“ฉันได้ยินพนักงานเสริมสวยพูดว่าที่มาส์กหน้าอันนั้นแรกเริ่มเดิมทีเป็นของที่จะเอามาให้มุกของฉันใช้ แต่จับพลัดจับผลูไปใช้บนหน้าของธินิดาเข้า นี่มันเรื่องอะไรกัน?” สีหน้าของธินิดาดูอึมครึม
เมื่อสักครู่หล่อนนำทีมเห็นด้วยกับข้อเสนอของจันทิมา นั่นเป็นเพราะว่าตระกูลสุวรรณเลิศกับตระกูลนวลอ่อนเป็นตระกูลที่คบกันมาหลายชั่วคน หล่อนจึงไม่สามารถทำให้จันทิมารู้สึกลำบากใจได้
แต่ว่าตอนนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับใบหน้าของมุกดา หล่อนไม่รับปากแล้ว นีรชานั้นขึ้นชื่อเรื่องที่ปกป้องลูกของตนเอง
“เรื่องนี้ผมก็ยังไม่รู้แน่ชัดเหมือนกันครับ แต่ว่าน้าบัวครับ ผมจะค้นหาออกมาให้ได้ แล้วให้คำอธิบายกับมุกครับ” จันทิมามองทางมุกดาอีกครั้งหนึ่ง คิดว่าถ้าบนใบหน้าที่งดงามนั้นของเธอถูกทำให้เสียโฉมแล้ว นั่นจะเป็นสิ่งที่น่าเสียดายมากแค่ไหน
“อืม ปัญหานี้ของพวกเราเกิดขึ้นที่นี่ของเธอ ดังนั้นเธอจะต้องค้นหาให้ดีด้วย ถ้าไม่อย่างนั้นต่อไปพวกเราคงไม่กล้ามาแล้ว” นีรชาตีหน้าขรึม ถ้าใครกล้ามารังแกลูกสะใภ้ของหล่อน หล่อนจะไม่ยอมความเลยสักคน
“ภายในสามวัน ผมจะหาคำตอบมาให้ท่านภายในสามวันครับ น้าบัว ท่านกับมุกกลับกันไปก่อนดีกว่าครับ วันนี้ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ” จันทิมาพูดจาแบบรู้สึกผิดมาก
“ได้ งั้นพวกเราจะกลับไปก่อน” นีรชากับจันทิมาบอกลากัน จากนั้นควงแขนของมุกดาเดินออกไปแล้ว
“มุกจ๊ะ ขอโทษจริงๆ นะ วันนี้แม่ให้หนูมาเสริมสวยเป็นเพื่อนแม่ นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น ธินิดายังอยู่ในโรงพยาบาล พวกเราไปเยี่ยมหล่อนสักหน่อยเถอะนะ” นีรชาคิดว่าธินิดาเป็นคนที่มารับเคราะห์แทนมุกดา หล่อนยังรู้สึกเสียใจมากด้วย
ในใจของมุกดาไม่อยากไปเยี่ยมธินิดามากๆ แต่ท่าทางที่ร้อนใจของนีรชาเมื่อสักครู่นั้น เธอยังรู้สึกประทับใจมาก นีรชาทำเหมือนตนเองเป็นลูกแท้ๆ จริงด้วย
“ได้ค่ะ” มุกดาตอบตกลงไปแล้ว
“ชล ฉันเจ็บหน้ามากเลย คุณดูให้ฉันหน่อยสิ” เสียงของธินิดาลอยออกมาจากในห้องคนไข้ ในใจของมุกดาเต้นตึกตักนิดหน่อย ชลธีก็อยู่ด้วย?
“อืม คุณไม่ต้องร้อนใจ หมอบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไร” ชลธีพูดกับธินิดาอย่างอ่อนโยน
ทันใดนั้นมุกดามีความคิดไม่อยากเข้าไปแล้ว เมื่อคืนนี้ยังพูดจาปากหวานกับตนเองอยู่เลย แต่ว่าตอนนี้กลับมาดูแลเอาใจใส่ต่อธินิดาอยู่ที่นี่
ไม่ทันรอให้เธอได้คิดอะไรมาก ก็ถูกนีรชาดึงเข้าไปเรียบร้อยแล้ว
“ชล? ลูกก็อยู่ด้วย? ตอนนี้น้ำผึ้งเป็นยังไงบ้าง?” นีรชาดึงมุกดาเดินไปถึงด้านข้างของธินิดาแล้ว จงใจเบียดชลธีออกไป
ชลธีมองเห็นมุกดาแล้ว บนหน้าของเขากลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไร เพียงแค่มองใบหน้าของมุกดาเท่านั้น
มุกดาไม่ได้มองชลธี เธอมองหน้าใบนั้นของธินิดาอยู่
บวมๆ แดงๆ ดวงตาของธินิดาถูกบีบจนเป็นกองเดียว ทำให้ยากที่สายตาของหล่อนจะติดตามชลธีไป
“แม่ฝนคะ หนูเจ็บหน้ามากเลยค่ะ หนูเป็นคนที่ช่วยมุกมารับเคราะห์นะคะ ฮือๆๆ” ธินิดามองเห็นมุกดาแล้ว หล่อนก็ร้องไห้ขึ้นมา
ได้ยินคำพูดของธินิดา นีรชากลับไม่พึงพอใจเอามากๆ อะไรมาบอกว่าช่วยมุกดารับเคราะห์กัน นั่นคือหล่อนดวงไม่ดีเอง แต่เธอยังอดกลั้นไว้ ไม่ได้พูดออกมา
“อืม อืม น้ำผึ้ง เธอลำบากแล้วนะ ต้องฟังคำของคุณหมอ รักษาตัวให้ดีด้วย โถๆๆ หน้านี้ก็บวมมากๆ เลยทีเดียว” นีรชามองลักษณะท่าทางของธินิดานั้นอยู่ อยากหัวเราะมากๆ
มารดาของธินิดาเฝ้าอยู่ด้านข้าง เห็นคนของตระกูลสุวรรณเลิศเป็นห่วงลูกสาวของตนเองกันอย่างมาก หล่อนรู้สึกปลื้มใจมากเช่นกัน
“แม่ฝนคะ ขอบคุณท่านที่มาเยี่ยมหนูนะคะ ท่านก็ยุ่งมากด้วย หนูไม่รบกวนเวลาท่านแล้วค่ะ ให้ชลอยู่เป็นเพื่อนหนูก็พอแล้วค่ะ” ลักษณะในตอนนี้ของธินิดาไม่มีทางเทียบได้กับมุกดาโดยสิ้นเชิง หล่อนมองเห็นมุกดาเข้าแล้ว ในใจยิ่งมีอารมณ์ขึ้น
เดิมทีอยากให้มุกดาปล่อยไก่ต่อหน้าคนอื่น แต่กลับมาโดนเข้าตัวเองเสียได้ มุกดาคนนี้ช่างดวงดีจริงๆ
พอนีรชาเห็นดังนั้น นี่คือไล่ฉันไปงั้นเหรอ รังเกียจที่ฉันมาขัดขวางหล่อนกับชลธีอยู่ที่นี่หรือไง? มันน่าจริงๆ เลย นิสัยยัยคุณหนูคนนี้ไม่เปลี่ยนแปลงเลย
พอแม่ทิมได้ยิน ลูกสาวของตนเองพูดคำพวกนี้ออกมาได้อย่างไรกัน หล่อนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ด้วยเหตุนี้ตอนนั้นตระกูลสุวรรณเลิศถึงไม่เห็นด้วยกับเรื่องงานแต่งของสองตระกูล ก็คือธินิดานิสัยเสียเกินไป
“น้ำผึ้ง! บัว เธออย่าได้ถือสาเลยนะ น้ำผึ้งเป็นคนที่นิสัยตรงๆ มาตั้งแต่เด็ก คิดอะไรก็พูดแบบนั้น” แม่ทิมรีบอธิบายทันที
“ไม่เป็นไรหรอก น้ำผึ้งเป็นคนตรงไปตรงมา! งั้นฉันไปทำธุระต่อแล้ว มุก พวกเราไปกันดีกว่า อ่อใช่แล้ว ณา ฉันลืมแนะนำไปเลย คนนี้คือมุกดาลูกสะใภ้ของฉัน มุก ท่านนี้คือแม่ทิม” ก่อนที่นีรชาจะออกไป ได้แนะนำมุกดาให้ปรีณาพรรณมารดาของธินิดาให้รู้จักกัน และบอกหล่อนเอาไว้ว่าลูกชายของตนเองแต่งงานเรียบร้อยแล้ว
“แม่ทิมสวัสดีค่ะ” มุกทักทายไปอย่างเชื่อฟัง
“อืม อืม สวัสดีจ้ะมุก” ถึงแม้ในใจของปรีณาพรรณจะโกรธเคืองมาก ลูกสาวของตนเองกลายเป็นแบบนี้แล้ว? โดนตระกูลสุวรรณเลิศเขี่ยทิ้งโดยสิ้นเชิง?
“งั้นพวกเราไปก่อนนะ พวกเธอค่อยๆ รักษาตัวเถอะ อาการแพ้นี้น่าจะหายดีไวอยู่” นีรชาไม่ได้อารมณ์ดีมากเท่าไร หลังจากเธอเห็นว่าตนเองมาเยี่ยมธินิดายังถูกรังเกียจเข้า นิสัยดื้อรั้นของเธอจึงโผล่ขึ้นมาแล้ว
“วันนี้ตอนบ่ายผมยังมีประชุมอยู่อีก งั้นผมลาเลยแล้วกัน แม่ครับ ผมไปส่งพวกแม่แล้วกัน” ชลธีอยากไปพอดีเลย เมื่อสักครู่ที่ตระกูลยืนนานโทรศัพท์มาหา บอกว่าเป็นธินิดาได้รับบาดเจ็บแทนมุกดา เขาจึงรีบร้อนเข้ามาหา
เขาคิดว่ามุกดาอยู่ที่นี่เหมือนกัน ผลปรากฏว่ามาแล้วกลับเห็นเพียงธินิดาที่หน้าบวมเหมือนหัวหมู มาก็มาแล้ว จึงไม่กล้ารีบออกไปทันที
รอตอนที่มองเห็นมุกดา เขาถึงโล่งใจไป เวลานี้เขาไม่อยากเห็นสภาพของธินิดาอีกต่อไปแล้ว มุกดาไม่เป็นก็ดี
“ชลคะ!” ธินิดาตะโกนเรียกชลธีแบบตำหนิด้วยปากที่เหมือนกับปากหมูหนาเตอะนั้น
“น้ำผึ้ง ชลมีประชุมต่อ สำคัญมากด้วย ลูกให้เขาไปเถอะนะ” ปรีณาพรรณฉลาดกว่าธินิดาอยู่มาก หล่อนจึงรีบหยุดยั้งธินิดาไว้ทันที
ผู้หญิงที่ผู้ชายรำคาญมากที่สุด ก็คือผู้หญิงที่เป็นตัวถ่วงงานของตนเอง
ธินิดาไม่ได้พูดอะไรต่อเช่นกัน ชลธีโอบนีรชาไว้เดินออกไปแล้ว
“แม่ ทำไมแม่ถึงไม่ช่วยหนูรั้งชลเอาไว้?” ธินิดามองเห็นชลธีไปแล้ว ในใจโมโหน่าดูเลย
“เด็กโง่ นิสัยนี้ของลูกควรเปลี่ยนได้แล้วจริงๆ ลูกดูไม่ออกจริงๆ เหรอว่าแม่ฝนของลูกไม่พอใจลูกไปแล้วมั้ง? ยังจะไล่หล่อนไปอีก หล่อนมาเยี่ยมลูกได้ถือว่าไม่เลวมากแล้วนะ!” ปรีณาพรรณหมดคำจะพูดกับลูกสาวของตนเองจริงๆ
ชลธีในตอนนั้นรักหล่อน ดังนั้นหล่อนพูดอะไรก็คืออันนั้น แต่ว่าชลธีในตอนนี้ไม่ได้เห็นหล่อนเป็นใครทั้งนั้นแล้ว หล่อนต้องทวงคืนหัวใจของชลธีกลับมาถึงจะถูก
“หนูก็ไม่ได้อยากให้พวกหล่อนมาเยี่ยมหนูสักหน่อย แม่ดูท่าทางนั้นของมุกดาสิ ดูได้ใจมาก แม่คะ ทำยังไงดี? ตอนนี้ชลไม่สนใจหนูเลย? หนูชอบเขา หนูชอบเขาจริงๆ นะคะ!” ธินิดาร้องไห้โวยวาย
