วันนี้วรรณวิมลกลับบ้านก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ทำให้นีรชาไม่เคยชิน และไม่รู้ว่าเธอไปถูกใครสอนมา
“อย่างนี้นะ อ่อน ถ้าเธอมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับแม่มั้ย” นีรชาทำกับเด็กๆ ทุกคนเหมือนกัน มีแต่ลูกสองคนของสิริกรที่เกลียดชังตัวเองมาตลอด เหมือนตัวเองแย่งพ่อของพวกเขา
“ไม่มีอะไรค่ะ หนูอายุยี่สิบหกแล้ว ควรจะรู้เรื่องรู้ราวได้แล้ว เมื่อก่อนไม่ได้เรื่อง ทำให้แม่เป็นห่วง ต่อไปหนูจะไม่ทำอีกค่ะ หนูจะเอาแม่เป็นแบบอย่าง ดูแลบ้านของพวกเราให้ดีค่ะ” ขณะที่วรรณวิมลพูดจริงใจมาก แน่นอนว่าเธออยากจะดูแลบ้านนี้ ผลประโยชน์บ้านนี้มากขนาดนั้น เธอเลี้ยงตระกูลบุญเยี่ยมได้สบายๆ
นีรชาใช่ว่าจะหลอกได้ง่ายๆ เธอเพียงแต่มองวรรณวิมลเรียบๆ เธอพูดไปเถอะ ฉันแค่ฟังเท่านั้น ไม่ใช่คนโง่สักหน่อย จะให้หลอกได้ตามสบาย
“งั้นก็ดี ต่อไปเธอก็ติดตามฉันละกัน ลองดูมีอะไรจะทำได้ ก็ช่วยหน่อยละกัน” นีรชาพูดกับวรรณวิมล
“ค่ะ โอเค แม่คะ หนูไปดูคุณย่าหน่อยค่ะ” วรรณวิมลพูดจบ ก็ไปดู ย่านิ่ม ปกติแล้วย่านิ่มกินข้าวแล้วจะกลับห้องตัวเอง ตอนกลางวันในบ้านนี้ไม่มีใครสนใจเธอ คนที่เธอชอบตอนกลางคืนถึงจะกลับมา
ถึงตอนเลิกงาน ทุกคนในบ้านก็กลับมา พี่น้องสามคนของตระกูลสุวรรณเลิศก็ทยอยกลับมาถึงบ้าน
มุกดากลับมาบ้านพร้อมกับชลธี วรรณวิมลมองเห็นกระโปรงที่มุกดาสวมคือกระโปรงสีชมพูที่ตัวเองเห็นวันนี้
ตอนนั้นWFJ Mallบอกว่า กระโปรงตัวนี้มีเพียงตัวเดียวทั้งพระนคร มุกดาไม่น่าจะใส่ของปลอม ถ้าเป็นของปลอมไม่น่าจะออกมาเร็วขนาดนี้
“มุก ตอนที่เธอออกไปไม่ได้ใส่กระโปรงตัวนี้ใช่มั้ย” วรรณวิมลโฉบเข้าไปข้างมุกดา ตั้งใจถามขึ้น
พอเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นมือของมุกดาสวมกำไลหยกของคุณนาย เธอก็ยิ่งโกรธ
“อ้อ ไม่ใช่ วันนี้กระโปรงฉันเลอะ ก็เลยมีคนให้มา” มุกดาก็รู้สึกว่ากระโปรงชุดนี้สวยมาก เรียบง่ายแต่ก็มีเอกลักษณ์ เหมาะกับสไตล์ของตัวเองมาก
“อ้อ อย่างนี้เอง” วรรณวิมลไม่ได้พูดอะไรอีก คุณนายโจนส์นั่นบอกว่าจะเก็บไว้ให้คนอื่น ที่แท้ก็ให้มุกดานี่เอง จริงๆ เลย เธอรู้สึกว่ามันมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าผิดพลาดที่ตรงไหน
เธอให้มุกดาดื่มเครื่องดื่มที่วางยา และวางให้ตรงหน้าคุณโจนส์ เขาไม่ได้แตะต้องมัน ไม่ใช่จ้องมองมุกดาตาเป็นมันหรือ หรือว่ากลัวคุณนายโจนส์ ก็ไม่น่าจะใช่ คุณนายโจนส์ชอบมุกดามาก เหมือนกับคนในครอบครัวตัวเอง
เธอต้องหาข่าวสักหน่อย คุณนายโจนส์คนนี้เป็นอะไรกับมุกดากันแน่
“มุก หนูกลับมาแล้วหรือ ว้าว วันนี้กระโปรงสวยจัง ลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่นของChanelซีซั่นนี้ ทั้งโลกมีแค่สิบตัว บ้านเรามีแค่สองตัว ไม่เลว ไม่เลว สวยมากๆ สมแล้วที่เป็นดีไซเนอร์ใหญ่ออกแบบ นึกไม่ถึงหนูจะซื้อมาแล้ว” นีรชาเดิมทีเห็นกระโปรงตัวนี้วางตลาด ก็ชอบมาก อยากจะซื้อให้มุกดา
แต่เมื่อไปถึงWFJ Mall ได้รับแจ้งว่ามีคนจองแล้ว เธอจึงทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้สะใภ้ของตัวเองกลับสวมกระโปรงตัวนี้ เธอย่อมดีใจมาก
นีรชาดีอกดีใจ กลับทำให้ไฟโทสะยิ่งสุมอกวรรณวิมล
“แม่ ชุดนี้คุณนายโจนส์ให้หนูค่ะ วันนี้ตอนที่หนูเจอเขา เธอไม่ทันระวังทำกระโปรงหนูเลอะ ที่จริงก็แค่รอยกาแฟนิดเดียว แต่เธอเกรงใจ ก็เลยให้ชุดนี้มาค่ะ” มุกดาไม่รู้กระโปรงตัวนี้ราคาหกหลัก และยิ่งไม่รู้ว่าเป็นลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่น เข้าใจว่าเป็นกระโปรงทั่วไป
แต่ตอนนี้มุกดาได้ยินว่ากระโปรงตัวนี้เป็นลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่นของChanel เธอก็เริ่มรู้สึกกังวล
“แม่คะกระโปรงนี่น่าจะแพงมากใช่มั้ยคะ งั้นหนูเอาไปคืนดีมั้ยคะ ไม่ได้สิ หนูใส่ไปแล้ว งั้นคืนเงินให้เธอละกัน จะให้เธอเสียเปรียบไม่ได้ กระโปรงของหนูแค่ไม่กี่ร้อยเอง”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณใส่แล้วสวยมาก ผมรู้ว่าจะต้องจ่ายเงิน คุณสบายใจได้” ชลธีจ้องมองภรรยาตัวเองมาตลอด กระโปรงเรียบๆ ง่ายๆ เธอกลับสวมแล้วมีชีวิตชีวา แม้คุณนายโจนส์คนนี้จะแปลกมาก แต่ก็ต้องยอมรับ ตาแหลมมาก
“ค่ะ” ได้ยินชลธีพูดอย่างนี้ มุกดาก็ค่อยสบายใจ เธอไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น แม้ว่าจะไม่รู้ทำไมคุณนายโจนส์ดีกับเธอมากอย่างนี้ แต่ของราคาสูงอย่างนี้เธอจะรับมาฟรีๆ ไม่ได้
“กินข้าวแล้ว มัวแต่พูดอะไรกันอยู่ จะปล่อยให้ฉันหิวตายหรือไง” ย่านิ่มเดินเข้ามาโดยมีคนรับใช้ช่วยประคอง พอมาถึงก็เห็นทุกคนห้อมล้อมมุกดา เธอก็รู้สึกไม่ค่อยชอบใจ
“คุณย่า หนูช่วยประคอง” วรรณวิมลกำลังรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า กระโปรงตัวนั้น คุณนายโจนส์ไม่ได้เอาไว้ขาย แต่เก็บไว้ส่งให้มุกดาโดยเฉพาะ
เธอยิ้มเดินเข้าไปหา ประคองย่านิ่ม แต่ในใจโกรธจัด มือจึงหนักไปหน่อย เธอบีบแขนของย่านิ่ม
“โอ๊ย อ่อน เธอเป็นอะไรไป” ถูกบีบเจ็บ จึงเงยหน้ามองวรรณวิมล
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะคุณย่า หนูเหม่อไปหน่อย” วรรณวิมลรีบขอโทษย่านิ่ม
เมื่อครู่มุกดามัวแต่คุยกับทุกคน ตอนนี้รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ชุดแพงขนาดนั้น เธอไม่กล้าทำสกปรก
“ไม่รู้จักมารยาท ไม่ทักทายฉันสักนิด ก็รีบออกไป หมายความว่ายังไง” ย่านิ่มเห็นด้านหลังมุกดา ก็พูดกับชลธี
“คุณย่าครับ มุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวก็มาหาคุณย่าครับ”
ชลธีอธิบายกับคุณย่า แต่ในใจย่านิ่ม เห็นมุกดาเป็นนังจิ้งจอก
“ชล ผู้หญิงเยอะแยะชอบหลาน ทำไมถึงได้ชอบนังจิ้งจอกแบบนี้ ดูสิ ผู้หญิงเหมือนอ่อนดีขนาดไหน ถึงจะไม่สวยมาก แต่ก็มีเป็นคนดี และยังรู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ผู้หญิงอย่างนี้สิถึงควรจะอยู่ด้วยทั้งชีวิต หลานชอบผู้หญิงสวยขนาดนั้นจะมีประโยชน์อะไร” ย่านิ่มไม่ถูกชะตาผู้หญิงสวยทุกคน
นีรชาสวยกว่าสิริกรไม่ใช่แค่นิดๆ ย่านิ่มก็ไม่ชอบ ผู้หญิงสวยไม่สำคัญ ขอแค่รู้จักทำงานก็พอ
เหมือนกับเธอ แม้จะหน้าตาไม่สวย เธอทำงานคนเดียวได้ถึงหนึ่งไร่ แต่ผู้ชายสมัยนี้ดูแต่รูปร่างหน้าตา การตัดสินใจความสามารถของผู้หญิงแค่ด้านเดียว
“คุณย่า ไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้ พวกเรารู้ควรจัดการอย่างไร ย่าแก่แล้ว รักษาสุขภาพเถอะครับ อายุยืนสำคัญกว่าอะไร ย่าอยากอุ้มหลานไม่ใช่หรือครับ” ชลธีไม่อยากโต้เถียงกับคนแก่ จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
