ช่วงนี้จันวิภาซวยหนักมาก เธอกลัวอะไรก็มาอย่างนั้น ทศพรจะต้องให้เธอไปคุยเรื่องสัญญาที่บริษัทเจริญพรให้ได้ คนอื่นไปเขาไม่ต้อนรับทั้งนั้น
ในตอนที่ผู้อำนวยการขอร้องอีกครั้ง จันวิภาจึงจำใจต้องไป พอมาถึงหน้าประตูใหญ่เจริญพรกรุ๊ป เธอก็จัดการผมเผ้าตัวเองและเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
แม้ตอนนี้ทศพรจะมีชื่อเสียงที่ไม่ดี แต่ก็เคยเป็นเทพบุตรในดวงใจเธอมาก่อน จิตใต้สำนึกของจันวิภาก็กลัวว่าจะหน้าแตกต่อหน้าเขาได้
พอสำรวจตัวเองแล้วว่าไม่มีปัญหาอะไร จันวิภาก็ถึงเดินเข้าไป
“คุณจันใช่ไหมคะ?” พนักงานต้อนรับพอเห็นว่าจันวิภารีบวิ่งเข้ามา ก็รีบเข้ามาต้อนรับเธอทันที ทำให้จันวิภารู้สึกไม่คุ้นเคยเท่าไหร่
“ใช่ค่ะ” จันวิภาตอบกลับไป
“ประธานของเรารอคุณอยู่แล้วค่ะ ตามฉันมาเลยค่ะ” พนักงานต้อนรับเดินไปถึงลิฟต์ของประธาน ให้จันวิภาเข้าไปในลิฟต์ และพาเธอไปยังห้องทำงานของทศพร
ทศพรแม้ภายนอกจะดูเหมือนคนไม่เอาไหน แต่เขาเป็นคนที่ทำงานได้อย่างฉลาด ภายในเป็นชายหัวโบราณ ภายนอกเขาตั้งใจจะทำให้พวกผู้หญิงที่คิดจะจับตัวเองไม่กล้าเข้าหาตัวเองอีก
พอเห็นจันวิภา ทศพรก็รู้สึกอากาศสดชื่นขึ้นมาก ความเหนื่อยล้าจากการจัดการเอกสารเมื่อกี้ก็หายไปในทันที
“ประธานคะ คุณจันมาแล้วค่ะ” พนักงานต้อนรับพาจันวิภาเข้ามาในห้องทำงานของประธาน แล้วเดินจากไปทันที
“คุณจันมาตรงเวลาเลยนี่ เชิญนั่งครับ อีกเดี๋ยวผมก็เสร็จแล้ว” ทศพรพูดกับจันวิภา
“ค่ะ ได้ค่ะๆ ประธานพร เชิญทำธุระเลยค่ะ เชิญเลยๆ” จันวิภานั่งลงบนโซฟา รอทศพรทำงาน
ใช้โอกาสที่ว่างนี้ จันวิภาก็กวาดตามองห้องทำงานของทศพร ไหนว่าเป็นหนุ่มเพลย์บอยไง แต่ห้องทำงานของเขากลับออกจะเข้มงวดและเย็นชา ของในห้องทำงานใหญ่โตนี้ถูกจัดวางอย่างมีระเบียบ นอกจากสีดำแล้วก็เป็นสีขาว ไม่มีสีอื่นปนอยู่เลย
ให้ความรู้สึกว่าเขาเป็นประธานที่เข้มงวด มองดูท่าทางที่ตั้งใจทำงานของทศพร ถือว่าหล่อจริงๆ แต่เจ้าชู้เกินไป จันวิภาไม่ชอบ
“เอาล่ะ ผมทำเสร็จแล้ว พวกเรามาคุยเรื่องการทำสัญญาร่วมมือกับบริษัทฮอนดากรุ๊ปกัน อ้อ! ขอโทษด้วยนะ ผมลืมเสริมน้ำให้เลย” ทศพรมองดูตรงหน้าจันวิภาไม่มีเครื่องดื่มอะไรวางอยู่เลย เขาก็เลยบริการเทน้ำชาให้จันวิภาเอง
จันวิภาอยากเกรงใจเสียหน่อย แต่ทศพรเดินเร็วเกินไป เธอยังไม่ทันได้เกรงใจเลย น้ำก็เทเสร็จแล้ว
“มา คุณจันเชิญดื่มน้ำเลยครับ วันนี้ดูแลได้ไม่เต็มที่ ต้องขออภัย งั้นตอนเที่ยงผมเลี้ยงอาหารคุณนะ ถือเป็นการชดเชย เป็นยังไง? คุณจันจะให้โอกาสนี้กับผมไหมครับ?” ทศพรพูดกับจันวิภาอย่าง ‘จริงใจ’
เรื่องมันมีอยู่ว่า พนักงานต้อนรับได้ยินว่าประธานพรว่าจะไปรับจันวิภา จากนั้นในตอนสุดท้ายนั้นทศพรยังเน้นย้ำอีกไม่กี่คำ นั่นก็คือ ‘อย่าเทน้ำ’
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ต้องหรอก ฉันไม่หิวหรอกค่ะ” จันวิภาไม่อยากไปกินข้าวกับทศพรตามลำพังหรอกนะ ถ้าเกิดถูกนักข่าวถ่ายเอาไว้ ตัวเองจะกลายเป็นหญิงร้ายคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ในปากคนอื่น
“งั้นคุณจันคงไม่อยากไปกินกับผมสินะ?” ทศพรหรี่ตาลง เขามองดูท่าทีของจันวิภา แต่ตอนนี้เขาแค่อยากคบกับเธอดีๆ ไม่ได้หมายความอย่างอื่นเลย
“ไม่ใช่ๆ” จันวิภาไม่กล้าบอกว่าเธอไม่ชอบท่าทีเพลย์บอยอย่างเขาหรอกนะ ถ้าคุยสัญญากันไม่สำเร็จ ผู้อำนวยการคงได้คุกเข่าให้ตัวเองแน่ เธอรับไม่ไหวหรอกนะ
จันวิภารีบรับน้ำแก้วนั้นมา และดื่มมันจนหมดทั้งแก้วทันที สุดท้ายรีบเกินไป เธอก็สำลักน้ำทันที
“คอกแคะๆ คอกแคะๆ” ในตอนนี้เองจันวิภาอยากร้องไห้มาก ภาพลักษณ์ของเธอพังทลายไปหมดแล้ว และภาพลักษณ์หญิงกุลสตรีของเธอหายไปหมดแล้วด้วย และยังพังต่อหน้าผู้ชายที่เธอค่อนข้างให้ความสำคัญอีกด้วย
จันวิภาไออย่างรุนแรง ทศพรร้อนรน เขาลูบหลังจันวิภาเบาๆ เพื่อทำให้เธอสบายหน่อย
ในที่สุดก็หยุดไอได้สักที แต่จันวิภาหน้าแดงไปหมดเลย และยังมีน้ำตารื้นขึ้นมาเต็มขอบตาด้วย เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ทศพรยื่นทิชชูไปให้ เธอก็คว้ามาเช็ดหน้าตัวเอง
“คุณดีขึ้นหรือยัง?” เห็นจันวิภาก้มหน้าลง ทศพรก็ถามอย่างเป็นห่วง
“ดีขึ้นแล้วล่ะ คุณมีกระจกไหมคะ?” จันวิภาให้ความสำคัญกับหน้าตาตัวเองมาก แม้ในใจจะเตือนตัวเองตลอดว่าทศพรเป็นคนเจ้าชู้ แต่เธอก็ยังมีความรู้สึกสนใจในตัวเขาอยู่เล็กน้อย
“มีสิ เดี๋ยวผมไปเอามาให้นะ” ทศพรที่เป็นคนฉลาดก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าจันวิภาหมายความว่ายังไง เขาเอากระจกมาให้จันวิภา ตัวเองก็อ้างว่าไปเข้าห้องน้ำ
จันวิภารีบส่องกระจกทันที ยังดีที่สีหน้ากลับมาเป็นปกติแล้ว น้ำตาขี้มูกก็ไม่ไหลออกมา เธอรีบจัดการสีหน้าอารมณ์ตัวเอง เมื่อกี้ขายหน้าจริงๆเลย
เธอจัดการเสร็จแล้ว ทศพรก็ออกมาพอดี เห็นใบหน้าจันวิภายังคงแดงนิดๆ ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปอีก ทศพรอยากเข้าไปกัดหนึ่งคำจริงๆ แต่เขาไม่กล้า กลัวจะทำให้เธอตกใจเสียก่อน
“ในเมื่อคุณจันไม่เป็นไรแล้ว งั้นพวกเราก็คุยเรื่องสัญญากันต่อแล้วกัน ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะ” ทศพรยังไม่ลืมเรื่องนี้
“ค่ะ” ตอนแรกจันวิภาตอบแค่คำถามด้านหน้า แต่ไม่คิดว่าทศพรจะเพิ่มคำถามด้านหลังมาอีก
จันวิภาจะคืนคำก็ไม่ได้แล้ว ช่างเถอะ ก็แค่กินข้าวด้วยกันเองนี่? กินกับใครก็เหมือนกันอยู่แล้ว จันวิภาคิดได้แล้วก็ไม่ติดใจอะไรอีก
ทศพรพูดเรื่องงานขึ้นมาได้อย่างมีระบบ ทุกเรื่องที่เขาพูดจันวิภาก็เห็นด้วยทั้งหมด ยังดีที่เธอทำการบ้านมาเต็มที่ ทั้งสองใจตรงกันมาก คุยกันทั้งวันและสนุกมากด้วย
พอถึงตอนเที่ยง ท้องจันวิภาก็ร้องขึ้น ‘จ๊อกๆ’ เสียงดัง ทศพรก็ได้ยินอย่างชัดแจ๋ว จันวิภาหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
วันนี้ตอนเช้าเธอไม่ทันกินข้าวเช้า ตอนนี้เธอหิวจนจะตายอยู่แล้ว เมื่อกี้ยังตั้งใจทำงานอยู่ เลยลืมเรื่องนี้ไป ตอนนี้ท้องก็ร้องขึ้นมาเอง
“อุ๊ย เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ ผมก็หิวแล้วเหมือนกัน กินเสร็จแล้วพวกเราค่อยว่ากันต่อ คุณว่ายังไง?” ทศพรปิดเอกสารในมือ
“งั้น งั้นก็ได้ค่ะ” จันวิภารู้ว่าตัวเองท้องร้องแล้ว ให้ทศพรหยุดงานในมือ
ทศพรมองดูท่าทีที่อึดอัดใจของเธอ ก็อารมณ์ดีมาก แม่สาวคนนี้ไหนว่าไม่ฟ้าไม่กลัวดินไง? มีตอนที่เขินด้วย
จันวิภาจะเขินอายก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เธอให้ความสำคัญเท่านั้น เรื่องนี้ทศพรรู้ดี แต่จันวิภากลับไม่รู้
ทศพรอารมณ์ดีมากจริงๆ เขาพาจันวิภามาที่โรงอาหารของบริษัท เขามีห้องอาหารโดยเฉพาะของเขาเอง
“อยากกินอะไรสั่งเลยนะ” ทศพรยื่นเมนูอาหารให้จันวิภา จันวิภามองแล้ว ก็รู้สึกว่าให้ทศพรสั่งจะดีกว่า
“ประธานพร คุณสั่งเถอะ ฉันกินได้หมดค่ะ” เพราะจันวิภาไม่รู้ว่าทศพรชอบกินอะไร
“งั้นก็ได้ งั้นผมสั่งเอง” ทศพรหยิบเมนูอาหารมา รีบเช็คอาหารที่อยากกินและยื่นส่งให้พนักงาน
