จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 352 จับสัตว์ร้าย

ต่อให้ซุนหย่งเจินจะโกรธแต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ได้แต่กัดฟันแล้วระงับความโกรธของตนไว้
ขอเพียงแค่กำจัดเจียงชื่อได้ เขาจะยอมทุกอย่าง
“พี่จะดูว่าเองเก่งแค่ไหน”
“ถ้ากำจัดเจียงชื่อไม่ได้ คอยดูว่าเองจะอธิบายกับพี่ยังไง!”
ด้านในโกดัง
ซีเหมินจุ้นมองซ้ายมองขวาเพื่อพยายามจะปีนขึ้นที่สูงด้วยสีหน้าซีดเซียว
แต่เจียงชื่อจะปล่อยโอกาสให้เขาหนีไปได้อย่างไร? เพียงแค่ง่ายดายเจียงชื่อก็ตามเขาจนทัน
สำหรับคนที่ฆ่าเจียงโม่ และยังกล้าเทเถ้ากระดูกของเจียงโม่ทิ้ง วันนี้เจียงชื่อจะจัดการเขาด้วยน้ำมือของตน!
พึ่บ!!!
ซีเหมินจุ้นหัวชนกำแพง ไม่มีทางให้หนีอีกแล้ว และด้านหลังคือเทพแห่งสงครามชูร่าที่กำลังไล่ตามเขาอยู่ ตอนนี้เขาถูกต้อนจนมุมแล้ว เหลือเพียงหนทางเดียวนั่นคือความตาย!
พรึ่บ!!! ซีเหมินจุ้นถึงกับคุกเข่าลงกับพื้น
เพื่อความอยู่รอด เขายอมทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างเพื่อขอความเมตตา
“เจียงชื่อ คุณสั่งสอนผมก็พอนะครับ อย่าฆ่าผมเลยได้ไหมครับ?”
“ผมสัญญาว่าจะไม่เป็นศัตรูกับคุณอีก ได้ไหมครับ?”
“ได้โปรด ผมผิดไปแล้วจริงๆ ครับ”
“ผมไหว้แล้วนะครับ!”
ทำไมถึงมาขอความเมตตาในเวลานี้? ในยามได้เปรียบคุณคิดจะฆ่าคนอื่น แต่ในยามอ่อนแอกว่าคุณอ้อนวอนขอความเมตตาจากคนอื่น บนโลกนี้มันจะมีของฟรีแบบนี้ได้อย่างไร?
เจียงชื่อโบกมือและบอกเขาเพียงคำเดียว ‘ตาย’
ในขณะที่เจียงชื่อกำลังจะฆ่าซีเหมินจุ้น ทันใดนั้น เพดานถูกเปิดออก และกรงเหล็กครอบก็ตกลงมา
เจียงชื่อเห็นว่าสถานการณ์ผิดปกติ เขาจึงตั้งใจจะหลบ
แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจก็เกิดขึ้น เพราะในตอนนี้ ‘มือเหล็ก’ สองข้างได้โผล่ออกมาแล้วจับข้อเท้าของเขาอย่างกะทันหัน
แต่ทันทีที่เขาหลุดจากมือเหล็กทั้งสองข้างนั้น กรงเหล็กตกลงมาครอบเขาไว้แล้ว
สัตว์ร้ายเทพแห่งสงครามชูร่าถูกจับแล้ว!
เมื่อเห็นภาพนี้ ซุนหย่งเจินในห้องมืดถึงกับกระโดดขึ้นมา
“เยี่ยม เยี่ยมมาก!”
“น้องชาย ใช้ได้เลยจริงๆ นะ เองไปติดตั้งกรงเหล็กนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
เขารีบผลักประตูออกแล้ววิ่งไปที่กรงเหล็กอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นเจียงชื่ออยู่ข้างในก็หัวเราะเยาะอย่างเสียงดัง
“เจียงชื่อเอ๋ยเจียงชื่อ คนอย่างคุณก็มีวันนี้จริงๆ เลยนะ?! เอาไงล่ะทีนี้?”
“ชีวิตของคุณ อยู่ในกำมือผมแล้ว”
“สะใจ สะใจจริงๆ!”
ซีเหมินจุ้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นปาดเหงื่อบนหน้าผากแล้วพูดว่า “ท่านประธานซุน มีไม้นี้ทำไมไม่บอกผมก่อนครับ เอาซะผมเกือบตายเลย”
ซุนหย่งเจินยิ้มพูด “คุณจะโทษผมไม่ได้นะ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน”
ซุนจ้ายเย้นเดินเข้ามาด้วยและพูดไปด้วยว่า “ที่ผมไม่ให้พวกคุณรู้ก็เพราะกลัวพวกคุณจะเก็บความลับไว้ไม่อยู่ อีกอย่าง ถ้าคุณรู้ตั้งแต่แรก แล้วคุณจะแสดงอาการกลัวอย่างสมจริงได้อย่างไร? ถ้าคุณแสดงไม่สมจริง ด้วยปัญญาของเจียงชื่อ เกรงว่าคงจะถูกจับผิดตั้งแต่แรกแล้ว ใครจะไปรู้ว่าจะไม่มีใครทำพลาดได้ล่ะ?”
ซีเหมินจุ้นคิดในใจ
ซุนจ้ายเย้นไม่เพียงแต่ให้ศัตรูอยู่ในแผนการของเขา แต่ยังให้คนของเขาเข้าไปอยู่ในแผนการอีกด้วย มันช่างใจดำจริงๆ
แต่ถ้าไม่ทำเช่นนั้น แล้วจะทำให้คนอย่างเจียงชื่อหลงกลทีละขั้นตอนและติดกับในท้ายที่สุดได้อย่างไร?
ซีเหมินจุ้นถามว่า “หมายความว่าการที่คุณให้ผมขึ้นลิฟต์มาข้างบนตั้งแต่แรก คุณไม่ได้ทำเพื่อปกป้องชีวิตผม แต่คุณแค่จะเหลือทางหลบหนีทางเดียวให้กับผม แล้วมันไม่ใช่ทางหลบหนีเอาตัวรอดอีกด้วย เป็นทางตัน ทางที่ทำให้เจียงชื่อติดกับได้ง่ายที่สุด?”
ซุนจ้ายเย้นพยักหน้าเบาๆ “ถือว่าไม่ได้โง่ อย่างน้อยก็ไม่โง่เท่าไอ้หัวหมูคนนั้น”
ในใจซีเหมินจุ้นทั้งโกรธทั้งเกลียดและทั้งชื่นชม สิ่งที่เขาชื่นชมในตัวของซุนจ้ายเย้นนั้นคงไม่ต้องพูดอะไรอีก แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็เกลียดซุนจ้ายเย้นที่ไม่ได้เอาชีวิตของ ‘สหาย’ คนนี้ไว้ในสายตาเลย