“พวกคุณช่วยหยิบกระโปรงตัวนั้นให้ฉันลองหน่อย” วรรณวิมลเห็นชัดๆ ว่ากระโปรงสีชมพูติดป้ายขายแล้ว แต่ยังต้องการให้พนักงานขายหยิบให้ตัวเองลอง
“ขอโทษค่ะคุณนายวรรณวิมล กระโปรงนี้ขายแล้วค่ะ เพียงแต่ลูกค้ายังไม่มารับ” คนที่ซื้อกระโปรงตัวนี้ก็เป็นคนที่ขัดใจไม่ได้ พนักงานหญิงจึงไม่กล้าหยิบให้เธอลอง
“ฉันแค่จะลองเท่านั้น ไม่ได้จะซื้อซะหน่อย ทำไมจะไม่ได้ ฉันเป็นคุณนายวรรณวิมลนะ พวกเธอทำกับฉันอย่างนี้หรือ” วรรณวิมลรู้สึกว่าพนักงานคนนั้นดูถูกเธอ
“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ดิฉันทราบว่าคุณคือคุณนายวรรณวิมล แต่ชุดนี้ลูกค้าจองไว้แล้ว พวกเราให้คุณลองไม่ได้จริงๆ” พนักงานอดทนอธิบายกับวรรณวิมล
แต่วันนี้วรรณวิมลถูกธินิดาล้างสมองแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเจ๋งที่สุด ทุกคนต้องหมุนรอบตัวเอง เสื้อตัวนี้เธอจะต้องจองให้ได้
เสียงเอะอะดึงความสนใจของผู้จัดการร้าน
“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณนายวรรณวิมล ใจเย็นก่อน มีเรื่องอะไรกันคะ” ขณะที่ผู้จัดการเดินเข้ามายังรินน้ำให้วรรณวิมลแก้วหนึ่ง
“คุณจะว่ายังไง พนักงานคนนี้ดูถูกฉัน ฉันขอให้หยิบกระโปรงตัวนั้นให้ลอง แต่เธอไม่ยอมท่าเดียว กลัวว่าฉันจะจ่ายไม่ไหวหรือไง” วรรณวิมลดื่มน้ำรวดเดียวหมด
“เรื่องเป็นยังไงกัน” ผู้จัดการถามพนักงาน พนักงานจึงชี้ไปที่กระโปรงสีชมพูที่ตู้โชว์ ผู้จัดการก็เข้าใจทันที
“ต้องขออภัยจริงๆ มีลูกค้าจองกระโปรงตัวนี้แล้ว เพียงแต่ยังไม่มารับจึงอนุญาตให้เราแขวนไว้ ถ้าหากคุณนายวรรณวิมลชอบละก็ พวกเราจะหารือกับสำนักงานใหญ่ จะส่งตัวที่สำนักงานใหญ่มาให้เราได้หรือเปล่า” กระโปรงลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่น มีจำนวนไม่มากนัก นี่เป็นสิทธิ์พิเศษที่Chanelให้WFJ Mall ทั้งหมดมีแค่สองตัว ขณะที่ตัวนี้มีคนจองแล้ว
ยังมีอีกตัวเดิมทีให้อีกร้านหนึ่ง แต่เพื่อปลอบใจวรรณวิมล ผู้จัดการตัดสินใจไปแย่งมา
“ในเมื่อยังมีอีกตัว งั้นก็ให้คนที่จองละกัน ฉันเอาตัวนี้” วรรณวิมลยิ่งวางอำนาจบาตรใหญ่ เธอจะไปเปิดตู้หยิบกระโปรงเองแล้ว
ผู้จัดการตกใจรีบขวางเธอไว้
“คุณนายวรรณวิมล ไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้เช้าลูกค้าจะมารับแล้ว หากคุณต้องการดิฉันก็ต้องไปแย่งมา กระโปรงแบบนี้มีแค่สิบตัวในโลก” ผู้จัดการอดทนอธิบายกับวรรณวิมล
“งั้นพวกคุณคิดว่าฉันซื้อไม่ไหวหรือ เรียกผู้รับผิดชอบของคุณออกมา กระโปรงนี้ฉันจะต้องได้” วรรณวิมลเริ่มพาลพาโล
พวกคนที่อยากเข้ามาในร้านยืนหน้าประตูมุงดูเรื่องตลก อยากเห็นร้านจะจัดการคนรวยคนนี้อย่างไร
ผู้จัดการไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่โทรไปหาผู้รับผิดชอบ
เธอยังคงพูดจาดีๆ เกลี้ยกล่อมวรรณวิมล แต่วรรณวิมลไม่ยอมถอยสักนิด อาศัยอำนาจตระกูลสุวรรณเลิศ ไม่ยอมลงให้
“ใครวางอำนาจที่นี่” เสียงเข้มดังเข้ามาในร้าน คนที่มุงหน้าร้านหลีกทางให้โดยไม่รู้ตัว
คุณนายโจนส์เดินเข้ามาท่วงท่าสง่างาม เธอเห็นคนที่วางอำนาจคือวรรณวิมล ก็หรี่ตาอย่างที่ชอบทำ
ผู้หญิงคนนี้เกือบทำร้ายลูกสาวของเธอ ดูท่าคงสั่งสอนเบาไป ตอนนี้ถึงได้มาวุ่นวายในถิ่นของเธอ ช่างกล้าหาญนัก
วรรณวิมลเมื่อเห็นคุณนายโจนส์ ท่าทางสูงส่งของเธอก็หดลงไปมากทีเดียว
“ฉันเอง” เสียงที่ตอบนั้นไม่มีความมั่นใจหลงเหลือแล้ว
“มีเรื่องอะไรกัน” คุณนายโจนส์ถามคนที่เป็นเจ้าของเรื่อง พนักงานขายคนนั้นไม่อยากทำให้คุณนายประธานตกใจ ไม่อย่างนั้นเป็นการทุบหม้อข้าวตัวเองแน่
แต่เธอก็ยังคงเล่าเรื่องทั้งหมดตัวสั่นงันงก
“อ้อ งั้นคุณนายวรรณวิมลจะหมายความว่า เสื้อผ้าที่ลูกค้าจองแล้ว ขอแค่คุณชอบก็ต้องขายให้คุณ” คุณนายโจนส์หันหน้าไปถามวรรณวิมล เสียงนั้นไม่โมโหแต่แสดงอำนาจ
“ใช่ว่าฉันซื้อไม่ไหว มีสิทธิ์อะไรไม่ขายให้ฉัน” วรรณวิมลยังไม่ยอมตัดใจ ธุรกิจไม่ใช่หรือ ก็ต้องเห็นแก่เงินทั้งนั้น เห็นเงินไม่เอาหรือ ไม่ใช่คนโง่สักหน่อย
“คุณธรรมพื้นฐานของการเป็นคนก็คือ สุภาพชนไม่แย่งของคนอื่น แน่นอนว่าเธอไม่ใช่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ใช่สุภาพชนถึงจะเหิมเกริมได้ ที่นี่คือWFJ Mall ไม่ใช่ที่ของตระกูลสุวรรณเลิศ ไม่ใช่ที่เธอจะมาทำตัวใหญ่โต” คุณนายโจนส์ไม่ได้พูดเสียงสูงนัก แต่คนโดยรอบก็รับรู้ได้ถึงอำนาจบารมี
“คุณนายวรรณวิมล คือนามสกุลบุญเยี่ยมใช่มั้ย ดูเหมือนตระกูลบุญเยี่ยมเพิ่งล้มละลายไม่กี่วันก่อน คุณไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ผู้หญิงที่ตระกูลตัวเองเชิดหน้าชูตาไม่ได้ อาศัยตระกูลสามีก็กล้ารังแกคนอื่นงั้นหรือ”
“อ้อ พูดได้ดี พูดได้ดี” พวกคนที่มุงดู เดิมทีไม่ใช่คนที่ชอบตระกูลสุวรรณเลิศอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคุณนายโจนส์พูดเช่นนั้น ก็พากันปรบมือให้เธอ
วรรณวิมลรู้สึกว่าตัวเองหน้าแตกยับเยิน คุณนายโจนส์คนนี้ฝีปากร้ายจริงๆ
“ผู้หญิงอย่างคุณ ก็อาศัยคุณโจนส์ไม่ใช่หรือ มีสิทธิ์อะไรว่าฉัน” วรรณวิมลดูถูกคุณนายโจนส์
“ฉันมีสิทธิ์เด็ดขาดที่WFJ Mall แล้วเธอล่ะ เธอมีวาจาสิทธิ์ที่ไหนบ้าง ฮึ เรียกคนมา โยนผู้หญิงคนนี้ออกไป ต่อไปแจ้งรปภ.หน้าประตู ห้ามผู้หญิงคนนี้เข้าห้างนี้ตลอดไป” คุณนายโจนส์พูดจบ ก็เดินจากไปท่ามกลางคนที่มุงดู
“แก แกยิ่งใหญ่ตรงไหน ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาที่นี่นักหรอก! ฮึ่ม!” วรรณวิมลโกรธชี้นิ้วด่าตามหลังคุณนายโจนส์
“ขอโทษคุณนายด้วย กรุณาออกไป พวกเราที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ” รปภ.ร่างกำยำบึกบึนหลายคนเข้ามาด้านหลังวรรณวิมล พูดกับเธออย่างมีมารยาท
“ไปก็ไป ไม่ต้องดัน ฉันเดินเองได้” วรรณวิมลรู้สึกว่าคุณนายโจนส์คนนี้ช่างบังอาจนัก ในพระนครมีใครบ้างที่ไม่ไว้หน้าตระกูลสุวรรณเลิศ
ในทางกลับกัน ผู้หญิงคนนี้ไม่เห็นคนของตระกูลสุวรรณเลิศอยู่ในสายตา เธอจะต้องพูดกับชลธีสักหน่อย คุณนายโจนส์ไม่เห็นพวกเธออยู่ในสายตา
“แม่คะ หนูช่วย หนูช่วยค่ะ” วรรณวิมลกลับมาถึงบ้าน ก็ช่วยนีรชาทำงาน ทำให้นีรชาแปลกใจมาก ทุกวันเอาแต่กินแล้วนอน นอนแล้วช็อปปิ้ง ช็อปปิ้งเหนื่อยแล้วนอนต่อ
วันนี้รู้จักช่วยเธอปักดอกไม้
“แม่คะ ดูแลทั้งบ้าน น่าจะเหนื่อยมากแล้ว ให้หนูช่วยเถอะค่ะ” วรรณวิมลรู้จักปากหวานแล้ว และยังช่วยนีรชาทำโน่นทำนี่
“วันนี้เธอไปอารมณ์ดีมาจากไหน ทำไมฉันรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ” นีรชารู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินที่วรรณวิมลอยู่ดีๆ ก็ขยันขึ้นมา
“แม่คะ เมื่อก่อนหนูไม่ดีเอง โตขนาดนี้แล้ว ควรจะช่วยแบ่งเบางานในบ้าน ตั้งแต่วันนี้ไป หนูจะตั้งใจเรียนกับแม่ พยายามเป็นสะใภ้ที่ดี เป็นภรรยาที่ดี ต่อไปก็จะเป็นแม่ที่ดีค่ะ”
