นีรชาป่วย และไม่สนใจเรื่องในบ้าน ทุกวันเธอทานแต่อาหารเบาๆ เพื่อแก้ร้อนใน
แม้นีรชาจะทานแต่อาหารเบา แต่เธอไม่รู้เลยว่าบ้านตระกูลสุวรรณเลิศในตอนนี้นั้นก็ทานกันเบามาก แค่หนึ่งร้อยต่อวัน ซึ่งเป็นกฎที่เข้มงวดของย่านิ่ม
บนโต๊ะไม่ได้เห็นอาหารที่คุณภาพดีนัก เป็นอาหารประเภทหมูและมังสวิรัติทั่วไป วรรณวิมลกับธีร์ธวัชและคนอื่นๆ กินแล้วอยากจะร้องไห้
“ธวัช คุณย่าของคุณเป็นอะไรไป ตระกูลเราไม่ใช่ไม่มีเงินนะ ถึงต้องกินแบบจนๆ อย่างนี้ คุณแม่คุณก็เหมือนกัน โคตรจะคนชนบท บ้านนอก!” วรรณวิมลไม่ได้กินของดีๆ นานจนปากพล่อย
“อ่อน ลำบากคุณแล้ว คุณแม่กับคุณย่าของผมเป็นแบบนี้ ก่อนหน้านี้ตอนที่เราไปเยี่ยมพวกเขา ก็ไม่เคยทานอาหารที่บ้านเลย งั้นเอาอย่างนี้ ต่อไปตอนเย็นเราออกไปทานข้างนอก ไม่ต้องอยู่ทานของไม่ได้เรื่องที่บ้าน” ธีร์ธวัชรักวรรณวิมลมาก แต่อย่างไรก็ตามเขาเองก็ไม่ได้อยากทานอาหารที่บ้านแล้ว
“ตอนนี้ฉันเริ่มคิดถึงนีรชาแล้ว ตอนที่เธอเป็นเจ้าบ้าน ไม่ว่าเมื่อไรเราก็ได้ทานอาหารอันโอชะ แล้วคุณดูทุกวันนี้สิได้ทานอะไร” สิ่งที่ทำให้วรรณวิมลอารมณ์เสียอย่างมาก ก็คือค่าขนมของตัวเองยังถูกบังคับลดไปหนึ่งหมื่นด้วย
“อืมๆ พวกเขาทำไม่ถูก ต่อไปเราไม่อยู่ทานข้าวบ้านแล้ว สามีคุณเชิญคุณไปทนกันข้างนอกนะ” ธีร์ธวัชบอกกับวรรณวิมลเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“ยังมีอีก ค่าขนมของฉัน ตอนแรกแค่สามหมื่นก็ไม่พออยู่แล้ว ไม่อยากเชื่อว่ายังจะลดฉันลงไปอีกหมื่น จะไม่ให้มีชีวิตอยู่เลยใช่ไหม” วรรณวิมลยังต้องช่วยเหลือครอบครัวตัวเอง หลังจากตระกูลบุญเยี่ยมล้มละลาย พ่อเธอก็มักจะขอให้เธอเอาเงินส่งกลับไปให้ที่บ้าน และก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ล้มละลาย ทั้งที่เงินที่เหลือในครอบครัวน่าจะพออยู่ได้ และบวกกับก่อนหน้านี้วรรณวิมลก็ส่งเงินกลับไปให้เยอะมากด้วย
“ภรรยา ผมสามารถให้เงินช่วยเหลือจุนเจือคุณได้ ไม่ใช่แค่เงินหนึ่งหมื่นนี่นะ เงินจากบริษัทผมก็ให้คุณได้” ยังไงตอนนี้คำพูดของตนก็เป็นใหญ่ในบริษัท ธีร์ธวัชยักยอกเงินมาจำนวนมาก มากกว่าเดือนละหมื่นก็ไม่สำคัญ
“คุณจะชดเชยให้ฉันเหรอ บัตรเงินเดือนของคุณอยู่กับฉัน คุณจะเอาอะไรมาชดเชยให้ฉัน” ทันทีที่วรรณวิมลได้ยินว่าธีร์ธวัชยังมีวิธีอื่นหาเงิน เธอก็ตื่นเต้นมาก
“ผมสามารถลดกำไรบริษัทให้น้อยลงหนึ่งหมื่น แล้วเอามาให้คุณ ยังไงบริษัทก็เป็นของเรา ใช้เงินนิดหน่อยไม่สำคัญอะไรหรอก” ธีร์ธวัชบอกกับวรรณวิมล
“ทำแบบนั้นได้จริงเหรอ เยี่ยมเลย งั้นทุกเดือนคุณต้องให้ฉันหนึ่งหมื่น ไม่อย่างนั้นฉันอยู่ไม่ได้แน่” ย่านิ่มหักเงินที่บ้านของเธอ ยังดีที่เธอยังมีสามีที่มีความสามารถ สามารถจุนเจือเธอได้อีกครั้ง
“ภรรยา เราควรทำอะไรสักอย่างนะว่าไหม ท้องของคุณยังไม่มีการเคลื่อนไหวเลย ผมอยากเป็นพ่อแล้วนะ” ธีร์ธวัชกอดวรรณวิมล
“รำคาญ มันไม่ได้เป็นความผิดของฉันนะ ทางคุณนั่นแหละมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” วรรณวิมลพูดกับธีร์ธวัช
“ร่างกายของผมสุขภาพดีขนาดนี้ จะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ มาเถอะที่รัก เพื่อลูกของเรา สู้ๆ!” ธีร์ธวัชพูดจบก็พุ่งเข้าใส่
“อะไร ยอมรับเด็กได้ แต่ยอมรับลูกสาวของฉันไม่ได้เหรอ เป็นไปได้ยังไงที่เรื่องอะไรดีๆ ล้วนต้องยกให้ตระกูลสุวรรณเลิศของพวกคุณ จะแยกลูกสาวกับหลานชายฉันไม่ได้นะ” ปรีณาพรรณยังนอนอยู่บนเตียง ทันทีที่ได้ยินถ้อยคำของชุติภาส เธอก็ทะลึ่งพรวดขึ้นทันที
“ชลบอกแล้ว ที่เขายอมถอยให้ได้มีเพียงเด็กเท่านั้น ถ้าพวกคุณไม่ยินยอมจริงๆ สามารถไปฟ้องเขาไป เขาพร้อมเสมอ” ชุติภาสเองก็ไม่พอใจปรีณาพรรณอยู่มาก จะอย่างไรตนก็เป็นประธานบริษัทฮอนดากรุ๊ป ปรีณาพรรณคนนี้มาตะคอกเอะอะใส่ตน คนแบบเธอไม่เคยพบเคนเห็น
“พวกคุณ พวกคุณ” เมื่อได้ยินคำพูดของชุติภาส ปรีณาพรรณก็อยู่ไม่เป็นสุข ชลธีมีความรักลึกซึ้งให้มุกดาจริงงั้นเหรอ ได้ นังมุกดา กล้ามาทำเสน่ห์ให้ชลธีหลงใหลมัวเมา งั้นก็จะให้แกได้ลิ้มรสความร้ายกาจของยัยแก่คนนี้
“เอาล่ะ ผมนำความตั้งใจของชลมาให้แล้ว พวกคุณก็ไตร่ตรองกันดูเอาเอง สิ่งของเหล่านี้เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ จากผม ภัสร์ เธอก็ดูแลแม่ของเธอให้ดีแล้วกันนะ ฉันขอตัวก่อน” เมื่อชุติภาสพูดจบ เขาก็เดินไป
“ภัสร์ เอาของพวกนี้ไปโยนทิ้งซะ” ปรีณาพรรณที่ป่วยอยู่ไม่เกรงกลัวใครอีกแล้วในเวลานี้ เธอกำลังจะตาย ยังต้องกลัวใครอีกล่ะ
“คุณแม่ครับ ผมคิดว่าสิ่งที่คุณลุงชุติภาสพูดก็มีเหตุผลนะครับ ชลธีเป็นคนที่มีภรรยาแล้ว พวกคุณจะให้เขาหย่าแล้วมาแต่งงานกับน้อง เขาไม่ทำอย่างแน่นอน สามารถยอมรับเด็กได้ก็ไม่เลว” ความจริงอุไรภัสร์สนับสนุนให้น้องสาวเอาเด็กออก เรื่องวันนั้น เสียงที่สะท้อนกลับมาที่อุไรภัสร์นั้นแปลกมาก
เขารู้ความสามารถในการดื่มของชลธี มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเมา ตอนนั้นเขาได้ยินว่าน้องสาวถูกทำอย่างว่า ก็โกรธมาก ต่อมาเมื่อคิดให้ละเอียด บวกกับสิ่งที่น้องสาวและแม่ทำ ใจเขาจึงมีข้อสงสัยเล็กๆ เขาแค่ไม่อยากพูดออกมาให้ชัดเจนเท่านั้น
“ภัสร์ นั่นน้องสาวแกนะ หรือแกอยากให้น้องสาวแกถูกชลธีทำลายไปเปล่าๆ เขามีภรรยาอยู่แล้วทำไมยังจะทำเรื่องแบบนั้นกับน้องสาวแกอีก” ปรีณาพรรณยิ่งเห็นลูกชายยิ่งโกรธ ทำไมไม่ช่วยตนพูดเลย
“เอาล่ะคุณแม่ ผมต้องไปบริษัทแล้ว คุณก็อย่าอารมณ์ขึ้นให้มากเกินไป ผมว่างแล้วจะมาเยี่ยมคุณอีก” อุไรภัสร์รู้ว่าตนไม่สามารถพูดโน้มน้าวแม่ได้ เวลานี้ปรีณาพรรณอารมณ์ขึ้นมาก เขาจึงได้แต่เลือกที่จะไปจากที่นี่
“ถ้าฉันไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองว่าคลอดแกออกมา ก็ยังคิดนะว่าอุ้มมาผิด เด็กคนนี้เหมือนพ่อเขาไม่มีผิด โง่เง่า” ปรีณาพรรณพูดไล่หลังลูกชายตัวเอง
ตั้งแต่เด็กลูกชายไม่เคยสนิทกับเธอ เพราะมีเรื่องมากมายที่ลูกชายไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่เธอทำ สามีก็เหมือนกัน ดังนั้นปรีณาพรรณจึงมีความสัมพันธ์อันดีกับธินิดาลูกสาวของตัวเองมากกว่า
แต่ลูกชายก็เป็นแก้วตาดวงใจของเธอ แม้ลูกชายจะไม่สนิทกับตัวเอง แต่เธอเป็นแม่ ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ใจยังแคร์มาก
ลูกชายจะอายุสามสิบแล้ว ยังไม่มีแฟน นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอกังวลมากที่สุด ชีวิตของตนไม่ได้อยู่ได้นานนัก เธอต้องจัดการเรื่องของลูกชายและลูกสาวให้เรียบร้อยทุกอย่าง ถึงสามารถไปได้อย่างวางใจ
สำหรับสามียชญ์อุดม ปรีณาพรรณวางใจที่สุด ไม่มีความอยากได้อยากมี ตราบใดที่มีข้าวกิน มีหมากรุก อะไรก็ไม่ต้องการทั้งนั้น
“นี่ กฐินจ๊ะ วันนั้นเธอบอกว่าหลานสาวของเธอก็ไม่เลว หรือไม่ถ้าว่างเราไปทานข้าวด้วยกัน ให้พบกับลูกชายของฉันดีไหม” ปรีณาพรรณโทรหาเพื่อนของตัวเอง ต้องการหาคู่ให้กับลูกชาย
“งั้นก็ดีสิ เรานัดกันเย็นวันเสาร์นะ ได้ๆ รบกวนเธอแล้วจริงๆ กฐิน พวกเราไม่เจอไม่แยกย้ายนะจ๊ะ” เมื่อปรีณาพรรณแก้ไขได้เรื่องหนึ่ง เธอก็รู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายขึ้นมาก
แน่นอนว่าเธออยู่ไม่ถึงลูกชายแต่งงานลูกสะใภ้ แต่เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็วางใจ มุกดา โทษตัวเองที่โชคร้ายเถอะ ใครใช้ให้แกแย่งผู้ชายของลูกสาวฉันไปล่ะ ปรีณาพรรณกำหมัดแน่นท่าทางเหี้ยมโหด
