‘กงหยุ่นเฟย ฉันมาที่นี่เพื่อเอาชีวิตของแกแล้ว!’
เสียงของประโยคนี้ช่างน่ากลัวจนดูเหมือนว่ามันดังมาจากนรก!
หลังจากได้ยินเสียงที่น่ากลัวนั่น ทุกคนในโรงงานเหล็กร้างนั้นได้เห็นเงา ๆ หนึ่งปรากฏที่หน้าประตูโรงงานเหมือนกับวิญญาณ
‘เย่เฟิง!’
กงหยุ่นเฟยตื่นเต้น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นใบหน้าของเย่เฟิงและก็จะเป็นครั้งสุดท้าย!
กงหยุ่นเฟยเผยรอยยิ้มดูถูกจาง ๆ ขณะที่เขากล่าวทักทายว่า “เย่เฟิงในที่สุดแกก็มา! ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ที่นี่ไปตลอดกาลเลยแล้วกัน!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้วเย่เฟิงก็ดูสงบนิ่งเหมือนปกติ แต่ใบหน้าของหลินหลานกลับซีดเซียวลงอย่างน่ากลัวขณะที่เธอตะโกนว่า “เย่เฟิง รีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! เร็วเข้า! บลัดดี้โกสท์อยู่ที่นี่ด้วย นายไม่สามารถเอาชนะเขาได้ รีบวิ่ง! วิ่งหนีไป!”
แม้ตัวของเธอจะอาบไปด้วยเลือด แต่หลินหลานก็ยังไม่สนใจต่อชีวิตของเธอเอง!
เธอเพียงต้องการให้เย่เฟิงมีชีวิตอยู่ต่อ
ถ้าเย่เฟิงสามารถมีชีวิตรอดไปได้ เธอก็ไม่เสียใจแม้เธอจะต้องตายก็ตาม!
เมื่อมองดูบาดแผลสีแดงเลือดบนใบหน้าของเธอ หัวใจของเย่เฟิงก็สั่นสะท้านในทันที “ทำไม…ทำไมเธอถึงงี่เง่าแบบนี้…”
จนกระทั่งตอนนี้เย่เฟิงเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมหลินหลานถึงพูดคำเหล่านั้นกับเขาก่อนหน้านี้!
‘เธอคนนี้กำลังจะมีอันตรายที่คาดการณ์เอาไว้ล่วงหน้า!’
‘เธอเพิ่งจะกล่าวคำอำลากับฉัน!’
‘และเธอก็ไม่ต้องการให้ฉันมีส่วนร่วมในอันตรายครั้งนี้!’
เย่เฟิงมองแก้มที่เปื้อนเลือดของเธอพร้อมพูดด้วยท่าทางที่ปวดใจ “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน! จะไม่มีใครทำอะไรผู้หญิงของฉันได้!”
ดวงตาของเย่เฟิงเปล่งประกายความเกรี้ยวกราดออกมา ขณะที่เขาพูดต่ออีกว่า “หากทวยเทพทำร้ายเธอ ฉันก็จะฆ่าไอ้เทพนั่น! หากพระพุทธองค์ลงมือกับเธอ ฉันก็จะฆ่าพระพุทธองค์ซะ! ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายเธอ มันจะต้องตาย!”
…
ความโกรธเกรี้ยว แผ่ขยายไปทั่วทั้งโรงงาน
ดูเหมือนว่าราชาปีศาจจะโกรธแค้นซึ่งหมายความว่าหายนะกำลังมาเยือนที่นี่!
หลินหลานตัวแข็งทื่อ
“ผู้หญิงของเขา…เขาหมายความว่า ฉันเป็นผู้หญิงของเขา…”
วินาทีต่อมาหลินหลานก็ร้องไห้ด้วยความสุขใจอย่างที่สุด
สิ่งที่มีความสุขที่สุดในโลก ก็คือการได้รับความรักจากบุคคลที่เธอนั้นรัก
ทว่าเมื่อเธอระลึกได้ว่าใบหน้าที่งดงามของเธอนั้นถูกทำลายไปแล้ว เธอตัวสั่นพร้อมกับพูดทั้งน้ำตาว่า “ไม่…ฉันไม่สมควรได้รับความรักจากนาย! ฉันไม่สมควรได้รับความรักจากนายแล้ว!”
หลินหลานระเบิดน้ำตาออกมาอย่างหนัก
เธอร้องไห้อย่างขมขื่นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่สูญเสียของเล่นที่เธอโปรดปราน
“เย่เฟิงรีบหนีไปซะ! ฉันไม่สมควรจะได้รับความรักจากนาย! ฉันไม่สมควรที่นายจะต้องเสี่ยงชีวิตแบบนี้!”
หลินหลานยังคงตะโกนบอกเย่เฟิงทั้งน้ำตา “เร็วเข้า รีบไปจากที่นี่ซะ ผู้ชายคนนี้คือบลัดดี้โกสท์ รีบวิ่งหนีไป!”
‘บลัดดี้โกสท์!’
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ เย่เฟิงก็จับจ้องไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ในความมืด
แม้จะไม่มีใครเห็น แต่ชายในความมืดก็ตัวสั่นอย่างมากเมื่อเขาเห็นเย่เฟิง
“หึหึ…ช่างเป็นตอนที่โรแมนติกมาก!” คำพูดที่น่ากลัวของกงหยุ่นเฟยสะท้อนไปทั่วทั้งโรงงานเหล็กร้าง
เขารู้สึกโกรธมานานแล้วเกี่ยวกับเย่เฟิง ยิ่งเมื่อเห็นคู่หมั้นของเขาและมัน ทำเหมือนแสดงความรักต่อหน้าต่อตาเขา เขาแทบจะคลั่ง!
เขาตวัดดาบสีทองของเขาเข้ามาจ่อใกล้คอของหลินหลาน พลางพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง “เย่เฟิง แกมีสองทางเลือก แกจะตายหรือจะให้เธอตาย!”
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าของหลินหลานก็ซีดลงอย่างมาก
เธอเอียงคอของเธอไปทางขอบของดาบเล่มสีทองในทันที
เมื่อเธอเสียชีวิตลง เย่เฟิงก็จะสามารถหนีไปได้!
ทว่าเมื่อคอของหลินหลานเกือบจะถึงขอบดาบ กงหยุ่นเฟยก็คว้าคอของเธอในทันที
“เฮ้…หลินหลาน เธอไม่มีสิทธิ์เลือก มีเพียงมันเท่านั้นที่เป็นคนเลือก!”
กงหยุ่นเฟยชี้ไปที่เย่เฟิง ด้วยรอยยิ้มกระหายเลือด “เย่เฟิงเลือกซะ!”
‘เลือก?’
เย่เฟิงเปิดเผยท่าทางที่ชั่วร้ายในขณะที่เขาตอบว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะไม่ตาย เธอก็ด้วย ฉันเลือกแก!”
‘อะไรนะ!’
ทางเลือกของเย่เฟิงทำให้กงหยุ่นเฟยตกตะลึงในทันที
ตอนนั้นเอง กงหยุ่นเฟยเห็นไอพลังฉีสีดำพุ่งออกมาจากมือของเย่เฟิงด้วยความเร็วแสง!
มันพุ่งเข้าหาฝ่ามือของกงหยุ่นเฟยในทันที!
“อ๊าก!”
กงหยุ่นเฟยไม่เคยคิดว่าจะเห็นเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดเช่นนี้
จากนั้นเขาก็รู้สึกว่า พลังฉีสีดำไหลเข้าสู่ฝ่ามือของเขาเหมือนงูที่กำลังว่ายน้ำ นั่นทำให้มือของเขาเจ็บเหมือนเป็นตะคริว
ฝ่ามือของเขาสั่นด้วยความเจ็บปวด!
ทันใดนั้น เย่เฟิงก็หายไปจากการรับรู้!
เมื่อเขาปรากฏขึ้นอีกครั้งเขาก็อยู่ต่อหน้ากงหยุ่นเฟย
‘ไม่!’
กงหยุ่นเฟยเปลี่ยนสีหน้าของเขาทันที เขาขยับมือของเขาและต้องการฟันคอของหลินหลาน!
อย่างไรก็ตามมันก็สายเกินไปแล้ว!
…
เมื่อสายลมพัดอย่างรวดเร็ว มือของกงหยุ่นเฟยก็หลุดขาดออกจากข้อมือของเขา!
“อ๊าก!”
กงหยุ่นเฟย รู้สึกถึงข้อมือของเขาที่เหมือนจะไม่มีแรง จากนั้นเลือดสีแดงก็เริ่มพวยพุ่งออกมา ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงกำลั่งแล่นไปทั่วร่างกายของเขา กงหยุ่นเฟยคร่ำครวญอย่างน่าสมเพช!
ทั้งหมดเสร็จสิ้นภายในพริบตา!
ไม่เพียงแต่สิงโตระห่ำ แม้แต่บลัดดี้โกสท์ก็ยังไม่มีเวลาพอจะตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น!
“แม่งเอ้ย! บ้าชิบ! ไอ้เวรเอ้ย!”
กงหยุ่นเฟยขยับออกไปหลายก้าวด้วยความตกใจ!
เขาไม่เคยคิดเลยว่าการต่อสู้จะกลับตาลปัตรภายในเสี้ยววินาที
ในขณะที่เขากำลังเห็นเย่เฟิงช่วยหลินหลาน ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาก็ดูมืดมนลงยิ่งกว่าเดิม!
“ไอ้เวร ไปตายซะ!”
กงหยุ่นเฟยหันกลับมาแล้วตะโกนใส่บลัดดี้โกสท์ที่ยืนอยู่ในความมืด “ผู้อาวุโสบลัดดี้โกสท์ ได้โปรดช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันฆ่ามันซะ! และสับมันให้เป็นอาหารสุนัข!”
กงหยุ่นเฟยกรีดร้องอย่างโหดเหี้ยม
แต่หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา ทันใดนั้นบลัดดี้โกสท์ก็ปรากฏตัวออกมาจากความมืด
เมื่อเห็นบลัดดี้โกสท์ เย่เฟิงก็ชะงักไปเล็กน้อย
บลัดดี้โกสท์เดินเข้าไปหาเย่เฟิงอย่างช้า ๆ ทีละก้าว
ทุกครั้งที่เขาก้าวไปข้างหน้า สนามพลังฉีของเขาก็ยิ่งแข็งกร้าวมากขึ้นราวกับว่า เป็นสัตว์ร้ายที่พร้อมจะโจมตี!
เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของกงหยุ่นเฟยก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาคำราม “ฆ่ามัน! ฆ่ามัน! ฆ่ามันซะ! ผมต้องการให้มันตาย!” ราวกับว่าเขาได้เห็นเย่เฟิงนั้นถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้น ๆ แล้ว
หลินหลานหวาดกลัวอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อเธอสัมผัสถึงพลังฉีของบลัดดี้โกสท์ จากนั้นเธอก็ตะโกนว่า “ เย่งเฟิง เร็วเข้า! รีบหนีไป! เขาคือบลัดดี้โกสท์!”
หลินหลานกังวลมาก
แต่เย่เฟิงไม่ได้เคลื่อนไหวตามที่เธอบอก เขาจ้องตรงไปที่บลัดดี้โกสท์ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
เมื่อบลัดดี้โกสท์อยู่ห่างจากเย่เฟิงเพียง 1 เมตร ทุกคนคิดว่าเขาจะต้องโจมตีอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นบลัดดี้โกสท์ ก็โค้งคำนับในขณะที่เขาพูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง! ขอบคุณสำหรับความเมตตาต่อผมเมื่อครั้งที่แล้ว!”
‘อะไร!’
กงหยุ่นเฟยกลายเป็นหิน!
หลินหลานตกตะลึงอย่างยิ่ง
พวกเขาไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่พวกเขาเห็น —— บลัดดี้โกสท์ผู้มีชื่อเสียง โค้งคำนับต่อหน้าเย่เฟิง นี่มัน… เรื่องบ้าอะไรกัน!
‘ขอบคุณสำหรับความเมตตาต่อผมเมื่อครั้งที่แล้ว’
พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อคำพูดของบลัดดี้โกสท์!
