ตอนที่ 224 เมื่อคว้ามาครองไม่ได้ก็ทำลายทิ้ง
“คุณวางยาที่แก้วใช่ไหม” จนถึงตอนนี้มีเพียงแค่แก้วใบนั้นเท่านั้นที่เขาใช้อยู่คนเดียว ถ้าไม่อยู่ในไวน์ ก็ต้องอยู่ในแก้ว
เขาคิดไม่ถึงว่าซูเตอร์จะใจกล้าหน้าด้านวางยาเขาแบบนี้
“พี่เหยี่ยน ตอนนี้นายรู้ก็สายเกินไปแล้วล่ะ” ซูเตอร์ยื่นมือไปประคองเขาไว้ “นายก็อย่าเสียแรงเปล่าเลย นี่คือสิ่งที่ฉันตั้งใจเอากลับมาเป็นพิเศษ ไร้สีไร้กลิ่นไร้ยาแก้”
เขายิ้มหัวเราะเข้าประชิดซือเหยี่ยน “ใช่แล้ว อีกอย่างฤทธิ์ยาตัวนี้แรงมากนะ”
ซูเตอร์ยื่นมือไปกอดเอวซือเหยี่ยนเอาไว้ ยิ้มเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อ “แต่ว่านายวางใจได้ มีฉันอยู่ ฉันอยู่กับนายค่อยๆ ช่วยนายแก้ได้” เขาเข้าใกล้พร้อมเป่าลมเบาๆ ใส่ที่ข้างหูของซือเหยี่ยน “พวกเรายังมีเวลากันทั้งคืน”
อารมณ์โกรธถึงขีดสุดลุกโชนขึ้นมาในแววตา ไม่นึกเลยว่าเขาเองจะลืมว่าคนอย่างซูเตอร์ทำได้ทุกอย่าง คิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้เตรียมป้องกันที่เขาจะวางยาในไวน์ไว้ด้วย
เขาลองขยับตัว แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงทั้งร่างกายถูกคนกระชากออกไปอย่างไรอย่างนั้น ตอนนี้แค่คิดจะผลักซูเตอร์ออกก็ยังทำไม่ไหว
“พี่เหยี่ยนอย่าพยายามดิ้นรนเลย ยานี้เป็นยาที่ฉันให้หมอส่วนตัวของฉันทำขึ้นมาเป็นพิเศษ คนที่คุมสติตัวเองได้แล้วยังแข็งแกร่งอีกยังต้านทานไม่ไหว ถึงยังไงฉันเสียแรงตั้งมากตั้งมายกว่าจะหาร่องรอยของนายเจอ ถ้าไม่ได้เตรียมอะไรมาบ้าง ฉันจะมาปรากฏตัวได้ยังไงล่ะ”
ซูเตอร์ใช้มือประคองร่างอีกคนหมุนตัวเปลี่ยนทางขึ้นบนตึกไป เขาเตรียมการทุกอย่างไว้ล่วงหน้าแล้ว แค่รอให้ซือเหยี่ยนเข้ามาตามแผน
ซูเตอร์พยุงร่างซือเหยี่ยนไป พลางยกมุมปากขึ้นอย่างลำพองใจ ต่อสู้กับเขาเหรอ ก็แค่เจียงมู่เฉินคนตัวเล็กๆ จะมาเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไง
‘พรุ่งนี้เจอกันตอนเช้าใช่ไหม’
เขาอยากจะรู้จริงๆ ว่าผ่านคืนนี้ไปแล้ว เจียงมู่เฉินจะยังกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร
เขาโตมาในแก๊งมาเฟีย คำสอนของพ่อเขาคือถ้าชอบแล้ว ไม่ว่าจะ ‘ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล’ มากมายขนาดไหน ก็ต้องคว้ามาให้ได้ ครั้งแรกที่เขาเจอซือเหยี่ยน เขาก็ชอบอีกฝ่ายเข้าแล้ว
แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ซือเหยี่ยนก็เอาแต่ ‘งานก็คืองาน’ มาตลอด
ดังนั้นเขาจึงเสแสร้งแกล้งทำให้ตัวเองกลายเป็นคุณชายน้อยผู้อ่อนแอที่มีคนมุ่งร้ายอยากจะสังหารเขา มาแทนที่เขา
ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ ซือเหยี่ยนก็จะยืนอยู่ตรงนั้นคอยช่วยเหลือเขา ยืดอกเผชิญหน้าอย่างกล้าหาญ บาดเจ็บสาหัสเพื่อเขาก็ตั้งหลายครั้ง
ทุ่มเททั้งกายทั้งใจปกป้องเขาขนาดนี้ ซือเหยี่ยนของเขาจะไม่ชอบเขาได้อย่างไรกัน
ขอเพียงแต่กำจัดคนข้างกายซือเหยี่ยนออกไปทีละคนจนหมด ซือเหยี่ยนก็เป็นของเขาไปโดยปริยายแล้ว เหมือนกับที่พ่อเขาพูดเอาไว้เมื่อตอนนั้นไม่มีผิด ถ้าชอบก็ต้องคว้ามาครองให้ได้ เมื่อคว้ามาครองไม่ได้ก็สู้ทำลายทิ้งเสียดีกว่า
ตอนนี้เขายังไม่อยากทำลายซือเหยี่ยนทิ้ง ดังนั้นก็มีเพียงแค่ต้องได้เขามาครองเท่านั้น
“พี่เหยี่ยน ผ่านคืนนี้ไป นายก็เป็นได้แค่ของฉันคนเดียวแล้ว” ความดื้อรั้นปรากฏในแววตา “นายก็รู้ว่าฉันชอบนายมานานหลายปีแล้ว”
ซือเหยี่ยนยังพอมีสติอยู่บ้าง เขาพยายามเก็บกดอาการกระสับกระส่ายในร่างกาย เอ่ยเสียงกดต่ำในลำคอ “ซูเตอร์ คุณทำแบบนี้มีแต่ทำให้ผมยิ่งเกลียดคุณ”
“ก็ช่างสิ นายเกลียดฉันก็ถูกแล้ว ยังไงซะนายก็ไม่ชอบฉันอยู่แล้ว” เขาหัวเราะเบาๆ “ไม่ชอบกับเกลียดสำหรับฉันแล้วมันเหมือนกันหมด ยังไงซะขอเพียงนายอยู่ข้างกายฉันก็พอแล้ว”
พูดจบ ซูเตอร์ก็พาซือเหยี่ยนเข้าลิฟต์ไป
……
เจียงมู่เฉินเอารถมาจอดหน้าทางเข้า แล้วพุ่งตรงเข้าไปข้างในทันที เขามองดูที่โถงใหญ่ก็ไม่เห็นเงาของซือเหยี่ยน
เขาหรี่ตาลง พวกเขาไม่มีทางจะออกไปได้เร็วขนาดนี้
“ช่วยฉันหาที มีคนชื่อซือเหยี่ยนมาหรือเปล่า” เจียงมู่เฉินเข้าไปถามคนที่อยู่เคาน์เตอร์ต้อนรับลูกค้าตรงๆ
“คุณคะ ข้อมูลส่วนตัวของลูกค้า ทางเราเปิดเผยข้อมูลโดยพลการไม่ได้ค่ะ”
เจียงมู่เฉินสีหน้าบูดบึ้ง บ่งสัญญาณว่าคนอื่นไม่ควรจะเข้าไปหาเรื่องด้วย “จะหาหรือไม่หา ถ้าไม่หาพรุ่งนี้พวกเธอไม่ต้องมาทำงาน”
“ขออภัยค่ะ คุณ…”
ตอนที่ 225 คุณชายเจียงคลั่ง
เจียงมู่เฉินหรี่ตาลง “เรียกผู้จัดการของพวกเธอมา เดี๋ยวนี้!”
ไม่กี่คนเห็นถึงสัญญาณของเขาว่าคนอื่นไม่ควรจะเข้าไปหาเรื่องด้วย ก็รีบไปตามผู้จัดการของกะนี้มา เจียงมู่เฉินยืนวางท่าอยู่ตรงนั้น
ผู้จัดการของกะนี้เห็นใบหน้าเจียงมู่เฉินก็หวาดกลัวในพริบตา ทำไมถึงได้ไปกระตุกหนวดเสือของคุณชายน้อยผู้นี้ได้
“คุณชายเจียง ทำไมมาที่นี่กะทันหันครับ”
“รีบช่วยฉันหาว่าซือเหยี่ยนอยู่ที่นี่ไหม” เจียงมู่เฉินไม่มีอารมณ์จะมาไร้สาระกับพวกเขา
“คุณชายเจียง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะช่วยคุณหา…”
“ฉันจะพูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าวันนี้พวกเธอไม่หา พรุ่งนี้ทุกคนก็ออกกันไปให้หมด”
พอผู้จัดการได้ยินก็พูดกับคนข้างๆ ทันที “ไม่ได้ยินที่คุณชายเจียงพูดหรือไง รีบไปหาสิ”
หญิงสาวที่อยู่เคาท์เตอร์ต้อนรับมือไม้อ่อนลนลานรีบหาข้อมูล “ขออภัยค่ะ ไม่มีข้อมูลของคุณซือเหยี่ยน”
เจียงมู่เฉินกุมขมับ “ซูเตอร์ ดูสิว่ามีเขาไหม”
ครั้งหาออกมาได้อย่างรวดเร็ว “มีค่ะ บนตึกห้องแปดศูนย์เจ็ด”
“เอาคีย์การ์ดให้ฉัน” เจียงมู่เฉินสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณชายเจียง ไม่ดีมั้งครับ”
“จะให้ไหม” เจียงมู่เฉินกดเก็บอารมณ์โมโหรุนแรงไว้ ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ
ผู้จัดการรีบพูด “ให้ครับให้ รีบเอาคีย์การ์ดให้คุณชายเจียงเร็ว”
หญิงสาวรีบส่งคีย์การ์ดต่อให้ผู้จัดการ ผู้จัดการส่งคีย์การ์ดให้เขาด้วยท่าทางเคารพนบนอบ แล้วยังไม่ลืมเอ่ยกำชับ “ถึงยังไงที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ คุณชายเจียงต้องระวังรอบคอบด้วยนะครับ”
เจียงมู่เฉินหยิบคีย์การ์ดจากมือเขาแล้วมุ่งตรงไปเข้าลิฟต์ เขาหยิบคีย์การ์ดถูไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า หวังว่าตอนตัวเองเข้าไปจะยังทันเวลาอยู่
……
ในห้องพักบนตึก ซูเตอร์วางซือเหยี่ยนลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง เขานอนคว่ำลงข้างกายซือเหยี่ยน หรี่ตามองเขา
“เหยี่ยน แบบนี้นายดูดีจริงๆ” ปลายนิ้วกรีดกรายสัมผัสผ่านใบหน้าของซือเหยี่ยน “นายรู้ไหม ครั้งแรกที่ฉันเห็นนายก็รู้สึกว่านายดูดีมากจริงๆ”
ซือเหยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย พยายามกดปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกาย ทั้งที่เอาออกไม่ได้และเอากลับคืนไม่ได้
ซูเตอร์เห็นเหงื่อบนหน้าผากเขา ก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “นายทรมานมากใช่ไหม อย่าร้อนใจไป ฉันจะรีบช่วยนายเดี๋ยวนี้เลยดีไหม”
ขณะที่เขาพูดอยู่ก็เตรียมจะลงมือกับเสื้อเชิ้ตของซือเหยี่ยนด้วย
ซือเหยี่ยนยื่นมือไปกุมมือเขาไว้แน่น “ซูเตอร์ ตอนนี้คุณเปลี่ยนใจยังทัน ผมจะไม่ติดใจเอาความกับคุณ”
ซูเตอร์หัวเราะเบาๆ “เหยี่ยน ฉันทำมาขนาดนี้แล้ว ยังจะกลัวนายติดใจเอาความฉันอยู่เหรอ นายคิดจะถ่วงเวลาฉันใช่ไหม…นายอย่าเสียแรงเปล่าเลย ฤทธิ์ยา ถ้าไม่ทำก็ไม่มีทางจะแก้ได้ ที่นี่นอกจากนายก็มีแค่ฉัน นายไม่ทำกับฉัน แล้วยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ…อีกอย่าง นายก็ไม่ต้องคิดว่าจะมีใครมาช่วยนายได้ เรื่องที่นายอยู่กับฉันที่นี่ นอกจากฉัน ไม่มีคนอื่นที่รู้ ดังนั้นนายก็วางใจเถอะ จะไม่มีใครมารบกวนพวกเราได้หรอก”
ซูเตอร์ก้มหน้าลงเบาๆ อยากจะจูบซือเหยี่ยนสักหน่อย แต่เมื่อใกล้จะโดนริมฝีปากเขา ซือเหยี่ยนก็ออกแรงเบือนหน้าหนี ริมฝีปากตกกระทบบนใบหน้าของซือเหยี่ยนแทน
ซูเตอร์เห็นเขาทำแบบนี้ก็ไม่โกรธ มองเป็นเรื่องสนุกแทน ถึงอย่างไรเวลาของพวกเขายังมีอีกนาน ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็ได้
สายตาของซูเตอร์จับจ้องมาที่เสื้อผ้าของซือเหยี่ยน ค่อยๆ ปลดกระดุมบนตัวของเขาอีกทีละเม็ด ทำอย่างรวดเร็วและตรงจุด เพียงชั่วครู่เดียวเสื้อเชิ้ตบนตัวของซือเหยี่ยนก็เปิดออกทั้งหมด
ซูเตอร์มองร่างกายกำยำอันสมบูรณ์แบบของเขาแล้วยิ้มด้วยความพอใจ ซือเหยี่ยนเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ทั้งคนทั้งรูปร่างมีดีเหมือนกัน สุดยอดเหลือเกิน
ซูเตอร์พินิจมองมัดกล้ามแน่นกระชับของเขาก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นรัว ในใจเริ่มร้อนรนนิดหนึ่งแล้ว แทบอยากจะถอดเสื้อผ้าซือเหยี่ยนออกให้หมด มือของเขาเลื่อนลงมาถึงที่เอวของซือเหยี่ยน
