“ลุงนัทธ์ หนูอยากออกไปเดินเล่นค่ะ ลุงไม่ต้องจัดคนขับแล้วค่ะ พ่อหนูไม่ได้กลับมานานมากแล้ว หนูออกไปกับพ่อค่ะ” มุกดาพูดกับลุงนัทธ์ เธอสะพายกระเป๋าของตัวเองไว้ ใส่เสื้อทีเชิ้ตสีขาวและกางเกงยีนส์ธรรมดา สวมใส่
รองเท้าผ้าใบสีขาว ดูแล้วเหมือนเด็กมัธยมปลายเลย
“อืม ได้ครับ แล้วคุณนายกับคุณณิชพนกลับมาทานข้าวมั้ยครับ?” นัทธ์ตอบตกลง คุณชายบอกแล้ว ถ้าคุณนายมีข้อเรียกร้องอะไรต้องพยายามทำให้ได้มากที่สุด ข้อเรียกร้องนี้ก็ง่ายเกินไปแล้ว
“ถ้ากลับมาหนูจะโทรหาลุงค่ะ ถ้าไม่โทรลุงก็ไม่ต้องเตรียมให้พวกเราแล้วค่ะ” มุกดายังได้ฉีกรอยยิ้มออกมา
“อ๋อ งั้นได้ครับ”ทีนี้นัทธ์ก็ได้ไปทำงานของตัวเองแล้ว
มุกดาได้ออกจากบ้านพร้อมณิชพน
“พ่อคะ ยังไงซะพ่อก็พักอยู่ที่บ้านลูกเขยตลอดไม่ได้ หนูได้เช่าบ้านให้พ่อไว้หลังหนึ่ง ข้อเรียกร้องของบ้านหลังนี้ก็คือจะต้องดูแลและทำความสะอาดให้เรียบร้อย อย่างอื่นไม่มีอะไรค่ะ”พอออกมาจากบ้าน มุกดาได้พูดกับณิชพน
“ก็นั่นน่ะสิ พ่ออยากหาบ้านสักหลังตั้งนานแล้ว แต่ทางฝั่งลูกมีเรื่องตลอด พ่อก็เลยไม่มีเวลา ไม่นึกเลยว่าลูกจะเช่าให้พ่อตั้งนานแล้ว มุกลูกพ่อโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำเรื่องอะไรก็คิดรอบคอบมากแล้ว”ถึงพักอยู่ที่บ้านของลูกเขยมีครบทุกอย่าง แต่ณิชพนรู้สึกอยู่เรื่อยเลยว่าไม่ค่อยดี
“งั้นวันนี้หนูพาพ่อไปนะคะ นี่คือกุญแจค่ะ” มุกดากับพ่อได้ไปบ้านที่เธอเช่าใหม่พร้อมกัน
“มุก บ้านที่ลูกเช่าไม่เลวเลยจริงๆ สภาพดีขนาดนี้ คงแพงน่าดูเลยมั้ง?”ณิชพนพึงพอใจกับบ้านหลังนี้มาก
“พ่อพักอาศัยอยู่อย่างสบายใจเถอะค่ะ ช่วงนี้เจ้าของบ้านยังไม่กลับมาหรอกค่ะ ลูกเขยพ่อรวย ก็ต้องเช่าบ้านที่ดีๆหน่อยให้พ่ออยู่แล้ว เดี๋ยวรอให้โอกาสเหมาะสม ค่อยซื้อบ้านหลังเล็กๆให้พ่อนะคะ” มุกดาพาณิชพนชมบ้านคร่าวๆ
เธอคิดคำนวณอยู่ในใจ หลายปีนี้ตัวเองสามารถรับงานเยอะๆ และเก็บเงินหน่อย แบบนี้ก็จะสามารถซื้อบ้านหลังเล็กให้พ่อแล้ว บ้านหลังนี้ยังมีสัญญาเช่าหลายปีอยู่ ถือว่าได้ว่าเวลาตัวเองพักหายคอหายใจหน่อย
“มุก พ่อทำลายหนูทั้งนั้น พ่อนึกว่าพ่อสามารถเลี้ยงดูลูกได้ แต่ตอนนี้กลับต้องให้ลูกมาเลี้ยงดูพ่อ” ณิชพนละอายใจและรู้สึกผิดต่อมุกดามาก
“พ่อ นี่พ่อพูดอะไรคะ?พ่อเลี้ยงดูหนูมายี่สิบปี ถึงทีควรให้หนูได้กตัญญูพ่อแล้วค่ะ” มุกดาน้ำตาคลอเบ้า
ในยี่สิบปีนี้ ณิชพนดีกับมุกดามาก เป็นทั้งพ่อและแม่ในคนเดียวกัน ไหนยังต้องพัฒนาธุรกิจของตัวเองอีก อยู่เป็นพ่อหม้ายมาโดยตลอด ไม่ได้หาแม่เลี้ยงให้มุกดาอีก บอกว่ากลัวมุกดาจะลำบาก
“เด็กดีๆ” ณิชพนดึงมือลูกสาวไว้ ลึกๆเขาก็ทอดถอนใจด้วยความหดหู่ แต่เขาพูดกับมุกดาไม่ได้
“พ่อคะ ช่วงนี้ชลไม่อยู่บ้าน หนูมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนพ่อพอดีเลย ช่วงนี้หนูพักอยู่ที่นี่นะคะ เราสองพ่อลูกจะได้คุยกันดีๆไงคะ อยู่ที่วิลล่ามักจะรู้สึกไม่อิสระเท่าที่นี่เลย” มุกดานั่งอยู่บนเก้าอี้โยก มองท้องฟ้าสีครามของนอกหน้าต่าง ถือว่ายกภูเขาออกจากอกเสียที
“นัทธ์ ลุงว่าอะไรนะ?คุณนายกับคุณณิชพนหายตัวไป?”ผ่านไปหนึ่งเดือนกว่า นัทธ์ถือว่าโทรเบอร์ของชลธีติดสักที เขาได้รีบรายงานสถานการณ์ของที่บ้านให้ชลธีทันที
“ใช่ครับ หลังจากคุณนายออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน คุณนายก็บอกว่าจะออกไปเดินเล่นกับคุณณิชพน ปรากฏพอออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลยครับ ผมได้ส่งคนออกไปตามหาแล้ว แต่ก็หาไม่เจอครับ”
โทรหาคุณชาย คุณชายก็ปิดเครื่อง นี่คืออยากทำอะไรกันแน่?แต่คำพูดตอนท้ายนี้นัทธ์ไม่กล้าพูดออกมา
“โอเค ผมรู้แล้ว” ชลธีวางสายทิ้งทันที เขารีบให้คนจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศให้ตัวเองทันที
“ชล เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?” ธินิดานอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยพร้อมมองชลธีที่สีหน้าร้อนรนใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“น้ำผึ้ง สัญญาของเราจบสิ้นลงแล้ว คุณก็ผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว หน้าที่ของผมๆก็ได้ทำอย่างสุดความสามารถแล้ว ผมหวังว่าคุณจะจำคำพูดที่คุณพูดได้นะ”สีหน้าของชลธีดูไม่ค่อยดี
“ชล นี่คุณพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอคะ?หรือขาของฉันไม่ใช่เพราะคุณรึไง?”ธินิดาเริ่มร้องไห้ฮือๆขึ้นมา
เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ชลธียิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ ก็ไม่รู้ว่ามุกดาไปไหนแล้ว
เธอคงจะโกรธแล้วแน่ๆเลย แต่ตัวเองก็หมดหนทาง นี่ก็เพื่อต่อไปไม่มีความเกี่ยวพันกันอีก เขาจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้
“ถึงจะเพื่อผม แต่ผมก็อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณมาสองเดือนแล้ว คุณให้ผมปิดมือถือ ใช้เวลาสองเดือนนี้อยู่กับคุณดีๆ ผมก็ทำได้แล้ว ผมหวังว่าคุณจะไม่ผิดคำพูดนะ ตอนนี้ยังเหลืออีกสองวันก็ครบสองเดือนเต็มแล้ว ผมจะขอกลับก่อนแล้ว” ชลธีรู้สึกตัวเองอยู่ต่อไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวแล้ว
“คุณเองก็บอกแล้วว่ายังเหลือเวลาอีกสองวัน ตอนนั้นเราสองคนตกลงได้ชัดเจนมาก จะต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันสองเดือนเต็ม ขาดหนึ่งนาทีก็ไม่ได้” ธินิดาร้องไห้อย่างอ่อนแออีก ร้องจนชลธีรู้สึกกลัว เขาอยากไปจากที่นี่ทันทีจริงๆ
ช่างเถอะยังเหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้น งั้นก็รออีกหน่อยเถอะ ชลธีจึงได้โทรหานัทธ์อีก บอกว่าตัวเองจะกลับไปมะรืนนี้ ให้เขาตามหามุกดาต่อ
นัทธ์ก็หมดหนทางเหมือนกัน อุตส่าห์โทรหาเบอร์คุณชายติด แต่คุณชายยังต้องรออีกสองวันถึงจะกลับมา ที่ที่สามารถหาได้เขาล้วนหาหมดแล้ว แม้แต่บ้านของจันวิภาเขาก็ยังไม่ละเว้นเลย
ปรากฏกลับถูกจันวิภาซักไซ้ไปพักใหญ่ สุดท้ายก็ได้แต่บอกเธอไปว่ามุกดาได้หายตัวไป
ตอนที่นัทธ์หามุกดาไปทั่วพระนครมุกดาเหมือนได้ระเหยไปจากโลก ไม่เห็นแม้แต่เงา
มุกดาออกจากบ้านอาทิตย์ละครั้ง เธอก็จะบอกกับณิชพนว่าตัวเองกลับไปดูที่บ้าน จากนั้นพอถึงตอนเย็นเธอถึงจะกลับมาตรงตามเวลา ณิชพนก็ไม่ได้เอะใจอะไร ในใจเขาคิดว่าลูกสาวอยากอยู่เป็นเพื่อนตัวเองเยอะๆ สามียังไม่กลับมา งั้นก็พักที่นี่ซะเลย
จันวิภาก็ไม่ได้มาหามุกดา นี่เป็นเพราะว่ามุกดาได้ฝากข้อความไว้บนqqของเธอ ให้เธอไม่ต้องตามหาตัวเอง และไม่ต้องถามว่าเธอไปไหน เธอสบายดี ไม่จำเป็นต้องห่วง
ถึงแม้จันวิภาไม่ได้ไปหามุกดา แต่ในใจเธอก็เป็นห่วงอยู่ดี ก็ไม่รู้ว่ายัยบ๊องคนนี้ไปไหน เธอจึงได้ไปปรึกษาหารือกับประวีร์
ประวีร์ก็ทำหน้าเหมือนไม่แคร์เหมือนกัน
“มุกเป็นเด็กที่มีขอบเขต หล่อนทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลของหล่อนแน่นอน ผู้หญิงที่เพิ่งแท้งลูก สามีกลับไปลั้นลากับหญิงอื่น ถ้าเป็นเธอๆจะทำยังไง?”ประวีร์เอาเอกสารในมือวางลงบนโต๊ะแล้วถามจันวิภา
“ฉัน?ฉันก็อาจจะทำแบบนี้เหมือนกัน ในเมื่อไม่รักแล้ว ทำไมยังต้องอยู่ด้วยกัน แล้วมาเสียเวลาต่างฝ่ายด้วย” จันวิภาคิดๆแล้ว ก็ได้แต่เหมือนมุกดา
“ก็นั่นไง ชลธีไม่ได้รักมุกแน่นอน ไม่งั้นก็ไม่ทำแบบนี้หรอก มุกอยากออกไปผ่อนคลายจิตใจ เราอย่าไปรบกวนเธอเลย มุก เธออยู่บ้านแต่ดีๆล่ะ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!”
