ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 60 เนื้อคู่โดยจิตวิญญาณ

           ทันทีที่สิ้นเสียงของหลินเยียน อีกฝ่ายก็ส่งข้อความวีแชทตามมา  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่เยียน ฉันถ่ายตามที่พี่ต้องการแล้วนะ ลองดู!’  
 
 
           หลินเยียน “…!!!”  
 
 
           หลินเยียนเห็นนามแฝงในวีแชทก็จำได้ทันที นี่มันเผยอวี่ถังไม่ใช่เหรอ?  
 
 
           ไอ้เด็กนี่ ส่งตอนไหนไม่ส่ง กลับส่งให้เธอเวลานี้!  
 
 
           ไม่ใช่สิ ประเด็นคือ ถ่ายตามที่เธอต้องการหมายความว่าไง?  
 
 
           เธอขอแค่คลิปในชีวิตประจำวันของเผยอวี้เฉิงเท่านั้น สมองเด็กคนนี้เป็นอะไรเนี่ย เขาเข้าใจอะไรเธอผิดหรือเปล่าเนี่ย?  
 
 
           “มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด! หนังที่ฉันเพิ่งรับต้องแสดงเป็นท่านประธานหญิงจอมเผด็จการ เพื่อให้สามารถแสดงจิตวิญญาณออกมา เลยให้น้องชายของเผยอวี้เฉิง เผยอวี่ถังช่วยฉันถ่ายคลิปวีดีโอชีวิตประจำวันของท่านประธานเผย ไม่ได้ขอสิ่งที่ จำ กัด ขนาดนี้!” หลินเยียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอธิบาย  
 
 
           เผยอวี้เฉิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เหมือนไม่เห็นด้วยกับการใช้คำของเธอ “จำกัดงั้นเหรอ?”  
 
 
           หลินเยียนได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ ใบหน้าพลันเต็มไปด้วยความระแวง “นี่ยังจำกัดไม่พออีกเหรอ? เธอต้องการอะไรอีก! ฉันขอเตือนเธอไว้ตรงนี้เลยนะ! เธออย่าทำอะไรบ้าๆ! เธอ…”  
 
 
           หลินเยียนกำลังจะข่มขู่ แต่จู่ๆ จิตใต้สำนึกกลับอ่อนแอลง ค่อยๆ ดิ่งเข้าไปในส่วนลึก “ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกง่วงมาก…”  
 
 
           เผยอวี้เฉิง “ฝืนคุยกับฉัน จะเสียแรงเปล่าๆ นอนเถอะ”  
 
 
           หลินเยียนจะกล้านอนได้อย่างไร พลันฝืนพูดว่า “ไม่ได้! ถ้าเธอฉวยโอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่…”  
 
 
           เผยอวี้เฉิงผ่อนเสียงให้อ่อนลง พลันปลอบว่า “ถ้าฉันทำอะไรจริงๆ ถ้าเธอมีสติอยู่ เธอจะห้ามฉันได้เหรอ?”  
 
 
           หลินเยียน “…!!!”  
 
 
           หน็อย! แบบนี้ก็ถือเป็นการเกลี้ยกล่อมเหรอ?  
 
 
           วินาทีต่อมา จิตใต้สำนึกของหลินเยียนก็ดิ่งเข้าไปอยู่ในส่วนลึกฉับพลัน เธอเองยังสงสัยว่าจิตใต้สำนึกของตนไม่ได้หลับใหลอยู่ในร่างกาย แต่โมโหจนเป็นลมไปแล้ว!  
 
 
           หลังจากจิตใต้สำนึกของหลินเยียนในห้วงความคิดหลับใหลไป โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่เยียน ภารกิจที่พี่สั่งผมทำสำเร็จอย่างราบรื่นแล้วนะ เราจะไปซิ่งรถด้วยกันเมื่อไหร่? พี่ไม่ต้องห่วง ผมรู้สนามแข่งลับที่หนึ่ง พี่ผมจับไม่ได้หรอก!’  
 
 
เผยอวี้เฉิง “…”  
 
 
           เผยอวี้เฉิงใช้โทรศัพท์มือถือของหลินเยียน ตอบกลับไปประโยคหนึ่ง…  
 
 
           ความคิดถึงโหยหา ‘ฉันเผยอวี้เฉิง’  
 
 
           อีกฝั่งเงียบไปหลายวินาที จากนั้นในที่สุดเผยอวี่ถังที่ตกใจจนอึ้งค้างก็ตอบกลับมา  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘อะไรนะ!!! พี่…พี่ชายใหญ่เหรอ? พี่…พี่อยู่กับพี่เยียนเหรอ? ทำไมโทรศัพท์พี่เยียนถึงมาอยู่กับพี่ได้? แล้วพี่เยียนของผมล่ะ???’  
 
 
           ความคิดถึงโหยหา ‘หลับไปแล้ว’  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘…!!!’  
 
 
           หลับ…หลับไปแล้วงั้นเหรอ?  
 
 
           จากนั้นเผยอวี่ถังก็ส่งข้อความมารัวๆ มาไม่รู้กี่ข้อความ   
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่ชายใหญ่ผมผิดไปแล้ว!’  
 
 
นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่ชายใหญ่อย่าโกรธผมเลยนะ!’  
 
 
นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่ชายใหญ่ ผมแค่อยากพาพี่สะใภ้ใหญ่ไปรับลมผ่อนคลายอารมณ์เท่านั้นเอง! แบบความเร็วสามสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง!’  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่ชายใหญ่ ผมอวยพรให้พี่ๆ ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร อยู่ด้วยกันไปชั่วนิรันดร์ มีลูกด้วยกันไวๆ! พี่ชายใหญ่ พี่กับพี่สะใภ้ใหญ่เป็นคู่สร้างคู่สมในสายตาผม! เป็นเนื้อคู่โดยจิตวิญญาณ! ผมไม่มีวันขัดขวางพี่กับพี่สะใภ้ใหญ่อยู่ด้วยกัน! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้น พี่สะใภ้ใหญ่จะเป็นพี่สะใภ้ใหญ่แท้ๆ ของผม!’  
 
 
           นี่ไม่ใช่รถที่ขับไปทางโรงเรียนอนุบาล ‘พี่ชายใหญ่ผมไม่กวนพวกพี่แล้ว พวกพี่นอนต่อเถอะ…’