เย้นโม่หลินกอดเธอทันที ตบผมของเธอเบาๆด้วยความรักและทะนุถนอม
“โอเคนะ ไม่ทำแล้วนะ ถึงแม้ว่าตอนนี้ท่าทางของนายเป็นอย่างนี้ ผมก็ชอบเหมือนเดิมเลย ไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับเธอนะ”
“ภายหลัง ถ้าวันไหนเธออยากทำแล้วก็ทำอีก ถ้าไม่มีวันยอมรับ ก็ไม่ต้องทำ”
กู้จื่อเฟยอิงแอบในอ้อมแขนของเย้นโม่หลินในที่สุดจึงโล่งอกได้
ตัวแน่นๆจึงคลายออกเพียงเล็กน้อย
เย้นโม่หลินมองดูเธออย่างรักเอ็นดูและพูดว่า
“เอาละ อย่าคิดเรื่องนี้แล้วนะ ไปกินข้าวกันเถอะ”
กู้จื่อเฟยพยักหน้า ลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเย้นโม่หลินพอเงยหน้าขึ้นก็สบตากับป่ายฉี สายตานั้นดูเหมือนกับเลเซอร์ และดูทั้งตัวของเธออย่างชัดเจน
สายตาของกู้จื่อเฟยหลบเล็กน้อย และเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอจับมือที่ถือช้อนของเย้นโม่หลินแล้วพูดเบาๆว่า
“ฉันอิ่มแล้ว อยากไปเดินเล่นค่ะ”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและมองไปที่โจ๊กที่กินนิดหน่อย กินน้อยขนาดนี้ จะอิ่มได้ยังไง
แต่ดูสายตาที่คาดหวังมากของเธอ เขาไม่กลั้นใจปฏิเสธเธอ
ตอนนี้เธอเพิ่งพ้นจากอันตราย เป็นเวลาที่ร่างกายและจิตใจของเธออ่อนแอที่สุด เธออยากได้อะไรก็ให้เธอเลย
เย้นโม่หลินลุกขึ้น “เอาล่ะ ผมไปกับเธอ”
เย้นโม่หลินโอบกอดกู้จื่อเฟยและเดินออกไปข้างนอก
ป่ายฉีเคี้ยวอาหาร มองโต๊ะที่เหลืออาหารมากมาย และมองที่ด้านหลังของทั้งสองคนอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง
อิ่มแล้วหรือ
หรือว่าเพราะเขาจึงคิดว่าเอียน คิดว่าไม่อยากกิน
……
เย้นโม่หลินเหมาทั้งโรงแรม
สวนของโรงแรมที่ขนาดใหญ่ก็เงียบสงบและสง่างาม โดยไม่คนอื่น
เย้นโม่หลินจูงมือของกู้จื่อเฟยเดินช้าๆ
ทั้งสองเดินไปถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์ที่สวยงาม ซึ่งอยู่ในสวนที่มีดอกไม้เขียวชอุ่ม
กู้จื่อเฟยมองดูดอกไม้ทุกหนทุกแห่ง คิดว่าซาบซึ้งใจนิดหน่อย แล้วดึงเย้นโม่หลินหยุดตรงนี้
เธอยิ้มและพูดว่า “ฉันชอบที่นี่ค่ะ”
เย้นโม่หลินก็หยุดด้วย และมองไปรอบๆ “มีศาลาอยู่ที่นั่น จะไปนั่งพักสักครู่ไหมคร้บ”
อาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หาย จะต้องพักผ่อนและนั่งมากขึ้น
แต่กู้จื่อเฟยกลับส่ายหัว และมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาที่เป็นประกาย
“จำได้ไหม ว่านายจูบฉันครั้งที่แล้ว ก็อยู่ลานบ้านที่ดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งแบบนี้ค่ะ”
เพราะกู้จื่อเฟยกระตือรือร้นเกินไป แล้วจำนวนการจูบกันของพวกเขาก็มากขึ้นทุกทีในภายหลัง
แต่ทุกครั้งเขาก็จำได้
และกู้จื่อเฟยเป็นฝ่ายรุกเกือบทุกครั้ง
เมื่อนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ สายตาของเย้นโม่หลินก็อดไม่ได้ที่นุ่มนวลขึ้นอีกแล้ว เขาจ้องมองกู้จื่อเฟยและพยักหน้าเบา ๆ
“อืม จำได้ครับ”
กู้จื่อเฟยเขย่งเท้า แล้วใบหน้าเล็กๆของเธอก็เข้าใกล้กับเย้นโม่หลินเขาพูดเบาๆว่า
“จูบฉันอีก”
คนเดียวกัน ฉากเดียวกัน
ทำให้เย้นโม่หลินสะเทือนใจมาก
เย้นโม่หลินใช้โอกาสนี้โอบเอวของกู้จื่อเฟยและจูบเธอ
แต่เมื่อเขาสัมผัสริมฝีปากของเธอ กลับคิดว่าผิดหวังมาก มันก็ราวกับว่าเขากำลังจูบท่อนไม้โดยไม่มีความรู้สึกอะไร และกลับคิดว่าขัดแย้งเธอนิดหน่อย
เย้นโม่หลินแยกตัวจากกู้จื่อเฟยตามสัญชาตญาณทันที แล้วจะจบการจูบที่เขาวางแผนจะเริ่มต้นกู้จื่อเฟยไม่ได้คาดหวังว่าเย้นโม่หลินจะหยุดการกระทำ
เธอมองไปที่เย้นโม่หลินที่ทำหน้าตึง ใบหน้าของเธอซีดขาว และสีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยดี
“นาย นายไม่อยากจูบฉันหรือ”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วแน่นๆ เขาแข็งใจไม่ได้ที่จะมองท่าทางของกู้จื่อเฟยแต่คำถามนี้เขาปฏิเสธไม่ได้
เมื่อคืนก็เป็นความรู้สึกนี้แล้ว และตอนนี้ก็ชัดเจนขึ้น
ใช่ เขาไม่อยากจูบเธอ
เขายังคงชอบมองเธอ อุ้มเธอ ให้เธออยู่ข้างกายตัวเอง ถ้าเธออยู่ในข้างกายของเขา จะทำให้ใจที่ว่างของเขาได้รับความอบอุ่น และทำให้เขาคิดว่าจิตสงบ
แต่เมื่อเขาจูบเธอ เขาหาไม่เจอความรู้สึกใด ๆ กลับจะคิดว่าใจว่างเปล่าทันที ราวกับว่าใจถูกขุดออก
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วแน่นๆ น้ำเสียงของเขาต่ำและลึก
“ผมไม่อยากโกหกเธอ ผมก็ไม่รู้เป็นอะไรไป”
ใบหน้าของ กู้จื่อเฟยซีดขาวในทันที ดวงตาของเธอแดงไปหมด แต่กลับไม่เห็นมีน้ำตา
เธอดูเหมือนถูกทำร้ายอย่างแรง มองไปที่เย้นโม่หลินอย่างมึนงงชั่วขณะหนึ่ง ราวกับว่าเวลาหยุดหนิ่ง
หลังจากผ่านไปนาน เธอขยับนิดหน่อย แล้วยิ้มละจูงมือของเย้นโม่หลินอย่างใกล้ชิด
เธอแสร้งทำท่าที่ไม่แยแสและพูดว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ อาจเป็นเพราะฉันเพิ่งกลับมา แล้วใบหน้ายังกลายเป็นแบบนี้ นายไม่ชินกับมันเท่านั้น ถ้าไม่อยากจูบเราก็จูบ ตราบใดที่ฉันจะอยู่ข้างกายเธอได้ ฉันก็คิดว่ามีความสุขมากค่ะ”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วแน่นๆ
เขาดูกู้จื่อเฟยเข้าอกเข้าใจแบบนี้ ก็รู้สึกอึดอัดใจมาก
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นปัญหาของเขา แต่กลับให้เธอรองรับผลอย่างนี้
ก่อนหน้าเธอรักมากที่สุดก็คือแอบจูบเขาโดยใช้วิธีต่างๆ แล้วตอนนี้สำหรับเธอ มันผิดหวังแน่ๆ
เย้นโม่หลินรู้สึกว่าทรมานมาก และก็หงุดหงิดมาก
เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ราวกับว่าไม่รู้ทำไมพอกู้จื่อเฟยพบเขาตั้งแต่แรก เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกับภูเขาไฟระเบิด
เรื่องนี้ก็ผ่านไปอย่างนี้แล้ว
พวกเขาจูงมือกันเดินเล่นในสวนอีก
แต่บรรยากาศกลับเปลี่ยนจนไม่เหมือนเดิมเล็กน้อย ดูเหมือนว่าทั้งสองคนก็มีความในใจและอารมณ์ซึมเศร้า
แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ การเดินเล่นก็หายประโยชน์เดิมไปแล้ว
เนื่องจากคิดถึงสุขภาพของกู้จื่อเฟยเย้นโม่หลินก็ไม่วางแผนที่จะจากไปที่นี่ทันที ให้เวลาเธอพักฟื้นก่อน แล้วจึงกลับไปตระกูลYan
นอกจากนี้ เขายังมีบางสิ่งที่ต้องทำที่นี่
ตัวอย่างเช่นว่าจับเจียงเป้ยนี …
เขาได้ปิดเมืองก่อนแล้ว และก็มั่นใจว่าเจียงเป้ยนี อยู่ที่นี่ แม้ว่าตอนนี้ยังไม่ได้จับเธอไว้ แต่เธอจะหลบหนีไม่ได้แน่ๆ
สิ่งที่จับเธอไหวมันเป็นสิ่งที่ไม่ช้าก็เร็ว
เธอกล้าทำสิ่งที่ชั่วร้ายอย่างนี้กับกู้จื่อเฟยเขาก็ต้องให้เจียงเป้ยนี ชดใช้คืนเป็นพันเท่าร้อยเท่า
กู้จื่อเฟยก็ไม่ได้กระตุ้นอย่างรีบร้อน อยู่ในโรงแรมด้วยความสบายใจ
อารมณ์ของเธอก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ตั้งแต่แรก ป่ายฉีไม่สามารถเข้าใกล้เธอมากเกินไป แต่ตอนนี้เธอค่อยๆทานอาหารในโต๊ะเดียวกับป่ายฉีได้แล้ว และให้สาวใช้เข้าออกห้องเพื่อไปส่งของก็ได้แล้ว
ทุกอย่างดูเหมือนจะพัฒนาไปยังทางที่ดี
แต่มีข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือรูปแบบการเข้ากันของเย้นโม่หลินและกู้จื่อเฟยได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แม้ว่าไปไหนพวกเขาก็อยู่ด้วยกัน และจูงมือกันด้วย แต่ถ้าเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดยิ่งขึ้นมันก็ไม่มีแล้ว และแม้แต่กู้จื่อเฟยก็ไม่ได้ให้เย้นโม่หลินนอนกับเธอในตอนกลางคืนอย่างไร้ยางอาย แล้ว
เธอกลายเป็นเชื่อฟังและเข้าอกเข้าใจเขายิ่งขึ้น
เดิมทีเย้นโม่หลินก็คือคนที่อนุรักษ์นิยม และจะไม่ขอจูบ กอดและนอนอยู่ด้วยก่อน ดังนั้นพวกเขาทั้งสองจึงแยกกันนอนเลย
เพียงแต่ว่าเวลาเย้นโม่หลินนอนอยู่ในเตียงเมื่อกลางดึก เขากลับคิดว่าไม่ค่อยเคยชิน
แม้กระทั่งเขารู้สึกมีความจำใจเล็กน้อย หรือว่าถูกกู้จื่อเฟยล่วงละเมิดมากเกินไป เขากลับคุ้นเคยกับการไม่สงบเสงี่ยมของเธอ และกลับติดเป็นนิสัยกับสิ่งที่เวลานอนหลับกอดเธอ
หรือเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย อย่างไรก็ตาม รอถึงคนอื่นปฏิเสธแล้วจึงชอบ
เดิมทีเย้นโม่หลินก็ไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ แต่เขาคิดเองก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นก็ไปหา โห้หลีเฉิน
