“พ่อคะ พวกเรากลับมาแล้วค่ะ ว้าว หอมจังเลย หนูได้ยินข้าวปั้นมาแต่ไกลเลยค่ะ” มุกดาเข้าไปแล้วก็ถูกกลิ่นหอมนี้ดึงดูดไปทันที
วันนี้พอรู้ว่าลูกเขยมา ณิชพนทำอาหารที่ตัวเองถนัดทั้งหมดเลย
มีแค่สามคน เขากลับเตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะ
“มุก กลับมากันแล้วเหรอ? ไปล้างมือเถอะ กินข้าวได้แล้วก็เหลือแค่ซุปอีกหนึ่งถ้วย” ณิชพนสิบปีมานี้เป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่ ฝึกสั่งสมประสบการณ์ทำอาหารมานาน
มุกดาเดินไปถึงโต๊ะอาหาร ใช้มือหยิบข้าวปั้นขึ้นมาแล้วเอาเข้าปาก นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอาหารจานนี้
“เด็กคนนี้นี่ ข้าวปั้นพ่อทำไว้เยอะเลย เดี๋ยวถ้าตอนกลับ ก็เอากลับไปด้วยนะ พ่อรู้ว่าลูกไม่ได้กินอาหารจานนี้มานานแล้ว นี่เป็นจานที่ลูกชอบที่สุดนี่” ณิชพนยกซุปออกมา เห็นลูกสาวตัวเองกำลังแอบกินอยู่ เขาก็หัวเราะ ยังเป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ
“เอ้านี่ชล นายลองกินดูสิ เป็นอาหารที่พ่อฉันทำอร่อยที่สุดเลยล่ะ นี่ก็ใช่ ยังไงเต็มโต๊ะนี้ก็ใช่ทั้งหมดเลย” มุกดาคีบอาหารให้ชลธี จากนั้นก็แนะนำอาหารแต่ละจานให้ชลธีอย่างภูมิใจ
“ไม่หรอกๆ นี่เป็นอาหารที่มุกชอบกินมากที่สุด ไม่รู้ว่าประธานชลธีชอบกินหรือเปล่า” ณิชพนยังคงรู้สึกเกรงใจชลธีอยู่
แม้ตัวเองจะอายุมากแล้ว แต่ชลธีก็เป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังในพระนคร ไม่ใช่พ่อค้าต๊อกต๋อยอย่างเขาจะเข้าใกล้ได้
“พ่อครับ อย่าเกรงใจไปเลย คุณพ่อเป็นพ่อของมุก ก็เป็นพ่อของผมเหมือนกัน เรียกผมว่าชลก็พอแล้วครับ” ชลธีพูดกับณิชพน
“นั่นสิคะพ่อ เขาเป็นลูกเขยของเขา พ่อจะเกรงใจทำไมกัน” มุกดาพูดแก้มป่อง ดูน่ารักมาก
“ได้สิ ได้เลย ชะ……ชล กินข้าวกันเถอะ” ณิชพนรู้สึกผ่อนคลายขึ้น
ทั้งสามกินข้าวกันอย่างมีความสุข เพราะอร่อยมาก อาหารทั้งโต๊ะก็ถูกกินจนเกือบหมดทุกจาน
มุกดาจับท้องที่ตึงขึ้นมาของตัวเอง นั่งพิงอยู่บนโซฟา ไม่สนใจพวกผู้ชายสองคนที่แย่งกันล้างจานในห้องครัว
ความรู้สึกแบบนี้ก็คือชีวิตหลังแต่งงานที่เธออยากได้ สงบเรียบง่าย มีสามีและญาติมิตรที่รักตัวเอง เธอรู้สึกคุ้มกับชีวิตนี้แล้วล่ะ
“พ่อคะ นี่เป็นของขวัญที่ชลซื้อให้พ่อค่ะ” มุกดาเอาของที่ถือมาด้วยให้ณิชพนดู
“จริงๆเลย กลับมาบ้านตัวเองแท้ๆ จะเอาของมาเยอะขนาดนี้ทำไมกันเนี้ย?” ณิชพนมองดูของที่อยู่เป็นกองพวกนั้น
“ต้องเตรียมมาอยู่แล้วครับ” ชลธีรีบพูด
มีของกิน แถมยังมีของใช้อีก และของที่ณิชพนชอบที่สุดก็คือหมากรุกจีนที่ทำมาจากหยก เขาชอบเล่นหมากรุกจีนมาก แต่กลับไม่มีของดีๆสะสมเลย แบบนี้เขาก็เอามันลงไปเล่นกับคนเพื่อนบ้านได้แล้ว
“พ่อครับ ผมยังติดค้างพิธีสมรสให้กับมุก ผมคุยกับทางบ้านมาแล้ว อยากจะจัดงานแต่งทดแทนน่ะครับ คุณพ่อมีความเห็นอะไรไหมครับ?” ชลธีเริ่มพูดเรื่องเกี่ยวกับงานแต่งของเขากับมุกดา
“ไม่ต้องหรอก ฉันก็บอกว่าไม่ต้องแล้วไง งานแต่งก็ผ่านมานานมากแล้ว ยังจะจัดงานแต่งอะไรกัน ทำทุกอย่างให้เรียบง่ายเถอะ” มุกดาไม่อยากให้จัดงานแต่งยิ่งใหญ่หรอกนะ เธอขอแค่ชลธีดีกับตัวเองก็พอแล้ว อย่างอื่นไม่สำคัญหรอก
“ไม่ได้หรอกนะ ภรรยาของฉันชลธี จะปล่อยให้น้อยใจไม่ได้” ชลธีตั้งมั่นว่าจะจัดงานแต่งให้ได้ เขามักรู้สึกว่าตัวเองติดค้างมุกดาอยู่
“ตอนนั้นที่แต่งงานกัน ไม่ได้พูดเรื่องนี้เลยนะ” มุกดาพึมพำ
ชลธีโอบกอดเธอไว้ “ขอโทษด้วยนะ ตอนนั้นฉันคงบ้าไปแล้ว” ชลธีขอโทษมุกดา
ณิชพนเห็นลูกสาวกับลูกเขยตัวเองรักกันดี เขาก็มีความสุขมากแล้ว ทำให้รู้ว่าความลำบากตลอดหลายปีนี้ไม่เสียเปล่าเลย
……..
“โทรหาคุณโจนส์อีกที โครงการนี้ร่วมงานกันอยู่ดีๆ ทำไมถึงยกเลิกล่ะ?” ดิษย์ดนุชร้อนรนใจอย่างมาก เมื่อได้ได้รับข้อความจากโจนส์กรุ๊ปว่าจะหยุดการร่วมงานทุกอย่างกับว่องประเสิรฐการกรุ๊ป
โครงการนี้เขาดำเนินการเองคนเดียวมานานมาก ถึงจะได้มา ทำไมถึงยกเลิกล่ะ?
“นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของคุณโจนส์ แต่เป็นการตัดสินใจของคุณนายโจนส์ เธอบอกว่า มีอะไรให้ไปหาเธอเอง” เลขามองดูสีหน้าของดิษย์ดนุชที่เหมือนกินอึมา และพูดพึมพำเสียงเบา
“คุณนายโจนส์? ผู้หญิงมักจะใจแคบเสมอ งั้นพวกเราไปทำอะไรผิดหรือเปล่า? แต่พวกเราไม่ได้เข้าใกล้เธอเลยนี่” ดิษย์ดนุชครุ่นคิด ก็คิดไม่ออกว่าตัวเองทำผิดกับคุณนายโจนส์ตอนไหน
เรื่องนี้ฉันจะไปรู้ได้ไง ไม่ใช่ความผิดของฉันแน่นอน เลขาคิดในใจ แต่เธอก็ยังคงรีบร้อนช่วยดิษย์ดนุชคิด
ดิษย์ดนุชเดินวนอยู่ในห้องทำงานอยู่หลายรอบ เขาร้อนใจแทบอยากจะชกคน
“ไปเรียกธีรเมทมา” ดิษย์ดนุชรู้สึกว่าตั้งแต่เจ้าลูกชายคนที่สามหย่ากับมุกดาแล้ว บริษัทของเขาก็ไม่เคยได้กำไรเลย แม้จะหลอกตระกูลแก้วสุทธิมาในว่องประเสิรฐกรุ๊ปได้แล้ว ก็รู้สึกเหมือนกลืนแมลงวันไปเลย
ตอนเริ่มแรก ก็เป็นบริษัทฮอนดากรุ๊ปที่ไม่ร่วมงานกับตัวเอง เรื่องนี้ยังพอทราบสาเหตุได้ ต่อมาได้ยินว่าประธานของบริษัทฮอนดากรุ๊ปคบต่อกับมุกดาที่ลูกชายเขาทิ้งไปแล้ว
ตอนนี้โจนส์กรุ๊ปก็ไม่ร่วมงานกับตัวเองอีก หรือว่าเป็นเพราะคุณนายโจนส์ชอบณิชพนงั้นเหรอ?
“ไปเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่มาให้ฉัน ฉันจะไปเจอคุณนายโจนส์” ดิษย์ดนุชกัดฟันกรอด โครงการนี้ถ้าสำเร็จ สามารถสร้างรายได้ให้ตัวเองมากกว่าร้อยล้าน
ตอนนี้ก็ควรลงแรงเยอะหน่อย
“คุณนายคะ ประธานว่องประเสิรฐกรุ๊ปต้องการเข้าพบค่ะ” คุณนายโจนส์กำลังทำงานในห้องทำงาน ก็มีเลขามาบอกกับเธอว่าดิษย์ดนุชต้องการพบเธอ
คุณนายโจนส์วางงานในมือลง เธอไม่คิดว่าประธานว่องประเสิรฐกรุ๊ปจะมาหาตนได้ ยังคิดว่าเขาฝ่าฟันมันเองก่อนสักพัก
“พาเขาไปห้องรับแขก ฉันจะตามไปเดี๋ยวนี้” คุณนายโจนส์พูดกับเลขา
“ค่ะ” เลขาตอบรับและเดินออกไป
ดิษย์ดนุช ธีรเมท ว่องประเสิรฐกรุ๊ปก็ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ เขาดิษย์ดนุชจะต้องรู้ว่าลูกชายตัวเองหลอกเอาทรัพย์สินของตระกูลแก้วสุทธิแน่ เขายังยอมรับมันอย่างเพลิดเพลินใจสินะ หน้าด้านเสียจริง แต่ว่าเธอจะต้องช่วยณิชพนชำระแค้นครั้งนี้แน่
ลุกขึ้นยืนจากโต๊ะทำงานด้านหลัง คุณนายโจนส์จัดเผ้าผมของเธอให้เรียบร้อย แม้จะอายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่เธอกลับดูแลตัวเองได้ดีมาก ก็เหมือนกับผู้หญิงที่เพิ่งจะอายุสามสิบกว่า
ว่ากันว่ารูปลักษณ์ของผู้หญิง พ่อแม่ให้ก่อนแต่งงาน สามีให้หลังแต่งงาน มองดูรูปลักษณ์ของคุณนายโจนส์ ก็รู้ว่าคุณโจนส์ต้องดีกับเธอมากแน่ๆ
ในตอนที่ดิษย์ดนุชเห็นคุณนายโจนส์ครั้งแรก ก็มีความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ใจกลางของโจนส์กรุ๊ปอยู่บนตัวของคุณนายโจนส์หรือเปล่านะ
