มุกดาพุ่งไปอาเจียนในห้องน้ำแล้วถึงรู้สึกดีขึ้น น้ำหูน้ำตาไหลออกมาหมดแล้ว นั่งอยู่ที่ชักโครกสักครู่หนึ่ง พอแน่ใจแล้วว่าตนเองสบายตัวขึ้นมาบ้าง มุกดาจึงออกมาจากห้องน้ำ
เช็ดน้ำตาเสร็จ ท้องยังรู้สึกหิวอยู่ มุกดานั่งลงที่ข้างโต๊ะอาหารอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าครั้งนี้กลับหนักยิ่งกว่าเดิม เธอได้กลิ่นเนื้อและกลิ่นน้ำมันของเกี๊ยวทอดนั้นเข้า ก็อยากจะอาเจียน
“ลุงนัทธ์คะ ลุงนัทธ์ เอาสองอันนี้ออกไปทีค่ะ” มุกดารีบให้นัทธ์นำของที่เป็นเนื้อสัตว์ออกไปทั้งหมดทันที ตรงหน้าเหลือเพียงโจ๊กผักอย่างเดียวเท่านั้น
หลังจากฝืนใจกินไปได้ครึ่งถ้วย มุกดารู้สึกว่าไม่สบายไปทั่วทั้งตัว เธอจึงขึ้นไปเตรียมตัวนอนพักสักหน่อย
ต้องเป็นเพราะเมื่อวานสนุกเกินไปแล้วแน่นอน กินอาหารมั่วซั่วเกินไป ดังนั้นจึงลำบากท้องไส้
มุกดานอนลงไปได้ไม่นานนักก็หลับไป นัทธ์รายงานเรื่องที่มุกดาไม่สบายให้ชลธีทราบเรียบร้อย ชลธีวางงานในมือลงแล้วกลับมาบ้านทันที
ขณะกำลังสะลึมสะลือ มุกดารู้สึกว่ามีคนมาลูบหน้าผากของตนเอง ทั้งยังลูบที่ท้องของตนเองด้วย
“อย่าซน ง่วง” มุกดาพลิกตัวแล้ว และนอนหลับต่อไปอีก
แต่ว่ายังมีคนดึงมือของเธอไว้อีก จับชีพจรให้เธอ มุกดาอยากนอนมากๆ จึงไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร
“คุณชายครับ คุณนายน่าจะตั้งท้องแล้ว สามารถไปตรวจยืนยันที่โรงพยาบาลดูได้ครับ” สองวันมานี้แพทย์ประจำตระกูลยุ่งพอตัว เมื่อคืนนี้เพิ่งให้ยาชลธีไปทั้งคืน นี่ยังไม่ทันได้นอนพักผ่อน คุณนายก็มาไม่สบายอีกคน ยังดีที่ตั้งครรภ์แล้ว
“อะไรนะ? เธอท้องแล้ว?” ชั่วขณะหนึ่งชลธีไม่สามารถยอมรับได้ แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยคิดว่ามุกดาจะตั้งท้องลูกของตนเอง
“ครับ ครับ ใช่ครับ คุณชาย ถ้าไม่ชอบล่ะก็ สามารถหาวิธีได้เร็วหน่อยครับ แบบนี้ร่างกายของคุณนายก็จะไม่มีผลกระทบอะไร” แพทย์ประจำตระกูลเห็นสีหน้าของชลธีไม่สู้ดี จึงคิดไปว่าเขาคงไม่ชอบเด็กที่คุณนายตั้งท้องอยู่ เพราะทุกคนต่างรู้ว่าคนที่คุณชายชอบคือธินิดา
“พวกคุณลงไปกันเถอะ ผมรู้แล้ว” ชลธีให้นัทธ์และแพทย์ประจำตระกูลออกไปให้หมด เขานั่งลงข้างเตียงของมุกดา มองมุกดาอย่างเงียบๆ
เธอตั้งท้องแล้ว? งั้นเขาควรจะทำอะไรบ้าง?
มุกดาหลับอย่างดูสุขสบายมาก ชลธีไม่อยากรบกวนเธอ พรุ่งนี้ค่อยไปตรวจยืนยันที่โรงพยาบาลดูแล้วกัน วันนี้ตนเองจึงไปที่บริษัท ค้นหาดูว่าภรรยาตั้งครรภ์แล้ว สามีควรทำอะไรบ้าง
ในใจของชลธีเวลานี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าคืออารมณ์แบบไหนกัน มีความสุขที่ได้เป็นพ่อคน มีความประหม่าของการเป็นพ่อคนในครั้งแรก ทั้งยังมีความห่วงใยที่มีต่อมุกดาด้วย
หลังจากสั่งกำชับกับนัทธ์เอาไว้ ชลธีก็กลับไปบริษัท ทั้งเช้าจิตใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เข้าอินเทอร์เน็ตค้นหาว่าหญิงตั้งครรภ์ต้องระวังอะไร ต้องกินอะไร สามีควรทำอย่างไร
นอนหลับมาจนถึงช่วงบ่าย มุกดาถึงนอนเต็มอิ่มแล้ว ท้องของเธอก็เริ่มหิวเช่นกัน แต่พอนึกถึงของเหล่านั้น เธอก็ไม่อยากกินอะไร อยากกินแค่ข้าวต้มขาวสักหน่อย
“คุณนายครับ คุณอยากทานอะไรสักหน่อยหรือเปล่าครับ?” มุกดาที่เพิ่งลงมายังไม่ทันเอ่ยปาก นัทธ์ก็ถามเธอแล้ว
“ข้าวต้มขาวแล้วกันค่ะ ไม่เอากับข้าวอะไรทั้งนั้น แค่ใส่น้ำตาลไปให้ฉันสักหน่อยก็พอแล้วค่ะ” สำหรับของที่เลี่ยนมัน มุกดาไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
“ได้ครับ ได้ครับ ต้มข้าวต้มขาวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว” นัทธ์เตรียมของกินบางอย่างไว้แล้ว เขาถามคนรับใช้ที่ตอนเป็นสาวเคยคลอดลูกมานิดหน่อย การไม่อยากกินพวกเนื้อสัตว์ ยังแบ่งได้เป็นหลายรูปแบบ มีบางคนอยากกินเผ็ด บางคนอยากกินของเปรี้ยว บางคนอยากกินของหวาน
นัทธ์จึงเตรียมทุกอย่างเอาไว้อย่างละชุด รอมุกดาตื่นนอนก็สามารถกินได้เลย ซึ่งมีข้าวต้มขาวอยู่พอดี
พอได้ยินว่ามีข้าวต้มขาว มุกดารู้สึกว่าอยากอาหารแล้ว เธอยังกินทีเดียวหมดถ้วยหนึ่ง แต่ว่าพริบตาเดียวก็มีปฏิกิริยาตอบสนองมาทันที ไปอาเจียนที่ห้องน้ำอีกรอบแล้ว
“ไม่ได้แล้ว ลุงนัทธ์คะ ฉันอาจจะกินจนท้องเสียแล้ว หายามาให้ฉันสักหน่อยค่ะ” มุกดาอาเจียนจนตนเองไม่มีเรี่ยวแรง
“คุณนายครับ ผมคิดว่าคุณควรไปตรวจดูที่โรงพยาบาลสักหน่อยนะครับ ผมจะไปเตรียมรถให้คุณเดี๋ยวนี้เลย คุณไปโรงพยาบาลเถอะครับ” นัทธ์บอกกับมุกดา
แค่กินจนท้องเสีย ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ใช่ว่าหายากินสักหน่อยก็อาการดีขึ้นแล้วเหรอ?
มุกดาไม่อยากไปโรงพยาบาล เธอมีประสบการณ์ไม่ดีในใจต่อโรงพยาบาลนิดหน่อย
“คุณนายครับ ผมเตรียมรถให้เรียบร้อยแล้ว ไปเถอะครับ จะพาคุณไปโรงพยาบาล” นัทธ์พูดอย่างยืนหยัด เขาโทรศัพท์หาชลธีแล้ว ชลธีรีบไปโรงพยาบาลเพื่อรอมุกดา
“งั้นก็ได้ค่ะ” คิดว่าจันวิภาและโธรณีต้องทำงาน มุกดาจึงตัดสินใจไปโรงพยาบาลด้วยตนเอง
“ฉันคิดว่าฉันควรไปแผนกอายุรกรรม ฉันกินจนท้องเสียแล้ว” มุกดาพูดยืนยัน ไม่รู้จริงๆ ว่าชลธีคิดอย่างไรกัน ถึงลงทะเบียนคลินิกเฉพาะทางของแผนกสูตินรีเวชให้ตนเองก่อนตั้งแต่แรก
“ได้ งั้นไปแผนกอายุรกรรมก่อน ถ้าตรวจหาอะไรไม่เจอ พวกเราค่อยไปแผนกสูตินรีเวชกัน” อารมณ์ของชลธีดีเป็นพิเศษ มุกดาพูดอะไร เขาก็รับปากทั้งนั้น
หลังจากไปตรวจดูที่แผนกอายุรกรรมรอบหนึ่ง ยังไม่พบปัญหาของมุกดาว่าคืออะไรจริงๆ
ไม่มีทางอื่น มุกดาได้แต่ตามชลธีไปที่แผนกสูตินรีเวช
“ยินดีด้วยนะ คุณมุกดาตั้งท้องแล้ว” ดวงตาผู้เชี่ยวชาญคนนั้นของแผนกสูตินรีเวชมองบนหน้าของชลธีโดยตรง ผู้ชายคนนี้หล่อเหลามาก เหมือนเป็นใครที่เคยเห็นบนนิตยสาร คงเป็นดาราล่ะมั้ง
“เป็นไปไม่ได้ ฉันกินยามาตลอดเลยนะ?” เดิมทีมุกดาไม่เชื่อว่าตนเองจะตั้งครรภ์ ทุกครั้งเธอจะกินยาตลอด คือกลัวตนเองจะตั้งครรภ์เข้า
“อะไรนะ? กินยามาตลอด?” แพทย์ก็งุนงงเช่นกัน
“อ่อ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณครับคุณหมอ” ถึงแม้บนหน้าของชลธีไม่ได้แสดงความดีใจของตนเองออกมา แต่ว่าเขากลับขอบคุณคุณหมออย่างมีมารยาทมาก
“เอ๋ ไม่ใช่สิ เอ๋……” มุกดายังไม่ยอมรับมากๆ เป็นไปได้อย่างไรที่ตนเองจะตั้งครรภ์
แต่ว่าชลธีกลับดึงเธอออกไปแล้ว
“จะต้องตรวจผิดแน่เลย ฉันท้องไม่ได้เด็ดขาด ฉันรู้ว่าพวกเรามีเวลาแค่สองปี ฉันไม่อาจใช้ลูกไปรั้งคุณเอาไว้ได้ จริงๆ นะประธานชลธี ฉันควรไปตรวจดูอีกรอบ” มุกดาพูดเสียงแข็ง
“ยาคุมกำเนิดของคุณ ผมเปลี่ยนเป็นวิตามินแล้ว” เห็นมุกดายืนหยัดมาโดยตลอด ชลธีก็มีเพียงพูดความจริงออกมาเท่านั้น
ตอนนั้นเขาแค่รู้สึกไม่พอใจ คิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่อยากได้ลูกของเขา จึงเปลี่ยนยาของมุกดาแล้ว
“อะไรนะ? ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย? พวกเรามีเวลาแค่ปีกว่าๆ ถ้าฉันมีลูกแล้ว ฉันจะไม่เอาออกโดยเด็ดขาด แต่ว่าฉันก็ไม่สามารถให้ลูกของฉันไม่มีพ่อเหมือนกัน!” มุกดาน้ำตาไหลรินลงมาแล้ว
ไม่ผิด เธออยากได้ลูกของชลธีอย่างมาก แต่ถ้าต่อไปพวกเขาหย่าร้างกัน หากลูกไปอยู่กับใคร ย่อมเป็นเรื่องที่เจ็บปวดทั้งนั้น เธอไม่สามารถแยกจากลูกได้
“ลูกของฉันก็ไม่มีพ่อไม่ได้เหมือนกัน เขาจะมีครอบครัวที่มีความสุข มุก ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ” ในใจของชลธีเบิกบานเหลือเกิน มีความสุขจนเขาไม่รู้ว่าควรบอกกับมุกดาอย่างไรดี
“แต่ว่าชลธี คุณรู้หรือเปล่า ฉันมีอดีตที่มืดหม่นช่วงหนึ่ง?”
