ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1918

หม่าหลันหัวเราะแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กโง่ นั่นคือสิ่งที่ฉันโกหกเธอ ฉันจะไปซื้ออาหารเช้าแบบกวางตุ้งในช่วงปีใหม่แบบนี้ได้ที่ไหนกัน? อีกอย่างฉันก็ทำไม่เป็นเช่นกัน ฉันก็แค่จะยั่วโมโหไอ้แก่บ้าคนนั้นก็แค่นั้นเอง!”
หม่าหลันกล่าวต่ออีกว่า “คุณไม่รู้หรอก ในเวลาปกติคุณย่าของคุณชอบติ่มซำแบบสไตล์กวางตุ้งมาก ไม่มีอะไรทำก็ชอบไปนั่งกินที่โรงน้ำชาจนตลอดช่วงเช้า และทุกๆ ครั้งที่ไปที่นั่นก็เหมือนกับซูสีไทเฮาที่รับประทานอาหารจักรพรรดิอยู่ในราชวงศ์ สั่งมาเต็มโต๊ะขนาดใหญ่ ตอนนี้เธอถึงคราวอับจน ฉันก็ต้องเยาะเย้าเธอสักหน่อย?”
เซียวชูหรันถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “คุณแม่ ความคับแค้นเล็กน้อยของคุณกับคุณย่า ก็ควรผ่านไปได้แล้วมั้ง? เธอก็อายุมากขนาดนี้แล้ว ดังนั้นคุณก็อย่าไปถือสาอะไรกับเธอให้มากเลย”
หม่าหลันพูดอย่างเหยียดหยามว่า “อายุมากแล้วยังไงเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้รู้นะ มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ในสังคมนี้ ยิ่งอายุมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งเลว! คนประเภทนี้ ยิ่งอายุมากจนไม่มีแรงพอที่จะหายใจ ก็ยิ่งมีน้ำเน่าแห่งความชั่วร้ายสะสมอยู่ในใจมากมาย เน่าจนมีกลิ่นเหม็นเลยทีเดียว! ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในสถานกักกัน คุณไม่รู้หรอกว่าเธอทรมานฉันอย่างไร ฉันไม่ได้พุ่งเข้าไปทุบตีเธอให้ตาย ก็ถือว่าฉันมีความเมตตามากพอแล้ว!”
เซียวชูหรันก็ทำอะไรไม่ได้กับแม่คนนี้ เธอจึงทำได้เพียงถามว่า “โอเคคะแม่ งั้นพวกเราจะทานอะไรเป็นอาหารเช้ากันแน่?”
หม่าหลันกล่าวว่า “มีบะหมี่เป็นอาหารเช้า ฉันทำบะหมี่มะเขือเทศใส่ไข่ไว้”
หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่เย่เฉิน และพูดอย่างสอพลอว่า “ลูกเขยแสนดีคุณอย่ารู้สึกรังเกียจเลยนะ รอให้ขาของคุณแม่หายดีแล้ว จะออกไปซื้อเนื้อปลาและเนื้อสัตว์ทุกชนิดทุกวัน และทำอาหารมื้อพิเศษให้คุณทาน!”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คุณแม่ ผมไม่ได้จู้จี้จุกจิกในเรื่องกิน คุณก็ทำอาหารอร่อยๆ ให้ชูหรันทานสักหน่อยเถอะ”
“แน่นอนสิ!” หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ชูหรันอยู่ในช่วงเวลาของเตรียมตั้งครรภ์ จะต้องทานอาหารเพื่อบำรุงสุขภาพที่ดีมากขึ้นแน่นอน”
เซียวชูหรันกล่าวอย่างเขินอายว่า “คุณแม่……คุณพูดไปทั่วอีกแล้วนะ…….”
หม่าหลันพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “จะบอกว่าพูดไปทั่วได้อย่างไรล่ะ? แม่เป็นคนที่เคยผ่านมาแล้ว ก่อนที่ผู้หญิงจะอยากจะมีลูก ก็จะต้องดูแลสุขภาพร่างกายให้แข็งแรงแน่นอน คุณอย่าเป็นเหมือนแม่เลย ตั้งครรภ์อย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
หลังเย่เฉินได้ยินก็ดูอักอ่วน และคิดอยู่ในใจว่า “ทั้งๆ ที่คุณเป็นฝ่ายที่ถือโอกาสเซียวฉางคุนเมาสุรา และริเริ่มในการเกิดความสัมพันธ์กับเขา สามารถบอกได้ว่าเป็นแผนโดยเจตนา จะบอกว่าเป็นการตั้งครรภ์แบบไม่รู้เรื่องอะไรเลยได้อย่างไร?”
เซียวชูหรันไม่อยากจะคุยถึงเรื่องนี้กับแม่ของเธอต่อไปในเวลานี้ และก็พูดว่า “ใช่แล้วคุณแม่ อีกสักครู่รั่วหลินกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอจะมาเที่ยวที่บ้าน ถึงเวลานั้นคุณอย่าพูดไปทั่วนะ”
หม่าหลันถามด้วยความประหลาดใจว่า “รั่วหลินจะมาเหรอ? เธอยังไม่ได้กลับไปที่เย่นจิงเหรอ?”
เซียวชูหรันพยักหน้า “ยังไม่ได้กลับเลยนิ เธอทำงานอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ปไม่ใช่หรือ พนักงานออฟฟิศก็มีวันหยุดแค่วันนี้ ดังนั้นเธอจึงจะมาเยี่ยมที่บ้านของเราก่อน แล้วจึงกลับไปฉลองปีใหม่ที่เย่นจิง”
หม่าหลันถามอีกครั้งว่า “เธอจะกลับมาทำงานหลังปีใหม่อีกไหม?”
“กลับมาสิ” เซียวชูหรันกล่าวว่า “เธอค่อนข้างชอบงานของตี้เหากรุ๊ปนี้”
หม่าหลันตบลิ้น และพูดอย่างจริงจังว่า “รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย!”
เซียวชูหรันถามด้วยความประหลาดใจว่า “มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ? ”
หม่าหลันพูดอย่างจริงจังมากว่า “ตระกูลต่งมีอำนาจมากขนาดนั้น เธอจะเห็นดีกับงานในตี้เหากรุ๊ปได้อย่างไร? และก็ทำมานานขนาดนี้แล้วด้วย ฉันว่านะ เธอจะต้องมีแผนการอื่นอย่างแน่นอน!”