ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1912

ในขณะที่ขงเต๋อหลงขับรถไปที่ Tomson Riviera ในพื้นที่วิลล่าอันเงียบสงบของ Tomson Riviera คำตะโกนด่าที่สดใสก็ได้ดังปะทุขึ้นในตอนเช้าตรู่
เสียงที่ตะโกนด่านั้น คือนายหญิงใหญ่เซียว
เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า และพบว่าเงินสองร้อยหยวนที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองหายไป ความคิดแรกของเธอก็คือเงินถูกขโมยไป!
ในเวลานั้นเธอยังคิดว่า เงินของตัวเอง เป็นไปได้ที่จะถูกพวกจางกุ้ยเฟินสามคนขโมยไปมากที่สุด
แต่ในขณะที่เธอกำลังจะไปพาเฉียนหงเย่น และไปคุยเรื่องนี้แบบต่อหน้ากับจางกุ้ยเฟิงด้วยกันเธอถึงพบว่า เฉียนหงเย่นได้ทิ้งโน้ตไว้ และคนก็ได้หายตัวไปแล้ว
ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ตระหนักได้ว่า เงินสองร้อยหยวนที่ตัวเองหามาได้อย่างยากลำบาก ถูกลูกสะใภ้คนโตของเธอเฉียนหงเย่นขโมยไปนั่นเอง
เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีในเวลานั้น!
จะต้องรู้ว่า เงินสองร้อยหยวนนี้ตัวเองต้องแลกกับการเหนื่อยยากลำบากและทนทุกข์ทรมานมากมายถึงจะได้มา ยังไม่ทันได้ใช้เลยแม้แต่สตางค์เดียว ก็ถูกเฉียนหงเย่นขโมยไปหมดแล้ว เธอจะไม่โกรธได้ยังไงกัน?!
ดังนั้น นายหญิงใหญ่เซียวที่โกรธเคืองยืนอยู่บนระเบียงบนชั้นสอง และตะโกนว่าอย่างเสียงดัง “เฉียนหงเย่น!คุณขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของข้า! มึงจะต้องตายไม่ดีอย่างแน่นอน!”
เซียวเวยเวยรีบเข้ามาถามว่า “ท่านย่า เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “แม่ไอ้ชิงหมาเกิดของคุณคนนั้น ขโมยเงินของฉันไป! เงินที่หามาอย่างยากลำบากของฉัน! เงินที่เก็บไว้กินเกี๊ยวในช่วงปีใหม่ทั้งครอบครัวสี่คนของเรา ปล่อยให้แม่งขโมยไปหมดแล้ว!”
“อ๊ะ?!” เซียวเวยเวยพูดโพล่งออกจากปากและถามว่า “คุณย่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณแม่ขโมยเงินของคุณไปงั้นเหรอ?”
นายหญิงใหญ่เซียวยื่นโน้ตที่เฉียนหงเย่นทิ้งไว้ให้ ไปต่อหน้าเซียวเวยเวย ร้องไห้อย่างเสียงดังและพูดว่า “คุณดูเอาเองสิ! แม่นังตัวแสบของคุณทิ้งไว้ให้! เธอบอกว่าต่อไปจะไม่เจอกับอีกต่อไปแล้ว!”
เมื่อเซียวเวยเวยเห็นตัวอักษรสี่คำนั้น มันเป็นลายมือของคุณแม่จริงๆ เธอรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาในทันที และพูดโพล่งออกมาว่า “แม่จากไปแล้ว! เธอไปไหน? ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันสักคำเลย…….”
นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้อย่างเสียงดัง “นังตัวแสบนั่น จะต้องเป็นเพราะว่าไม่อยากทนความยากลำบากอยู่ที่นี่ และไม่อยากจะแบกรับภาระจากพ่อและพี่ชายของคุณ ดังนั้นเธอจึงจากไปโดยไม่บอกลา!”
ในขณะที่พูด นายหญิงใหญ่เซียวก็นั่งลงบนพื้น ใช้มือตบที่พื้น แล้วร้องไห้และพูดว่า “ไอ้สารเลวคนนี้มันมันช่างบาปกรรมจริงๆ เลย!เธอจะจากไปก็จากไปเถอะ ไปได้ยิ่งไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่ทำไมต้องขโมยเงินของข้าไปด้วย! เธอขโมยเงินจากนายหญิงใหญ่ของข้าไป จิตมโนธรรมของเธอไม่เจ็บบ้างเลยเหรอ?”
เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงก็ได้ยินคำพูดของนายหญิงใหญ่แล้วเช่นกัน เซียวฉางเฉียนตะโกนอยู่ในบ้านอย่างเสียงดังว่า “แม่ คุณพูดว่าอะไรนะ?! เฉียนหงเย่นผู้หญิงเลวคนนั้น ขโมยเงินของคุณและหนีไปแล้วงั้นเหรอ?!”
“ใช่!” นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “ไอ้สารเลวที่ชิงหมาเกิดคนนี้ ได้ขโมยเงินของฉันไปทั้งหมดแล้ว…….”
เซียวฉางเฉียนกัดฟันและด่าว่า “เฉียนหงเย่นไอ้สารเลวคนนี้! ทำไมผมถึงมองไม่ออกตั้งแต่แรก ทำไมเธอถึงเป็นคนสารเลวได้เช่นนี้!”
เซียวไห่หลงก็โกรธเคืองมากเช่นกัน “แม่ก็ทำเกินไปแล้ว! เธอจากไป ก็ไม่คำนึงถึงชีวิตและความเป็นตายของคนทั้งครอบครัวของเราแล้วเหรอ?!”
นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “ไม่ได้! ฉันจะปล่อยเธอไปไม่ได้! โทรแจ้งตำรวจ!รีบโทรแจ้งตำรวจเร็วเข้า!”
เซียวเวยเวยพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “แต่พวกเราไม่มีโทรศัพท์มือถือเลย มือถือของเราถูกคนของอู๋ตงไห่ยึดไปนานแล้ว…….”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดกับเซียวเวยเวยทันทีว่า “เวยเวย คุณออกไปหาโทรศัพท์สาธารณะสักแห่ง และใช้โทรศัพท์สาธารณะโทรไปที่ 110 มันไม่เสียเงิน รีบไปเลย! ยิ่งโทรหาตำรวจเร็วเท่าไหร่ โอกาสที่จะจับตัวหญิงเลวคนนั้นกลับมาได้ก็ยิ่งเยอะขึ้นเท่านั้น!”