ซูจ้านพูด “ผมรู้ ผมรู้ดี”
เขาจะไม่เข้าใจอารมณ์ของเธอได้ยังไง?
ในเวลานี้เขารู้สึกเจ็บปวดนี้ นับประสาอะไรกับเธอ
“ฉันกินอะไรไม่ลงค่ะ” หัวใจของฉินยาถูกปิดสนิท
“หรือจะให้ผมพาไปหาพี่สะใภ้ดี คนในครอบครัวของเธอเยอะ จะได้มีคนคุยด้วย” ตอนนี้พวกเขาอยู่กันแค่สองคนดูบรรยากาศหดหู่มาก เธออยู่คนเดียวจะต้องคิดมากไปสารพัด เขาเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง จึงคิดว่าหลินซินเหยียนน่าจะพูดให้กำลังใจเธอได้
ฉินยากะพริบตาไม่พูดอะไร เธอไม่อยากไป ตอนนี้เธอไม่อยากไปไหนทั้งนั้น เธออยากซึมซับความเศร้าที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง
“ครั้งนี้เชื่อที่ผมพูดนะ ไปเถอะ” ซูจ้านทำอะไรไม่ได้ ตัวเองปลอบเธอไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่พึ่งพาคนอื่นเท่านั้น
“สภาพของฉันในตอนนี้จะดูไม่ดีหรือเปล่าคะ?” ฉินยาไม่กลัวว่าหลินซินเหยียนจะเห็นเธอในสภาพแบบนี้ แต่กลัวว่าคนอื่นเห็นมากกว่า
เพราะในบ้านมีคนเยอะ ถ้าเห็นเธอในสภาพแบบนี้จะต้องถามแน่ๆ “เสี่ยวยา เป็นอะไรไป ทำไมสีหน้าไม่ดีเลยล่ะ”
“เสี่ยวยา เธอร้องไห้เหรอ”
เธอไม่ต้องการจะตอบคำถามพวกนี้
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจะขอให้พี่สะใภ้มาหาคุณที่นี่ ตกลงไหม” ซูจ้านถาม
สุดท้ายฉินยาก็พยักหน้ารับ
ซูจ้านลูบแก้มของเธอ “ผมไปโทรศัพท์”
หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อโทรศัพท์
วันนี้หลินซินเหยียนตื่นเช้ามาก หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ เธอก็พาลูกทั้งสองคนไปโรงเรียน ปกติจะเป็นจงฉีเฟิงไปส่งพวกเขา แต่หลินซินเหยียนรู้ว่าเขาป่วย ดังนั้นเธอจึงให้เขาพักผ่อนอยู่ที่บ้าน
จงฉีเฟิงบอกว่าหลินซินเหยียนกังวลเกินเหตุ เขาแค่เป็นหวัดเล็กน้อย ทำเหมือนเขากำลังป่วยหนักมาก
แต่หลินซินเหยียนยังคงยืนกรานที่จะไปส่งลูกๆ ด้วยตัวเอง แล้วให้เขาพักผ่อนอยู่ที่บ้าน เพราะเขาอายุมากแล้ว
เธอยังอยากหาโอกาสให้จงฉีเฟิงไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล อายุมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าตรวจเจอโรคร้ายจะได้รับการรักษาเร็วกว่านี้
จงฉีเฟิงพูดกับหลินซินเหยียน “แม้แต่ไปส่งเด็กๆ หนูยังไม่ยอมให้ไปส่ง แล้วปู่จะมีอะไรทำอีกล่ะ”
หลินซินเหยียนพูด “ก็คุณปู่ป่วยอยู่นี่คะ ถ้าคุณปู่หายดีแล้ว งานนี้ก็ยังเป็นหน้าที่ของของคุณปู่ จะไม่มีใครแย่งคุณปู่ทำแน่นอนค่ะ”
จงฉีเฟิงไม่มีอะไรจะพูดจึงกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนสักหน่อย
หลินซินเหยียนสั่งงานกับป้าหยู ให้เธอดูแลอาการป่วยของจงฉีเฟิงให้ดี ป้าหยูตอบรับ พอสั่งงานเสร็จเธอก็ตั้งใจจะไปที่ห้องลูกชายคนคนเล็กของเธอ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่นดังขึ้นมา เธอจึงเดินไปหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
“พี่สะใภ้ครับ” เสียงของซูจ้านฟังดูไม่ค่อยดีนัก มันเคร่งขรึมและแหบแห้งเล็กน้อย
หัวใจของหลินซินเหยียนบีบตัว กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาและฉินยา จึงรีบถามขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“คุณมีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวยาไหมครับ” เขาหยุดไปสักพักก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ผมอยากให้คุณช่วยมาปลอบใจเธอ”
หลินซินเหยียนเข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จึงถามขึ้นมาว่า “ล้มเหลวอีกแล้วใช่ไหมคะ?”
“…คุณหมอบอกว่ารังไข่ของเธอไม่ดี อัตราความสำเร็จจึงต่ำมาก ถือเป็นโทษประหารสำหรับเธอเลยก็ว่าได้”
“ได้ค่ะ คุณส่งที่อยู่มา ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย” หลินซินเหยียนพูด
“ขอบคุณครับพี่สะใภ้ ผมรู้ว่าคุณมีลูกและคงกำลังยุ่งมาก แต่ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง เห็นเธอเศร้าในผมเองก็รู้สึกเศร้าใจ แต่กลับพูดอะไรไม่ได้” เสียงของซูจ้านอัดอั้นจนถึงที่สุดแล้ว
“ฉันรู้ค่ะ ฉันเป็นญาติของเสี่ยวยา ในเวลาแบบนี้ฉันต้องไปอยู่กับเธอ ไม่ต้องคิดมากค่ะ” หลินซินเหยียนพูดปลอบใจ “คุณต้องจัดการกับอารมณ์ของคุณให้ดีนะคะ”
“ผมเข้าใจ”
หลินซินเหยียนกดวางสาย อารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอใส่กระเป๋า แล้วเดินเข้าไปในห้อง ลูกน้อยกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในเปล ใบหน้าเล็กๆ นุ่มเนียนดูน่ารักน่าชังมาก
เธอยืนข้างเตียงยื่นมือออกไปลูบหน้าลูกชาย ผิวของทารกนั้นเนียนนุ่มมาก เธอตรวจดูผ้าอ้อมของลูกชาย มันยังแห้งอยู่ เพิ่งเปลี่ยนไปได้ไม่นานยังไม่ได้ถ่ายอุจจาระหรือปัสสาวะ จวงจื่อจิ่นที่ถือผ้าอ้อมที่ตากแห้งไว้เดินเข้ามา พอเห็นหลินซินเหยียนก็กระซิบกระซิบบอกเธอ “เพิ่งดื่มนมแล้วนอนหลับไป ตอนนี้คงจะหลับสนิทแล้ว คงอีกนานกว่าจะตื่น”
หลินซินเหยียนหันกลับมามอง “หนูมีธุระต้องออกไปข้างนอกสักพักค่ะ”
จวงจื่อจิ่นพูด “ถ้าลูกมีธุระก็ไปทำได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วง ในบ้านมีคนตั้งเยอะ ดูแลเด็กคนเดียวไม่มีปัญหาหรอกไม่ต้องเป็นห่วง”
หลินซินเหยียนพยักหน้า
ที่บ้านมีจวงจื่อจิ่นอยู่เธอไม่ห่วงหรอก
เธอขึ้นไปชั้นบนใส่เสื้อคลุมก็รีบออกจากบ้านไป มีคนขับรถเธอดูที่อยู่ที่ซูจ้านส่งมาแล้วบอกคนขับให้ขับไปตามที่อยู่นี้
ไม่นานคนขับก็ขับรถมาถึงหมู่บ้านที่ซูจ้านอาศัยอยู่ หลินซินเหยียนรู้ว่าซูจ้านกับฉินยาย้ายออกมาอยู่ด้วยกัน ก่อนหน้านี้ฉินยาเคยบอกกับเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาที่นี่
เธอเปิดประตูลงจากรถ
“คุณผู้หญิงครับ จะให้ผมรออยู่ด้านล่างไหมครับ” คนขับรถถาม
“นายกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง”
“งั้นเดี๋ยวผมหาที่จอดรอดีกว่าครับ ถ้าจะกลับคุณผู้หญิงโทรหาผมนะครับ”
หลินซินเหยียนพยักหน้าให้ เธอยืนอยู่หน้าประตูแล้วส่งข้อความบอกซูจ้านว่าเธอมาถึงแล้ว
ไม่นานซูจ้านก็ตอบกลับมาว่าจะลงมารับเธอ
เธอยืนรออยู่ที่หน้าประตู
ในเวลานี้เอง มีแท็กซี่หยุดจอดที่หน้าประตู ก่อนจะมีเด็กสาวคนหนึ่งลงมาจากรถ ตามด้วยคุณย่าของซูจ้าน
ด้วยความช่วยเหลือจากคนขับรถ ท่านย่าก็ลงจากรถแล้วนั่งลงบนรถเข็นได้
“หลังจากที่ซูจ้านย้ายออกมาจากบ้านก็มาอยู่ที่นี่น่ะเหรอ?” สีหน้าของท่านย่าดูแย่มาก
เฉินเสว่พยักหน้า “ใช่ค่ะ”
