จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 404 เครดิตของนักแข่งรถ

หน้าตาของหยางจุนเทียนน่าเกลียดราวกับตับหมู ก่อนหน้านี้ยังดูถูกจู้หมิงอยู่เลย ลั่นวาจาว่าจะเอาชนะเขา แล้วปรากฏว่ายังไง ถูกคนอื่นกดจมดินสิไม่ว่า!
โคตรน่าอับอาย
โดยเฉพาะอับอายต่อหน้าหยางเมิ่นหยุน หยางจุนเทียนอยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด
หยางเมิ่นหยุนก็อับอายเช่นกัน
ยินดีเดิมพันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เดิมทีควรจะโทรหาพ่อให้เขามาที่นี่ แต่ถ้าทำแบบนั้นจริง ทีมรถเฟอร์รารี่ ก็เสียหน้าแย่สิ!
หยางเมิ่นหยุนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดเข้าสมุดบันทึกเบอร์อย่างไม่เต็มใจ หยางจุนเทียนที่อยู่ข้างๆ ก็พูดไม่ออก ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นเพราะเขาไร้ความสามารถ
ฟึ่บ!!!
ในขณะที่หยางเมิ่นหยุนกำลังจะต่อสาย มือแกร่งข้างหนึ่งก็กดโทรศัพท์ลง
“หืม?”
หยางเมิ่นหยุนเงยหน้าขึ้น ถึงได้เห็นว่าเจียงชื่อเป็นคนกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองลง
เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องโทร”
ไม่ต้องโทรเหรอ
ถ้าอย่างนั้นไม่เป็นการผิดข้อตกลงเหรอ
หยางจุนเทียนที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายว่า “นายคิดอะไรอยู่ สำหรับนักแข่งรถ เครดิตสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดนะ!”
เจียงชื่อยิ้ม
เขามองไปยังจู้หมิง แล้วพูดบางเบาว่า “ถ้าฉันแข่งกับนายอีกล่ะว่าไง หากฉันชนะ เรื่องนี้ถือว่าแล้วกันไป หากฉันแพ้ ก็แล้วแต่นายจัดการ”
จู้หมิงเหลือบมองดูเจียงชื่อ “นายเป็นใคร”
“ฉันชื่อเจียงชื่อ เป็นสมาชิกใหม่ที่เพิ่งมาวันนี้ของทีม”
“สมาชิกใหม่?”
จู้หมิงบ่นทันที “สมาชิกใหม่มีคุณสมบัติอะไรมาท้าฉัน ถ้ามีพวกขยะวิ่งมาท้าทายฉัน แล้วฉันรับคำท้าทุกคน งั้นวันๆ ฉันไม่ยุ่งตายเหรอ ไสหัวไป!”
เจียงชื่อส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพูดว่า “แต่นายมีเหตุผลที่ต้องแข่งกับฉัน”
“หืม?”
“ที่จริงนายไม่ต้องคุยกับคุณหลินหรอก แค่คุยกับฉันก็พอแล้ว”
จู้หมิงพูดอย่างอารมณ์ดี “ทำไม นายมีตำแหน่งใหญ่กว่าหลินเจียหรงหรือไง”
เจียงชื่อส่ายหน้า “ความหมายของฉันคือ คุณหลินเป็นผู้บริสุทธิ์ ตอนนั้นเขาแค่นั่งอยู่ในรถเฉยๆ คนที่ขับรถชนรถของเจียนจือซัง คือฉันเอง”
ความเงียบปกคลุมไปทั่ว
สายตาของทุกคนต่างมองมายังเจียงชื่อ สีหน้าของทุกคนล้วนช็อกไปตามๆ กัน
หยางจุนเทียนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่หลินเจียงหรงพาเจียงชื่อมา มีแววตาที่ตื่นเต้น ยังพูดด้วยว่าเจียงชื่อเอาชนะเจียนจือซังได้
ที่แท้ ตัวการก็คือเจียงชื่อ!
หยางจุนเทียนแหกปากด่า “ไอ้เศษสวะ ทั้งหมดเป็นเพราะแกสร้างปัญหาเรื่องมันถึงได้เลวร้ายแบบนี้ แกนี่มันตัวอัปยศของทีมเราจริงๆ!”
เจียงชื่อพูดเสียงเรียบว่า “สร้างปัญหาไม่น่ากลัว ตราบใดที่สามารถแก้ปัญหาได้มันก็จบ แต่ตัวอัปยศของจริง คือบางคนที่ไร้ความสามารถ แพ้ให้คนอื่นแล้วยังเรียนรู้จะแหกปากเห่าเป็นหมา”
“ไอ้เหี้ย!”
หยางจุนเทียนยกมือจะต่อยเจียงชื่อ แต่ถูกหยางเมิ่นหยุนขวางไว้
เธอพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “จุนเทียน คุณยังอับอายไม่พอหรือไง!”
หยางจุนเทียนกัดฟันกรอด เก็บมือกลับ
ใบหน้าของจู้หมิงมีแต่ความโกรธจัด จ้องมองเจียงชื่อเป็นเวลากว่าสิบวินาที ก่อนจะถามอย่างเย็นชาว่า “นายเป็นคนขับรถจริงเหรอ”
“ใช่”
“นายเป็นแค่สมาชิกใหม่ มีความสามารถขนาดนั้นเชียวเหรอ”
เจียงชื่อขยับยิ้มมุมปากเล็กน้อย “นายพูดกลับกันแล้ว เพราะมีความสามารถขนาดนั้นไง ฉันถึงได้เป็นสมาชิกใหม่ของทีมต่างหาก”
จู้หมิงไม่ได้โง่ ครู่เดียวก็เข้าใจความหมายของเจียงชื่อ
ความหมายของเขาคือ หลินเจียหรงเห็นทักษะการขับของเจียงชื่อ เพราะอย่างนั้นถึงได้รับเขาเข้าทีมโดยไม่มีข้อยกเว้น