ทุกคนต่างก็มองดูสีหน้าทศพร รู้สึกแปลกใจมาก ในกล่องใส่อะไรไว้กันแน่
“คุณพูดซิ ข้างในใส่อะไรกันแน่?” จันวิภาไม่กล้าเดินเข้าไป เธอดึงมุกดาไว้ถามทศพรอยู่ไกลๆ
“มุก คุณมาดูหน่อยดีกว่า” ทศพรพูดกับมุกดา
มุกดากำลังจะไป แต่ว่าจันวิภาดึงตัวเธอไว้ไม่ปล่อย
“ไม่เป็นไร คุณชายพรเขาไม่แกล้งฉันหรอก” มุกดาก็ถือว่าค่อนข้างรู้จักทศพรดี เขาคนนี้เป็นเพื่อนรักของชลธี และเป็นเพื่อนของธินิดา แต่ว่าก็ดีกับเขามากพอสมควร
“พวกเราไปพร้อมกัน” หญิงสาวหลายคนเดินไปข้างทศพรพร้อมกัน
ทศพรเปิดกล่องอีกครั้ง หญิงสาวทั้งหลายต่างก็แสดงสีหน้าแปลกใจ
ในกล่องเป็นชุดราตรีสวยงามมาก สีชมพู แบบปลิวไสว ยังไม่เห็นเต็มตัวก็ทำให้คนรู้สึกตกตะลึงแล้ว
“เอาออกมาดูหน่อย” จันวิภาทนไม่ไหวแล้ว มือเธอเร็วมาก หยิบชุดราตรีขึ้นมาแล้ว โธรณีก็เข้ามาช่วย กางชุดราตรีออก
ชุดราตรีสีชมพู หัวเข็มขัดไหล่ข้างเดียว ด้านล่างเป็นการออกแบบทรงหางปลา เสื้อทั้งชุดเป็นแบบเรียบง่าย แต่ว่าดูแล้วสวยหรู
ในกล่องยังมีรองเท้าส้นสูงสีโทนเดียวกันอีกหนึ่งคู่ อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว
“นี่เป็นของขวัญที่ใครให้เหรอ คือพี่หรือเปล่า?” จันวิภามองดูชุดราตรีสวยงามชุดนั้น เรื่องท่ามุกดาชอบสีชมพูนั้น มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่รู้
“ไม่ใช่ ที่พี่ให้อยู่ในกล่องนั้น” ประวีร์ก็รู้สึกแปลกใจ วันนี้ฉลองงานวันเกิดให้มุกดาคนที่รู้มีเพียงพวกเขาสามคน แม้แต่มุกดาเองก็ไม่รู้ ยังมีใครที่รู้อีก?
“ช่างมัน ไม่ว่ายังไงเป็นของดีก็พอแล้ว อย่างอื่นขี้เกียจไปคิด มากินข้าวกันกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว” จันวิภาไม่มีความคิดพวกนั้น ทุกอย่างในใจเธอมันตรงไปตรงมาทั้งนั้น
“ใช่ ใช่แล้วพวกเรากินข้าวกัน ขี้เกียจไปสนใจ มีคนให้ของขวัญก็คือเรื่องดี” จันวิภาก็มองกุ้งลวกจานนั้นจนน้ำลายไหลตั้งนานแล้ว
ต่อจากนั้นก็ไม่มีใครไปกังวลเรื่องใครเป็นคนให้ของขวัญชิ้นนั้นแล้ว ต่างก็เริ่มกินกันอย่างดีใจ
กินข้าวเสร็จแล้วต่างก็ขึ้นรถของประวีร์ ทศพรกลับถูกโทรศัพท์สายหนึ่งเรียกไปแล้ว เขาเสียดายไม่อยากจากจันวิภาไป แต่ว่าคนในโทรศัพท์นั้นค่อนข้างเก่งกาจ เขากลัวเล็กน้อย
ตอนที่ทศพรอยู่จันวิภารู้สึกเบื่อเขา อะไรของเธอเขาก็จะยุ่ง แต่ว่าตอนนี้ทศพรไปแล้ว จันวิภายังรู้สึกเสียดายเล็กน้อย
แต่ว่าเธอไม่ยอมแสดงออกมาหรอก ไม่อย่างนั้นนายทศพรคนนี้คงได้ใจจนขึ้นสวรรค์ไปแล้ว
ทุกคนต่างก็พากันพูด ให้จันวิภาใส่ชุดใหม่ เสื้อผ้าชุดนั้นและรองเท้าเหมาะสมกับเธอมาก เหมือนกับสั่งตัดให้มุกดาโดยเฉพาะ
พอดีประวีร์ให้เครื่องประดับหยกชุดหนึ่งกับมุกดา เหมาะสมกับเสื้อผ้าชุดนี้พอดี
มุกดาใส่ชุดราตรีสีชมพูชุดนั้น ผมก็ถูกม้วนเป็นมวยอยู่บนหัวอย่างเนือยๆ คนทั้งคนดูสดชื่นขึ้นมาทันที
บ้านใหม่ของประวีร์อยู่ที่ทางทิศตะวันตกของเมือง คนที่นี่ต่างก็เป็นคนรวย เขตคฤหาสน์ที่เพิ่มเปิดใหม่ ก็ถูกแย่งกันซื้อจนหมดแล้ว
ประวีร์อยู่คนเดียว เขาไม่ได้พักอยู่ที่บ้านเก่าของตระกูลแสนไชย เขาเข้ากับคนพวกนั้นไม่ค่อยได้
ห้องนอนอันกว้างขวาง จัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้มากมายแล้ว
“ว้าว บ้านของพี่สวยมากเลย ดูเลิศหรูมากเลย ยังมีอาหารเลิศรสมากมายขนาดนี้ ฉันไม่อยากกลับแล้วทำยังไงดี?” จันวิภาดูของกินพวกนั้น สายตาก็ออกห่างไม่ได้แล้ว
“แหม ถ้าไม่อยากกลับเธอต้องมีทางอยู่แล้ว ยังต้องมาถามพี่อีก? ชั้นสองห้องข้างในสุด ก็คือของเธอ เตรียมไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว” ประวีร์ขึงตาใส่น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขา
น้องสาวจอมทะเล้นคนนี้ แต่ว่าก็ทำให้เขาพอใจมาก
“พี่ ถ้าหนูอยากมาด้วยจะทำยังไงดีล่ะ?” โธรณีก็เรียกประวีร์ว่าพี่ชายตามจันวิภา
“ชั้นสองมีห้องนอนสิบสี่ห้อง เธอค่อยๆเลือกเองห้องหนึ่งละกันนะ” สำหรับความใจป้ำของประวีร์แล้ว โธรณีและจันวิภาดีใจจนตะโกนร้องขึ้นมา
มีเพียงมุกดาที่ประวีร์อยากให้อยู่ที่สุด แต่กลับไม่ได้ถามเธอว่าควรพักตรงไหน
เธอเป็นคนมีครอบครัวมีสามี แน่นอนว่าไม่พักที่บ้านผู้ชายคนอื่นแน่นอน
ประวีร์ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มุกดาผู้สวยงาม สุดท้ายผมก็กลับมาสายเกินไป
“บ้านหลังนี้ของพี่ยังมีจุดที่ดีที่สุดจุดหนึ่ง ก็คือด้านหลังมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ พวกเธอสนใจกันไหม?”
ถึงแม้ประวีร์จะเย็นชาต่อคนอื่น แต่ว่ากับสาวน้อยพวกนี้กลับมีความอดทนอย่างมาก
“พี่ หนูตัดสินใจแล้ว ไม่เอาพ่อแม่หนูแล้ว หนูต้องพักที่นี่ เป็นคุณหนูคนหนึ่ง” จันวิภาได้ยินว่ามีสระว่ายน้ำแล้ว ดีใจจนไม่อยากไปแล้วจริง เธอกับมุกดาเป็นนักว่ายน้ำตัวยงของทีมว่ายน้ำในมหาลัย ได้รับเหรียญทองเหรียญเงินอยู่บ่อยๆ สำหรับน้ำแล้วทั้งสองคนชอบมาก
“งั้นพี่ต้องบอกกับคุณป้าหน่อย โอนเธอมาให้พ่อของพี่ดีกว่า” ประวีร์พูดกับจันวิภา
“อย่า อย่า ถ้าพี่ไปพูดกับแม่หนูจริง แม่ต้องตีจนหนูขาหักแน่นอน แบบนี้หนูก็ไปไหนไม่ได้แล้ว” จันวิภาฟังแล้ว ก็รีบพูดขัดขวางทันที
ทุกคนต่างก็พากันหัวเราะ จันวิภาเกาหัวตัวเองอย่างเก้อเขิน
“ไปเถอะ พวกเราไปว่ายน้ำกัน ถือโอกาสดูด้วยว่าพวกเธอมีใครไม่กล้าลงน้ำบ้าง” ตอนที่ประวีร์พูดประโยคนี้ มองไปที่มุกดา
สมัยเด็กมุกดากลัวน้ำที่สุด เขาใช้ความพยายามอย่างมาก ก็สอนเธอว่ายน้ำให้เป็นไม่ได้ ตอนนี้เธอโตแล้ว น่าจะไม่กลัวน้ำแล้วมั้ง
มุกดามองประวีร์สายตาของประวีร์ ก็รู้ว่าเขายังจำเรื่องในสมัยเด็กของเธอได้ หน้าก็แดงทันที สมัยเด็กไม่ได้เรื่องเลย แต่หลังจากนั้นเธอใช้เวลามากกว่าคนอื่นเป็นสิบเท่า ไปฝึกว่ายน้ำ ก็เพื่ออยากรอประวีร์กลับมาจะได้แปลกใจและดีใจ
“คุณหญิง ของส่งไปให้คุณหนูแล้ว” มีคนชุดดำรายงานต่อคนที่นั่งอยู่ในรถบูกะติ
“อืม ดีมาก ของเหล่านี้เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างเธอ” ผู้หญิงในรถน้ำเสียงน่าฟังมาก
เลขาคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายสุภาพสตรี ถามสุภาพสตรีอย่างระวัง
“คุณหญิง ทำไมท่านไม่ไปพบคุณหนูโดยตรง? เพื่อคุณหนูแล้วท่านก็ทำเรื่องมากมายแล้วนี่คะ?”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอ พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ ฉันไม่กล้าไปพบเธอ เธอต้องลืมฉันไปแล้วแน่นอน ฉันจะคอยช่วยเธออยู่ข้างหลัง ไปเถอะ คุณท่านจะกลับมาแล้ว” สุภาพสตรีพูดจบแล้ว ก็ให้คนขับรถออกรถ
ทุกคนเปลี่ยนชุดว่ายน้ำกันหมดแล้ว สระว่ายน้ำนี้เป็นระบบอุณหภูมิคงที่ ถึงแม้จะเป็นช่วงกลางคืน น้ำก็ยังคงอุ่น
จันวิภาเห็นน้ำก็กระโดดลงไปทันที โธรณีถึงจะไม่ได้มีฝีมือดีเหมือนมุกดา แต่ก็กระโดดลงไปอย่างดีใจ
