เวลาผ่านไปสักพัก
แรงขยับที่ท้ายเรือทำให้ริวที่นั่งอยู่ใกล้ๆระกาหันไปมองคนที่ฟุบอยู่ทันที
“ มันตื่นแล้วครับนาย! “ รันตะโกนบอกกุนเสียงดังลั่นเพราะต้องพูดแข่งกับเสียงเรือที่กำลังแล่นมุ่งหน้าเข้าสู่เกาะร้าง
กุน นิและเมฆาเดินตรงเข้ามาหารันที่อยู่ท้ายเรือนิ่งๆ
“ ให้นิฉีดยาให้มันเลยมั้ยคะ “ นิชาถามกุนเสียงเครียด
“ ไม่ต้อง ปล่อยมัน “ กุนบอกเสียงเรียบ
“ พวกแกจับมันไว้ให้ดี อย่าให้มันหลุดออกมาได้ละ “ นิชาสั่ง ดิวและชายที่อยู่ข้างๆ
“ ครับพี่นิ “ ทั้งสองพยักหน้าตอบรับและเดินไปล็อกแขนระกาคนละข้าง
“ ถึงแล้วครับนาย “ จาพูดขึ้นเมื่อเรือจอดเทียบชายหาด
“ เอามันลงมา “ กุนสั่งเสียงเรียบ พร้อมกับลงจากเรือด้วยท่าทีนิ่งๆ ลูกน้องทั้งหมดก็เดินตามไปโดยกึ่งลากกึ่งดึงระกาให้เดินไปด้วย
“ มึงว่านายจะเอามันถึงตายมั้ยวะ “ ชายหันไปถามยิวที่แบกระกาอยู่
“ ยุ่งกับคนของนาย นายไม่เอามันไว้แน่นอน มึงเชื่อกูเหอะ “ ยิวบอก พร้อมกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ
“ อึก! “ เสียงของระกาทำให้ทุกคนที่กำลังเดินอยู่หยุดชะงัก
มือหนาของระกาจับไปที่หัวของตัวเองด้วยความมึนไม่น้อย
“ พวกมึง..เป็น..ใคร “ ระกาหันซ้ายหันขวาถามดิวและชายเสียงแหบพร่า
“ เดินต่อ “ เสียงเข้มของกุนสั่งขึ้น โดยไม่หันไปมองระกาเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะได้ยินในสิ่งที่ระกาถามตาม
ระกาที่พึ่งตื่นด้วยความงงก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอยภัยของตัวเอง
“ พวกมึงปล่อยกู! ปล่อยสิวะ!! “ ร่างแกร่งของระกาพยายามดิ้นหนีจากเงื้อมือของดิวและชาย แต่แรงของระกาในตอนนี้นั้นไม่สามารถที่จะหลีกหนีจากแรงของทั้งสองได้เลย
กุนที่ได้ยินเสียงโวยวายของระกาก็หยุดเดินทันทีพร้อมกับหันไปทางระกาแล้วจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ พอๆกับที่ระกานั้นจ้องไปที่ใบหน้าของกุนเช่นกัน
เขาค่อยๆเดินเข้าไปหาระกาอย่างช้าๆ ดิวและชายก็ออกแรงจับระกาให้แน่นมากกว่าเดิม เพราะรู้ว่าต่อไปนี้อะไรจะเกิดขึ้น
ผลั่ก!!!
หมัดที่กระทบใบหน้าทำให้ระกาหันไปด้านข้างอย่างแรง
“ ถ้ายังโวยวายไม่เลิก..มันจะไม่ใช่แค่นี้ “
“ ถ้าไม่อยากถูกกระทืบตาย..ก็หุบปาก “ กุนพูดจบก็หันหลังเดินต่อ ชายและดิวกึ่งลากกึ่งดึงระกาตามเจ้านายตัวเองไปทันที โดยมีนิชาและเมฆาเดินอยู่ตามหลัง
ระกาได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธโดยไม่ได้พูดอะไรกลับไป
เมื่อมาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นที่ที่ทุกคนต่างก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี เพราะแต่ละคนก็ผ่านการใช้ชีวิตในที่นี่มาแล้วเพราะที่แห่งนี้คือที่สำหรับคนที่ทำผิด และทั้งหมดนั้นก็ไม่เคยมีใครไม่ทำผิดเลยสักคนเดียว ยกเว้นก็แต่กุน เพราะร่างสูงนั้นเป็นคนสร้างที่แห่งนี้เองกับมือและเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ด้วยตนเอง
“ นายครับ “ เมฆาเดินเข้าไปใกล้กับกุนและทำท่าจะพูดบางอย่างแต่กุนยกมือห้ามเอาไว้ก่อน
“ ฉันขอคุยกับมันก่อน “
กุนเดินตรงไปเรื่อยๆจนมาถึงด้านใน ซึ่งภายในนั้นรายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ซึ่งแน่นอนว่าสถานที่ตรงนี้ไม่มีใครเข้ามาได้ง่ายๆและไม่สามารถกลับออกไปได้ง่ายๆเช่นกันถ้าไม่ได้มากับเจ้าของ
“ มึงมีอะไร! “ ระกาจ้องเขม็งไปที่กุนด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น
“ มึงชื่อระกาใช่มั้ย “ กุนหันมาถามระกาเสียงนิ่ง
“ เออ “
“ งั้นมึงก็คือคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของปี? “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
ระกาชะงักไปนิดเมื่อได้ยิน แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่นักเพราะเขาเองก็จ้องจะเล่นงานอีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน แต่มาพลาดท่าให้ถูกจับได้เสียก่อน แผนที่เขาวางไว้มันจึงต้องล้มเลิก
“ ……… “ ระกาไม่ได้ตอบอะไรกุนกลับไป เขายกยิ้มมุมปากใส่ร่าวสูงตรงหน้าอย่างกวนๆ
ผลัก!
ดิวต่อยเข้าไปที่ท้องของระกาอย่างแรง
“ นายกูถาม จะยิ้มทำเหี้ยอะไร ตอบนายกู!! “ ดิวตะคอกใส่ระกาเสียงดังลั่น
ระกาตัวงอเล็กน้อย แต่ริมฝีปากยังคงยิ้มออกมา
“ มึงก็รู้อยู่แล้วนี่ ถึงได้จับกูมา แล้วจะถามกูทำไม “ ระกาเลิกคิ้วใส่อย่างกวนๆ
“ งั้นก็ดี จะได้ตัดสินใจได้ง่ายหน่อย “ กุนจ้องหน้าระกานิ่งๆ สักพักก็ยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ ระกาชะงักไปนิดเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้า
“ มึงจะทำอะไร “ ระกาจ้องหน้ากุนเขม็ง
“ ก่อนที่กูจะตอบคำถามมึง มึงต้องตอบคำถามกูก่อน ว่ามึงทำอะไรกับคนของกู “ กุนพูดจบก็ดึงนิชาเข้ามาใกล้ๆ นิชากัดฟันกรอดด้วยความแค้น
“ หึ! กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู อีนี่มันเป็นเมียกู กูจะทำอะไรมันก็ได้ “ ระกายิ้มมุมปากพร้อมกับทำหน้าเหนือๆ
“ อย่างงั้นหรอ.. “ รอยยิ้มของกุนหายไปทันทีที่ฟังจบ เขาหันไปมองดิวริวและชายพร้อมกับพยักหน้านิดเพื่อให้ลงมือ
ริวมายืนข้างหน้าระกา ระกาเองก็มองหน้าริวอย่างท้าทายกลับไปโดยไม่เกรงกลัว
“ อย่าให้มันตายละ “ นิชาบอกเสียงนิ่ง ดวงตาหวานจ้องมองไปที่ใบหน้าของระกาด้วยความรังเกียจ และที่เธอเอ่ยบอกห้ามออกไปก็ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงแต่อย่างใด แต่เพราะเธอรู้ว่าต่อไปนี้คนเลวแบบระกาจะต้องเจอกับอะไร
ผลัก! ผั๊วะ! ตุบ ตุบ! ผั๊วะ!!
ร่างของระกาล้มทั้งยืนทันทีที่เท้าของริวเตะเข้าไปที่ใบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่ริวต่อยไปที่ใบหน้าและท้องของระกาหลายทีอย่างแรง
กุนเดินเข้าไปใกล้กับระกา พร้อมกับนั่งลงตรงหน้า
“ กูไม่รู้หรอกนะว่าถ้ากูไม่เอาตัวมึงมา มึงจะทำเรื่องเลวระยำอะไรกับเมียกูอีก แต่ที่กูรู้ก็คือ..วันนี้มึงไม่รอดแน่ “ กุนยิ้มอย่างร้ายๆ
ส่วนระกานั้นก็ลืมตามองกุนนิ่ง แต่สีหน้าแล้วแววตาของระกานั้นไม่ได้มีความเกร็งกลัวอะไรในสิ่งที่กุนพูดเลยสักนิด ถึงแม้ว่าเขาเองก็จะรู้ว่าอีกคนไม่ได้แค่พูดขู่เขาก็ตาม
“ ถุย! “ ระกาถุยน้ำลายที่ปนเลือดใส่หน้าของกุน
“ กูไม่กลัวมึงหรอกเว้ย! “
“ พูดกับนายกูดีดี! “ ริวเตะไปที่ลำตัวของระกาอย่างแรง
ผั๊วะ!
“ อึก! “ ระกาตัวงอด้วยความจุกและปวด
“ หึ กูคงใจดีมากไปสินะ มึงถึงยังปากดีอยู่แบบนี้ “ กุนใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองนิดๆแล้วลุกขึ้นยืน
“ พ่อแม่เมียกูต้องตายก็เพราะมึง เมียกูต้องรู้สึกแย่ก็เพราะมึง “ กุนมองหน้าระกานิ่ง แต่แววตานั้นเหมือนมีไฟที่กำลังรุกโชนอยู่ตลอดเวลา
“ เดี๋ยวกูจะให้มึงเล่นกับแมวของกูหน่อย บางที..มึงอาจจะชอบ “ กุนกระตุกยิ้มมุมปาก
เขาเงยหน้ามองชายและดิวพร้อมกับพยักหน้าเพื่อให้ลูกน้องไปจูงแมวที่เขาเลี้ยงไว้ให้มาที่นี่ ชายกับดิวพยักหน้ารับรู้พร้อมกับเดินตรงทางด้านหลัง
“ มะ..แมวอะไรของมึง “ ระกาถามกุนด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น
“ หึ ทำไม? มึงคิดว่ากูจะเอาตัวอะไรมาให้มึงเล่นงั้นหรอ “ กุนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ มาแล้วครับนาย “ ริวเดินเข้ามาใกล้กุนแล้วพูดขึ้นยิ้มๆ
“ เมียวๆ “ นิชาทักแมวน้อยของกุนยิ้มๆเมื่อหันไปเห็นร่างของเมียวๆเดินเข้ามาหาพวกเขา
“ มะ..หมาป่า! “ ระกาเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นหมาป่าตัวใหญ่ขนสีเทา ซึ่งใบหน้าของมันนั้นไม่มีมีความเป็นมิตรอยู่เลยแม้แต่น้อย แววตาของเมียวๆมองไปที่ระกาเหมือนเห็นเหยื่อและศัตรูอยู่ในคนคนเดียวกัน
“ หึหึ นี่แหละ แมวของกู อยากทักทายมันหน่อยมั้ย “ กุนยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปหาหมาป่าที่ตัวเองเลี้ยงเอาไว้
“ ………. “ ระกานิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังช็อกกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“ ไงมึง หึหึหึ อึ้งไปเลยหรอวะ “ ริวตบไปที่หน้าของระกาเบาๆพร้อมกับหัวเราะออกมานิดๆ
“ มึงบ้าไปแล้วหรอ!! เลี้ยงหมาป่าที่นี่เนี้ยนะ “ ระกาตะคอกถามกุนเสียงดังลั่น
กุนยกนิ้วชี้ไปที่ปากของตัวเอง
“ จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังมาก พอดีแมวของกูไม่ค่อยชอบคนแหกปากเสียงดังโวยวายเท่าไหร่ว่ะ ได้ยินทีไรอยากจะเข้าไปเล่นด้วยทุกที “ กุนหันไปลูบหัวของเมียวๆเบาๆ
“ มึงมันบ้าไปแล้ว!! “
“ ฮือออ “ เสียงขู่คำรามในลำคอของเมียวๆดังขึ้นทันที ระกาถอยห่างทันทีเมื่อเจอเสียงขู่ของหมาป่าตรงหน้า แต่ถอยไปไม่ได้เท่าไหร่ก็ต้องหยุดลงเพราะริวล็อกตัวของเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไป
“ กูอยากจะถามอะไรมึงหน่อย ถ้ามึงตอบกูดีดี กูอาจจะไม่ให้ลูกแมวของกูไปเล่นกับมึงก็ได้นะ “ กุนพูดใส่ระกาด้วยท่าทีสบายๆพร้อมกับลูบหัวเมียวๆไปด้วย
“ ถะ..ถามเหี้ยอะไร! “ ระกามองกุนสลับกับหมาป่าด้วยความหวาดกลัว
“ มึงฆ่าพ่อกับแม่ปีทำไม “ กุนจ้องมองระกานิ่งพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ที่พื้นนิ่งๆ
“ เอามันขึ้นมา “ กุนสั่งริวที่จับตัวระกาอยู่ ริวกระชากระกาให้ขึ้นมายืนตรงตามคำสั่งทันที
“ ตอบกูมา “
ระกามีแววตาที่ฉายแววลังเลออกมาเล็กน้อย
“ กูจะให้เวลามึงสิบวิ แล้วตอบกู “ กุนพูดสั้นๆ แล้วจ้องหน้าระกานิ่งๆอยู่แบบนั้น ซึ่งมันก็เหมือนเป็นการกดดันระกาอยู่กลายๆ ระกากลืนน้ำลายลงคอนิดๆแต่พยายามเก็บสีหน้าที่หวาดกลัวของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะเก็บเอาไว้ไม่มิดเลยก็ตาม
.
.
“ หมดเวลา “ กุนพูดขึ้น เขาหันไปทางดิวแล้วชายที่จับเมียวๆอยู่ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับโซ่ที่ดิวและชายได้ถือเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เมียวๆพุ่งตรงเข้าไปที่เป้าหมาย
“ กูใหโอกาสมึงแล้วนะ แต่มึงเลือกทางนี้เอง “ เสียงของกุนเริ่มเข้มขึ้น ระกาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำลายของหมาป่าตรงหน้าที่ดูท่าแล้วเจ้าของของมันคงไม่ได้ให้กินอะไรมาก่อนแน่ๆ สีหน้ามันถึงพร้อมจะขย่ำเขาขนาดนี้
“ มะ..มึงไม่กล้าหรอก “ ระกาพูดท้าทายด้วยเสียงอันสั่นเทา กุนไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรอีกฝ่ายกลับไป เขาหันไปมองเมียวๆอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวของสัต์เลี้ยวตัวเองเบาๆ
“ จัดการ! “ กุนปล่อยโซ่ออกทันทีที่พูดจบ
เมียวๆหรือหมาป่าสีเทาก็กระโจนไปข้างหน้าทันที พอๆกับที่ริวปล่อยมือออกจากตัวของระกา
“ อ๊ากกกกกกกกกก “ ระการ้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะหมาป่าตัวใหญ่ได้ตรงมากัดที่แขนขวาของเขาอย่างแรง
“ อ๊ากกกกเจ็บ! อ๊ากกกก “ ระกาเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับร้องออกมาเสียงดังลั่น นิชายกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“ เมียวหยุด!! “ เสียงของกุนตะโกนบอกนักล่าของตัวเอง ซึ่งมันก็ทำให้เมียวๆที่กำลังลิ้มรสของเลือดอันหอมหวานที่ไหลมาจากแขนขวาของศัตรูนั้นต้องหยุดชะงักลงทันที มันค่อยๆปล่อยแขนของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระและเดินถอยหลังไปหานายของมันอย่างช้าๆ ดิวและชายก็จับโซ่ล็อกไปที่ปลอกคอของเมียวตามเดิม
ระกาทรุดตัวนั่งลงพร้อมกับจับแขนของตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“ หึ มึงไม่อยากบอกกูก็ไม่เป็นไร แต่มึงต้องกราบขอโทษเมียกู! “ กุนจ้องหน้าระกานิ่ง พร้อมกับแผ่รังสีบางอย่างออกมา ซึ่งลูกน้องของกุนนั้นต่างก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาไม่น้อย
“ อึก! “ ระกากัดฟันเพื่อกลั้นความเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้
“ เม “ กุนเรียกชื่อคนสนิทที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างๆตัวเองพร้อมกับแบมือเพื่อขอโทรศัพท์
“ ครับนาย “ เมฆายื่นโทรศัพท์ให้กับกุน
“ กราบขอโทษเมียกู “ กุนยื่นกล้องไปตัวหน้าของระกา เพื่อให้คนที่เห็นคลิปได้มองใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“ กะ..กู อึก! กูขอโทษ “ ระกายกมือซ้ายขึ้นมาที่อกแล้วพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น กุนที่มองอยู่นั้นขมวดคิ้วด้วยความขัดใจ
ผลั่ก!
ฝ่าเท้าของกุนถีบไปที่อกแกร่งของระกาอย่างแรง
“ โอ๊ยยยยยยยย อึก “ ระกากุมแขนของตัวเองแล้วร้องด้วยความเจ็บปวด
“ พ่อแม่มึงไม่เคยสอนหรอว่าเวลาจะขอโทษคนอื่น มันต้องยกมือไหว้ทั้งสองข้าง “ กุนเลิกคิ้วถามเสียงนิ่ง มือหนาก็ยังคงจับไปที่กล้องและถ่ายระกาอยู่แบบนั้น
“ จับมันขึ้นมา “ กุนสั่งเสียงเม ริวดึงคอเสื้อของระกาขึ้นมา ระกาได้แต่กัดฟันด้วยความเจ็บ
“ ขอโทษเมียกูใหม่ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ เพราะถ้ามึงยังไม่ไหว้ขอโทษเมียกูสวยๆอีกละก็..หึหึ “ กุนยกยิ้มมุมปากแล้วจ้องมองไปที่ร่างของระกาด้วยความดุดัน ระกาจ้องหน้ากุนด้วยสายตาอาฆาต
“ ขอ..โทษ “ ระกากัดฟันพูดออกไป
“ ขอโทษเรื่องอะไร “ กุนที่ถือโทษศัพท์เพื่อถ่ายวีดีโออยู่นั้น ขยับมาใกล้ระกานิดๆ
“ ขอโทษ…ที่กูไม่จับมึงทำเมียวันนั้นไง “ ระกาหันมายิ้มกว้างใส่กล้องโดยไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ
กุนกัดฟันกรอดเมื่อได้ยิน
“ มึง เลือก เอง นะ “ กุนพูดจบก็หยุดกล้องทันที
“ เมียวๆ “ กุเรียกเมียวเสียงนิ่ง ระกาเบิกตากว้างนิดๆ มองกุนสลับกับหมาป่าที่ดุร้ายไปมา เพราะเมื่อกี้เขามัวแต่อยากจะเอาคืนอีกฝ่ายจนลืมคิดไปว่าภัยอาจจะเข้ามาใกล้ตัว
ดิวและชายพาเมียวๆเดินเข้าไปใกล้กับกุน กุนเอื้อมมือมาจับโซ่เอาไว้
“ นายแน่ใจแล้วหรอครับ “ เมฆาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงที่เครียดไม่น้อย เพราะเขาไม่ค่อยชอบการทรมานหรือฆ่ากันแบบนี้เท่าไหร่นัก ถ้าหากไม่ได้ลงมือเอง
“ นิเอาเมออกไป “ กุนหันไปสั่งนิชาที่ยืนกอดอกมองระกาอยู่
“ มานี่มา “ นิชาเดินมาจับมือเมฆาให้มายืนอยู่ข้างๆตัวเอง
“ กูรู้ว่ามึงไม่กล้าหรอก “ ระกาเชิดหน้าบอกกุนอย่างท้าทาย
“ เพราะถ้ามึงทำอะไรกู อึก น้องปีของกู..คงไม่พอใจแน่ “ ระกากัดฟันบอกกุนออกไป ถึงแม้ว่าบาดแผลมันจะลึกมากแค่ไหนแต่ระกานั้นก็สามารถอดทนมันได้ เพราะเขาเองก็เคยผ่านความเจ็บปวดอะไรแบบนี้มาเหมือนกัน
กุนขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน
“ มึงไม่ต้องสงสัยไปหรอก กูจะบอกอะไรให้มึงรู้ไว้ ว่าน้องปีของกูเขาชอบกูมาก ชอบกูมาตั้งแต่เด็กแล้ว ส่วนคนนอกอย่างมึงไม่มีทางได้ใจปีหรอกเว้ย! ฮ่าๆๆๆ “ ระกาหัเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ริว ชายและดิวต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจไม่น้อย เพราะตอนนี้ระกานั้นมีอาการคล้ายๆกับคนสองบุคลิกไม่มีผิด
“ อ่อ แล้วมึงรู้อะไรมั้ย “
“ ตอนที่น้องปีเดินเข้ามาใกล้กูนะ แล้วกูเห็นขาขาวๆที่โผล่ออกมาจากกางเกง ของกูนี่แข็งไปหมดเลยว่ะอยากจะจับยัดของกูเข้าไปในตัวน้องปีแทบแย่แต่ติดตรงนี้ตรอนนั้นอายุมันยังไม่ถึง ฮ่าๆๆๆ ยังนะมึง ยังมีอีก กูยังเล่าความแรดของน้องปีไม่หมดเลย มึงอย่าพึ่งมองกูตาแข็งดิวะ “ ระกายิ้มกว้างจนตาหยี
“ แต่พอกุจะปล้ำมัน อีแก่สองตัวนั้นก็เข้ามาเสือก หึ! นี่ถ้ามันไม่เข้ามานะ ป่านนี้น้องปีได้ตกเป็นเมี.. “
ผลั่ก! ผั๊วะ! ตุบ!
หมัดและเท้าของกุนปะทะไปที่ใบหน้าและลำตัวของระกาทันทีที่ยังพูดไม่จบ เขากำหมัดตั้งแต่อีกฝ่ายเริ่มพูดถึงปีขาลตั้งแต่แรกแล้ว จนสุดท้ายความอดทนก็ขาดสะบั้นลงเพราะแรงโทสะที่ปะทุขึ้น
“ สัส! เด็กขาดความอบอุ่นอย่างมึงมีสิทธิ์เหี้ยไรมาพูดถึงเมียกูแบบนี้!! “ กุนชี้หน้าใส่ระกาแล้วมองด้วยแววตาแข็งกร้าว
“ หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ “ ระการะเบิดหัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังนอนตัวงออยู่ที่พื้น ทุกคนต่างลอบมองหน้ากันด้วยความงุนงงและตกใจที่เห็นท่าทีของระกาเป็นแบบนี้
“ กูว่ากูคงปล่อยมึงมานานเกินไปแล้วละมั้ง “ กุนกัดฟันพูดเสียงเหี้ยม
“ ทำไม มึงจะทำอะไรกู “ ระกาลอยหน้าลอยตาถามอย่างกวนๆ
“ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก แต่กูจะให้แมวกูจัดการมึง เมียว ไป!! “ หลังจากพูดกับระกาเสร็จเขาก้ปลดโซ่เพื่อให้เมียวๆได้พุ่งตรงไปจัดการเหยื่อทันที
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก “
และนี่คือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินจากบุคคลที่ชื่อว่า..ระกา
“ เอาเมียวๆไปเก็บที่เดิมและเตรียมตัวเอาเรือออก “ กุนสั่งเสียงเรียบแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ทันที
#มาช้ามากกกกกก แต่อยากบอกว่าเรื่องของระกาจบลงแล้วนะคะ ใครอยากรู้ลายละเอียดมากกว่านี้ ว่าตอนที่นิชาอยู่ที่นั่นเป็นยังไง แล้วโดนอะไรบ้าง สรุกแล้วนิชารู้สึกกับระกาแบบไหนกันแน่ แล้วคู่ของธนากับเมฆาจะเป็นยังไงต่อไป โปรดติดตามในอีบุ๊คนะคะ^^ซึ่งถ้าถามว่าอีบุ๊คได้เริ่มทำแล้วหรือยัง..คำตอบก็คือ ยังคร้าาาาแต่มีในอุ๊กแน่นอนนน
**ใครอ่านนิยายแนวพีเรียดมั่ง??ยกมืออออ พอดีเค้ามีแพลนว่าจะแต่งแนวนี้นะคะ แต่ขอเวลาแต่งให้ได้สักครึ้งเรื่องก่อนแล้วจะเอามาลงให้อ่านกันเต็มๆเน้ออ ^^
