มุกดาพูดกับชลธีด้วยเสียงสะอึกสะอื้น จนทำให้เขายอมปล่อยตัวตนเองออก เธอไม่อยากใช้ชีวิตเช่นนั้นอีกแล้ว
“มุก หรือว่าคุณไม่เคยชอบผมมาก่อนเลยเหรอ?” ชลธีมองมุกดาที่แสดงทีท่าน่าสงสารจับใจออกมา พลางเอ่ยปากถามเธอ
“มันเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ด้วยเหรอ? ฉันรับไม่ไหวจริง ๆ แล้ว เราเป็นเหมือนเส้นคู่ขนานกัน ทำไมต้องเวียนมาบรรจบพบเจอกันด้วย?” มุกดาพูดสะอึกสะอื้น
“ใครบอกกับคุณว่าเราสองคนเป็นเส้นคู่ขนานกัน คู่ขนานกันแล้วจะแต่งงานกันได้อย่างไร ผู้คนมากมายก่ายกอง คนตั้งมากมายผมก็ไม่เลือกเลย แต่กลับมาเลือกคุณแทน นั่นก็แสดงให้เห็นชัดแล้วว่าเราสองคนมีจุดพบเจอกัน สาวน้อย ผมไม่สามารถไปจากคุณได้แล้วนะ” ชลธีบีบจมูกของมุกดา จากนั้นก็ดึงมุกดาเข้าสู้อ้อมกอด
มุกดาตะลึงทันที กล้าพูดเรื่องตัวเองมาตั้งนาน สุดท้ายแล้วไม่เข้าหูเขาสักนิด
“กลับบ้านเถอะ” ชลธีพูดกับคนขับรถ คนขับรถก็รีบเหยียบคันเร่งทะยานไปทางวิลล่าทันที
“ลงจากรถได้แล้ว คุณภรรยาผู้ยิ่งใหญ่ คุณยังไม่ยอมลงจากรถแล้วล่ะก็ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะอุ้มเข้าไปนะ” ชลธีเปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็มุดหน้าอยู่ตรงด้านหน้าของมุกดา
“ฉันจัดการเอง” มุกดารู้ว่าชลธีเป็นคนที่พูดแล้วคืนคำ เธอรีบแสดงท่าทีเพื่อให้ตนเองลงจากรถทันที
เมื่อมองตัววิลล่าที่ตนเองเคยพักอาศัยอยู่ตั้งหลายเดือน ความรู้สึกในใจของมุกดานั้นเริ่มสับสนขึ้นมาทันที
เธอไม่มีความรู้สึกอยากจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง เพราะว่าที่นี่มันมีคนมากมายที่ทำให้เธอเจ็บปวดเหลือเกิน
ทว่าในหลายครั้งไม่มีความเป็นตัวของตัวเองเลย เธอได้แต่ถอนหายใจออก
“คุณนาย คุณกลับมาแล้ว ช่างดีเหลือเกิน ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว” นัทธ์เห็นมุกดา ก็แสดงอาการดีใจเหมือนกับเด็กน้อยเลย
เพราะว่าเขากลัวเหลือเกิน การที่มุกดาเดินออกไปนั้น ธินิดาคนนั้นจะสยายปีกเป็นนางพญากลับเข้ามา โชคดีที่คุณชายของตนเองมองยังไม่เลอะเลือน
“ลุงนัทธ์ ลุงสบายดีใช่ไหม” มุกดาพูดทักทายกับนัทธ์
“ไม่ดีเลย บทคุณนายจะไปก็ไม่ร่ำลากันสักคำ ผมถูกคุณชายกับคุณหญิงต่อว่าต่อขานผมตั้งหลายครั้งแล้ว” นัทธ์อยากใช้โอกาสช่วยพูดให้กับทั้งสองคน
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ” มุกดาเริ่มแสดงอาการขอโทษขอโพยออกมา ตอนที่เธอไปจากบ้านนั้น เพื่อต้องการให้ชลธีหย่าขาดกับตัวเธอให้โดยเร็ว ทว่าไม่คิดเลยว่าจะใช้วิธีการนี้ในการมาพบกับเธอ
ชลธีจูงมุกดาเดินเข้าไปในบ้าน จากนั้นก็เดินขึ้นชั้นบน มุกดาไม่อยากขึ้นไป ทว่าก็ไม่อยากแสดงท่าทางออกอาการเกินควรต่อหน้าคนรับใช้ในที่สาธารณะได้
“ปึง” ประตูถูกปิดลง หัวใจของมุกดาเกร็งขึ้นมาทันที ทว่าชลธีกลับไม่ได้ทำอะไร แค่ดึงตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอดของตนเองเท่านั้น
“มุก คุณฟังผมอธิบายนะ” ชลธีเป็นคนที่ไม่ชอบอธิบายอะไรเลย ทว่าวันนี้เขาจำเป็นต้องอธิบายให้กับมุกดาฟัง ความเข้าใจผิดเรื่องนี้มันเลยเถิดไปไกลแล้ว
“เรื่องแรกคือเรื่องลูก เด็กคนนั้นพัฒนาการไม่สมบูรณ์จริงๆ ตอนนั้นหมอก็พูดกับผมแล้ว ผมกลัวว่าคุณจะเสียใจ เลยตัดสินใจว่าตอนกลางคืนค่อยบอกกับคุณ ทว่าพอตกค่ำคุณก็หลับไปแล้ว ผมเลยยังไม่ได้บอกกับคุณ จนเด็กไหลออกมา” ชลธีจุมพิตเส้นผมของมุกดา พลางค่อยๆ อธิบายให้เธอฟัง
มุกดาไม่ได้พูดอะไร ถึงแม้ว่าเรื่องนี้เป็นความจริง แล้วทำไมตอนที่ตนเองแท้ง ทำไมเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศไปฝรั่งเศสพร้อมกับธินิดาด้วย?
“ยังมีเรื่องที่ผมไม่ได้อยู่ไฟเป็นเพื่อนคุณด้วย คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ ตอนเด็กธินิดาเคยช่วยชีวิตผมเอาไว้ จนขาได้รับบาดเจ็บมาก่อน ครั้งนี้ขาเธอเริ่มมีเนื้องอกออกมา หมอบอกว่าต้องรีบผ่าตัดโดยด่วน เพราะกลัวว่าจะกลายสภาพเป็นมะเร็ง เธอเองก็กลัว เลยอยากจะอยู่รออีกสักพัก การที่ขาของเธอได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะว่าผม ผมไม่อยากให้พอถึงเวลาแล้วถูกตัดขา จนมันส่งผลให้ผมต้องแบกรับกับสิ่งที่อยู่ในใจมากกว่าเดิม ดังนั้นผมเลยพาตัวเธอไปผ่าตัดเลย” ชลธีรู้สึกว่าการพูดอธิบายให้คนคนหนึ่งออกไปแล้วนั้นมันเป็นเรื่องที่วิเศษมากๆ
การถูกคนรักเข้าใจผิด มันไม่ใช่เรื่องสบายเลยจริงๆ
มุกดาเข้าใจเรื่องที่อธิบายออกมาทั้งหมดแล้ว ที่แท้เรื่องมันเป็นเช่นนี้เอง ความภาคภูมิใจของชลธีในครั้งนี้ คงต้องใช้ความสงบมากแน่ๆ เพื่อมาอธิบายให้ตนเองฟัง ซึ่งเป็นการแสดงให้เห็นถึงในใจของเขานั้นมีแค่ตนเองอยู่แค่คนเดียว
“มุก คุณเชื่อผมไหม?” ชลธีก้มหน้าจ้องมองมุกดา
“เชื่อสิ!” มุกดาพยักหน้า การที่เขายอมพูดอธิบายออกมา นั่นคือความจริง ถ้าเขาไม่อยากอธิบายก็คงไม่ไปตามตนเองกลับมาหรอก
“ต่อไปไม่อนุญาตให้ไปจากผมทั้งที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลย ที่ตรงนี้ของผมมันรับไม่ไหวแล้วนะ” ชลธีเอามือของมุกดาวางอยู่ตรงหัวใจของตนเอง
“ค่ะ” มุกดาพยักหน้า ในใจของเธอนั้นมีแต่ชลธีเต็มหัวใจ การแยกจากกันไปหลายเดือน ความคิดถึงของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยไปกว่าชลธีเลยสักนิด ดังนั้นเธอเลยอาศัยงานมาทำให้ตนเองยุ่ง เพื่อเป็นการลืมเขา
เมื่อเห็นว่ามุกดายกโทษให้ตนเองแล้ว หัวใจของชลธีก็เริ่มบีบเร่งขึ้นมาทันที เขาเชิดหน้าของมุกดาขึ้นมา พลางเขยิบเข้าหาริมฝีปากของเธอ ใกล้เรื่อยๆ
“มุก ผม…” ประตูถูกผลักเข้ามาแล้ว มุกดาตกใจจนรีบผลักชลธีออกอย่างรวดเร็ว
มือของนีรชาค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย? มาเป็นก้างขวางคอเรื่องดีๆ ระหว่างมุกกับลูกชายของตนเอง แต่ว่าการที่เธอลงมือทำเช่นนี้ ใครจะให้เจ้าลูกชายตัวดีคนนี้ไม่สร้างความวิตกกังวลให้กับตนเองล่ะ
“อะแฮ่ม” นีรชาปล่อยมือลง เธอเดินเข้ามาจากนั้นก็ดึงตัวมุกดาเอาไว้ พลางมองซ้ายทีขวาที
“คุณแม่” มุกดากับชลธีต่างเรียกพร้อมกันแต่เป็นคนละโทนเสียง
“อื้อ มุกของฉัน ให้แม่ดูหนูหน่อย ดูหนูสิ ผอมลงนะ” นีรชาปวดใจกับมุกดาจริงๆ
“วัยรุ่นยังพวกเธอนี่จริงๆ เลยนะ ขนาดท้องแล้วก็ยังไม่บอกแม่ จนแท้งก็ไม่ยอมพูดกับแม่ พวกเธอคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน?” ตอนที่นีรชาพูดออกมานั้นก็มองไปที่ชลธี อะไรตามที่คือความผิดนั้น ต้องเป็นเพราะว่าลูกชายของตนเองแน่ๆ
“แม่ เรื่องมันเป็นแบบนี้ เด็กที่เกิดมามีพัฒนาการไม่สมบูรณ์…” ชลธีกำลังอธิบายให้แม่ของตนเองฟัง เขาเองก็อยากมีลูก ตอนที่เขารู้ว่ามุกกำลังตั้งท้องลูกของตนเองอยู่นั้น ดีใจยกใหญ่เลย แต่ต่อมารู้ว่าเด็กพัฒนาการไม่สมบูรณ์ เขาก็เจ็บปวดเช่นเดียวกัน
“มีพัฒนาการไม่สมบูรณ์? ขนาดพัฒนาการไม่สมบูรณ์ยังไม่บอกแม่สักคำเหรอ? ลูกสะใภ้ตัวเอง
ก็ต้องเจ็บปวดตามไปด้วย รอจนเวลาที่มีคนช่วยเข้ามาเจ็บแทน แกก็เสียใจทีหลังแล้วใช่ไหม” นีรชาจ้องมองลูกชายของตนเองตาเขม็ง
การแสดงออกของเธอทำให้มุกดากับชลธีมีความรู้สึกผิดคาด เพราะว่าแม่ที่ว่านี้คือแม่ของมุกดาแล้วมั้ง ไม่งั้นก็คือแม่ที่เป็นเมียคนที่สองของพ่อของชลธีแล้วแหละ
เมื่อมองว่ามุกดาไม่เป็นอะไร นีรชาก็วางใจได้ เมื่อครู่ตอนที่เธอเดินมานั้น ก็ได้ยินนัทธ์พูดว่ามุกดากลับมาแล้ว พลันรีบมาดูสักหน่อยอย่างร้อนรน ไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นก้างขวางคอของสองคนผัวเมียนี้ไปได้
เมื่อเห็นว่ามุกดาไม่มีเรื่องอะไรแล้ว นีรชาก็วางใจทันที เมื่อครู่ตอนที่เธอเดินผ่านนั้น ก็ได้ยินนัทธ์พูดออกมาว่ามุกกลับมาแล้ว เลยรีบร้อนขึ้นมาเพื่อจะได้มาดูสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นก้างขวางคอในเวลาที่สองคนกำลังทำเรื่องดีๆ อยู่ได้
“ดีแล้ว เห็นว่ามุกก็ไม่เป็นไรแล้ว ฉันก็สบายใจ ฉันยังต้องทำนู่นนี่บนตัวฉันที่ศูนย์เสริมความงามของนวล พวกเธอก็ค่อยๆ ปรึกษาหารือกัน ว่าต้องการกลับมาพักหรือไม่ เพราะว่าคุณปู่ของแกก็ไม่ไว้ใจมากเลยแหละ!” นีรชาจ้องตาเขม็งชลธีอีกครั้ง จากนั้นก็เดินหันหลังกลับไปทันที
