SPH : บทที่ 46 หยางเว่ย!
ในสายตาของไดอาน่า การแสดงออกของชายหนุ่มสองคนเปลี่ยนไป ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง และแต่ละคนก็เอามีดสั้นแทงไปที่หลังของเย่หยู
เย่หยู หันกลับมาและเปิดใช้งานความสามารถทางจิตขั้นสูงของเขา การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนถูกคำนวณโดยเย่หยูอย่างชัดเจน และไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามใด ๆ
ปัง!
เย่หยู ยกขาของเขาขึ้นเตะไปด้านข้างชายหนุ่มทั้งสองคน ถูกส่งให้เขาส่งปลิวลอยออกไป พวกเขาตกลงกับพื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
ประกายแห่งไฟแห่งความร้อนแรง ปรากฏขึ้นในดวงตาของไดอาน่า ช่างเป็นอะไรที่หล่อเหลาที่สุด!
ไดอาน่ามองดูเย่หยู อย่างตื่นเต้น “ว้าว! เจ๋ง!
เย่หยูหันกลับมาและตกตะลึงไปชั่วครู่ เพราะไดอาน่าคนนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ
สูงและสง่างาม
จมูกของเธอโด่งและใบหน้าของเธอก็บอบบาง ผิวของเธอขาวเหมือนนม และดวงตาเธอเป็นสีน้ำเงินเข้มเหมือนทะเลสาป เธอแสดงออกถึงเสน่ห์ที่แปลกใหม่
เย่หยูโบกมือของเขาแล้วพูดว่า “นี่เป็นเพียงการเตะอย่างง่าย” มันไม่ใช่ทักษะที่ลึกซึ้ง “
เมื่อเห็นตำรวจพาชายชราและชายหนุ่มทั้งสองออกไป ไดอาน่ายืนเคียงข้างเย่หยู และถามว่า “ฉันยังไม่รู้ชื่อของคุณ ใช่มั๊ย“
“ฉันชื่อเย่หยู เป็นนักเรียนของโรงเรียนมัธยมเซียงหยู ” “คุณมาที่นี่เพื่อมาเที่ยวประเทศจีนหรือไม่?”
ไดอาน่าพยักหน้า “หนึ่งส่วนที่สำคัญที่สุดคือการมาหาคนที่เมืองจีน“
เย่หยูไม่ได้ถามต่อ แต่บอกกับไดอาน่าด้วยรอยยิ้ม “ถ้าคุณต้องการเห็นทิวทัศน์ของเมืองหมิงโจว ฉันสามารถเป็นไกด์ให้ได้ ไม่คิดเงิน“
ไดอาน่าหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “ถ้างั้นเรามาตกลงกันก่อนเถอะ เพื่อที่คุณจะได้ไม่เกิดปัญหา!”
“ปี๊บ” ทักษะกังฟูได้เลื่อนขั้น! สามารถจับรางวัลได้หนึ่งครั้ง! “
เมื่อได้ยินเสียงของระบบในหัวเขา เย่หยูก็พูดไม่ออกและมีความสุขมาก ดังนั้นในสายตาของชาวต่างชาติ การเตะไปทางด้านข้างนี้ ถือว่าเป็นทักษะแล้ว?
หลังจากกล่าวลาไดอาน่า เย่หยู หาสถานที่ที่เงียบสงบ
“เริ่มต้นลอตเตอรี่!”
ปี๊บ” ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์สำหรับการจับรางวัลของระดับแกรนด์มาสเตอร์! “
ในมือของเย่หยูนั้น เป็นลูกบอลอากาศที่ไม่มีรูปร่างและโปร่งแสง ซึ่งเปล่งออร่าที่ร้อนระอุ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ จะใช้สิ่งนี้อย่างไร?
“ระบบ เราสามารถใช้งานรางวัลแกรด์มาสเตอร์ได้อย่างไร?”
“ฉันสามารถยกระดับศิลปะการต่อสู้ของโฮสต์ให้เทียบเท่าระดับต้นของอาณาจักรจ่งซื่อได้!”
มือของเย่หยู สั่นเครือขณะที่เขาร้องอุทาน “บ้าเอ๊ย!” “อย่ากดขี่นักเลย?”
ในแง่ของศิลปะการต่อสู้ เย่หยูรู้เพียงแค่พลังกำปั้นระดับแปด ที่ซิงเหมิงสอนเขา
“งั้นเราขอเลื่อนขั้นแปดระดับขึ้นมา“
ลูกบอลลอยอยู่ในมือของเย่หยูหายไปทันที และในใจของเย่หยู มีคนตัวเล็กๆก็ปรากฏตัวขึ้นเป็นสอนวิธีการใช้งานหมัดปาเจี้ย ที่เรียบง่ายและทรงพลัง แสดงให้เห็นอย่างละเอียดโดยเขา
หลังจากนั้นไม่นาน เย่หยูก็ลืมตา และมีแสงวาบผ่า ดวงตาที่แหลมคมของเขาเป็นเหมือนดาบ ที่กลับเข้าไปที่ฝักของมัน
เย่หยูถอนหายใจ กำมือพลางกำปั้นของเขา“ ความรู้สึกนี้ลึกลับจริงๆ ในทันที มันเหมือนกับว่าฉันฝึกหมัดนี้มาหลายสิบปี!”
ในเวลานี้กำปั้นแปดระดับของเย่หยูมาถึงขั้นถึงปรมาจารย์แห่งอาณาจักรแล้ว!
ในทางกลับกันซิงเหมิงเป็นนักสุ้ผู้มีความเชี่ยวชาญในหมัดปาเจี้ย ระดับพลังของเขาเพิ่งจะถึงระดับถัดไป
กลับไปโรงเรียนเย่หยู บังเอิญพบกับหยานเฟิงวู ผู้ซึ่งตามหาเขา
“เกิดอะไรขึ้น อาจารย์งั้นหรอ?”
เมื่อหยางเฟิงวู เห็นเย่หยู เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เย่หยูฉันจะบอกคุณว่ามีคนมาหาเรื่องกับท่านอาจารย์“
คิ้วของเย่หยูแทบจะม้วน ขณะที่เขาถามด้วยความงุนงงว่า “มาหาเรื่อง?”
หยานเฟิงวูพยักหน้าแล้ว เล่าเรื่องเย่อวี่เสียงให้ฟัง
ปรากฏว่าเกี่ยวข้องกับซิงเหมิง มีเจ้าสำนักหนึ่งชื่อ หยางเว่ย พวกเขาไม่เคยต่อสู้กันมาก่อน ตอนนี้ที่ซิงเหมิงบาดเจ็บ หยางเว่ยก็ภูมิใจในตัวเองมากยิ่งขึ้น
นี่คือสาเหตุที่เขาพาลูกศิษย์มาท้าทายเขา
เมื่อเห็นว่าเย่หยูไม่สนใจ หยางเฟิงวู กล่าวอย่างเร่งรีบว่า “ฉันได้ยินจากท่านอาจารย์ว่า ศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักหยางเว่ยเป็นนักสู้ที่มีการฝึกฝนขั้น กลั่นโลหิต ท่านอาจารย์ไม่สามารถทนต่อการยั่วยุของพวกเขาได้
เย่หยูไม่สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้หมัดปาเจี้ยของเขามาถึงระดับปรมาจารย์ของอาณาจักรแล้ว ด้วยการคำนวณทางจิตขั้นสุดยอดของเขา ไม่ต้องพูดถึงระดับขั้นกลั่นโลหิต แม้ว่ามันจะอยู่เหนือระดับขั้นที่สอง เย่หยูก็จะไม่กลัว
เมื่อ หยางเฟิงวู เห็นหน้าตาที่ไม่ใส่ใจของเย่หยู เธอกระทืบเท้าของเธออย่างขมขื่น “มากับฉัน แล้วอย่าโทษฉันเพราะตัวเองบาดเจ็บ!”
ในสนามกีฬาของเซียงหยูจูเนียร์สเตเดียม เนื่องจากไม่มีวิชาพลศึกษาสนามกีฬาขนาดใหญ่ ดูกว้างขวางและว่างเปล่า
เมื่อเย่หยูและหยางเฟิงวู มาถึงโรงยิม ซิงเหมิงก็รอพวกเขาอยู่
มีสามคนยืนอยู่ ตรงข้ามจากซิงเหมิง
คนที่เป็นผู้นำนั้นผอม และศรีษะเกรียน
ชายร่างสูงสองคน ยืนอยู่ข้างหลังชายคนนั้น อย่างไรก็ตามใบหน้าของพวกเขายังเด็ก และพวกเขาก็ไม่แก่มาก พวกเขาน่าจะเป็นศิษย์ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ของซิงเหมิง และมีหยางเว่ยและลูกศิษย์อีกสองคนของเขา
หยางเว่ยไพล่แขน แล้วมองซิงเหมิงอย่างหงุดหงิด “ศิษย์ของคุณจะมาจริง ๆ ใช่ไหม?” เป็นเพราะความกลัวฉัน เลยหนีไป ก่อนการต่อสู้? “
“ถุย!” “ศิษย์ของฉันซิงเหมิง ไม่เคยกลัวมาก่อน และเขาก็ไม่สามารถหนีจากการต่อสู้ได้!”
หยางเว่ยหัวเราะด้วยความรังเกียจเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้“ พยัคฆ์ระดับแปดระดับของคุณ กลายเป็นแมวที่ป่วยไปแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ในเรื่องนี้?”
คิ้วของซิงเหมิงกระตุก ขณะที่จ้องมองหยางเว่ย “หยางเว่ย คุณคิดจริงๆว่าคุณสามารถทำสิ่งที่คุณต้องการต่อหน้าฉัน เพียงเพราะฉันได้รับบาดเจ็บ?”
หยางเว่ยหัวเราะ“ เหอๆ เพราะคุณ ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นฉันจะไม่ต่อสู้กับคุณด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของฉัน ในระดับที่แท้จริงอยู่ที่ขั้นสี่ สร้างกระดูก
การต่อสู้กับคุณ จะเป็นการกลั้นแกล้งคุณมากกว่า”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าแดงของซิงเหมิง นั้นหยางเว่ยก็รู้สึกภูมิใจมากขึ้น “ให้ลูกศิษย์คนแรกของฉัน ต่อสู้กับคุณ ตอนนี้เสิ่นตูเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ระดับที่สอง ระดับพลังของเขา เท่ากับคุณ เขาไม่ได้กลั้นแกล้งคุณ!
แสงเยียบเย็นที่ส่องผ่านดวงตาของซิงเหมิง ผู้ชายคนนี้ประเมินตัวเองสูงไปจริง ๆ! เขาส่งลูกศิษย์มาต่อสู้กับฉัน!
“ไม่จำเป็น!”
หยางเฟิงวู ร้องออกมาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เมื่อคุณส่งลูกศิษย์ของคุณออกไปต่อสู้ ฉันจะรับหน้าที่นั้นเอง ท่านอาจารย์!”
หยางเว่ยหันไปมอง เย่หยูและหยางเฟิงวู แล้วพูดเบา ๆ ว่า “น่าสนใจ ซิงเหมิง นี่เป็นศิษย์สองคนของคุณเหรอ?”
ซิงเหมิงพยักหน้าที่เย่หยูและหยางเฟิงวู จากนั้นก็พูดว่า “ศิษย์หยาง หยางเฟิงวู และนักเรียนของฉันเย่หยู“
หยางเว่ย ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “ซิงเหมิง คุณท่าจะเหงาจริงๆ ตอนนี้ฉันจะไม่พูดเกี่ยวกับลูกศิษย์ของคุณ
หยางเว่ย ชี้ไปที่เย่หยู และพูดด้วยการดูถูกเหยียดหยามว่า “คุณกล้าที่จะเอาขยะไร้ประโยชน์มาฝึกฝนอย่างนั้นจริงเหรอ?” “ซิงเหมิง คุณประเมินไม่ได้จริงๆ!
ก่อนที่ซิงเหมิง จะพูดอะไรก็ได้ หยางเฟิงวู เป็นคนแรกที่ระเบิดการกระทำ เธอมองไปที่หยางเว่ยและดุด่าเขาว่า “ถ้าคุณต้องการที่จะต่อสู้ ก็เข้ามาเลย!
หยางเว่ยมองไปที่หยางเฟิงวู ด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “หม่าเหลียง! นายไปเล่นกับเธอ!”
ชายสูงและแข็งแรงที่อยู่เบื้องหลังหยางเว่ย ตอบรับ เขาก้าวไปข้างหน้า และป้องกำปั้นของเขา “ปาเจี้ย,หม่าเหลียง!”
หยางเฟิงวู ประสานมือของเธอเข้าด้วยกันแล้วตะโกนว่า “ปาเจี้ย,หยางเฟิงวู!”
หยางเว่ยมองไปที่คนสองคนข้างหน้า และพูดกับซิงเหมิงว่า “ลูกศิษย์หม่าเหลียงของฉัน และลูกศิษย์ของคุณหยางเฟิงวู เป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ขั้นที่หนึ่งเท่ากัน
ซิงเหมิงจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ หม่าเหลียง ผู้ซึ่งเป็นคู่ต่อสู้ให้ หยางเฟิงวู เขาหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “เตรียมที่จะรักษาศิษย์ของคุณได้เลย!”
เย่หยูยืนเคียงข้างของซิงเหมิง ในทำนองเดียวกันเขาไม่ได้คิดถึงหม่าเหลียงมากนัก เนื่องจากหยางเฟิงวู เคยกล่าวไว้ว่าเธอสามารถเอาชนะซิงเหมิงได้ในระดับเดียวกัน!
หึ!
คนสองคนในเวที ตะโกนและเริ่มโหมโรงการต่อสู้
หยางเฟิงวู และ หม่าเหลียงต่างฝึกฝนหมัดปาเจี้ย การเคลื่อนไหวของพวกเขาเปิดกว้าง และรวมเข้าด้วยกันเมื่อพวกเขาต่อสู้ไปมา
แม้ว่า หยางเฟิงวู เพิ่งจะเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ พรสวรรค์ของเธอนั้นไม่ธรรมดา และสมรรถภาพทางกายของเธอนั้นยิ่งใหญ่กว่าบุคคลทั่วไป
นอกเหนือจากนั้น การสอนอย่างระเอียดของซิงเหมิง พลังหมัด ของเธอยังเหนือกว่าของหม่าเหลียง
ในช่วงเวลาสั้น ๆ หยางเฟิงวู ได้กำราบหม่าเหลียงอย่างสมบูรณ์
ปัง!
พลังที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของหยางเฟิงวู นั้นระเบิดออกมา และรูปร่างที่ละเอียดอ่อนของเธอก็เหมือนลูกธนู ที่ถูกยิงออกไป ขณะที่เธอพุ่งไปที่ด้านหน้าของหม่าเหลียง กำปั้นขวาของเธอ หอบเอาลมกระโชกแรงมาด้วย เมื่อมันถูกกระแทกเข้าที่หน้าอกของหม่าเหลียง
หม่าเหลียงสะดุ้งตกใจ และรีบเอาแขนมาขวาง ต้องการที่จะสกัดกั้นการโจมตีของหยางเฟิงวู
อย่างไรก็ตาม หม่าเหลียงกำลังประเมินความแข็งแกร่งของหยางเฟิงวูต่ำไป การโจมตีครั้งนี้ก็เพียงพอที่จะส่งหม่าเหลียง
ลอยออกไป
ปัง!
หม่าเหลียงล้มลงบนพื้นอย่างหนัก และลุกไม่ขึ้นเป็นเวลานาน
หยานเฟิงวูถอนตัวจากท่าทางการประสานหมัดของเธอ แล้วตะโกนว่า “ขอบคุณที่ออมมือให้!”
