ชลธีดึงอักลี่ตัวน้อยๆ ออกมาจากห่วงยางแล้วอุ้มไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง เขาไม่เคยอุ้มเด็กเล็กขนาดนี้มาก่อน จึงระมัดระวังมากเป็นพิเศษ ด้วยกลัวว่าจะทำอักลี่เจ็บ
“มาเถอะ อักลี่ลุงจะใช้มือประคองที่ท้องของนายไว้ นายก็ใช้แขนและขาว่ายอยู่ในน้ำนะ ทำเหมือนกับในโทรทัศน์เลย ค่อยๆ ไม่ต้องรีบ” ชลธีได้เจอกับอักลี่ครั้งแรกก็ชอบเขามาก ดวงตาดำขลับของอักลี่เหมือนกับคริสตัลสองก้อนที่แช่อยู่ในน้ำ มันสุกใสสกาว พาให้คนที่มองใจละลาย
“อื้ม ได้เลย” อักลี่ก็ว่ายอยู่ในน้ำด้วยท่าทางที่ตัวเองคิด
“อื้ม เยี่ยมมาก ฉลาดจริงๆ เลย” ชลธีนั้นชมอักลี่อยู่ตลอด อักลี่ก็ดีใจ และยังเรียนได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย
ตอนที่วรกัญญาออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นในเขตของเด็กในสระว่ายน้ำถูกคนรุมล้อมจนเป็นวงกลมเล็กๆ เธอเดินเข้าไปอย่างรีบร้อน แล้วจึงเห็นผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งมองดูอักลี่เรียนว่ายน้ำอย่างห่วงใย คนที่สอนอักลี่ว่ายน้ำนั้นก็คือชลธี
ทำไมเขาก็มาด้วยล่ะ? ตามเธอมางั้นเหรอ? วรกัญญาไม่พอใจเล็กน้อย เธอกระโดดลงน้ำแล้ววายเข้าไป
“ชลธี ทำมานายถึงมาอยู่ที่นี่?” วรกัญญากอดลูกชายเอาไว้ แล้วถามกับชลธี
“ประธานวรกัญญา ผมเป็นผู้ช่วยของคุณ คุณมาถึงที่นี่แล้ว ผมก็ควรจัดเตรียมให้ตลอดการเดินทาง ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องมาครับ” ชลธีคิดข้อแก้ตัวเอาไว้ก่อนแล้ว
“คุณแม่ คุณลุงเขาสอนก็ดีนะฮะ ผมสามารถพลิกไปมาในน้ำได้ด้วย” อักลี่เองก็ช่วยพูดให้ชลธี เขาคิดว่าแม่ของตัวเองดุเกินไป จะดุร้ายขนาดนี้กับคนอื่นได้ยังไง?
วรกัญญาฟังคำพูดของลูก เธอก็มองเล็กน้อบดูเหมือนว่าทุกคนจะกำลังให้ความสนใจกับอักลี่มาก ทศพรเองก็มาด้วย ตไม่ได้ว่ายและกำลังมองอักลี่เรียนว่ายน้ำอยู่
“ก็ดี ในเมื่อนายก็ตามมาด้วยแล้ว ฉันจะมอบหมายงานให้ วันนี้ต้องสอนอักลี่ให้เป็นให้ได้ ถ้าสอนไม่ได้ วันจันทร์ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว” วรกัญญานั้นคิดข้ออ้างที่จะไล่ชลธีออกได้พอดี
“ได้ แต่ผมเองก็มีเงื่อนไข ผมจะสอนยังไงก็เรื่องของผม คุณจะเข้ามาก้าวก่ายไม่ได้ ถ้าคุณเข้ามายุ่งแล้วอักลี่เรียนไม่สำเร็จ มันก็เป็นความรับผิดชอบของคุณ” ชลธีมั่นใจในตัวอักลี่มาก และเขาก็รู้ว่าวรกัญญานั้นอยากจะหาข้ออ้างไล่ตัวเองออกไป เขาจะไม่ให้โอกาสนั้นกับเธอหรอก
“ได้ งั้นพวกเราไปกันเถอะ” วรกัญญาพาจันวิภาและโธรณีไปเล่นกันอีกที่ ลูกก็มีคนเอาไปแล้ว วรกัญญาจึงรู้สึกสนุกสนานขึ้น เธอดึงทั้งสองมาจะแข่งว่ายน้ำกัน
“อักลี่ นายต้องพยายามเข้านะ ถ้านายเรียนไม่สำเร็จล่ะก็ ลุงก็ไม่มีงานทำแล้ว ครอบครัวของลุงยังต้องพึ่งพาลุงเพื่อหารายได้เลี้ยงครอบครัวนะ” ชลธีพูดกับอักลี่อย่างน่าสงสาร
อักลี่ใช้มือป้อมของเขา ลูบที่ใบหน้าของชลธี “คุณลุงฮะ ผมจะพยายาม ผมจะไม่ให้ลุงตกงานหรอกฮะ ถ้าลุงตกงานแล้ว ผมจะให้เงินลุงฮะ” คำพูดของอักลี่ทำให้ชลธีรู้สึกจี๊ดๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เด็กคนนี้หน้าตาสวยมาก แต่เขากลับบอกไม่ได้ว่าเขาหน้าตาเหมือนใคร ชลธีก็ไม่อยากถามมากเกินไป เด็กคนนี้ดูเหมือนจะยังเล็กแต่กลับเจ้าเล่ห์น่าดู
เพื่อจะไม่ให้คุณลุงตกงาน อักลี่จึงเรียนว่ายน้ำอย่างตั้งอกตั้งใจ เดิมทีเขาก็ฉลาดอยู่แล้ว บวกกับชลธีที่ถ่ายทอดทักษะการว่ายน้ำอย่างสุดตัว ผ่านมาทั้งบ่าย อักลี่ก็สามารถว่ายไปมาในสระว่ายน้ำได้เล็กน้อย
“คุณแม่ฮะ คุณแม่ ผมว่ายน้ำได้แล้ว ผมว่ายน้ำได้แล้ว” ภายใต้การช่วยเหลือของชลธี อักลี่จึงว่ายไปข้างๆ ของวรกัญญาได้แล้ว
และถือโอกาสว่ายอยู่หน้าวรกัญญาอีกเล็กน้อย เพื่อแสดงออกให้เห็นว่าตัวเองว่ายน้ำได้แล้ว แต่เขาก็ยังเด็กมากและเพิ่งจะเรียนว่ายน้ำได้ กำลังกายยังไม่พอ
“ประธานวรกัญญา งานที่คุณมอบให้ผมเสร็จสิ้นแล้วครับ อย่างนี้ผมก็ไม่ตกงานแล้ว” สีหน้าของชลธีเต็มไปด้วยความเจิดจ้า
เขาเหลือบมองอักลี่ อักลี่เองก็เหลือบมองเขา ทั้งสองยิ้มให้กัน
วรกัญญาเห็นลูกชายเรียนไปได้พอสมควรแล้ว แค่ยังต้องฝึกฝนให้มากขึ้น ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร ซึ่งเธอไม่สามารถไล่ชลธีออกได้ด้วยเหตุผลนี้
งั้นก็ช่างมันเถอะ หลังจากนี้ก็มีโอกาสอยู่เสมอ วรกัญญาเองก็ไม่รีบร้อนในเวลานี้
“โอเค นายทำได้ดีมาก ฉันพอใจมาก วันจันทร์นายมาทำงานต่อไปได้”
ว่ายน้ำมาทั้งบ่ายก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาแล้ว บาร์บีคิวก็เตรียมไว้สำหรับทุกคนเรียบร้อยแล้ว
วรกัญญารู้สึกพวกเธอไม่ได้สั่งบาร์บีคิวไว้นี่นา วันนี้ไม่ได้กินอาหารจีนกันหรอกเหรอ?
“บาร์บีคิวของวันเป็นของที่เจ้าของรีสอร์ทส่งมาให้ครับ การใช้จ่ายของเราถึงโควตาที่กำหนดแล้ว ดังนั้นจึงส่งบาร์บีคิวมาให้อีกทั้งยังมีปาร์ตี้รอบกองไฟคืนนี้ด้วย” ชลธีรายงานต่อวรกัญญา
เขาเหลือบมองทศพรอีกครั้ง ทศพรเองก็พยักหน้าให้กับวรกัญญา
“โอเค งั้นก็ขอขอบคุณเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้ด้วย” วรกัญญาพูดกับชลธี
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ” ทศพรรีบพูดขึ้น รีสอร์ทนี้ก็เป็นของเขา
วรกัญญาเหลือบมองทศพรอย่างประหลาดใจ ครู่ต่อมาเขาก็ได้สติกลับมาว่าตัวเองเกือบจะถูกจับได้แล้ว
“เจ้าของเขาก็ได้กำไร เราจะขอบคุณเขาทำไมล่ะครับ?” ชลธีพูดกับวรกัญญา
จันวิภาและโธรณีเองก็ไม่รู้ว่ารีสอร์ทนี้เป็นของทศพร และก็ไม่รู้ว่าที่พวกเขาพูดหมายความว่ายังไง ยังไงก็เดินตามไปแล้วกัน ตามตื๊อภรรยาเป็นเพื่อนชลธี
หลายคนนั่งล้อมวงกัน ทุกคนต่างย่างบาร์บีคิวด้วยตัวเอง นอกจากนี้ยังมีการแสดงรำพื้นบ้านบนเวที กินบาร์บีคิวหอมๆ ดื่มเบียร์ ชมโชว์อันยอดเยี่ยม ทุกคนมีความสุขกันมากเลย
เพียงอักลี่นั้นถึงเคยกินเนื้อย่างเสียบไม้มาบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยกินบาร์บีคิวมาก่อน เขารู้สึกว่าวันนี้มีความหมายมากจริงๆ มีเรื่องน่าสนุกมากมายขนาดนี้
“คุณลุง ผมช่วยนะ” อักลี่คุ้นเคยกับชลธีอย่างรวดเร็ว แถมเขายังติดชลธีมาก ช่วยชลธีทำนั่นทำนี่ ใกล้ชิดยิ่งกว่ากับวรกัญญาเสียอีก
“ได้เลย มาเดี๋ยวลุงถือไว้แล้วนายปรุงนะ” ชลธีอุ้มอักลี่ขึ้น แล้วให้เขาใส่เครื่องปรุงลงบนเนื้อย่าง
อักลี่นั้นก็ใส่เครื่องปรุงเช่นเกลือและผงปรุงรสลงบนเนื้ออย่างจริงจังมาก
เมื่อย่างเสร็จแล้ว ชลธีก็นำเนื้อชิ้นนั้นมาเป่าให้อักลี่กิน อักลี่กินเนื้อที่ตัวเองปรุง มันหอมเป็นพิเศษ
“อักลี่ อย่ากินเนื้อเยอะนะ เดี๋ยวจะไม่ย่อย” วรกัญญาเห็นว่าคืนนี้ลูกชายกินเนื้อไปเยอะแล้ว เธอจึงค่อนข้างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก บ่ายวันนี้เขาว่ายน้ำเดิมทีก็ใช้พลังกายไปเยอะแล้ว เดี๋ยวกินอิ่มแล้ว ผมจะพาเขาไปเดินสักหน่อย คงจะไม่เป็นอะไรหรอกครับ” ชลธีคิดว่าเด็กผู้ชายคนหนึ่งกินเนื้อแค่ไม่กี่ชิ้นมันก็ไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว
“โอเคๆๆ กินอีกชิ้นก็ไม่กินแล้วนะ” เมื่อชลธีเห็นว่าวรกัญญาใกล้จะโมโหแล้ว เขาก็รีบประนีประนอม ลูกชายของคนอื่นเขาก็ต้องรู้ดีว่าตัวเขาเองอยู่แล้ว เขาเองก็ไม่สามารถใช้ความคิดของผู้ใหญ่ที่ไม่มีลูกคนหนึ่งไปดูแลเด็กได้
วรกัญญาเห็นว่าชลธียังพอจะเชื่อฟัง จึงไม่ได้ถลึงตาใส่เขาอีก คนคนนี้ดูสถานการณ์เก่งมาก ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องในวันนั้นขึ้น ก็คงเป็นผู้ช่วยที่ไม่เลวคนหนึ่งเลยทีเดียว
“มาเถอะ ประธานวรกัญญา คุณก็กินสักหน่อยเถอะ เนื้อนี่หอมมากเลยนะ ไม่อ้วนด้วย ผมยังใส่พริกลงไปเยอะมาก น่าจะถูกปากคุณมากเลย” ชลธียกจานเนื้อที่ย่างเสร็จแล้วเข้ามาให้วรกัญญา
