“เฮ้อ คนสวย ฉันอยากจะขอถามหน่อยว่าห้องน้ำไปยังไงเหรอ?” ที่หน้าประตูห้องน้ำ มุกดาบังเอิญได้พบกับหญิงสาวที่หน้าตาสวยมากๆ คนหนึ่ง เมื่อหล่อนมองมาที่มุกดา ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา จากนั้นก็วิ่งเข้ามาเปิดบทสนทนาทันที
“ข้างหลังของคุณไงคะ!” มุกดาบอกกับสาวสวยคนนั้น
“อ้อ ที่แท้ก็อยู่ตรงนี้เอง ฉันมองไม่เห็นน่ะ เอ่อสุดสวย เธอเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม เธอชื่ออะไรเหรอ?” โธรณีได้เห็นมุกดาตัวเป็นๆ แล้ว สวยกว่าในรูปตั้งเยอะ ภายในชั่วพริบตาหล่อนก็ตกหลุมรักมุกดาทันที
“อืม ฉันเพิ่งจะมาใหม่ ฉันชื่อมุกดา คุณคะ คุณจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?” มุกดาบอกชื่อของตัวเอง แต่เธอแปลกใจมาก สาวสวยคนนี้กำลังมองหาห้องน้ำอยู่ไม่ใช่เหรอ?
“ฉันชื่อโธรณี จากนี้ไปฉันจะเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอแล้ว ทำความรู้จักกันหน่อย” โธรณียื่นมือออกมา เมื่อมุกดาเห็นว่าคนคนนี้ค่อนข้างดี เธอจึงยื่นมือออกไป ทั้งสองคนจับมือกัน
“คุณโธรณี ฉันยังมีธุระต่อ ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว เอาไว้ว่างๆ ค่อยคุยกันอีกนะ” มุกดายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเป็นกอง เธอเป็นน้องใหม่ของกองเลขาธิการ หลายคนต่างพาก็แบ่งงานส่วนหนึ่งของตัวเองมาให้เธอทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงมีเรื่องที่ต้องจัดการทุกวันไม่จบไม่สิ้น
“อืมๆ โอเคๆ เธอไปยุ่งต่อเถอะ” โธรณียิ้มกรุ้มกริ่มให้และปล่อยให้มุกดาจากไป
จากนั้นเธอก็แอบวิ่งไปหลบมุมด้านข้างเพื่อโทรศัพท์
“แม่ หนูเห็นแบบตัวเป็นๆ แล้วค่ะ เอ๊ย หนูเจอตัวจริงแล้วค่ะ ไม่เลวเลย นิสัยดีด้วย ผ่านด่าน!”
มุกดารอจนกระทั่งคนอื่นๆ กลับไปจนหมดอีกแล้ว แต่เธอยังไม่ได้ไปไหนเลย วันนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากไป แต่เป็นเพราะงานเยอะมากเกินไป เธอยังไปไม่ได้
หลังจากจัดการเอกสารเหล่านั้นทั้งหมดได้พอประมาณแล้ว มุกดาก็ยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วสายโทรศัพท์จากนัทธ์ก็โทรเข้ามาอีกครั้ง
มุกดามองโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างจนปัญญา ตอนนี้ตัวเองไม่มีอิสระส่วนตัวหลงเหลืออยู่แล้ว มีรถมารับมาส่งทำงานทุกวัน
เธอไม่ได้ไปดูคุณพ่อของเธอมานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าระยะนี้สุขภาพร่างกายของคุณพ่อจะเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากรับโทรศัพท์เธอก็บอกกับลุงนัทธ์ทันทีว่าตนเองจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้ มุกดาเก็บข้าวของเรียบร้อยและลงไปข้างล่าง
“ลุงนัทธ์ ฉันอยากจะไปดูคุณพ่อสักหน่อย ได้ไหมคะ?” มุกดาเอ่ยถามนัทธ์
“ได้ครับ ไปตอนนี้เลยไหมครับคุณผู้หญิง?” นัทธ์รีบตอบตกลงทันที
“อืม ฉันอยากจะไปเยี่ยมวันนี้ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปตอนนี้เลยแล้วกันค่ะ” มุกดาไม่คิดว่านัทธ์จะพูดง่ายขนาดนี้
อันที่จริงสามีของตนเองคนนี้ นอกเหนือจากเรื่องที่พบเจอผู้คนไม่ได้ อย่างอื่นก็ดีไปหมดเลย มุกดาอยากจะหาโอกาสขอบคุณเขาจริงๆ
มุกดามาถึงที่โรงพยาบาลแล้ว แต่เธอกลับเจอคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดอยู่ที่เตียงคนไข้ของพ่อ ธีรเมท
ณิชพนฟื้นขึ้นมาแล้ว สีหน้าอารมณ์ของเขาดูดีมาก ธีรเมทก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดี ดูแล้วมีความสุขอยู่ไม่น้อย
มุกดาแอบดูหมิ่นธีรเมทอยู่ในใจ พ่อของเธอเข้าโรงพยาบาลมากว่าครึ่งปี เขาแทบไม่เคยโผล่หน้ามาเยี่ยมเลย แต่ตอนนี้ หย่าร้างกันไปแล้ว เขายังมาเยี่ยมพ่อของเธออยู่อีก ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่
“มุก ทำไมพวกลูกสองคนถึงไม่ได้มาด้วยกันล่ะ?” สำหรับเรื่องการหย่าร้างระหว่างมุกดากับธีรเมทนั้น ณิชพนยังไม่รู้อะไรเลย
“พ่อ หนูเพิ่งจะเลิกงานค่ะ” ตอนนี้มุกดาเองยังไม่ต้องการพูดเรื่องที่ตนเองหย่าร้างแล้วให้ณิชพนรับรู้ชั่วคราว หัวใจของพ่อไม่ดี เธอไม่อยากไปกระตุ้นทำให้เขาสะเทือนใจ
“อืม พ่อครับ พอดีผมเลิกงานก่อนก็เลยมาก่อนน่ะครับ” ธีรเมทเดินเข้าไปจับมือของมุกดา
ตามตัวของมุกดาถึงกับขนลุกขนพอง เธอรังเกียจจนอยากจะสะบัดมือของธีรเมทออก แต่มือของธีรเมทกลับจับมือของเธอเอาไว้แน่น
“เธออยากให้พ่อของเธอต้องช่วยชีวิตฉุกเฉินอีกรอบหรือไง?” ธีรเมทเอียงตัวเข้าใกล้มุกดาพลางกระซิบบอกอยู่ข้างหู
คำพูดนี้ได้ผล มุกดาไม่ขยับเขยื้อนแล้ว
ในตอนนี้ธีรเมทยิ่งทำเกินกว่าเหตุมากขึ้นไปอีก มือของเขาตกมาวางลงบนไหล่ของมุกดา
“มุก ดูเธอสิต้องลำบากขนาดนี้ ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ต้องทำงาน ฉันสามารถเลี้ยงดูเธอได้” ธีรเมทพูดกับมุกดา
“นั่นน่ะสิ มุก ลูกดูสิว่าธีรเมทดีกับลูกมากขนาดไหน พวกเธอต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ พ่อแก่แล้ว ไม่สามารถดูแลลูกไปตลอดทั้งชีวิตได้แล้ว” เมื่อณิชพนเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกสาวของเขากับธีรเมทดีมากขนาดนี้ เขาก็พอใจมากเช่นกัน
มีเพียงมุกดาที่รู้สึกขยะแขยง รู้สึกเหมือนมีแมลงเกาะอยู่บนร่างกายยังไงอย่างนั้น
“จริงสิครับพ่อ ตราประทับของตระกูลแก้วสุทธิอยู่ที่ไหนเหรอครับ? ทำไมผมถึงไม่เห็นมันเลย” แล้วในเวลานี้ธีรเมทก็เปลี่ยนบทสนทนาไป เริ่มจะถามหาตราประทับกับณิชพนแล้ว
“ตราประทับอันนั้น…” ณิชพนกำลังจะพูด
“พ่อคะ พี่เหนื่อยมากแล้ว พูดให้น้อยลงหน่อยเถอะค่ะ ส่วนเรื่องของค่อยคุยกันทีหลัง” มุกดาขัดจังหวะคำพูดของณิชพนทันที
เธอดิ้นรนจนหลุดจากพันธนาการของธีรเมท เดินเข้าไปหาณิชพน รินน้ำให้เขาหนึ่งแก้ว แค่เธอเหลือบเห็นผลไม้เน่าเฟะเหล่านั้นของธีรเมท ก็แทบอยากจะเดินเข้าไปจับมันโยนทิ้งออกไปซะเลย
