จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 174 ฉันคือเจียงชื่อ

เริ่นจื่อหลันไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับบ้าน แต่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
เธออยากจะฆ่าตัวตายเพื่อจบเรื่องทุกอย่าง
แต่เธออยากจะดูเจียงห้านเฟยอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
แรงกดดันของชีวิตทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก และเธอก็เดินไปเรื่อยๆจนท้องฟ้ามืดมิดก่อนจะลากร่างที่เหนื่อยล้ากลับบ้าน
ทันทีที่เธอเปิดประตู ฉากตรงหน้าทำให้เธอสะดุ้งและโกรธมาก
ฉีอิงจือและโหลวซินเยว่กอดกันและมีอะไรกันบนโซฟา โหลวซินเยว่ร้องครางอย่างเคลิบเคลิ้มและภาพตรงหน้าก็ชวนหน้าแดงอย่างมาก
ความรู้สึกสิ้นหวังปะทุออกมาจากร่างของเริ่นจื่อหลัน
พวกเขาสองคนแอบคบกันที่บริษัทไม่พอ
ยังกล้าพาคนมาถึงที่บ้านด้วยเหรอ?
“ฉีอิงจือคุณช่วยทำตัวให้มียางอายหน่อยได้ไหม ที่นี่คือบ้าน มันคือบ้านนะ!”
ฉีอิงจือหัวเราะอย่างเย็นชา แยกออกจากร่างของโหลวซินเยว่ และสวมเสื้อคลุมตามต้องการ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คือบ้านของฉันไม่ใช่ของคุณ ยัยแก่ ต่อไปนี้ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน คุณห้ามกลับมาที่นี่เข้าใจไหม?”
ใบหน้าของฉีอิงจือเต็มไปด้วยความขมขื่น
“เราเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีแล้ว ตอนนี้คุณจะไล่ฉันออกจากบ้านเพื่อผู้หญิงสารเลวคนนั้นนะเหรอ?”
“หุบปากเดี๋ยวนี้!”
ฉีอิงจือผลักเริ่นจื่อหลันลงไปที่พื้น
โหลวซินเยว่เดินเข้ามาและพูดว่า “ยัยแก่นี้น่ารำคาญจริงๆเลย จากมุมมองของฉันแล้ว เป็นเพราะเธอกำลังประสบความขุ่นมัวทางเพศแน่เลย เธอถึงอิจฉาฉันเช่นนี้”
ฉีอิงจือพยักหน้า “มันสมเหตุสมผลดีนะ ฉันไม่ได้แตะต้องยัยแก่นี้มาเกือบสิบปีแล้ว ฉันเดาว่าเธอคงจะอดไม่ไหวแล้ว ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้คุณพอใจ”
ใบหน้าของเริ่นจื่อหลันเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ฉีอิงจือหยิบเชือกมาผูกเริ่นจื่อหลันไว้กับเก้าอี้แล้วเหลือบมองเธอ “ไม่มีทาง ฉันไม่ทำไม่ลงมันน่าเกลียดและแก่เกินไปแล้ว”
โหลวซินเยว่โอบรอบคอของฉีอิงจือแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่างผู้กำกับฉี ไม่สามารถมีความสัมพันธ์กับหญิงชราที่น่าเกลียดนี้ได้ หรือเราจะหาคนอื่นมาทำดี?”
“อืม มีเหตุผลดี”
เธอไม่รู้ว่าฉีอิงจือกำลังโทรหาใครอยู่ ได้ยินแค่เขาเอ่ยปากพูดว่า “ฮัลโหล ไอ้สามใช่ไหม สุขภาพร่างกายคุณเป็นยังไงบ้างช่วงนี้? ที่นี่มีหญิงชราที่ไม่เชื่อฟังคนหนึ่ง คุณพาลูกน้องสักสองสามคนมาจัดการเธอหน่อย”
อีกฝ่ายเข้าใจทันทีว่ามันหมายถึงอะไร
“พี่ฉี เธออายุเท่าไหร่เหรอ?”
“นี่ ฉันบอกแล้วไง ฉันให้นายกินก็บุญแค่ไหนแล้ว นายจะไปสนใจเรื่องอายุอีกทำไม? นายรีบมาเร็วๆนะ”
“ได้ครับ ผมจะพาคนไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”
หลังจากที่วางสายแล้ว ฉีอิงจือก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซินเยว่ เดี๋ยวเราจะดูร่วมกันในภายหลังว่า วินาทีที่ความปรารถนาของยัยแก่นี้ถูกปลดปล่อยออกมาหลังจากที่ถูกระงับไว้เป็นเวลาสิบปีจะเป็นอย่างไร”
“โอเคค่ะ”
เริ่นจื่อหลันตกใจมาก “ฉีอิงจือ ไอ้สารเลว ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ คุณทำอย่างนี้กับฉันได้อย่างไร? ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!”
ฉีอิงจือเยาะเย้ย “ประหยัดความพยายามหน่อยเถอะ ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องส่งเสียงดังก็ได้ อีกไม่นานจะมีพวกหนุ่มกำยำหลายสิบคนมานอนกับคุณ ถึงตอนนั้นคุณจะต้องร้องครางออกเสียงอย่างแน่นอน”
หัวใจของเริ่นจื่อหลันกำลังหยดเลือด
แต่ในเวลานี้แม้แต่การฆ่าตัวเองเธอก็ไม่สามารถทำได้ นี่เธอทำได้แค่มองดูตัวเองถูกคนอื่นทำลายอย่างนั้นเหรอ?
อายุป่านแล้ว แต่ยังต้องทนกับความทุกข์ยากเช่นนี้
เริ่นจื่อหลันร้องไห้เสียงดัง
ในขณะนี้ ชายคนหนึ่งกำลังดักฟังทุกอย่างผ่านเครื่องดักฟังอยู่ ภายในความมืดในห้องเล็กๆแห่งหนึ่ง
มันคือเจียงชื่อนั่นเอง