จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 192 วิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง

ในช่วงเวลาวิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวงนี้ เห็นเพียงแค่เจียงชื่อก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย
ระยะห่างนี้ คือระยะห่างของความเป็นและความตาย
ไม้เบสบอลของไส้เดือนที่พุ่งในอากาศนั้น ได้ไปตีโม่ซ่าวหงเข้าที่ด้านหลัง ส่วนแท่งเหล็กของโม่ซ่าวหงเองก็กระแทกเข้าไปที่ท้องของไส้เดือน
ปึก！
ปึก！
เสียงดังทั้งสองเกิดขึ้นติดต่อกัน ทั้งไส้เดือนและโม่ซ่าวหงต่างถูกโจมตีจากอาวุธของทั้งคู่ ได้แต่นอนบนพื้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
จากนั้น เจียงชื่อก็ได้โบกมือออก ทำให้กริชของคางคกนั้นหลุดออกไป
จากนั้นเขาก็ได้ใช้เท้าเหยียบเข้าไปที่ใบหน้าของคางคก คนทั้งคนถูกเตะออกไป หลังจากหมุนในอากาศสักพักก็ตกลงมากระแทกกับพื้น คางของเขากระแทกอย่างรุนแรง ทำให้ฟันสี่ห้าซี่นั้นร่วงลงมา
การจัดการทั้งสามคนในพริบตา ความแข็งแกร่งของเจียงชื่อนั้นเหนือกว่าที่จินตนาการไว้มากนัก
เขาเดินไปที่ด้านข้างของหลิงเหยา พร้อมกับถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมเธอไว้ พูดอย่างอบอุ่นว่า “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
หญิงสาว
หญิงสาวที่อ่อนแอ
เมื่อหญิงสาวที่อ่อนแอตกอยู่ในอันตราย ในเวลาที่โดดเดี่ยวและไร้หนทางนี้ ก็ได้พบกับคนที่บุกน้ำลุยไฟช่วยชีวิตเธอเอาไว้
อะไรคือวีรบุรุษช่วยสาวงาม？
นี่ไงล่ะ
หัวใจที่อ่อนนุ่มของหลิงเหยานั้นละลายในทันตา พร้อมกับกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงชื่อ ร้องไห้ออกมาราวกับเด็กน้อย
เจียงชื่อยืนนิ่งไม่ขยับตัว ปล่อยให้เสื้อของเขานั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำตา
หลังจากนั้นไม่นาน คางคกและไส้เดือนก็พยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น
ไส้เดือนได้แต่กัดฟันและพูดว่า “หนุ่มน้อย ดูเหมือนว่าแกจะสู้เป็นนะ？แต่แกจะสู้อีกแล้วมันจะยังไงกันล่ะ？แกมันตัวคนเดียว รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？”
เจียงชื่อถามเบาๆ “โอ้ แล้วนายเป็นใครกันล่ะเนี่ย？”
“หึ ฟังให้ดี ฉันเป็นเจ้าของรุ่นที่สองของธนาคารใต้ดิน！มีคนนับร้อยอยู่ใต้ฉัน และเขตเจียงหนานเกือบครึ่งก็ถูกควบคุมโดยฉัน”
“แกทำให้ฉันต้องขุ่นเคือง อย่าคิดที่จะมีชีวิตอยู่อีกเลย”
“ไม่เพียงแต่แกเท่านั้น แม้แต่พ่อแม่แก เมียแก หรือแม้แต่ลูกแก ก็ไม่มีใครสามารถรอดไปได้!”
หัวหน้าเจียงชื่อถอนหายใจและถามว่า “นายหมายความว่านายมีคนเยอะ ก็เลยคิดว่าจะจัดการตามใจยังไงก็ได้งั้นเหรอ？”
“ถูกต้อง！”
เจียงชื่อหยักไหล่ บอกให้หลิงเหยาไปยืนอีกฝั่งก่อน เขาเดินไปที่โซฟาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือ “ของนายใช่ไหม？”
ไส้เดือนพยักหน้า
จากนั้นเจียงชื่อก็โยนโทรศัพท์ให้กับเขา
ไส้เดือนตะลึง “อะไร？”
“นายไม่ได้บอกว่าคนของนายเยอะเหรอ？เรียกมาให้หมดเลย”
“ห้ะ？นี่แกคิดว่าฉันคุยโอ้อวดอยู่งั้นเหรอ？ได้ งั้นฉันจะโทรไปเดี๋ยวนี้ หนุ่มน้อย แกรอความตายได้เลย！”
ไส้เดือนกดโทรศัพท์ทันที “ฮัลโหล เหล่าอู๋ เรียกลูกน้องมาที่นี่ให้หมดเลย！”
คางคกบ้วนฟันออกมา พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเคยเห็นคนโง่ แต่ไม่เคยเห็นใครโง่ขนาดนี้มาก่อน ไอ้หนู แกคิดว่าแกเป็นใคร รอลูกน้องของเราและเราจะมาดูวิธีฆ่าแกกัน”
หลิงเหยาตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ดึงแขนเสื้อของเจียงชื่อไว้แน่น “ประธานเจียง เรารีบแจ้งตำรวจกันเถอะ”
แจ้งตำรวจ？
เหอะเหอะ
ดวงตาของเจียงชื่อนั้นสามารถเห็นเจตนาฆ่าอย่างเต็มเปี่ยม วันนี้เขาได้รับการฆาตกรรม โทรแจ้งตำรวจ？มันไม่มีอยู่จริงหรอก
“หลิงเหยา เธอไปรอที่ห้องด้านหลัง”
แต่ว่า…..
“เด็กดี เชื่อฟังนะ”
หลิงเหยาไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าและเดินไปรอที่ห้องด้านหลัง
ในเวลาไม่ถึงห้านาที รถตู้สีขาวก็มาจอดอยู่ที่ประตู ชายเจ็ดหรือแปดคนที่มีมีดต่างพากันกระโดดลงจากรถและเข้าไปข้างใน
“เฮียไส้เดือน จะให้จัดการใครครับ？”
ไส้เดือนจึงชี้ไปที่เจียงชื่อ “จัดการมัน！”
ในมือของเหล่าอู๋และคนอื่นที่มีมีดอยู่นั้น ต่างพุ่งไปหาเจียงชื่อ เจ็ดแปดคนต่อหนึ่ง แถมแต่ละคนยังมีมีดเล่มใหญ่อีก การต่อสู้ครั้งนี้ในสายตาของผู้คนนั้นมันช่างไม่มีการใจจดใจจ่อแต่อย่างใด
แต่…