จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 58 ฉันไม่ยอมรับเอกสารรับรองนี้

บทที่ 58 ฉันไม่ยอมรับเอกสารรับรองนี้
เหอเย่าหลงเข้ามาถึงสำนักงานก็รู้ผลลัพธ์ในทันที
เพียงแต่เขาไม่ยินยอม
เขาอยู่ที่บริษัทเทคโนโลยี่จิ้นเมิ่งสามารถมีเงินเดือนหลายแสนหยวน ถ้าถูกไล่ออก จะไปหางานที่มีรายได้ดีมาจากไหน?
หากไม่มีพื้นหลังของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง บริษัทเทียนติ่งไม่เก็บเขาไว้แน่นอน บริษัท อื่น ๆ ก็จะกลัวเขา ‘พฤติการณ์ที่ชั่วร้ายขายนายเพื่อความสําเร็จ’ แน่นอนว่าไม่มีใครต้องการ
เมื่อเขาถูกไล่ออก ในวงการนี้เหอเย่าหลงก็คงจบลง
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคุกเข่าลงและพูดว่า “ผู้จัดการเฉิง ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันจะแก้ไข ได้โปรดอย่าขับไล่ฉันไป”
เฉิงไห่เย้ยหยัน “ คุณยังมีหน้าที่จะอยู่อีก? แค่เห็นคุณ ฉันก็นึกถึงการตายของเจียงโม่ การปล่อยคุณไปถือเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คุณต้องการบังคับให้ฉันฆ่าคุณ? “
“ไม่ อย่าครับ”
เหอเย่าหลงรีบลุกขึ้นและก้าวถอยหลัง “ ผู้จัดการเฉิงฉันรู้แล้ว ฉันจะออกไปแล้ว”
เขาหลบตัวจากไป เหอเจียหมิงตามหลังไปติดติด ทั้งสองออกห่างจากบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งไป
เฉิงไห่ด่า “ไอ้สารเลว”
เจียงชื่อยิ้ม เขาคิดไม่ถึงว่าเฉิงไห่ที่อายุมากแล้ว อารมณ์โกรธจะยังมีมาก หลังจากปลอบใจลุงเฉิงแล้วเขาก็ออกจากอาคารบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง
หลังจากออกมาเจียงชื่อก็สงบและผ่อนคลาย
บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งเวียนกลับมา อีกทั้งให้เฉิงไห่นั่งในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้สำเร็จ และได้ชำระหนี้ได้อย่างสะอาด ตอนนี้เจียงชื่อก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ในอีกไม่กี่วันต่อมา บริษัทเทคโนโลยีค่อยๆเป็นทางการมากขึ้นภายใต้การบริหารของเฉิงไห่ ได้รับออเดอร์ใหญ่ๆทีละรายการ เจริญรุ่งเรืองขึ้น.
ในวันนี้ เจียงชื่อเดินไปตามทางข้างถนนตอนที่แสงสว่างอบอุ่น
ผ่อนคลายเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์
ทนกับความเหนื่อยล้าที่อย่างต่อเนื่องมาหลายวันแม้ร่างกายจะแข็งเหมือนเหล็กก็ทนกินไม่ไหว
ขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ ก็เห็นผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ถนน เขาเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นแผงขายอาหารปิ้งย่างเสียบไม้ทอดและMalatang(เป็นอาหารริมทางทั่วไปของจีน มีต้นกำเนิดในมณฑลเสฉวน) เป็นอาหารข้างทางที่หาได้ทั่วไป
เจ้าของแผงก็น่าสนใจ เป็นผู้ชายวัยกลางคนมีแขนเพียงข้างเดียว รูปร่างสูงแข็งแรง แก้มของเขาดูหล่อเหลาราวกับถูกแกะสลักด้วยมีด
ข้างๆมีเด็กผู้หญิงอายุประมาณห้าหกขวบ กำลังอ่านหนังสือนิทานพร้อมรูปภาพประกอบ น่าจะเป็นลูกสาวของเจ้าของแผงขายของ
แม้ว่าเจ้าของแผงขายของจะมีแขนเพียงข้างเดียว แต่เทคนิคของเขาก็ยอดเยี่ยมมาก ไม่ว่าจะเป็นการเสียบไม้ทอดหรือย่างตับต่างๆ การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็ว และมีเทคนิคที่เชี่ยวชาญ แขนข้างเดียวยังเร็วกว่าคนที่มีแขนสองข้าง
และสิ่งที่ทำนั้นอธิบายได้คำเดียวว่า: หอม!
เจียงชื่อสังเกตเห็นร่างกายชายคนนี้มีความเฉพาะตัวว่าเป็นทหาร รอยแผลเป็นที่ทิ้งไว้ในสนามรบสามารถมองเห็นได้ทุกส่วนบนร่างกายของเขา
สันนิษฐานว่า เขาคงเป็นทหารที่ปลดประจำการเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ
เมื่อเห็นคนจำนวนมากกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ท้องของเจียงชื่อก็ร้องขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและถาม “เถ้าแก่ ขายยังไง?”
เจ้าของแผงขายสินค้าเงยหน้าขึ้นมองเจียงชื่อ ความสงสัยไหลผ่านในดวงตา จากนั้นจึงพูด: “รายการราคาอยู่ทางด้านซ้าย”
“งั้น ขอเนื้อแกะสิบไม้ เนื้อไก่สิบไม้ เนื้อแกะสิบไม้”
“รอสักครู่”
ในเวลาไม่ถึงห้านาที ของทอดไม้เสียบทั้งหมดก็ถูกเตรียมและวางลงในถาด
เด็กหญิงถือถาดและเดินไปที่เจียงชื่อ “คุณลุง ของทอดเสียบไม้ได้แล้ว”
“ขอบคุณ.”
เจียงชื่อหยิบถาดขึ้นมา และกินทีละชิ้น หลังจากกัดไปไม่กี่คำเขาก็ตะลึง
ของทอดเสียบไม้มีกลิ่นหอม และละลายในปากเมื่อรับประทานเข้าไป กลิ่นหอมกลืนลงคอและกระจายไปทั่วร่างกายให้ความรู้สึกอิสระในการวิ่งบนทุ่งหญ้า
อร่อย อร่อยมาก
เจียงชื่อพูด “”เถ้าแก่ ฝีมือของคุณไม่เลว ฉันว่าฝีมือการทำอาหารของคุณก็ดีมาก แต่ทำไมถึงขายแค่ของทอดเสียบไม้”
เจ้าของแผงขายไม่แสดงสีหน้าใดๆพูดเบา ๆ ว่า “เลี้ยงครอบครัวได้ก็พอแล้ว”
พูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงชื่อ และอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณเป็นทหารแดนตะวันตก?”
แน่นอนว่าเจียงชื่อเดาถูก
“คุณมองออก?”
“กลิ่นอายร่างกายของคุณเหมือนกับสหายของฉันที่อยู่แดนตะวันตก กลิ่นอายแบบนี้คือทหาร คนธรรมดาไม่มีแบบนี้หรอก โดยเฉพาะทหารในดินแดนตะวันตกมีลักษณะเฉพาะ ”
เจียงชื่อยิ้มชี้ไปที่แขนที่ถูกตัดของเขาและถามว่า “คุณทำได้อย่างไร?”
“หมดกระสูน ด้วยแรงหนึ่งต่อสาม โดนถูกตัด”
“คุณสามารถอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมแบบนั้น คุณมีความสามารถมาก คุณชื่ออะไร”
“เน่ร์เจิง”
“คุณสนใจที่จะติดตามฉันหรือไม่”
เน่ร์เจิงก้มหัวลงและหัวเราะเบา ๆ “ ตอนนี้ฉันแค่อยากใช้ชีวิตธรรมดา ๆ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับการตีการฆ่า”
ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอยู่ รถของสำนักงานบริหารเมืองคันหนึ่งขับมาแต่ไกล
ประตูรถเปิดออก ชายสามคนในเครื่องแบบชั่วคราวเดินลงมา พวกเขาเป็นพนักงานชั่วคราว แต่พวกเขามีอำนาจและเจ้าอารมณ์มาก
ฉูซงคือบุคคลที่มีจิตใจโหดเหี้ยมที่พ่อค้าละแวกนี้กลัวมากที่สุด
ฉูซงมีรูปร่างผอมสูง เหมือนเสาไม้ไผ่ ผิวหน้าเต็มไปด้วยกระ
เขาเดินหาวมาที่แผงขายของ โบกมือและพูดว่า: “เฮ้เฮ้ รู้ไหมว่านี่คือถนนสายหลักการตั้งแผงขายของที่นี่ผิดกฎหมายรีบออกไปจากที่นี่สะ”
เน่ร์เจิงขมวดคิ้ว แผงขายของเขาอยู่ห่างจากถนนมากกว่าสามเมตร!
นั้นคือถนนคนเดิน ไม่ใช่ถนนหลัก
“คุณครับ แผงของฉันไม่มีผลกระทบต่อการเดินของคนอื่นนิ?”
“เฮ้ ยังกล้าที่จะพูดอีก” ฉูซงชี้ไปคนที่กินของทอดเสียบไม้และพูดว่า “คนเหล่านี้ที่กินของของคุณอยู่จะขัดขวางการเดินของคนอื่น ขัดขวางทางเดินของคนอื่นมันไม่ได้ รีบไปสะ”
เน่ร์เจิง กัดฟันกลั้นความโกรธและถามอย่างใจเย็น “งั้นจะให้ฉันย้ายไปไหน?”
“ที่ไหนก็ไม่ได้”
“นี่….”
ฉูซงหยิบของทอดเสียบไม้ไม้หนึ่งขึ้นมา แล้วกินโดยไม่จ่ายเงินเขา กินไปด้วยพูดไปด้วย “แน่นอน ถ้าคุณรักธุรกิจนี้ของคุณจริงๆ ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ถ้าหากคุณอยากทำมันต่อ ไปทำใบรับรองแผงขายของก็ได้แล้ว”
“อ่อ ฉันมี”
“ไม่พูดให้เร็วกว่านี้ ? เอาออกมาดู”
เน่ร์เจิงหยิบใบรับรองแผงขายของออกมาและส่งให้ฉูซง หลังจากที่อีกฝ่ายเห็นแล้วเขาก็โยนมันทิ้งไว้ข้างถนน
“คุณได้รับการจัดการโดยสำนักงานขนส่ง ไม่ได้ ฉันไม่ยอมรับ”
“อะไร?”
“ฉันจะยอมรับแค่ว่าสำนักงานบริหารเมืองของเราดำเนินการเท่านั้น มีสองทางเลือกให้คุณ เก็บของแล้วออกไป ไม่งั้นก็ดำเนินการตามสำนักงานบริหารเมืองของเราอีกฉบับ”
เน่ร์เจิงกัดฟันด้วยความโกรธ แต่เขาไม่กล้าพูดออกไป
ในตอนนั้นเขาต่อสู้อย่างกล้าหาญในสนามรบ แต่ตอนนี้เขาตกอับที่โดนคนงานชั่วคราวหาเรื่อง น่าเศร้าจริงๆ
ณ ตอนนี้…
เจียงชื่อก้มลงหยิบใบรับรองแผงขายของและปัดฝุ่นออก
“ใบอนุญาตแผงขายของที่ออกโดยสำนักงานบริหารเมืองและสำนักงานขนส่งไม่เหมือนกันหรือ?
ทำไมถึงต้องทำถึงสองครั้ง นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการเพิ่มความยุงยากให้กับประชาชนหรือ? เพิ่มความยุ่งยาก? ”
ฉูซงโกรธ “เฮ้ คุณกล้าสงสัยหรือ?”
“ไม่ใช่สงสัย แค่แปลกใจ ทำไมไม่มีใบรับรอง การตั้งแผงขายของที่นี่คือการส่งผลกระทบต่อคนเดินเท้า ใกล้ถนนใหญ่เกินไป อย่างไรก็ตามปัญหาเหล่านี้จะไม่มีอีกต่อไปหลังจากยื่นขอใบรับรอง”
“เท่าที่ฉันรู้ ทุกครั้งที่ขอใบรับรองคุณต้องใช้เงินจำนวนหนึ่ง คุณกำลังดำเนินการตามกฎหมายหรือคุณกำลังพยายามทำให้กระเป๋าของคุณอ้วนขึ้น?”