ธินิดาเห็นว่ามุกดาไม่สนใจตัวเอง กลับไปดูทีวีอยู่ตรงนั้น ในใจของเธอก็ได้หงุดหงิดขึ้นมากกว่าเดิม
ก็แค่คนที่ตกอับไม่ใช่เหรอ? มีอะไรเหนือกว่าล่ะ? ธินิดานั่งอยู่ข้างๆ มุกดา
“มุก ฉันได้ยินที่พูดแล้ว คนที่เหยียดหยามเธอเป็นผู้ชายที่มีอายุจะหกสิบแล้ว ทั้งอ้วนทั้งน่าเกลียด เธอทนมาได้ยังไงเนี่ย คิดๆ ก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว” ธินิดาแกล้งทำเป็นพูดเสียดสีมุกดา
เธอก็รอให้มุกดาโวยวาย ตัวเองนั้นก็จะได้แสดงเป็นแม่พระได้ดีกว่าเดิม
แต่ว่ามุกดาไม่เพียงแค่ปากพูดไม่ได้ เหมือนว่าหูก็ไม่ได้ยินแล้ว ธินิดาก็ได้พูดอะไรที่ทำให้คนขยะแขยงออกมามากมายต่อ มุกดาก็เหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรเลยยังไงอย่างงั้น
“เฮ้อ มุก ฉันรู้ว่าเธอนั้นยังไม่ถูกกระทำชำเรา แต่ว่าคนอื่นเขารู้ไหม? ต่อไปเธอยังต้องแต่งงาน ถ้าคู่ครองของเธอรู้เข้าว่าเธอเคยถูกผู้ชายเหยียดหยามมาก่อนล่ะก็ เขายังจะเอาเธอไหม? ถ้าเกิดเธอแต่งงานแล้ว งั้นสามีปัจจุบันของเธอรู้เข้า ไม่เสียใจเหรอ? อ้อ เธอน่าจะยังไม่แต่งงาน เพราะว่าเธอนอนที่โรงพยาบาลนานขนาดนี้แล้ว ก็ไม่เคยที่จะเห็นสามีของเธอเลย” ธินิดาก็คิดอะไรที่ขยะแขยงได้ก็พูดออกมา ยังไงซะในห้องคนไข้นั้นก็มีแค่เธอกับมุกดา
เวลานี้มุกดาก็ได้มีปฏิกิริยาสักที เธอก็ได้หันหน้าไป ยิ้มแล้วก็มองธินิดา ริมฝีปากก็ได้พูดอะไรออกไป
“เกี่ยวเหี้ยอะไรกับเธอ!”
แต่ว่าธินิดากลับดูไม่ออก เธอเห็นแค่รอยยิ้มของมุกดา รอยยิ้มของเธอสวยแล้วก็ไร้เดียงสามากๆ
“เธอพูดอะไรอ่ะ?” ธินิดาถาม
“เธอพูดว่าเกี่ยวเหี้ยอะไรกับหล่อน!” จันวิภาไม่รู้ว่ากลับมาตอนไหน เธอก็แค่ไปซื้อของกินเล็กน้อย ก็ได้ถูกธินิดาคว้าโอกาสหาช่องว่างได้ เป็นตัวเหี้ยจริงๆ
“เธอเป็นใคร?” ธินิดาไม่รู้จักจันวิภา แต่ว่าเธอมองจันวิภาแล้วเหมือนไม่มีมิตรกับตนเอามากๆ
“ฉันเหรอ ฉันเป็นเพื่อนของมุก” จันวิภาก็ได้เอาของที่ซื้อมาวางไว้อีกข้าง เธอก็ไม่รู้จักธินิดา แต่ว่ามองผู้หญิงที่สวยคนนี้แล้วรู้สึกไม่โอเคเท่าไหร่ ไม่ได้ที่จะอิจฉาที่เธอนั้นเกิดมาสวย แต่เป็นท่าทางที่เสแสร้งแบบนั้นของเธอ
“อ้อ อุปนิสัยใจคอเหมือนกันจริงๆ ฉันเป็นคนมาเยี่ยมมุกดานะ พวกเธอไม่มีมารยาทขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่มีแม้กระทั่งมารยาทขั้นพื้นฐานเลยสักนิด” ธินิดาเยาะเย้ยจันวิภา
“มารยาท? คุณหนูคะ คุณคิดว่าคุณมีไหม? พวกเรานั้นมีมารยาทให้กับคนที่มีมารยาทเท่านั้น คนที่เอาคำว่ามารยาทแขวนที่ปากอย่างเดียวแบบนี้เหมือนเธอ พวกเราทำไมต้องมีมารยาทกับเธอ?” จันวิภาก็ได้พูดออกไปเป็นชุด แทบที่จะทำให้ลิ้นของตัวเองพันกันไปเลย
ถึงแม้มุกดาพูดไม่ได้ แต่ก็อยากที่จะยกนิ้วโป้งให้จันวิภา ทั้งสองก็ได้ยิ้มออกมาเลย ปรบมือกัน เป็นการแสดงถึงความดีใจในชัยชนะ
“พวกเธอ พวกเธอมันเป็นกลุ่มคนที่ไม่รู้อะไรเลย การมาเยี่ยมพวกเธอทำให้ฉันรู้สึกขายหน้า” ธินิดายืนขึ้น เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนคนหนึ่ง ฐานะทางบ้านได้กำหนดตัวตนของตัวเองแล้ว แต่ว่าตอนที่เธอพูดมุกดานั้น กลับไม่คิดถึงเรื่องที่ว่าตัวเองนั้นเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนคนหนึ่งเลย
“งั้นก็เชิญเธอกลับไปเถอะ ก็ไม่ได้เป็นพวกเราที่ให้เธอมาเยี่ยม ผู้หญิงอย่างเธอ ทำให้คนนั้นรู้สึกรังเกียจเอามากจริงๆ! รีบไสหัวไป ไสหัวไป!” นิสัยของจันวิภานั้นเป็นเหมือนไฟร้อนๆ เธอก็ได้ยกมือไล่ธินิดาออกไป
ธินิดาก็ได้หึออกมาคำ เธอก็ได้ลุกขึ้น แต่ว่าพอเธอลุกขึ้น ก็ได้เห็นทศพรกำลังมองเขามาพอดี เธอก็ได้นั่งลงมาอีกครั้ง
“ฉันมาเยี่ยมมุกด้วยความหวังดีแท้ๆ แต่ว่าทำไมพวกเธอถึงได้ฉันไสหัวกลับไปล่ะ?” ธินิดาพูดอย่างน้อยใจ
อยู่เหตุการณ์ได้เปลี่ยน ทำให้จันวิภากับมุกดาพากันอึ้ง เมื่อกี้เธอยังอวดดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้แกล้งทำเป็นน่าสงสารแบบนี้ทำให้ใครดู?
“มุก! จันทร์! ธินิดา! พวกเธอสามคนก็อยู่เหรอ?” ทศพรก็แค่มองเห็นมุกดากับจันวิภา แต่ก็ไม่เห็นว่าธินิดาก็อยู่
“นายมาทำไม?” จันวิภามองทศพรเหมือนกับตนเป็นเม่น ทั้งตัวเต็มไปด้วยเข็ม
“อ้อ ฉันมาเยี่ยมหามุกน่ะ คิดไม่ถึงว่าเธอก็อยู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ทศพรรู้ว่าจันวิภาไม่ได้มองตนเป็นมิตรมาตลอดตั้งแต่ตนได้บังคับจูบจันวิภาคราวก่อน วันนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เจอ
“น้ำผึ้ง เธอเป็นอะไร? เป็นเพราะพวกเธอได้พูดอะไรเธอหรือเปล่า?” ทศพรก็ได้มองท่าทางที่น้อยใจของธินิดา แล้วก็ได้มองผู้หญิงอีกสองคน
มุกดานั้นพูดไม่ได้ก็จริง แต่ว่านิสัยของจันวิภาเขานั้นรู้อยู่
แต่ว่าคุณเธอครับ ธินิดาเป็นเนื้อใจบนใจของชลธีนะ พวกเธอนี่ไม่ว่าใครก็กล้าที่จะมีเรื่องด้วยเลยจริงๆ ทศพรก็ได้พูดกับจันวิภาในใจ
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรทำให้พวกเขาโมโห เป็นความผิดของฉันทั้งหมด พร นายก็ไม่ต้องโทษพวกเขา” ธินิดาก็ได้กระตุกชายเสื้อของทศพร พูดออกไปอย่างใจกว้างมากๆ
“อุ๊ย เคยเห็นคนที่หน้าไม่อายนะ แต่ไม่เคยเห็นคนที่หน้าไม่อายขนาดนี้มาก่อน” จันวิภามองธินิดาก็โมโห ผู้หญิงคนนี้ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ นะ
“จันทร์ เธอไม่ต้องพูดแล้ว” ทศพรก็ได้ลากจันวิภาไปข้างๆ
“ฉันทำไมจะพูดไม่ได้ ฉันนั้นมองผู้หญิงที่ชอบเสแสร้งแบบนี้ไม่เข้าตาเลยจริงๆ คิดว่าตัวเองเป็นแม่พระเหรอ? คำที่พูดเมื่อกี้เหมือนว่าไม่ใช่แบบนี้นะ ยังบอกว่าบอกเรานั้นไม่มีมารยาท ฉันว่านะมารยาทของเธอก็ไม่เท่าไหร่!” ตอนนี้จันวิภาได้ถูกธินิดาทำให้โมโหเรียบร้อยแล้ว
ทศพรขวางก็ขวางไม่อยู่ “เธอเป็นแฟนของชลธี เธอยังอยากให้ชลธีออกค่ารักษาให้มุกไหม?” ทศพรก็ได้เข้าใกล้หูของจันวิภา พูดออกไปแบบกระซิบ
เป็นไปตามคาดวิธีนี้ได้ผล จันวิภาก็ไม่ได้ที่จะเอาเรื่องขนาดนั้นแล้ว
จริงด้วย เพื่อที่จะให้มุกดาได้รับการรักษาอย่างดี งั้นก็ต้องให้ชลธีออกเงิน ยาอะไรดีก็ใช้อันนี้ อันไหนแพงก็ใช้อันนั้น
จันวิภาก็ได้จัดเสื้อของตัวเองไปสักพัก จากนั้นก็ได้ลากมุกดาออกจากห้องพักคนไข้ “ปะพวกเราไปเข้าห้องน้ำ”
เหลือธินิดากับทศพรไว้ในห้องคนไข้
“น้ำผึ้ง ให้ฉันส่งเธอกลับไปไหม?” ทศพรก็อยากที่จะแยกธินิดาออกไป ถ้าเกิดให้ผู้หญิงพวกนี้อยู่ด้วยกัน เดี๋ยวถ้าทะเลาะกันอีก เขาก็ไม่มีวิธีอะไรแล้ว
“อืม ไม่ต้องแล้ว พร ฉันกลับไปเองได้ ผู้หญิงสองคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่รับมือได้ง่ายๆ นายก็ระวังตัวดีๆ ล่ะกัน” ธินิดาก็ได้เตือนทศพรไปคำ
“อืม อืมฉันรู้ ฉันรู้ งั้นเธอคนเดียวก็ระวังหน่อยนะ” ทศพรก็ได้ส่งธินิดาไปถึงหน้าลิฟต์
กลางวันชลธียุ่งมาก ก็ได้ให้ทศพรมาดูว่ามุกดาอยากที่ได้เอาอะไรไหม สุดท้ายพอเขามาก็ได้ดีใจแล้วก็ประหลาดใจ
ดีใจที่จันวิภาก็อยู่ที่นี่ เขาได้คิดถึงเธอตั้งนานแล้ว
ประหลาดใจที่ธินิดาทำไมถึงได้อยู่ที่นี่ ความรักเอาใจที่ชลธีให้ธินิดาเรียกได้ว่าเยอะจนทะลุฟ้า เพราะงั้นเพื่อนคนอื่นก็ได้ยอมอ่อนข้อให้ธินิดาทั้งนั้น
ยังดีที่จันวิภาถือว่าเชื่อฟัง นี่เขาก็ได้แยกธินิดาออกไปแล้ว ต่อไปก็เผชิญหน้ากันง่ายขึ้น
แต่ว่าทศพรคิดมากไป เขาช่วยธินิดา ก็ได้ทำให้จันวิภาได้มองเขาแย่กว่าเดิม
