันซึ่งแต่ละคนมีความแข็งแกร่งเหมือนกับหมีและความดุร้ายเหมือนกับเสือ ก็ล้อมรอบเย่เฟิงในคราวเดียว
