ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 29 ค่าเช่านี้ใครจะกล้ารับ?

ค่าเช่างั้นเหรอ?  
 
 
ค่าเช่าบ้าบออะไรกัน!!!  
 
 
เธอเข้ามาอยู่ในร่างกายฉันเนี่ย เจ้าของอย่างฉันอนุญาตหรือยัง?  
 
 
อนุญาตหรือยัง? ห๊ะ!  
 
 
แล้วยังค่าเช่านี่อีก! แต๊ะอั๋งเผยอวี้เฉิง?  
 
 
ค่าเช่านี้ใครจะกล้ารับ!?  
 
 
และในขณะที่หลินเยียนกำลังจะโดนทรมานจนเป็นบ้านั้น ร่างกายของเธอพลันกระตุกที หลังจากความเลื่อนลอยนัยน์ตาของเธอหายไป หลินเยียนก็พบว่า เธอกลับคืนสู่ร่างกายของตัวเองแล้ว  
 
 
ดี…ดีจังเลย!  
 
 
เธอกลับมาแล้ว!  
 
 
ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!  
 
 
หลินเยียนดีใจจนน้ำตาไหล  
 
 
ตกใจแทบแย่ เธอคิดว่าตัวเองจะกลับมาไม่ได้แล้ว!  
 
 
แต่แล้ว รอยยิ้มที่ราวกับได้เกิดใหม่บนใบหน้าของหลินเยียนยังไม่ทันเปล่งออกมา วินาทีต่อมาเธอพลันเห็นว่า…  
 
 
ขนตาที่ยาวเป็นแพของเผยอวี้เฉิงที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้กระดิกที ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น  
 
 
และในตอนนี้ กรงเล็บมหาบาปของเธอ…ก็ยังวางอยู่บนขอบคอเสื้อของเขา…  
 
 
หลินเยียน “…”  
 
 
อย่ากลับมาอีกเลย  
 
 
เธอ…ตายไปซะเถอะ…  
 
 
ชั่ววินาทีที่ชายหนุ่มลืมตาขึ้น ความน่าเกรงขามอย่างผู้สูงส่งก็กลับมาทันที พลันแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้อง  
 
 
ดูเหมือนจะเป็นเพราะเพิ่งตื่นจึงยังงุนงงอยู่ สายตาของชายหนุ่มค่อยๆ กลับมาโฟกัส  
 
 
จากนั้นสายตาที่กลับมาสว่างอีกครั้ง พลันมองบนนิ้วมือ…ของหลินเยียน…ที่วางอยู่บนขอบคอเสื้อของตน…  
 
 
คิ้วของชายหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อยจนแทบจะไม่รู้สึก สายตาอันราบเรียบเย็นชาฉกจ้องเธอ พร้อมพูดด้วยเสียงที่แฝงความแหบพร่า “คุณหลิน เจอกันอีกแล้ว”  
 
 
หลินเยียนไม่คิดเลยว่าจะโดนจับได้คาที่ อยู่ในท่าที่วางมือบนขอบคอเสื้อของคนอื่น เหมือนจะถอดเสื้อผ้าของเขา กลืนไม่เข้า คายก็ไม่ออก  
 
 
บรรยากาศอึดอัดอยู่หลายวินาที  
 
 
หลินเยียนพูดอย่างยากลำบากด้วยสีหน้าปานจะพุ่งไปหาความตาย “คุณเผย…ถ้า…ถ้าตอนนี้ฉันบอกคุณว่า…ฉันไม่ได้มาที่นี่เอง…ฉันถูกคนอื่นเข้าสิง…คุณจะเชื่อมั้ย?”  
 
 
ดวงตาที่เลือนรางราวกับมีหมอกชั้นบางๆ กั้นอยู่ของชายหนุ่มค่อยๆ กระเพื่อมคลื่นระลอกหนึ่งออกมา “ด้วยสติปัญญาของคุณหลิน สามารถคิดเหตุผลแบบนี้ออกมาได้ คิดว่าคงพยายามมากแล้ว”  
 
 
หลินเยียน “…”  
 
 
ปักโธ่เฮ้ย! ที่เธอพูดคือความจริงนะ! ความจริง+  
 
 
ต้องให้เธอพูดอย่างไร เขาถึงจะเชื่อ?  
 
 
หลินเยียนตกอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวัง มือแข็งทื่อลืมขยับไปชั่วขณะ  
 
 
ชายคนนั้นมองไปที่มือเล็กอันขาวกระจ่างและเนียนนุ่มนิ่งๆ “หรือ…คุณหลินอยากต่อ?”  
 
 
หลินเยียนรีบหดมือกลับ “ไม่ๆๆ! ไม่อยาก! ขอโทษ!”  
 
 
สายตาของเผยอวี้เฉิงเหมือนจะไม่ดีนัก เวลามองคนมักจะเหมือนมีหมอกชั้นบางๆ กั้นอยู่ ให้ความรู้สึกลึกล้ำเกินจะคาดเดา  
 
 
เธอเหมือนถูกเขาอ่านใจออกหมดแล้ว แต่เธอกลับอ่านใจเขาไม่ออกเลยสักนิด  
 
 
ตอนนี้เห็นเพียงว่าชายหนุ่มค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง แล้วหยิบแว่นที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาใส่ “ผมคิดว่า คุณหลินต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม”  
 
 
หลินเยียนสันหลังเย็นวาบ นี่เป็นอีกหนึ่งคำถามปราบเซียนอย่างไม่ต้องสงสัย