จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 173 ประหารชีวิตได้เลย

เห็นเพียงฉีอิงจือกอดเริ่นจื่อหลันในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างไร้ยางอายว่า “ผมชอบซินเยว่แล้วยังไง? ซินเยว่มีหน้าตาและรูปร่างที่ดีกว่าเธอตั้งสิบเท่า! อีกอย่างซินเยว่อายุเพียงยี่สิบปี แล้วคุณล่ะ เกือบห้าสิบแล้วมั้ง! คุณป้า กลับไปส่องกระจกแล้วดูสาระรูปของตัวเองด้วยนะ หน้าแก่ๆแบบนี้ใครจะไปอยากได้!”
“ไอ้สกุลฉีคุณมันไร้ยางอายจริงๆ!”
เริ่นจื่อหลันโกรธมาก เธอยกมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าฉีอิงจือ แต่เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้ชายในฐานะผู้หญิงได้อย่างไร?
ฉีอิงจือก็ไม่ยอมเธอเช่นกัน เขายกขาขึ้นและเตะใส่เธอ
เขาเตะลงที่ช่องท้องส่วนล่างของเริ่นจื่อหลันอย่างแม่นยำ ส่งผลให้เริ่นจื่อหลันลงไปนั่งยองๆอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเธอก็จับหน้าท้องของเธอด้วยความทรมาน
“ยัยตัวแสบ เธอกล้าลงมือกับฉันเหรอ”
“ฉันจะฆ่าเธอ!”
ฉีอิงจือก้าวไปข้างหน้าและคว้าผมเริ่นจื่อหลัน จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือฟาดลงบนหน้าเธออย่างแรง
ทันใดนั้น พนักงานบริษัทจำนวนมากมารวมตัวกัน
โหลวซินเยว่รีบไปข้างหน้าและพูดด้วยเสียงต่ำ “ผู้กำกับฉีใจเย็นๆ ที่นี่เป็นที่ของประธานโป๋ หากเรื่องนี้ถึงหูของประธานโป๋ เราจะต้องถูกตำหนิอีกแน่ๆ”
ฉีอิงจือพยักหน้า และปล่อยมือของเขาจากนั้นก็ชี้ไปที่เริ่นจื่อหลัน “เพื่อเห็นแก่ประธานโป๋ ฉันจะปล่อยคุณไปในวันนี้ ต่อไปนี้หากเธอกล้ามาพูดเหลวไหลกับฉันอีกครั้ง ฉันจะตบปากเธอให้เละไปเลย!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายใส่เริ่นจื่อหลัน และจากไปกับโหลวซินเยว่อย่างเย่อหยิ่ง
เริ่นจื่อหลันรู้สึกเจ็บปวดและอับอายอย่างมาก
เธอนั่งยองๆอยู่บนพื้นคนเดียวและคร่ำครวญเสียงดัง ทุกคนรอบๆต่างก็ยืนมองเธอด้วยความสมน้ำหน้า แม้แต่คนที่เดินเข้ามาเพื่อยื่นกระดาษทิชชูให้เธอก็ไม่มีสักคน
บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องได้เน่าเปื่อยอย่างสิ้นเชิงแล้ว
…
พระอาทิตย์กำลังส่องแสง ดอกไม้ก็หอมอบอวล
เริ่นจื่อหลันที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเดินกลับมาที่สวนสาธารณะฮัวไห่อีกครั้ง เธอนั่งบนขั้นบันไดเพียงลำพัง ถือจี้เพชรไว้ในมือแน่น และคิดถึงผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอ
“ห้านเฟย คุณอยู่ไหนกันนะ?”
“คุณยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”
“ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน”
ในเวลานี้ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“คุณน้าหลันครับ”
มันคือเจียงซี
เริ่นจื่อหลันเก็บจี้อย่างรวดเร็ว เช็ดน้ำตาด้วยมือของเธอ แล้วยิ้ม
“ชื่อเอ๋อคุณอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
“อืม ฉันมาเพื่อระลึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขกับพ่อและน้องชายของฉัน”
เจียงชื่อนั่งลงข้างๆเริ่นจื่อหลัน เขาสังเกตเห็นร่องรอยการร้องไห้บนตัวเริ่นจื่อหลัน และเห็นร่องรอยการทุบตีบนร่างกายและใบหน้าของเธอด้วย
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที
“คุณน้าหลัน ใครทำร้ายคุณเหรอ?”
“อะไรนะ?” เริ่นจื่อหลันรีบปฏิเสธ “เปล่า ไม่มีอะไร”
เจียงชื่อกล่าวว่า “คุณน้าหลัน ผมเคยไปเป็นทหารที่เวสเตอร์แลนด์มาห้าปี ผมต้องเจอกับการต่อสู้ด้วยอาวุธต่างๆในทุกๆวัน ดังนั้นผมดูออกว่าคูณถูกทุบตีมา บอกผมเถอะว่าใครทำร้ายคุณ?”
เธอมองไปที่ดวงตาที่ดุร้ายของเจียงชื่อ และไม่รู้ว่าเจียงชื่อจะต่อสู้กับเขาอย่างหมดท่าหรือไม่หากเธอเอ่ยชื่อของฉีอิงจือออกมา
เริ่นจื่อหลันไม่ต้องการปกป้องฉีอิงจือ แต่เธอกังวลว่าเจียงชื่อจะทำในสิ่งที่เขาจะเสียใจทีหลังอย่างหุนหันพลันแล่น เธอต้องการปกป้องเจียงชื่อต่างหาก
อย่างไรก็ตามเจียงชื่อเป็นลูกชายของเจียงห้านเฟย
“ชื่อเอ๋อนายคิดมากไปแล้ว น้าแค่หกล้มในเวลาเดินน่ะ ไม่มีใครตีฉันเลยจริงๆ”
เจียงชื่อหรี่ตาลงเล็กน้อย ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากจะพูด มันคงไร้ประโยชน์ที่จะถามเพิ่มเติม
เขาจงใจหัวเราะอย่างร่าเริงเพื่อคลายความอึดอัด “งั้นเหรอครับ ดูเหมือนผมจะเข้าใจผิดไปแล้ว”
ขณะพูดเจียงชื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขาเพื่อหยิบ เครื่องดักฟังขนาดเล็กออกมา และวางมันไว้ในกระเป๋าของเริ่นจื่อหลันด้วยความเร็วที่มองไม่เห็นโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
เริ่นจื่อหลันลุกขึ้นและพูดว่า “เอาละ น้ายังมีธุระต้องทำ น้าไปก่อนนะ แล้วเราค่อยคุยกันทีหลัง”
“อืม ได้ครับ”
ดวงตาของเจียงชื่อที่มองไปที่แผ่นหลังของเริ่นจื่อหลันนั้นเต็มไปด้วยเจตนาในการฆ่า
คนที่สามารถทำให้เขาเป็นห่วงได้นั้นมีไม่มากแล้ว
แต่ตราบใดที่คนคนนั้นเป็นคนที่เขาห่วงใย เขาจะไม่ยอมให้ผู้อื่นทำลายล้างโดยเด็ดขาด ไอ้คนที่กล้ามาทำร้ายเริ่นจื่อหลันนั่น เจียงชื่อจะต้องลากตัวมันออกมาให้ได้——
ประหารชีวิตเขา!