เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 156 ของขวัญ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น สายตาของไป๋มู่ชิงถูกดึงดูดด้วยกล่องอัญมณีบนโต๊ะข้างเตียง กล่องเครื่องประดับสีทอง ที่ดูเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่ามีค่ามหาศาล
ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นจากเตียงขยี้ตาพลางเอื้อมมือเปิดกล่องเครื่องประดับนั้น ซึ่งมีสร้อยเพชรที่ละเอียดอ่อนวางอยู่ข้างใน รูปแบบของสร้อยคอมีลักษณะเฉพาะและไม่เกินจริง เหมาะสำหรับคนที่มีต้อยต่ำอย่างเธอ
“เป็นยังไง ชอบไหม”หนานกงเฉินเดินเข้ามาจากนอกห้องและเห็นว่าเธอถือสร้อยคอที่เขาให้ไว้ในมือ
เขาเดินเข้าไปก้มศีรษะและจูบที่ริมฝีปากของเธอ “สุขสันต์วันเกิดนะ ที่รัก”
“นี่คือของขวัญที่คุณให้ฉันเหรอคะ?” ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจนะ”
“เก่า!” เมือไป๋มู่ชิงเห็นสีหน้าของเขาจมดิ่งลง เธอก็ยกมือค้นโอบรอบคอของเขา พลางฉีกยิ้มและพูดว่า “แต่ฉันชอบนะคะ!”
“เธอหมายความว่าไง” สีหน้าของหนานกงเฉินยังคงไม่พอใจ
“หมายความว่า … ขอแค่เป็นของที่คุณให้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ชอบหมดค่ะ”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอนว่ามันเป็นความจริงค่ะ” ไป๋มู่ชิงปล่อยมือจากเขาแล้วยื่นสร้อยให้เขา “ฉันอยากให้คุณช่วยใส่ให้ฉันด้วย”
หนานกงเฉินหยิบสร้อยคอและค่อยๆสวมมันรอบคอของเธอ จากนั้นมองไปที่สร้อยคอบนหน้าอกของเธอและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “สวยจะตาย ไม่เห็นเก่าเลย”
“ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะ คุณสามี” ไป๋มู่ชิงโน้มตัวไปข้างหน้าและจูบริมฝีปากของเขายิ้มอย่างมีความสุข
“แค่นี้ก็พอใจแล้วเหรอ คนนี้ยังมีของขวัญให้เธออีกนะ”
“จริงเหรอ ให้ฉันเดาว่าร้านอาหารหมุนเวียนในตึกที่สูงที่สุดของที่นี่ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกและสร้อยคออัญมณีที่ใหญ่เกินกว่าจะใส่”
“อย่าเดามั่วสิ ที่นี่ไม่มีร้านอาหารหมุนเวียนในตึกที่สูงที่สุด” หนานกงเฉินผลักหน้าผากของเธอด้วยมือของเธอ “เธอเดินเที่ยวรอบๆกับไกด์นำเที่ยวของก่อนและให้เธอไปทานอาหารเช้า ฉันมีธุระนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วจะไปทานอาหารกลางวันกับเธอ ”
“ คุณทานข้าวเช้าแล้วเหรอคะ”
“เพิ่งกินไป”
“สามีลำบากแล้วนะคะ นอนดึกกว่าสุนัข ตื่นเช้าก็ไก่เสียอีก” ไป๋มู่ชิงพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ
หนานกงเฉินยอมรับว่าเขาตื่นเร็วกว่าไก่และไม่มีทางเลือกอื่น ส่วนเรื่องนอนดึกนั้นเขาเป็นคนหาเรื่องเอง โทษคนอื่นไม่ได้ ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ข้างกายเขา เขาก็นอนดึกมากเพราะตอนกลางคืนนั้นมีเรื่องบันเทิงมากมาย
หนานกงเฉินแตะแก้มของเธอเบาๆ “ฉันไปก่อนนะ”
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มและไป๋มู่ชิงพบว่ากระดุมข้อมือใหม่ที่เธอซื้อให้เขาเมื่อวานนี้ถูกใส่ไว้ใต้ข้อมือของเขา และเนคไทใหม่ที่เธอซื้อเมื่อวานนี้ก็ผูกติดอยู่กับคอเสื้อของเขา
ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะใช้ของขวัญที่เธอซื้อมให้ ไป๋มู่ชิงรู้สึกโล่งใจ
“เจอกันตอนเที่ยงนะ” เธอยิ้มและจูบเขากลับ รู้สึกตัดใจไม่ลงเล็กน้อย
ครั้งนี้ใช้เวลาสามเดือนกว่าจะกลับมาอยู่เคียงข้างเขา มันน่าแปลกใจมากที่เธอกลับมีความรู้สึกมากมายกับเขา อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้ไม่มีการแทรกแซงของซวูหยาหรง เธอจึงกล้าที่จะรักเขามากขึ้น!
เธอรู้สึกได้ว่าหนานกงเฉินก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน โดยเฉพาะทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอ!
ในตอนเช้าฉันเดินไปรอบ ๆ ละแวกใกล้เคียงกับไกด์ หลังจากทานอาหากับหนานกงเฉินในตอนเที่ยงเสร็จ ฉันก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อนและไม่ได้ออกไปข้างนอกจนกว่าจะถึงเวลาอาหารค่ำ
หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสระดับไฮเอนด์ แม้ว่าร้านอาหารจะตกแต่งอย่างหรูหรา แต่ก็มีสวนลอยฟ้าและดนตรีสุดโรแมนติก แต่ก็ไม่ได้พิเศษเกินไปเป็นสไตล์ที่พบเห็นได้ในเมืองซี
แต่ไป๋มู่ชิงยังคงมีความสุขมาก เธอผู้ไม่เคยร้องขอสิ่งใด ไม่เคยสนใจสิ่งของนอกกาย แต่กลับเป็นคนที่ทานดินเนอร์ด้วยกัน!
ไป๋มู่ชิงยืนอยู่ในรั้วของสวนลอยฟ้ามองไปที่ฉากกลางคืนที่สว่างไสวด้านนอกหลับตาอ้าแขนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นหันกลับมาและเอาแขนโอบรอบคอของหนานกงเฉินแล้วยิ้ม “ฉันชอบที่นี่ ขอบคุณนะคะ”
“ชอบก็ดีแล้ว” หนานกงเฉินพาเธอไปที่นั่งและยกแก้วไวน์แดงขึ้นมาชนกับเธอเบาๆ”สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ พูดไปแล้วเมื่อเช้านี้นี่นา”
“พูดเยอะหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกน่า”หนานกงเฉินเงยหน้าขึ้นและจิบไวน์แดงจากนั้นก็ยกแก้วขึ้นพร้อมกับไป๋มู่ชิง”ดื่มสิ ทำไมไม่ดื่มล่ะ?”
ไป่มู่ชิงยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันกลัวว่าจะเมาแล้วละเมิดคุณเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ไม่เป็นไรฉันทนต่อการละเมิดได้”
“ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ” ไป๋มู่ชิงจิบไวน์แดงด้วยความกล้า
เธอวางแก้วลงและมีเสียงอวยพรวันเกิดรอบตัวเธอ จากนั้นบริกรก็เดินเข้ามาพร้อมเค้กก้อนโต ไป๋มู่ชิงดูด้วยความประหลาดใจขณะที่บริกรนำเค้กมาให้ทั้งสองคนเค้กเขียนด้วยครีมช็อคโกแลต สุขสันต์วันเกิดภรรยา
เธอหันไปมองที่หนานกงเฉินและยิ้ม: “ทำไมต้องทำเค้กก้อนใหญ่แบบนี้ มันเป็นการสิ้นเปลือง”
หนานกงเฉินหัวเราะ “ราคาของเค้กนี้น้อยกว่าหนึ่งในยี่สิบของอาหารค่ำคืนนี้”
“คุณชายสุรุ่ยสุร่าย”
“มา ขอพรเถอะ”หนานกงเฉินชี้ไปที่เค้กก้อนโตที่ถูกจุดด้วยเทียน “ฉันเจิมเค้กแล้ว ศักดิ์สิทธิ์มาก ไม่ว่าขอพรอะไร ขอแค่ลมตาขึ้นมาทุกอย่างก็จะเป็นจริง”
“ เจิมเค้กแล้วเหรอ จริงหรือเปล่า?” ไป๋มู่ชิงได้ยินเป็นครั้งแรก
หนานกงเฉินขำในใจ ยัยโง่! ก็ต้องเป็นเรื่องโกหกน่ะสิ
แต่เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “จริงสิ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันก็อยากลอง” ไป๋มู่ชิงประสานมือและหลับตา “ความปรารถนาแรก ฉันหวังว่าหนานกงเฉินจะปฏิบัติต่อฉันแบบนี้ตลอดชีวิตของเขา ความปรารถนาที่สองฉันหวังว่าลูก ๆ ของเราจะเติบโตมาอย่างแข็งแรงสมบูรณ์แข็งแรงไปด้วยกัน ความปรารถนาที่สาม … ”
ไป๋มู่ชิงเงียบไป เธอไม่สามารถพูดความปรารถนาที่สามของเธอได้
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คาดหวังของเธอ หนานกงเฉินยื่นมือออกมาเพื่อลูบไล้ดอกไม้ที่หักบนแก้มของเธอและพูดเบา ๆ “ความปรารถนาสองอย่างแรกจะเป็นจริง และความปรารถนาที่สามจะเป็นจริงอย่างแน่นอน”
“จริงๆเหรอ?”
“จริงสิ ไม่เชื่อก็ลองลืมตาดูสิ”
ไป๋มู่ชิงลืมตาขึ้นอย่างแผ่วเบา เมื่อมองผ่านแสงเทียนสลัวเธอก็เห็นร่างของเสี่ยวอี้
เค้กนี้ถูกเจิมมาแล้วจริงๆเหรอ มันศักดิ์สิทธิ์ถึงขนาดพาเสี่ยวอี้กลับมาหาเธอได้ คำอธิษฐานข้อที่สามของเธอก้คือขอให้เสี่ยวอี้หายเจ็บป่วย!
เธอกระพริบตาใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเสี่ยวอี้ยังคนอยู่ที่เดิม!
เธอตกใจมาก เพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ฝันไป เธอถึงกับหยิกที่ฝ่ามือลงไปแรงๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดที่ฝ่ามือ เธอถอนหานใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เสี่ยวอี้ … ” เธอเรียกชื่อออกมาจนแทบกลั้นหายใจเพราะกลัวว่าเธอจะทำให้เสี่ยวอี้ตกใจจนหายไป
“พี่ … !” เสี่ยวอี้หัวเราะเบา ๆ รอบ ๆ เค้กและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ ไป๋มู่ชิงรู้สึกตกใจกับสัมผัสที่แท้จริงและในที่สุดก็เชื่อในความจริงนี้
เสี่ยวอี้กลับมาแล้ว กลับมาหาเธอ!
เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นผลักเสี่ยวอี้จากอ้อมแขนเล็กน้อย พลางมองไปที่เขาแล้วถามว่า “เสี่ยวอี้เธอจริงๆเหรอ เธอไปอยู่ไหนมา พี่เป็นห่วงมากนะรู้ไหม ?”
ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าหนานกงเฉินเป็นคนซ่อนไว้ เธอก็ยังคงถาม
เสี่ยวอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่ ผมไม่ได้ไปไหน พี่เขยส่งผมกับแม่ไปรักตัวที่ฝรั่งเศส พี่เขยบอกว่ารอให้อาการของผมดีขึ้นแล้วจะส่งผมมาเจอกับพี่ ”
“รักษาตัว?” ไป๋มู่ชิงมองไปที่เขาจากนั้นก็สัมผัสร่างกายของเขา “ใช่แล้ว อาการป่วยของเธอเป็นไงบ้าง? เหมือนช่วงนี้เธอจะอ้วนขึ้นนะ อารมณ์ก็ดีขึ้นด้วย ”
“ เสี่ยวอี้ไปฝรั่งเศสวันที่สองก็ผ่าตัดสำเร็จแล้ว ไม่กี้เดือนนี้อาการฟื้นฟูเร็วมาก ร่างกายก็ดี ดังนั้นจึงอ้วนขึ้น” จูฮุ่ยกล่าว
ไป๋มู่ชิงได้ยินเสียงแม่ของเธอ เงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็ยืนขึ้นจากพื้นและร้องด้วยความดีใจ “แม่ … แม่สบายดีไหม”
“เธอเห็นแล้วฉันกับเสี่ยวอี้สบายดี” จูฮุ่ยเหลือบมองไปที่หนานกงเฉินที่ไม่ได้พูดตลอดเวลา “ขอบคุณนายน้อยหนานกงที่หาโรงพยาบาลและแพทย์ที่ดีให้เสี่ยวอี้ ไม่เช่นนั้นเสี่ยวอี้ก็คงไม่มีวันนี้”
ไป๋มู่ชิงหันไปมองหนานกงเฉินและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณส่งแม่กับเสี่ยวอี้ไปฝรั่งเศสเหรอคะ?”
หนานกงเฉินยิ้มเบา ๆ เอนหลังพิงโซฟาแล้วจ้องไปที่เธอ “เธอเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าน้องชายของเธอก็คือน้องชายของฉัน แม่ของเธอก็คือแม่ของฉัน”
ไป๋มู่ชิงพุ่งไปข้างหน้าและจูบที่ริมฝีปากของเขา “ขอบคุณนะ นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้รับในชีวิตเลย”
“ไม่ใช่ว่าเธอเดาออกเหรอ” หนานกงเฉินมองไปที่เธอ
ไป๋มู่ชิงส่ายหัว “ไม่ ฉันเดานิดหน่อยแล้วจากนั้นก็เลิกคิดไป”
เธอเดาได้ว่าหนานกงเฉินจะไม่ทำร้ายเสี่ยวอี้อย่างแน่นอน และเธอก็เดาวันที่เขาจะพา เสี่ยวอี้มาหาเธอเพราะเธอเชื่อว่าหนานกงเฉินไม่ใช่คนเลือดเย็นที่จะฆ่าเสี่ยวอี้ได้
ดังนั้นแม้ว่าเธอจะคิดถึงเสี่ยวอี้มาตลอด แต่เธอก็ไม่กังวลแม้แต่น้อยว่าหนานกงเฉินจะทำร้ายเขา
“ อย่างที่เห็น…เธอก็ยังคงไม่เชื่อใจฉันอยู่ดี” ดวงตาของหนานกงเฉินเลื่อนลงด้วยความผิดหวัง
“ไม่ค่ะ ฉันเชื่อใจคุณ ดังนั้นช่วงนี้ฉันจึงไม่ได้พูดถึงเสี่ยวอี้ต่อหน้าคุณอีกเลย ไม่ใช่เหรอ” ไป๋มู่ชิงพูดและจูบแก้มของเขา”ยังไงก็ตาม ขอบคุณนะคะ ตอนนี้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขจริงๆ”
เสี่ยวอี้เห็นไป๋มู่ชิงจูบหนานกงเฉินจึงยกมือขึ้นปิดตาทันที “พี่ แม่บอกว่านี่ไม่เหมาะกับเด็ก ทำไมพวกพี่ถึงทำแบบนี้ล่ะ”
ไป๋มู่ชิงหันหน้าไปมองเสี่ยวอี้ ในใจคิดว่าเจ้าเด็กคนนี้ช่างเรียกได้เต็มปากจริงๆว่าพี่เขย
“โอเค นั่งลงทานอาหารกันเถอะ” หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงไปนั่งข้างเขาแล้วทักทายจูฮุ่ยและเสี่ยวอี้ที่นั่งอยู่โซฟาตรงข้าม
จูฮุ่ยที่นั่งอยู่ ยังคงรู้สึกอึดอัดใจไม่เป็นอิสระ ถึงแม้ว่าหลายเดือนมานี้หนานกงเฉินจะดีกับเสี่ยวอี้มาก และไม่เคยตำหนิแม่อย่างเธอเลยแม้สักประโยคเดียว ทั้งๆที่ไป๋มู่ชิงทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ หนานกงเฉินโกรธแค้นเหยียบย่ำตระกูลไป๋จนพังพินาศ แต่เขากลับยังทำดีกับพวกเธอสามแม่ลูก ทำให้รู้สึกละอายใจมากยิ่งขึ้น
ก่อนมาที่นี่เธอมาพร้อมกับอารมณ์ที่ไม่สบายใจซึ่งจะเห็นว่าไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินอยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก แต่ไม่ได้ทำให้ความไม่สบายใจในใจของเธอคลายลงเลย
เธอกังวลว่าที่หนานกงเฉินทำดีจะเป็นเพียงแค่การแสดง เพื่อที่จะล้างแค้พวกเธอแม่ลูกในภายหลัง นอกจากเหตุผลนี้เธอก็คิดไม่ออกอีกแล้ว
“ พี่เขย ผมอยากกินเค้ก!” เสี่ยวอี้ตะโกน
จูฮุ่ยยกมือขึ้นตบต้นขาของเขาทันที “เสี่ยวอี้ อย่าเสียมารยาทสิ”
“พี่เขยบอกว่า ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ”เสี่ยวอี้หันไปมองที่แม่ของเขา แล้วหันไปที่หนานกงเฉิน “ใช่ไหมครับพี่เขย?”
“ใช่” หนานกงเฉินยิ้มให้เขาและส่งสัญญาณให้บริกรตัดเค้ก
หลังจากกินเค้กแล้วบริกรก็นำอาหารหลักขึ้นมา รวมทั้งขาไก่โปรดปราน ไป๋มู่ชิงมองไปที่สาตาเสี่ยวอี้ที่กำลังมองขาไก่อบน้ำผึ้งที่หอมหวน จากนั้นหันกลับมาที่หนานกงเฉิน “ดูเหมือนว่าคุณจะเตรียมตัวมาดีมาก”
“แน่นอนสิ” หนานกงเฉินยกมือขึ้นและตีหัวเธอเบา”รีบกินสิ”
“แม่ กินด้วยสิ” ไป๋มู่ชิงใช้ส้อมจิ้มสเต็กชิ้นเล็กให้จูฮุ่ย
“อืม พวกเธอกินเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน” จูฮุ่ยพูดอย่างอึดอัด
“ ไก่ที่นี่อร่อยจัง” เสี่ยวอี้ดูตื่นเต้น
“ ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะ กินแล้วจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน ยังจำที่หมอพูดไม่ไหม”
“จำไว้ว่าเข้านอนเร็วและตื่นเช้า”
“จำได้ก็ดีแล้ว” หลังจากที่หนานกงเฉินจบ ก็หันมาพูดกับไป๋มู่ชิง “คืนนี้เราเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมกัน แล้วย้ายไปพักอยู่ที่วิลล่ากับแม่และเสี่ยวอี้กัน”
“ คุณมีคฤหาสน์อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ งั้นทำไมเมื่อวานไม่พาฉันไปพักล่ะ”
“ ถ้าพาเธอไปเมื่อวาน แล้วจะเอาอะไรเป็นของขวัญวันนี้ล่ะ สร้อยคอก็ไม่ชอบ”
“จริงด้วย ยกโทษให้คุณก็ได้ค่ะ” ไป๋มู่ชิงยิ้ม
หลังอาหารค่ำหนานกงเฉินส่งแม่และลูกสาวไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนานกง ไป๋มู่ชิงลงจากรถและเยี่ยมชมภายในและภายนอกบ้านคร่าวๆ พลางมองไปที่สวนเล็ก ๆ ด้านนอกและพูดด้วยความดีใจ“ที่นี่ไม่เลยเลยนะคะ เหมาะกับการให้เสี่ยวอี้พักฟื้น ”
“อากาศที่นี่ดีและสภาพแวดล้อมค่อนข้างเงียบ”หนานกงเฉินกล่าว
“ขอบคุณนะคะ” ไป๋มู่ชิงกล่าวอย่างซาบซึ้ง
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก”หนานกงเฉินตั้งใจปล่อยให้สามแม่ลูกได้มีเวลาส่วนตัวกัน เอ่ยปากขอตัวไปห้องหนังสือจัดการเอกสาร
ทันทีที่หนานกงเฉินจากไป ไป่มู่ชิงก็พอเสี่ยวอี้นั่งลงบนโซฟาและใช้มือเคาะที่หน้าผา: “ทำไมเธอไม่กลัวพี่เขยเลยล่ะ สนิทกับเขาเหรอ?”
“สนิทสิ เมื่อก่อนผมวิ่งไปหาเขาทุกวัน” เสี่ยวอี้ยืดตัวและจ้องไปที่ไป๋มู่ชิง”แต่ … พี่ ตอนแรกพี่ไม่ได้จะแต่งงานกับพี่เขยหลินอันหนานเหรอ? ทำไมตอนนี้กลายเป็นพี่เขยคนนี้ล่ะ ตกลงว่าผมมีพี่เขยกี่คนกันเนี่ย”
“เสี่ยวอี้!” จูฮุ่ยรีบเดินไปตีเขาด้วยมือของเธอ “ถ้าปล่อยให้หนานกงเฉินได้ยินคำพูดนี้ล่ะก็เขาต้องฆ่าเธอแน่”
ในสายตาของจูฮุ่ย หนานกงเฉินน่ากลัวมากถึงขนาดนั้น
“ไม่หรอก ผมเคยถามคำถามนี้กับพี่เขยคุณชายเฉิน” เสี่ยวอี้พูดด้วยใบหน้าจริงจัง แต่ไป๋มู่ชิงแทบจะพ่นน้ำชาในปากของเธอออกมา และถามด้วยความประหลาดใจหลังจากกลืนชาลงไปว่า “เธอเคยถามเขางั้นเหรอ?”
“ใช่”
“ เขาโกรธไหม แล้วเขาตอบเธอว่ายังไง”