จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 387 หมดประโยชน์ก็ไร้ค่า

แม้เจียงชื่อจะไม่มีทางตำหนิติงเมิ่งเหยนอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
ตรงไปที่ออฟฟิศของประธานกรรมการ
ติงเมิ่งเหยนไม่ได้เคาะประตูและผลักประตูเข้าไปโดยตรง จากนั้นเธอเห็นติงจ้งกับติงจื่อยวี่และติงเฟิงเฉิงกำลังหารือเกี่ยวกับรายละเอียดในการปรับเปลี่ยนหมู่บ้านตี้เหาให้กลายเป็นสวนสาธารณะ
เมื่อเห็นติงเมิ่งเหยนเดินเข้ามาด้วยความโกรธ พวกเขาทั้งสามก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ติงจ้งยังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้และถามว่าจงใจว่า “เมิ่งเหยน เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ทำไมไม่มีมารยาทเลย เธอไม่รู้เหรอว่าเข้ามาต้องเคาะประตูก่อน?”
เคาะประตู?
เหอะๆ ฉันอยากเคาะกะโหลกของคุณมากกว่า!
ติงเมิ่งเหยนยกแผนพัฒนาขึ้นแล้วถามอย่างซีเรียสว่า “คุณปู่คะ นี่มันหมายความว่ายังไง?”
“อะไรหมายความว่ายังไง? เธออ่านแผนการพัฒนาไม่ออก?”
“คุณปู่คะ อย่าจงใจแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจเลยค่ะ ก่อนหน้านี้คุณปู่รับปากหนูยังไงคะ? คุณปู่บอกว่าถ้าหนูทำการเจรจาได้สำเร็จ คุณปู่ก็จะปรับพื้นที่ผืนนี้ให้กลายเป็นสุสาน แล้วจะเก็บพื้นที่ว่างให้เจียงโม่ใช้ แต่สุดท้าย? ทำไมถึงเขียนว่าหมู่บ้านตี้เหาจะเปลี่ยนเป็นสวนสาธารณะคะ? ทำไมพื้นที่ในการสร้างสุสานถึงย้ายไปในที่ห่างไกลความเจริญแบบนี้? คุณปู่มากเกินไปแล้วนะคะ!!!”
ติงจ้งรู้ว่าติงเมิ่งเหยนจะพูดคำพูดเหล่านี้ ดังนั้นสำหรับข้อกล่าวหาของเธอนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจ แต่เขากลับแสดงอารมณ์ใจเย็นดั่งสายน้ำที่ไม่มีความผันผวนเลย
เขาแตะที่เคราเบาๆ แล้วตวาดอย่างเย็นชา
“เมิ่งเหยน ปู่คิดว่าเธอเข้าใจผิดนะ และข้อตกลงของปู่กับเธอมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดด้วย”
“ที่ปู่พูดคือ ถ้าเธอเจรจากับหมู่บ้านตี้เหาได้สำเร็จ ปู่รับปากว่าจะแบ่งพื้นที่ในการสร้างสุสานให้กับเจียงชื่อ”
“แต่ไม่ได้หมายถึงจะเปลี่ยนหมู่บ้านตี้เหาให้เป็นสุสานอย่างที่เธอพูด”
“เข้าใจแล้วใช่ไหม?”
ติงเมิ่งเหยนโกรธจนใบหน้าแดงระเรื่อ และมือของเธอก็บีบเอกสารแผนการพัฒนาจนยับ
ถีบหัวส่ง!
เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล!
หมดประโยชน์ก็ไร้ค่าทันที!
ติงเมิ่งเหยนเพิ่งจะรู้ทันติงจ้ง ที่แท้ก็หน้าไม่อายขนาดนี้ ความเป็นปู่ในหัวใจของเธอก็ถูกทำลายลง
ที่ผ่านมาเธอคิดว่าปู่ก็แค่มีอคติกับเธอเท่านั้น ขอแค่เธอตั้งใจความอคตินั้นก็จะหายไป
แต่ตอนนี้เธอรู้ตัวว่าเข้าใจผิดไปแล้ว
ติงจ้งนั้นไร้ยางอายมากกว่า! เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อจะบรรลุเป้าหมายของตน
“คุณปู่จำเป็นต้องไร้เหตุผลขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ไร้เหตุผล?” ติงจ้งหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วมองไปทั้งสองด้าน “จื่อยวี่ เฟิงเฉิง พวกเธอลองว่ามาสิ ว่าใครกันแน่ที่ไร้เหตุผล?”
ติงจื่อยวี่ยิ้มพูด “เมิ่งเหยน เธอเป็นคนเข้าใจผิดเองนะ ทำไมถึงโยนความผิดมาให้คุณปู่? นี่เธอกำลังใส่ร้ายคนอื่นอยู่นะ รู้ตัวไหม?”
ติงเฟิงเฉิงก็พยักหน้าพูด “พูดถูก คุณปู่ยอมช่วยไอ้กระจอกของบ้านเธอก็ถือว่าบุญแค่ไหนแล้ว น้องสาม เธอไม่เพียงแต่ไม่เห็นคุณค่า แต่ยังบ่นนู้นบ่นนี่ ระวังเคราะห์ร้ายด้วยนะ”
ทั้งสามช่วยกันแสดงความคิดเห็นอย่างร่วมไม้ร่วมมือกัน จากหน้ามือเป็นหลังมือ จากการไร้เหตุผล แถจนตัวเองดูดีกันหมด และตอนสุดท้ายยังทำให้ติงเมิ่งเหยนต้องกลายเป็นคนสร้างปัญหาอย่างไร้เหตุผลอีกด้วย
ทั้งๆ ที่เป็นครอบครัวเดียวกัน
แต่ติงเมิ่งเหยนก็ตกเป็นเป้าหมายของเขาทั้งสาม
ตอนนี้เธอเจ็บปวดเหมือนมีมีดปักอยู่กลางอก
เมื่อเห็นความกังวลและความโกรธบนใบหน้าของติงเมิ่งเหยน ติงจ้งทั้งสามก็แสดงสีหน้าอย่างมีความสุข นานแล้วที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกดีขนาดนี้!
ที่ผ่านมาพวกเขาถูกติงเมิ่งเหยนเล่นงานมาตลอด ในที่สุดวันนี้พวกเขาก็ทำให้ติงเมิ่งเหยนได้รู้ถึงการจนปัญญาที่แท้จริง
พวกเขาตั้งใจกลั่นแกล้งเธอ ตั้งใจจะไม่ยอมรับความจริง และตั้งใจจะดูว่าคนอย่างเธอจะทำอะไรได้บ้าง?
เพราะเธอเป็นแค่น้องเล็กในตระกูลติงคนหนึ่งเท่านั้น